Χριστός Ἐτέχθη! Ἀληθῶς ἐτέχθη! Ἰδού ἡ τρανή αὐτή χριστιανική ὁμολογία τῶν ἁγίων ἡμερῶν τῶν Χριστουγέννων καί ὅλου τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου. Μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι καρδίας ὁμολογοῦμε περίτρανα αὐτό, τό ὁποῖο διακηρύσσουμε ὡς δόγμα τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τό Ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας: Πιστεύομεν εἰς «τόν δι' ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί, 

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Χριστός Ἐτέχθη! Ἀληθῶς ἐτέχθη! Ἰδού ἡ τρανή αὐτή χριστιανική ὁμολογία τῶν ἁγίων ἡμερῶν τῶν Χριστουγέννων καί ὅλου τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου.

Μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι καρδίας ὁμολογοῦμε περίτρανα αὐτό, τό ὁποῖο διακηρύσσουμε ὡς δόγμα τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τό Ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας: Πιστεύομεν εἰς «τόν δι' ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».  

Πανευφρόσυνα διασαλπίζει καί ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας τό μέγα αὐτό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀναφωνώντας περιχαρῶς ὅτι μᾶς ἐπεσκέφθη ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τό ὕψος τοῦ Οὐρανοῦ. Αὐτός πού εἶναι ἡ πνευματική Ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν. Κι ἐμεῖς πού ἐζούσαμε μέσα στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί στή σκιά τοῦ θανάτου, εὑρήκαμε τήν σώζουσα ἀλήθεια. Γιατί ἀπό τήν Παρθένο Μαρία ἐγεννήθη...
ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν καί Λυτρωτής τῆς ἀνθρωπότητος.

«Εὕρομεν τήν ἀλήθειαν». Εὕρομεν τήν  μόνη ἀλήθεια, τήν σωτήρια ἀλήθεια, τήν φωτίζουσα ἀλήθεια, τήν πηγήν τῆς ἀληθείας, πού εἶναι ὁ σαρκωθείς Κύριος καί Θεός μας, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Εὕρομεν Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος  θά μᾶς ἀπεκάλυπτε ἀργότερα τήν ταυτότητα καί τήν ἰδιότητά του : «Ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή ... Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου˙ ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς ... Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή ...» (Ἰωάν. 8, 12 - 11,25 καί 14,6).

Ἡ ἀλήθεια μέσα εἰς τόν ἐκκλησιαστικό καί θεολογικό μας χῶρο δέν εἶναι μία ἀφῃρημένη ἔννοια. Εἶναι πρόσωπο, τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρός μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς καί μόνης Ἁγίας Ἐκκλησίας Του καί τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐνῷ ὁ κάθε Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος καί Πατριάρχης ἵσταται εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ.

Ἡ ἀλήθεια, λοιπόν, ἡ σῴζουσα ἀλήθεια, τήν ὁποίαν εὕρομεν μέ τήν Θείαν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὑρίσκεται ἀποκλειστικά καί μόνον ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ καί ἐν τῇ Μιᾷ Ἁγίᾳ Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίᾳ καί πουθενά ἀλλοῦ. Ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ θεματοφύλαξ τῆς ἀληθείας καί ἡ Κιβωτός τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Ἄς μή πλανῶνται οἱ συμπαθεῖς κατά τά ἄλλα συνάνθρωποί μας ἑτερόδοξοι, αἱρετικοί ἤ ἑτερόθρησκοι. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πραξ. 4,12), παρά μόνον ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ καί τῇ Μιᾶ Ἁγίᾳ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποία ἀποκλειστικά καί μόνον εἶναι ἡ Ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ περίφημος αὐτός Οἰκουμενικός διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, τονίζει τά ἑξῆς: «Ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Κεφαλή (τόν Χριστό) ἔχει τήν ζωή, καί μάλιστα τήν ἁγία ζωή. Γιατί, λοιπόν, ἐγκαταλείπεις τήν Κεφαλή καί ἀκολουθεῖς τά μέλη; Ἄν ξεπέσης ἀπό τήν σχέσι σου μέ τήν Κεφαλή, τόν Χριστό, εἶσαι χαμένος»(Ε.Π.Ε. 22,210). «Ἄν πιστεύης στήν ἀλήθεια, τί εἰσάγεις ἄλλα, σάν νά μήν ἀρκεῖ ἡ ἀληθινή πίστις γιά τήν σωτηρία σου;» (Ε.Π.Ε. 24, 62).

«Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει τόν Ἰησοῦν Χριστόν «ἀγάπην τῆς ἀληθείας». Ὁ Χριστός καί τά δύο εἶναι (καί Ἀγάπη καί Ἀλήθεια). Καί διά τά δύο ἦλθε, καί διά τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καί διά ἀληθινά πράγματα (διά τήν διακήρυξι τῆς σῳζούσης Ἀληθείας)» (Ε.Π.Ε. 23,72).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,                                              

Εἰς τό τέλος κάθε Θείας Λειτουργίας ἀναφωνοῦμε μέ εἰρήνη καί ἀγαλλίασι καρδίας :«Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες...». Ὁ ἱερός Ὑμνογράφος τῆς Χριστουγεννιάτικης Ἱερᾶς Ἀκολουθίας μᾶς διαβεβαιώνει χαρμόσυνα ὅτι ὡς πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ«εὕρομεν τήν ἀλήθειαν, καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος». Μία διαβεβαίωσις λυτρωτικῆς χαρᾶς, βεβαίας πίστεως, κραταιᾶς ἐλπίδος, μονίμου πνευματικῆς ἀσφαλείας.

«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ∙ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἔστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ», διεμήνυσε ὁ θεῖος Ἄγγελος εἰς τούς ἁπλοϊκούς ποιμένας. Ὁ οὐρανός ὡμίλησε καί ἡ γῆ ἐπεβεβαίωσε καί ἐπεκρότησε.

Αὐτή ἡ ἀπόλυτη βεβαιότητα καί ἀσφάλεια εἴθε νά ὁδηγήση ὅλους τούς Χριστιανούς, καί ὅλους τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς συνανθρώπους μας, εἰς τόν ἀληθινόν Χριστόν, εἰς τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν καί Εὐεργέτην τῆς ἀνθρωπότητος, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν θεῖον Δομήτορα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τυγχάνει ἡ Θεία καί Ἱερά Κεφαλή. Ἄς μήν ἀναζητᾶ πλέον ὁ κόσμος ἄλλους σωτῆρες καί ἄλλα φῶτα, διά τά ὁποῖα ὁ χριστιανός ποιητής μᾶς διαβεβαιώνει˙ «ἦσαν φῶτα, χίλια φῶτα, μά δέν ἤτανε τό Φῶς».

Αὐτήν τήν βεβαία καί μοναδική ἀποκάλυψι καί ἀνακάλυψι «εὕρομεν τήν ἀλήθειαν, καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος» εὔχομαι ἐκ μέσης καρδίας δι' ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, δι' ὅλους τούς ἀδελφούς Χριστιανούς, διά τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ὅλα τά ἐγγύς καί τά μακράν πνευματικά μας τέκνα, καί ἰδιαιτέρως τούς προσφιλεῖς μας ναυτικούς, οἱ ὁποῖοι ταξιδεύουν ὑπό τήν σκέπη καί προστασία τῆς Παναγίας μας τῆς Μυρτιδιώτισσας καί μέ τίς εὐχές τοῦ Ἁγίου τῶν θαλασσῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ καί τῶν Τοπικῶν μας Ἁγίων.

Εὐλογημένα, εἰρηνικά, Χριστοφόρα καί ἅγια Χριστούγεννα!  Εὐλογημένο καί χαριτοφόρο τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο.

Μέ ἑόρτιες εὐχές καί ἀγάπη

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἠ ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι «μυστήριον μέγα», «τὸ μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον», ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Α΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του (γ΄ 16). Τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, συγκαταβαίνει ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς δόξης Του καὶ λαμβάνει «μορφὴν δούλου»! Μὲ τὴ θεία ἐνανθρώπηση δὲν ἔχασε αὐτὸ ποὺ ἦταν, ἀλλὰ προσέλαβε καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν. «Μένων γὰρ ὃ ἦν, ἔλαβεν ὃ οὐκ ἦν, καὶ σὰρξ γενόμενος ἔμεινε Θεὸς Λόγος ὤν», σχολιάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 62, 231). Παραμένει τέλειος Θεός, ἀλλά, προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση, γίνεται καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Πόσο ὡραῖα ἀποδίδει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τὸ πρῶτο ἰδιόμελο τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων! «Ἡ γὰρ ἀπαράλλακτος εἰκὼν τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτὴρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, μορφὴν δούλου λαμβάνει, ἐξ ἀπειρογάμου Μητρὸς προελθών, οὐ τροπὴν ὑπομείνας· ὃ γὰρ ἦν διέμεινε, Θεὸς ὤν ἀληθινός· καὶ ὃ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόμενος διὰ φιλανθρωπίαν». Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀπαράλλακτη εἰκόνα τοῦ Πατέρα, τὸ ἀκριβὲς ἀποτύπωμα τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, δηλαδὴ Θεὸς ἄναρχος καὶ προαιώνιος, παίρνει μορφὴ δούλου καὶ γεννιέται ἀπὸ Παρθένο Μητέρα, χωρὶς νὰ ἀλλάξει μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος. Ἔμεινε ὅπως ἦταν Θεὸς ἀληθινός, ἀλλὰ προσέλαβε καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν. Ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ ἀγάπη πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους.

Γιὰ νὰ προσλάβει τὴν ἀνθρώπινη φύση, «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλιπ. β΄ 7). Περιόρισε, σμίκρυνε, ἔκρυψε τὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεότητός Του. «Συγκατεσμίκρυνεν τὴν ἄφραστον αὐτοῦ τῆς θεότητος δόξαν», ἑρμηνεύει ἀρχαῖος ἑρμηνευτής. Καὶ πῆρε μορφὴ δούλου. Ἔγινε ὅμοιος μὲ τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. «Καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ». Ταπείνωσε τὸν ἑαυτὸ Του δείχνοντας τέλεια ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, ποὺ εἶναι ὁ πλέον ὀδυνηρὸς καὶ ἀτιμωτικὸς θάνατος (Φιλιπ. β΄ 7-8). Ἐνδύθηκε τὸ ἔνδυμα τῆς ἄκρας ταπεινώσεως, γιὰ νὰ μὴν καταφλεχθεῖ ἡ κτίση ἀπὸ τὴ θέα τῆς θείας δόξης Του. Καταδέχθηκε νὰ κυοφορηθεῖ ἐπὶ ἐννέα μῆνες, νὰ γεννηθεῖ ὡς πτωχὸ καὶ ἀδύναμο βρέφος στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, νὰ γαλακτοτροφηθεῖ, νὰ περιτμηθεῖ, νὰ μεγαλώσει ὡς νήπιο, νὰ πεινάσει, νὰ διψάσει, νὰ κοπιάσει, νὰ πάθει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα καὶ νὰ ὑπομείνει τὸν πιὸ ἐπώδυνο καὶ ἐπονείδιστο σταυρικὸ θάνατο γιὰ χάρη μας.

Ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν ἄκρα ταπείνωση. Μὴν τὸ θεωρήσουμε ἁπλὸ ὅτι ὁ ἀθάνατος, ἄναρχος καὶ προαιώνιος Θεὸς γίνεται καὶ ἄνθρωπος, δοῦλος τῶν ἀνθρώπων, ὑπηρέτης, διάκονος, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου», καὶ μάλιστα σταυρικοῦ! Ὅσο εἶναι τὸ «δυσανάβατον ὕψος» στὸ ὁποῖο βρίσκεται ὡς ἀπειροτέλειος Θεός, τόσο κατʼ ἀναλογίαν εἶναι καὶ τὸ «δυσθεώρητον βάθος» τῆς ταπεινώσεως ποὺ καταδέχθηκε γιὰ χάρη μας μὲ τὴν ἐνανθρώπηση καὶ τὸ ἑκούσιο Πάθος Του.

Ἀλλὰ ὅσο βαθύτερα κατῆλθε μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴ σταυρικὴ Θυσία Του, τόσο ὑψηλότερα ἀνῆλθε μὲ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του. Δὲν ἔχασε αὐτὸ ποὺ εἶχε ὡς Θεός, «ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος τοῦτο προσέλαβε». Θέωσε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση. Μόνος Αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Μόνος Αὐτὸς κάθεται καὶ ὡς ἄνθρωπος «ἐκ δεξιῶν τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς», Ἀρχιερεὺς αἰώνιος «εἰς τὸ ὑπερεντυγχάνειν ὑπὲρ ἡμῶν». Μόνος Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος ζώντων καὶ νεκρῶν, «προσκυνούμενος καὶ εὐλογούμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ὁ οὐράνιος Πατέρας Τὸν δόξασε καὶ ὡς τέλειο ἄνθρωπο καὶ Τὸν ὑπερύψωσε! Τὸν ἀνέδειξε «Βασιλέα τῆς δόξης», «Κύριον τῶν κυριευόντων καὶ Βασιλέα τῶν βασιλευόντων». Τοῦ χάρισε τὸ ὄνομα «Κύριος Ἰησοῦς Χριστός», ποὺ εἶναι «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θὰ κάμψει «πᾶν γόνυ, ἐπουρανίων, ἐπιγείων καὶ καταχθονίων». Θὰ πέσουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν οἱ ἄγγελοι, οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ οἱ δαίμονες! Τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, τὴν ἐπιφανὴ καὶ μεγάλη, θὰ ὑποκλιθοῦν οἱ πάντες μπροστὰ στὴ θεία μεγαλειότητά Του, καὶ κάθε γλώσσα θὰ ὁμολογήσει δυνατὰ καὶ καθαρὰ ὅτι εἶναι «Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλ. β΄ 9-11).

Γιατί τὰ ἔκανε ὅλα αὐτὰ ὁ Κύριος; Γιὰ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Γιὰ νὰ μᾶς ἀνεβάσει σεσωσμένους στὸν οὐρανό. Γιὰ νὰ μᾶς κάνει θεοὺς κατὰ χάριν, «θείας κοινωνοὺς φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4). Ὤ, πόσος εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητός Του! Πόση ἡ συγκατάβαση τοῦ Δεσπότου καὶ Θεοῦ μας!

Πηγή: Ο Σωτήρ

Ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ σήμερα εἰς τήν ἀγάπη σας, εὐσεβές ἐκκλησίασμα, νά κάνωμε λίγα σχόλια σέ κάποια ἀπό τά γεγονότα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν εἰς τήν σάρκωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως καί κάποιες ἀναφορές σέ τωρινές πραγματικότητες.

Κατ᾽ ἀρχάς, νά τονίσωμε ὅτι οἱ μάγοι, ἄν καί ἦσαν εἰδωλολάτρες, παρά ταῦτα ἐπίστευσαν στά περί Χριστοῦ, πρός καταισχύνην τῶν Ἑβραίων, πού μάταια ἐκαυχῶντο ὅτι ἦσαν ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ.

Θεωρεῖται ἀπό ἀρκετούς ἑρμηνευτάς, ὅτι αὐτοί οἱ τρεῖς μάγοι ἦσαν ἀπόγονοι τοῦ μάντεως Βαλαάμ καί ὅτι ἐν προκειμένῳ ἡ Θεία Πρόνοια τόν ἐχρησιμοποίησε. Ἐχρησιμοποίησε δηλαδή αὐτόν ὡς ὄργανό Της καί κατόπιν ὁ Θεός τόν κατέστρεψε, ὡς ἁμαρτωλό - γι᾽ αὐτό ποτέ νά μή ξεθαρρεύη κανείς... Βέβαια, ἡ προφητεία, κατά γενική ὁμολογία, χρησιμοποιεῖται πρός ὠφέλειαν τῶν ἄλλων. Ὅλα αὐτά ἀναφέρονται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού λέγεται Ἀριθμοί, κυρίως στό 24ο Κεφάλαιο, ὅπως καί σέ προηγούμενα.

Οἱ τρεῖς μάγοι εὑρῆκαν τόν χρησμόν ἐκεῖνον τοῦ Βαλαάμ, ὅπου εἶπε ὅτι «ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, ἀναστήσεται ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραήλ...» (Ἀριθμ. ΚΔ´, 17). Ἀπό αὐτόν τόν χρησμόν, ἐπείσθησαν γιά τά περί Χριστοῦ θαυμάσια. Καί ὄχι μόνον ἐπείσθησαν, ἀλλά θεληματικά εἰσῆλθαν εἰς αὐτήν τήν μεγάλην ταλαιπωρίαν καί διήνυσαν αὐτήν τήν τεραστίαν ἀπόστασιν, γιά νά ἰδοῦν ποῦ ἐγεννήθη αὐτό τό «ἄστρο» ἐκ τοῦ Ἰακώβ, ποῦ ἐγεννήθη δηλαδή τό Παιδίον, πού ἦτο ὁ πρό αἰώνων Θεός.

Ἐπειδή οἱ μάγοι εἶχαν πολύ καλή προαίρεσι, ἄδολη καρδία καί ἔψαχναν γιά τήν Ἀλήθεια, γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός τούς ἐφώτισε μέσα ἀπό τήν προφητεία πού ἐδιάβασαν. Καί οἱ Ἰουδαῖοι ἐδιάβαζαν πολύ περισσότερες, πιό καταπληκτικές καί πιό ξεκάθαρες προφητεῖες περί τοῦ Χριστοῦ, ὅμως ἦσαν καί ἐφάνησαν τυφλοί, ὄχι μόνον τότε, ἀλλά καί ἕως τῆς σήμερον, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ δηλαδή γιά τό ποιός εἶναι ὁ Μεσσίας.

Καί ἄλλες περιπτώσεις ἔχομε ἀνθρώπων, πού, ἐνῷ ἦσαν εἰδωλολάτρες, ἐφωτίσθησαν ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Τό Ἅγιον Πνεῦμα πάντοτε ὑπῆρχε, καί πρίν δηλαδή ἔλθη ἡ καθολική Του ἐνέργεια εἰς τήν Ἐκκλησία μέ τό ἱστορικό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς. Ἄλλωστε, τί λέμε στό «Πιστεύω»; «.... Τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν...», πού σημαίνει ὅτι καί πρό τῆς Πεντηκοστῆς, μόνον ὅταν ἤθελε ὁ Θεός, ἐνεργοῦσε κατά περίστασιν.

Ἄλλωστε - αὐτό πού θά ποῦμε δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ τόν Οἰκουμενισμό, πού εἶναι παναίρεσις - ὑπάρχει καί ὁ λεγόμενος «σπερματικός λόγος». Δηλαδή, γενικά ὁ Θεός καί σέ ἄλλους λαούς ἀποκαλύπτει ἐνίοτε ψήγματα τῆς ἀληθείας Του. Ἡ ἀναμονή τοῦ Μεσσία ὑπῆρχε στίς δοξασίες καί ἄλλων λαῶν. Βέβαια, αὐτά τά ψήγματα τῆς ἀληθείας συγκρινόμενα μέ τίς προφητεῖες πού ὑπάρχουν εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη, δέν ἔχουν καμμία σύγκρισι, ὡς πρός τό περιεχόμενο, τό μέγεθος καί τήν οὐσία τῶν ἀποκαλύψεων.

Φυσικά, ὁ φαινόμενος ἀστήρ δέν ἦτο φυσικό ἀστέρι, ἀλλά ἀγγελική δύναμις, ἡ ὁποία, ''θεαρχίῳ νεύματι καί θελήσει'', ἐφαίνετο σάν ἀστέρι. Ὁ Κύριος ἠθέλησε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά ὁδηγήση τούς μάγους πρός τόν γεννηθέντα Μεσσία, ἐπειδή οἱ ἴδιοι ἦσαν ἀστρονόμοι. Ὅπως προσείλκυσε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, πού ἦσαν ψαράδες, μέ ἄλλα θαυμαστά φαινόμενα, πού εἶχαν σχέσι μέ τήν τέχνη τοῦ ψαρέματος.

Βέβαια, θά μποροῦσε ὁ Θεός καί χωρίς κανέναν ἄγγελο νά κάνη τούς μάγους νά βλέπουν αὐτό τό ἀστέρι - δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός ἀπό κανέναν ἄγγελο. Διότι, ὁ Θεός εἶναι ὁ κυρίαρχος τῶν φυσικῶν νόμων καί, ὅποτε θέλει, τούς ἀναιρεῖ καί κυριαρχεῖ στίς αἰσθήσεις μας. Χωρίς δηλαδή νά ὑπάρχη κάποιο αἴτιο μπορεῖ ὁ Θεός νά κάνη ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο νά δῆ ἀστέρι ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ὑπερφυσικό σέ φυσική μορφή. Αὐτό, ὅταν ὁ Θεός ἐπιτρέψη νά συμβῆ, δέν γίνεται ἀντιληπτό ὅτι εἶναι ὑπερφυσικό, διότι πέρα γιά πέρα φαίνεται ὡς κάτι τό φυσικό.

Γιά παράδειγμα, οἱ ἄγγελοι καί οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα ἀόρατα ὡς πρός ἐμᾶς, μποροῦν ὅμως νά μετασχηματισθοῦν σέ ἄλλες μορφές, εἴτε φυσικές, ὁπότε δέν γίνονται ἀντιληπτοί ὅτι εἶναι ἄγγελοι ἤ δαίμονες, εἴτε ὑπερφυσικές, ὅπου κάποιος καταλαβαίνει ὅτι πρόκειται περί ἀγγέλου, δαίμονος, θείας ἐπισκέψεως, κλπ. Οἱ περιπτώσεις εἶναι ἀπειράριθμες...

Ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα, εἶναι ἐκεῖνο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἐκεῖ στήν ἔρημο, πού ἐνῷ ἔβλεπε ἕναν τέλειο ὁλόχρυσο δίσκο, αὐτό ἦτο καμουφλαρισμένη δαιμονική ἐνέργεια, πού μέ τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου κατόπιν ἐξηφανίσθη. Ἡ πρώτη ἀντίδρασις τοῦ Ἁγίου ἦταν ἡ φρᾶσις «πόθεν ὁ δίσκος ἐν τῇ ἐρήμῳ;»...

Τά πνευματικά φαινόμενα εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ὅταν ὅμως ὄντως εἶναι πνευματικά καί δέν εἶναι προϊόντα ψυχολογικῆς διαταραχῆς, παραισθήσεως, αὐθυποβολῆς ἤ ἄλλης μή πνευματικῆς αἰτίας, π.χ. σχιζοφρένειας, κλπ.

Τώρα, ἐδῶ, εἶναι δεδομένες ἡ πίστις, ἡ ἀρετή, ἡ καλή προαίρεσις, ἡ ὑπομονή καί ἡ πνευματική εὐφυΐα τῶν μάγων.

Ἀλλά, γιά ποιόν λόγο ὁ πανοῦργος καί πονηρός Ἡρώδης «λάθρα» ἐκάλεσε τούς μάγους; Ἐπειδή ὁ ταλαίπωρος Ἡρώδης ἐφοβήθη μή τυχόν οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν μεγάλη εὐλάβεια εἰς τόν Χριστόν καί, ὡς ἐκ τούτου, μέ κάθε τρόπο θά ἤθελαν νά Τόν γλυτώσουν ἀπό τά χέρια του.

Ἐννοεῖται, ὅτι τό ἀστέρι ἐνεφανίσθη εἰς τούς μάγους πρίν γεννηθῆ ὁ Χριστός, ἐφ᾽ ὅσον ἐχρειάζετο πολύς χρόνος μέ τά μέσα τῆς τότε ἐποχῆς γιά νά διανυθῆ μία τόσο τεραστία ἀπόστασις. Οἱ μάγοι ἐχρειάσθησαν, ὅπως λέγουν οἱ περισσότεροι, περίπου δύο χρόνια γιά νά καλύψουν αὐτήν τήν ἀπόστασι. Καί οὔτε εἰς τά σπάργανα εὑρῆκαν τόν Χριστόν, οὔτε εἰς τήν φάτνη, ἀλλά εἰς ἕνα σπίτι μέ τήν Μητέρα Του, ὅταν ὁ Χριστός ἦταν περίπου δύο ἐτῶν. Κάποιοι λίγοι βέβαια ὑποστηρίζουν, ὅτι γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ἐφάνη προτήτερα αὐτό τό ἄστρο εἰς τούς μάγους, γιά νά προλάβουν νά προσκυνήσουν τό θεῖο Βρέφος εἰς τό σπήλαιο. Ὅμως, ἡ πρώτη ἐκδοχή εἶναι βεβαιοτέρα. Καί ὅπως φαίνεται ἀπό τό κείμενο αὐτό τό ἀστέρι τό ἔβλεπαν μόνον οἱ μάγοι.

Τώρα, ὁ φαινόμενος ἀστήρ γιά κάποιο χρονικό διάστημα ἐκρύβη ἀπό τούς μάγους. Καί αὐτό βέβαια τό ἐπέτρεψε ὁ Θεός ὄχι τυχαῖα, ἀλλά γιά νά ἀναγκασθοῦν οἱ ἄδολοι μάγοι νά ἐρωτήσουν τούς Ἑβραίους. Πῆγαν γιά βοήθεια γιατί ἔχασαν τόν φαινόμενο ἀστέρα στήν πορεία τους, ὅταν ἔφθαναν στά Ἱεροσόλυμα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἄφησε ἡ Θεία Πρόνοια νά φανῆ ἡ θηριωδία, ἡ μανία καί ἡ ἀνοησία τοῦ Ἡρώδου, ὁ ὁποῖος φυσικά ἐταράχθη «σφόδρα». Αὐτό, ὁ Ἡρώδης στήν ἀρχή τό ἔκρυψε, ὅπως γίνεται συνήθως σ᾽ αὐτές τίς περιπτώσεις. Ὅμως, ἀπό τά γεγονότα τά ὁποῖα ἐπηκολούθησαν, ἔγινε φανερωτέρα ἡ ἱστορική καί προφητική κατοχύρωσις περί τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἐν προκειμένῳ, ὁ Ἡρώδης ἔδειξε τήν θηριωδία του, ὄχι ἐπειδή ὑπῆρχε σχετική προφητεία, τήν ὁποία ἄλλωστε ἀγνοοῦσε, ἀλλά ἐπειδή θά ἐξεδήλωνε τήν κτηνωδία του, γι᾽ αὐτό καί προϋπῆρχε ἡ προφητεία.

Ὅταν ὅμως ἐβγῆκαν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα οἱ μάγοι, χωρίς νά χάσουν τήν ἐλπίδα τους καί νά ἀπογοητευθοῦν, τούς ἐφάνη ξανά τό ἀστέρι καί τούς ὡδηγοῦσε. Σκεφθεῖτε, ἕνα ὁλόκληρο ἀστέρι τούς ἐπῆγε τόσα πολλά χιλιόμετρα, κάποιοι λένε ἴσως καί 2.000 χιλιόμετρα. Ὁ φαινόμενος ἀστήρ, ἐνῷ τούς ὡδηγοῦσε σέ τόσο μεγάλη ἀπόστασι, ξαφνικά, ὅταν ἔφθασαν κοντά στήν ''πηγή γιά νά πιοῦν νερό'', χάθηκε! Καταλαβαίνετε τί ἄγχος θά τούς ἔπιανε, ἄν δέν εἶχαν τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό. Ἄν δέν εἶχαν καθαρή διάθεσι, θά μποροῦσαν νά παραπονεθοῦν περίπου ὡς ἑξῆς: «Μά, τόσα χιλιόμετρα μᾶς ὡδηγοῦσες καί τώρα πού φθάσαμε στήν πηγή μᾶς ἐγκατέλειψες;»

Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τυχαῖα. Ἔχουν ἄπειρα πολλαπλά μυστικά πνευματικά νοήματα, ἐκτός δηλαδή ἀπό τήν περαιτέρω ἑδραίωσι τῆς ἱστορικῆς κατοχυρώσεως. Καί μποροῦμε αὐτό τό γεγονός νά τό παραλληλίσωμε καί νά τό ἀλληγορίσωμε μέ τήν ἄρσι τῆς Χάριτος, ὅπως λέγεται, στά πνευματικά θέματα. Κατ᾽ αὐτήν, ὁ ἀγωνιστής αἰσθάνεται, ὄχι ἐξ ἀντικειμένου ἀλλά μόνον ἐξ ὑποκειμένου, τήν ἐγκατάλειψι τῆς θείας Χάριτος, ἡ ὁποία μέχρι τότε τόν βοηθοῦσε αἰσθητά.

Βέβαια, θά μποροῦσε ὁ Θεός καί χωρίς ἀστέρι νά εἶχε ὁδηγήσει τούς μάγους καί νά ἔφθαναν στήν ἀποστολή τους. Αὐτό ἰσχύει κατ᾽ ἀναλογίαν καί γιά κάθε πραγματικό πιστό...

Ἀπό αὐτά τά γεγονότα γίνεται ἀκόμη φανερώτερο, ὅτι τό ἀστέρι δέν ἦταν φυσικό, γιατί ἕνα φυσικό ἀστέρι δέν ἔχει τέτοια ἰδιώματα πού προαναφέραμε. Πότε δηλαδή νά φαίνεται καί πότε νά ἐξαφανίζεται, καί πάλι μετά νά ξαναφαίνεται. Ἄρα, ἦτο προφανῶς ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Τό πλέον παράδοξο, πού ἀποδεικνύει ἀκόμη περισσότερο ὅτι δέν ἦταν φυσικό τό ἀστέρι, εἶναι τό ὅτι: «Ἐλθών ὁ ἀστήρ ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τό παιδίον κείμενον». Δηλαδή ἐκατέβη ὁ ἀστέρας ἀπό τό μεγάλο ὕψος καί ἦλθε πολύ χαμηλώτερα γιά νά τούς δείξη ἀκριβῶς τόν τόπο ὅπου εὑρίσκετο τό Παιδίον, ὁ πρό αἰώνων Θεός. Διότι, προφανῶς, ἄν ἔμενε ψηλά τό ἀστέρι, δέν θά μποροῦσαν οἱ τρεῖς μάγοι νά ἐντοπίσουν τόν ἀκριβῆ τόπο τοῦ Παιδίου. Νομίζω, αὐτό δέν χρειάζεται πάρα πολλή ἐξήγησι. Διότι, ἄς πάρωμε τό πιό κοντινό μας ἄστρο, τό φεγγάρι δηλαδή. Ὅταν τό κοιτᾶμε ἀπό διάφορα σημεῖα ὑποτεθείσθω μιᾶς πόλεως ἤ μιᾶς εὐρύτερης περιοχῆς, ὅλοι νομίζουν ὅτι τό βλέπουν, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀποστάσεως, ἀπό τήν ἴδια ὀπτική γωνία.

Στό σημεῖο αὐτό νά διευκρινήσωμε, ὅτι ἀργότερα, μετά τήν Γέννησι, ὅπως λέγουν κάποιοι ἑρμηνευταί, εὑρέθη τό σπίτι γιά νά πάη νά μείνη ὁ Χριστός. Ἐνῷ κατά τήν Γέννησιν ἡ Παναγία ἐγέννησε σέ φάτνη. «Ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον· καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. Β´, 7).

Τώρα, τά δῶρα τῶν μάγων συμβολίζουν τά ἑξῆς:

Ὁ μέν χρυσός εἶναι σύμβολον ὅτι ὁ Χριστός ἦτο Βασιλεύς. Διότι, εἰς τόν βασιλέα δίδουν χρυσόν ὅσοι εἶναι ὑποτασσόμενοι σ᾽ αὐτόν. Ὁ λίβανος εἶναι σημάδι ὅτι ἦτο καί Θεός, αὐτό τό Νήπιο, διότι τόν Θεό θυμιατίζομε μέ λιβάνι. Καί ἡ σμύρνα εἶναι σύμβολον τοῦ θανάτου, ἐπειδή, ὡς ἄνθρωπος πού ταυτόχρονα ἦτο, θά ἐδοκίμαζε καί θάνατον, ὁ ἀπαθής θεότητι, καί ἐπειδή οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν συνήθειαν νά ἐνταφιάζουν τούς νεκρούς μέ σμύρνα.

Καί αὐτά ὅλα τά εἶχαν διδαχθῆ ἀπό τήν προφητεία τοῦ Βαλαάμ. Μιά προφητεία διάβασαν οἱ μάγοι κι αὐτήν τήν ἐφήρμοσαν. Καί πῶς ὁ Θεός τούς ἐδόξασε διαχρονικά σέ οὐρανό καί γῆ! Ἄς μή μιλήσωμε γιά τό ἀντίθετο, γιά τούς Γραμματεῖς δηλαδή καί τούς Φαρισαίους....

Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας παίρνει κάποια στοιχεῖα ἀπό τήν προφητεία τοῦ Βαλαάμ καί λέγει: «''Κατακλιθείς ἀνεπαύσατο ὡς λέων καί ὡς σκύμνος''... Ἰδού τό βασιλικόν διά τοῦ λέοντος». Διότι τό λιοντάρι εἶναι σημάδι τῆς βασιλείας. «Διά δέ τοῦ ''κατακλιθείς'' ἡ νέκρωσις». Δηλώνει τήν νέκρωσι τοῦ Παιδίου αὐτοῦ. Καί συνεχίζει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος: «''Οἱ εὐλογοῦντες σε εὐλόγηνται''. Ἰδού καί ἡ Θεότης, διότι τήν δύναμιν τῆς εὐλογίας μόνον ἡ Θεότης τήν ἔχει». Ἐν συντομίᾳ δηλαδή τό ἱερό κείμενο λέγει τί εὐλογία θά ἔχη ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ καί πῶς θά ὑπερισχύση σέ ὅλα τά ἄλλα τά ἔθνη.

Τώρα, ἄς πᾶμε σέ ἕνα ἄλλο μυστήριο. Γιατί ὁ παντοκράτωρ Κύριος, φεύγει εἰς Αἴγυπτον; Εἶναι ὄντως μέγα τό μυστήριον «τῆς ἀσθενείας» τοῦ Θεοῦ. Καί τότε, καί πάντοτε. Ποιός; Ὁ παντοδύναμος Θεός, πού μέ ἕνα νεῦμα Του ὅλα τά ἀνατρέπει σέ μηδέν χρόνο, πῶς συμβαίνει νά ἐμφανίζεται εἰς τήν ἱστορία τῆς ταλαίπωρης ἀνθρωπότητος ὡς ὁ ἀσθενής καί ἀδύνατος; Γιά ἕναν εὐσεβῆ ἄνθρωπο εἶναι τό πιό καταπληκτικό καί τό πιό συγκινητικό μυστήριο ἀπ᾽ ὅλα. Καί «εὐσεβής ἄνθρωπος» δέν εἶναι αὐτός πού εἶναι εὐσεβιστής, ἀλλά ἐκεῖνος πού ἐγεύθη, ἔστω καί λίγο, ἀπό τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί ἐγνώρισε ἐμπειρικά μέρος τῆς ἄπειρης παντοδυναμίας του.

Ἐν προκειμένῳ, αὐτό ἔγινε γιά νά δείξη ὁ Θεάνθρωπος Χριστός σέ ὅλους, ὅτι κατά ἀλήθειαν τό Παιδίον αὐτό ἦταν καί πλήρης ἄνθρωπος. Διότι, ἐάν ὡς Νήπιο ἄφηνε νά πιασθῆ στά χέρια τοῦ Ἡρώδη καί ὡς παντοδύναμος Θεός, πού ταυτοχρόνως ἦτο, δέν ἐπέτρεπε τοῦ Ἡρώδη νά Τό θανατώση, τότε θά ἐνόμιζαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι αὐτό τό Νήπιο ἦτο ἕνα φάντασμα καί ὅτι κατά φαντασίαν ἐσαρκώθη. Καί αὐτό, γιατί; Λόγῳ τῆς ἀνωριμότητος τῶν ἀνθρώπων, τῆς μή πληροφορήσεως, τῆς μή διδασκαλίας καί τῆς σταδιακῆς θεοαποκαλύψεώς Του. Οἱ ἄνθρωποι ἔτσι θά ἑρμήνευαν τό φαινόμενο αὐτό, ἐάν ὁ Χριστός ὡς Νήπιο ἀπεκάλυπτε ἀπό τότε τήν πραγματική Του ταυτότητα. Ἀλλά καί πέραν τούτου, ἄλλο ἦταν τό σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, νά σταυρωθῆ, νά ἀναστηθῆ, κλπ.

Βέβαια, εἶναι καί ἄλλοι δευτερεύοντες λόγοι πού ὁ Χριστός ἔφυγε ἐν καιρῷ διωγμοῦ. Γιά νά ἁγιάση καί τήν Αἴγυπτο, γεγονός βέβαια πού εἶχε προφητευθῆ «τοῦ προφήτου λέγοντος ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου» (Ματθ. Β´, 15). Γιά παρόμοιο λόγο ἐκάλεσε καί τούς μάγους ἀπό τήν Βαβυλῶνα. Ἤθελε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά ἁγιάση τά δύο κέντρα τῆς σατανολατρείας, τό ἕνα πού ἦταν ἡ Βαβυλῶνα στήν Ἀνατολή καί ἡ Αἴγυπτος πού ἦτο δυτικά τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ἰουδαίας.

Ἐδῶ φαίνεται, ἐκτός ἀπό τήν θηριωδία καί τήν κτηνωδία τοῦ Ἡρώδη, πού ἔσφαξε 14.000 ἀθῶα βρέφη, καί ἡ μεγάλη του ἀνοησία. Στήν ἀρχή κάνει τόν καλό στούς ἄδολους μάγους καί τούς λέγει «θέλω κι ἐγώ νά προσκυνήσω αὐτόν τόν βασιλέα», ἀλλά μετά δείχνει τήν ἐσωτερική του ταραχή, πού ὑπῆρχε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, καί τό πραγματικό του πρόσωπο, καί σφάζει αὐτά τά νήπια. Θά μοῦ πῆτε γιατί αὐτό νά εἶναι καί ἀνοησία; Ἄς κάνωμε μία σύντομη διερεύνησι.

Ἐάν μέν ὁ Χριστός δέν ἦτο ἐκ τοῦ Θεοῦ, τότε γιά ποιόν λόγο ἕνας παντοδύναμος βασιληᾶς νά φοβᾶται ἕνα τόσο ἀνίσχυρο νήπιο; Ἐάν ὅμως ὄντως ἦτο ἐκ τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος, ὅσο ἰσχυρός καί νά εἶναι, ὅσα μέσα κι ἄν διαθέτη, ὅση δύναμι, στρατιωτική, πολιτική, κοσμική, ὅση πονηρία, ὅσους συνεργάτες κι ἄν διαθέτη, ὅσα σχέδια κι ἄν καταστρώση, νά τά βάλη μέ τόν Θεό καί, κατά ἀναλογίαν βέβαια, μέ τούς ἀνθρώπους πού θέλει νά ἀναδείξη ὁ Θεός; Ἀδύνατον τῶν ἀδυνάτων! Ἔτσι ἔπρεπε νά εἶχε σκεφθῆ ὁ Ἡρώδης, πιό ψύχραιμα δηλαδή. Ἀλλά ὁ φθόνος του δέν τόν ἄφησε νά σκεφθῆ τό συμφέρον τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ἀλλά ὁ Ἡρώδης ἐνεπαίχθη ὑπό τοῦ Θεοῦ διά μέσου τῶν μάγων. Ἄλλωστε, ὅπως παλαιά ὁ Φαραώ εἶχε ἐμπαιχθῆ ἀπό τόν Μωϋσῆ, ἔτσι ἔγινε καί τώρα, γιατί καί οἱ δύο αὐτοί ὑπῆρξαν ἀδίστακτοι φονιᾶδες, ἐφ᾽ ὅσον καί ὁ Φαραώ ἐφόνευε τά ἀρσενικά τέκνα τῶν Ἑβραίων εἰς τήν Αἴγυπτο.

Βέβαια, μέ τό ὅτι ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά φανῆ ἡ μεγάλη κακία τοῦ Ἡρώδη, ἄς μή θεωρήση κανείς, ἐπιπολαίως, ὅτι ἠδικήθησαν τά νήπια. Καθόλου δέν ἠδικήθησαν. Μποροῦμε, ἀντίθετα, νά ποῦμε ὅτι εὐλογήθησαν σέ βαθμό ὑπερθετικό, διότι εἶναι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔχουν μεγάλη δόξα εἰς τόν Οὐρανό καί μεγάλων στεφάνων ἠξιώθησαν.

Καί τοῦτο συμβαίνει, διότι, ἐνῶ στούς ἀνθρώπους ὑπάρχουν πάρα πολλές ἀδικίες, κρυφές καί φανερές, στόν Θεό δέν ὑπάρχει καμμία ἀδικία. Ὁ Θεός ὅλα τά λύνει, ἀκόμη καί τά ἀνθρωπίνως ἄλυτα. Διότι, ὄντως πολλοί μέν ἀδικοῦν, ἀλλά, λόγῳ τῆς θείας Δικαιοσύνης, τελικά κανείς δέν ἀδικεῖται ἀπό τίς ἀδικίες τῶν ἄλλων, ἐάν τίς ἀντιμετωπίση πνευματικά. Διότι, ὅταν παθαίνωμε στήν ζωή αὐτή κάτι κακό γιά τό ὁποῖο δέν εὐθυνόμεθα, τό παθαίνομε, ἤ γιά νά συγχωρεθοῦν κάποιες ἁμαρτίες μας, ἤ γιά νά ἀξιωθοῦμε στεφάνων πνευματικῶν. Ἀλλά τό πρόβλημα εἶναι ὅτι δέν ἐπιδιώκομε στεφάνια πνευματικά. Θέλομε στεφάνια φθαρτά... Καί τελικά, δυστυχῶς, ἀποκτοῦμε τραύματα, ψυχικά, πνευματικά καί ὀργανικά μέ ἕνα σωρό παρενέργειες.

Τώρα, νά ποῦμε καί δύο λόγια γιά τούς συγχρόνους Ἡρώδας. Τί γίνεται μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι μιμοῦνται τέλεια τόν παλαιό Ἡρώδη, ἤ μᾶλλον τόν ἔχουν ξεπεράσει σέ πονηρία; Διότι, συνήθως τήν θηριωδία τους, οἱ σύγχρονοι Ἡρῶδαι, τήν κρύβουν καί τήν καμουφλάρουν. Μιμοῦνται δηλαδή στήν πονηρία τόν Διάβολο, ὁ ὁποῖος μεγιστοποιεῖ τίς πιθανότητες τῆς ἐπιτυχίας του, ὅταν πολεμῆ χωρίς νά γίνεται ἀντιληπτός ἀκόμη καί ἀπό τούς πιό πνευματικά ἔμπειρους ἀγωνιστάς.

Ἐν παρενθέσει ἄς ἀναφέρωμε, ὅτι σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ὁ Διάβολος μιμεῖται ἐπακριβῶς τό πῶς ἐμεῖς σκεφτόμαστε, τί νοητικό ἐπίπεδο ἔχομε, τί μόρφωσι ἔχομε, τί ψυχολογία ἔχομε, τί ἰδιοσυγκρασία ἔχομε, καί μᾶς βάζει σκέψεις, ἀκριβῶς μέ βάσι τήν ἰδική μας ἰδιοσυχνότητα καί προσωπικότητα. Καί, ἔτσι, ἐμεῖς μοιραίως νομίζομε, ὅτι εἶναι δικές μας αὐτές οἱ σκέψεις, πού μάλιστα κάποιες φορές μᾶς φαίνονται ''ἀξιέπαινες'' καί ''ὠφέλιμες''. Π.χ., μᾶς δημιουργεῖ τύψεις, οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλο, κλπ...

Ἔτσι, ὑπάρχουν καί οἱ σύγχρονοι Ἡρῶδαι, πού ὄχι μόνον μιμοῦνται τέλεια τόν Διάβολο στήν πονηρία, ἀλλά μποροῦν νά κάνουν, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, ἀκόμη καί φροντιστήριο στόν Διάβολο. Αὐτοί εἶναι μιαρά ὄργανα τοῦ σκότους, ἄλλοι ἐξ αὐτῶν ἔχοντες κοσμική ἐξουσία, καί ὄχι μόνον αὐτοί, ἔχοντες σπουδάσει ''Ἀνωτάτη Ὑποκριτική'' καί ἔχουν πάρει ''διδακτορικά'' πάνω σ᾽ αὐτό. Κάνουν δηλαδή ὅτι ἐνδιαφέρονται, ὅτι πονοῦν γιά τόν ἄνθρωπο, καί κυρίως γιά τόν ἀδικημένο, γιά τόν μικρομεσαῖο, γιά τόν ἀδύναμο, γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἐνῶ ὑπογείως ἐργάζονται σέ ὅλους τούς τομεῖς μέ μεγάλη μαθηματική ἐπιστήμη, μέ ὑπομονή, γιά τήν παντοειδῆ ἐξαθλίωσι καί ἐξόντωσι τῆς ἀνθρωπότητος.

Στόν θρησκευτικό τομέα, χτυποῦν ἰδιαίτερα τόν Χριστιανισμό. Ἀλλά χτυποῦν καί σέ ἕνα σωρό ἄλλα θέματα τούς ἀνθρώπους, χρησιμοποιῶντας τήν ὑποκριτική τους μέθοδο καί τό φαινομενικό τους ἐνδιαφέρον. Π.χ., σέ θέματα ὑγείας, οἰκονομίας, ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ. Δημιουργοῦν, αὐτά τά δαιμονικά μυαλά, τέτοιες καταστάσεις καί συγκυρίες καί φαινόμενα καί φέρουν ἔτσι τά πράγματα, μέ μεγάλη προμελέτη καί σχεδιασμό, πού, ἐνῶ σέ σκοτώνουν, σοῦ δίνουν ἐνίοτε τήν αἴσθησι ὅτι θά πρέπη τελικά νά τούς πῆς καί «εὐχαριστῶ», γιατί δῆθεν τελικά σέ σώζουν ἀπό κάτι ἄλλο δῆθεν χειρότερο, τό ὁποῖο θά συνέβαινε.

Ἀκόμη καί οἱ πιό ἔξυπνοι ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τό μέγεθος αὐτῆς τῆς δαιμονικῆς ἀπάτης. Διότι, τά ἀνωτέρω φανερά καί κρυφά ὄργανα τοῦ σκότους διατείνονται ὑποκριτικῶς ὅτι αὐτά γίνονται δῆθεν γιά τήν ἀσφάλειά μας, γιά τό καλό μας, γιά τήν ἐξυπηρέτησί μας, γιά τήν ὑγεία μας, γιά τό ''λαμπρό'' μέλλον μας, κλπ.

Τελικά, τό ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν, τῶν μικρῶν ἀντιχρίστων, θά εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός Ἀντίχριστος, ὁ ὁποῖος, ὅπως ξέρομε, ὅταν θά ἐμφανισθῆ, θά ἔχη καί πλήρη κοσμική ἐξουσία - αὐτό ἔχει προφητευθῆ ἀπό κάποιους ἁγίους Πατέρες - καί ὁ ὁποῖος στήν ἀρχή θά δείξη ἕνα ''καλό'' πρόσωπο-προσωπεῖο.

Ὅμως, ὅλοι αὐτοί εἶναι ἀνοητότεροι τῶν ἀνοήτων. Δέν ἐδιδάχθησαν πάλιν καί πολλάκις ἀπό τήν ἱστορία; Ἡ Ἐκκλησία ὅσες φορές ἐπολεμεῖτο, πάντα ἐθριάμβευε καί λαμπροτέρα καθίστατο. Ὅπως δέ ἔλεγε ἕνας σοφός ἱερέας «ἀφοῦ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μέ τά δικά μας ''κατορθώματα'' καί σκάνδαλα δέν κατωρθώσαμε νά καταστρέψωμε τόν Χριστιανισμό, πῶς εἶναι δυνατόν νά τόν διαλύσουν ὅλοι αὐτοί οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ;». Θά πάθουν ὅ,τι ἔπαθε ὁ Ἡρώδης καί ὁ κάθε Ἡρώδης, διαχρονικά. Νά μή τούς ξεγελάη ὁ Διάβολος. Ὁ Θεός ξέρει νά ''ξεγελάη'' ἀσυγκρίτως περισσότερο, διότι ὁ Θεός γνωρίζει τά σχέδιά τους πρίν κἄν ἐκεῖνοι τά σκεφθοῦν...

Ὁ Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ΣΤ´, 2).

Εὔχομαι κι ἐμεῖς, σέ προσωπικό ἐπίπεδο, μέ ὁδηγό τήν ἄκτιστο θεία Χάρι, καθαρίζοντες τήν φάτνη τῆς ψυχῆς μας νά ἀναδειχθοῦμε ἀληθινοί χριστοτόκοι. Ἀμήν. Γένοιτο!

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος,

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Ὁμιλία κατά τήν Θεία Λειτουργία εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος 30-12-2012)

Πηγή: Θρησκευτικά 

Σχετικὰ μὲ τὴ συγκαταβατικὴ ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὅσα προσφέρθηκαν ἐξαιτίας τῆς σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐμπιστεύτηκαν ἀληθινὰ καὶ σχετικὰ μὲ τὴν αἰτία ποὺ ὁ Θεός, ἂν καὶ μποροῦσε νὰ ἐλευθερώσει μὲ ποικίλους ἄλλους τρόπους τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ὑποταγὴ στὸ διάβολο, προτίμησε νὰ χρησιμοποιήσει αὐτὴ τὴ συγκαταβατικὴ τακτική. Μποροῦσε, ὁπωσδήποτε, ὁ προαιώνιος καὶ ἀπεριόριστος καὶ παντοκράτορας Λόγος καὶ παντοδύναμος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ περιβληθεῖ τὴν ἀνθρώπινη φύση, νὰ ἀπαλλάξει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ὑποτέλεια στὸ θάνατο καὶ τὴν ὑποδούλωση στὸ διάβολο, γιατὶ ὅλα ὑπακούουν στὶς ἐντολές του καὶ τὸ καθετὶ ἐξαρτιέται ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἐξουσία του, ὅλα ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὰ ἐνεργεῖ καί, σύμφωνά με τὸν Ἰώβ, τίποτε δὲ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὶς δυνατότητές του, ἄλλωστε, ἀπέναντι στὴν ἀπόλυτη ὑπεροχὴ τοῦ δημιουργοῦ, ἡ δύναμη ἀντίστασης τῶν δημιουργημάτων χρεοκοπεῖ, κανένα δὲν εἶναι ἰσχυρότερο ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα.

Ὅμως, αὐτὴ ἡ τακτικὴ σωτηρίας, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἡ πιὸ προσαρμοσμένη στὴ δική μας φύση, τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας κι ἀκόμα ἦταν ἡ πιὸ ἀντάξια του Θεοῦ ποὺ τὴν ἐφάρμοζε μία καὶ χαρακτηριζόταν ἀπὸ τὸ στοιχεῖο τῆς δικαιοσύνης, χωρὶς τὸ ὁποῖο καμιὰ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ δὲν πραγματοποιεῖται. «Δίκαιος γὰρ ὁ Θεός, καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησε, καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία ἐν αὐτῷ», ὅπως λέει κι ὁ ψαλμῳδὸς Προφήτης.,,

Ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τὸ Θεὸ πρῶτος καί, κατὰ συνέπεια, δίκαια ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τὸ Θεό· τότε κατέφυγε, μὲ τὴ θέλησή του, στὸν ἀρχηγὸ τῆς κακίας, ποὺ τὸν εἶχε παρασύρει μὲ τὶς δόλιες ἀντίθεες συμβουλές του, δίκαια, πάλι, κατὰ συνέπεια, παραδόθηκε σ᾿ αὐτόν, ἔτσι εἰσχώρησε στὸν κόσμο ὁ θάνατος, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ φθόνου τοῦ πονηροῦ καὶ μὲ τὴν ἄδεια, τὴ δίκαιη, τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ θάνατος, ἐξαιτίας τῆς ὑπερβάλλουσας κακότητας τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς κακίας διπλασιάστηκε, κοντὰ σὲ κεῖνον ποὺ προσκολλήθηκε στὴν ἀνθρώπινη φύση, προστέθηκε κι ὁ ἄλλος ποὺ αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ διάβολος βίαια τὸν προξενεῖ.

Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ ὑποταγὴ στὸ διάβολο καὶ ἡ παράδοση στὸ θάνατο ἐπῆλθε ὡς δίκαιη συνέπεια, ἔπρεπε καὶ ἡ ἐπάνοδος τοῦ ἀνθρώπινου γένους στὴν ἐλευθερία καὶ τὴ ζωὴ νὰ συντελεστεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ πάλι ὡς δίκαιη συνέπεια. Καὶ δὲν ἦταν μόνο ἡ παράδοση τοῦ ἀνθρώπου στὸ φθονερὸ ἐχθρό του, ποὺ πρόκυψε ὡς συνέπεια τῆς θείας δικαιοσύνης, ἦταν καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, ποὺ ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπεδίωξε ἄδικα νὰ ἐξουσιάζει καὶ νὰ μὴν ὑπακούει πουθενὰ καὶ νὰ καταπιέζει, βρισκόμενος σὲ διάσταση μὲ τὴ δικαιοσύνη, χρησιμοποίησε τὴ δύναμή του ἐνάντια στὸν ἄνθρωπο.

Ὁ Θεός, λοιπόν, θεώρησε ὅτι προεῖχε νὰ νικηθεῖ πρῶτα ὁ διάβολος μὲ τὴ δικαιοσύνη, μὲ τὴν ὁποία ἔχει ἀνοιχτὴ διαμάχη, καὶ κατόπιν νὰ νικηθεῖ μὲ τὴ θεϊκὴ ὑπεροχή, δηλαδὴ μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴ μέλλουσα κρίση. Γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ σωστὴ σειρά, νὰ προηγεῖται ἡ δικαιοσύνη ἀπὸ τὴ δύναμη, αὐτὸ ἁρμόζει ἀληθινὰ στὴ θεϊκὴ ἀγαθὴ διακυβέρνηση τοῦ κόσμου, ὄχι στὴν καταπιεστικὴ ἐπιβολή: νὰ ἀκολουθεῖ ἡ δύναμη, ἀφοῦ πρῶτα ἐπιβληθεῖ ἡ δικαιοσύνη.

Καί, ὅπως ὁ διάβολος, ὁ παμπάλαιος φονιὰς τοῦ ἀνθρώπου, ξεσηκώθηκε ἐναντίον μας ἀπὸ φθόνο καὶ μίσος, ἔτσι κι ὁ ζωοδότης μπῆκε στὴ μάχη μὲ τὸ μέρος μιᾶς ἀπὸ ἄπειρη ἀγαθότητα κι ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος, χωρὶς νὰ τοῦ ἔχει παρασχεθεῖ τὸ δικαίωμα, ἔβαλε σκοπό του νὰ καταστρέψει τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι κι ὁ πλάστης, ἔχοντας ἀντίθετα, κάθε δικαίωμα, ἀποφάσισε νὰ σώσει τὸ δημιούργημά του. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος πέτυχε μὲ τὴν ἀδικία καὶ τὴ δολιότητα νὰ καταγάγει νίκη καὶ νὰ γκρεμίσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ θεοδώρητο ἀξίωμά του, ἔτσι κι ὁ ἐλευθερωτὴς μὲ δικαιοσύνη καὶ σοφὸ σχέδιο ἐπέφερε τὴν πανωλεθρία τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς κακίας καὶ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου.

Λοιπόν, ὁ Θεὸς ἀπέφευγε νὰ χρησιμοποιήσει, πράγμα ποὺ μποροῦσε, τὴ δύναμη, ὥσπου νὰ προχωρήσει στὴν ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνης, πράγμα ποὺ ἦταν ἀναγκαῖο. Ἔτσι ἄλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα ἡ δύναμη τῆς δικαιοσύνης, ἀφοῦ προτιμήθηκε ὡς τακτικὴ ἀπὸ τὸν παντοδύναμο ποὺ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὸν νικήσει. Ἀπ᾿ αὐτὸ μάλιστα θά ῾πρεπε καὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ παραδειγματιστοῦν, ὥστε νὰ ζοῦν μὲ δικαιοσύνη τὴν ἐπίγεια ζωή τους, ὥστε στὴν αἰώνια ζωὴ τῆς ἀθανασίας ν᾿ ἀναλάβουν τὴ δύναμη καὶ νὰ μὴ τὴ χάσουν ποτέ.

Κι ἀκόμα ἔπρεπε ὁ διάβολος ποὺ τότε νίκησε τὸν ἄνθρωπο, νὰ νικηθεῖ ἀπὸ τὴ νικημένη ἀνθρώπινη φύση καὶ νὰ κατατροπωθεῖ αὐτὸς ποὺ μὲ τόση πανουργία παγίδευσε τὸν ἄνθρωπο. Γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ χρειαζόταν ἀπαραίτητα νὰ ὑπάρξει ἕνας ἄνθρωπος ἀναμάρτητος. Ὅμως κάτι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο. «Οὐδεὶς γάρ, λέει ἡ Γραφή, ἀναμάρτητος, οὐδ᾿ ἂν μία ἡμέρα ἡ ζωὴ αὐτοῦ» καὶ «τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν;»

Μονάχα ὁ Θεός, κανένας ἄλλος, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀναμάρτητος. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Θεὸς Λόγος, ὁ γεννημένος ἀπὸ τὸ Θεὸ εὐθὺς ἀπ᾿ τὴν ἀρχὴ τῆς ὕπαρξής του, καὶ πάντοτε ἑνωμένος μ᾿ Αὐτὸν (δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει ἡ νὰ ἐννοηθεῖ ποτὲ Θεὸς στερημένος λόγου) καὶ οὐδέποτε διαχωρισμένος ἀπ᾿ Αὐτόν, ὁ ἕνας ὑπαρκτὸς Θεὸς (τὸ ἀντιφέγγισμα τοῦ ἥλιου δὲν εἶναι ἄλλον φῶς διαφορετικὸ ἀπ᾿ τὸν ἥλιο καὶ οἱ ἡλιακὲς ἀκτίνες δὲν εἶναι ἄλλοι ἥλιοι), γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ὁ μόνος ἀναμάρτητος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καθίσταται γιὸς ἀνθρώπου, χωρὶς βέβαια, νὰ ἀλλάζει τίποτε ὡς πρὸς τὴ θεότητά του, μένοντας, ὅμως, ἀκηλίδωτος ὡς πρὸς τὴν ἀνθρώπινή του ἰδιότητα.

«Ὅς, ὅπως προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας, ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ κεῖνος ποὺ δὲ «συνελήφθη ἐν ἀνομίαις» καὶ δὲν «ἐκυήθη ἐν ἁμαρτίαις» καθὼς διαπιστώνει, μιλώντας γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἢ μᾶλλον γιὰ ὁλόκληρο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ὁ Δαβὶδ στοὺς Ψαλμούς. Γιατὶ ἡ ἐπανάσταση τῆς σάρκας ἔχει ὡς αὐτόματη συνέπεια τὴν καταδίκη ποὺ εἶναι καὶ λέγεται φθορά.

Αὐτὴ ἡ ἐπανάσταση ἂν καὶ δὲ γίνεται μὲ τὴ θέληση τοῦ ἀνθρώπου, ἂν καὶ φανερὰ βρίσκεται σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς νόμους τῆς νόησης καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τιθασεύεται ἀπὸ τοὺς ἐνάρετους καὶ προσανατολίζεται μόνο πρὸς τὸν τομέα δημιουργίας παιδιῶν, ἔτσι ἢ ἀλλιῶς σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὴ φθορὰ καὶ δὲν εἶναι παρὰ ἔφεση γιὰ ἱκανοποίηση τῶν παθῶν αὐτοῦ ποὺ δὲ συνειδητοποίησε τὴν τιμὴ ποὺ ἀξιώθηκε ἡ φύση μας ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ ἐξομοιώθηκε μὲ τὰ κτήνη.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲ γεννήθηκε, ἁπλῶς Θεὸς ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Παρθένο ἐπίλεκτη καὶ ἀπαλλαγμένη ἀπὸ βρώμικους σαρκικοὺς λογισμούς, σύμφωνα μὲ τοὺς προφῆτες, γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο στὴ μήτρα τῆς ὁποίας ἐπέφερε τὴ σύλληψη ὄχι κάποια σαρκικὴ ὄρεξη, ἀλλ᾿ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ ποὺ συνέβηκε ἦταν ἡ ὑποδοχὴ καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ οὐράνιου χαρμόσυνου μηνύματος, ὄχι ὑπόκυψη καὶ δοκιμὴ στὴ γεμάτη πάθος σαρκικὴ ἐπιθυμία.

Μακριὰ ἀπὸ κάθε τέτοια ἐμπειρία, ἡ σύλληψη ἔγινε μέσα στὴν πνευματικὴ εὐφροσύνη καὶ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεό. «Ἰδοὺ γὰρ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμα σου», ἀπάντησε ἡ ἄσπιλη Παρθένος στὸν ἄγγελο ποὺ τῆς ἔφερε τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς, συνέλαβε καὶ γέννησε. Προκειμένου ἔτσι ὁ νικητὴς τοῦ διαβόλου, ὄντας ἄνθρωπος - θεάνθρωπος νὰ κατάγεται, βέβαια, ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος, νὰ μὴ μετέχει ὅμως στὴν κληρονομούμενη ἁμαρτία. Αὐτὸς μόνος ἀπ᾿ ὅλους τους ἀνθρώπους νὰ συλληφθεῖ χωρὶς νὰ συντρέχει τὸ γεγονὸς τῆς παρακοῆς, μόνος αὐτὸς νὰ μπεῖ στὴ μήτρα τῆς μητέρας τοῦ χωρὶς νὰ μεσολαβήσει ἡ ἐμπαθὴς ἡδονὴ τῆς σάρκας καὶ οἱ βρώμικες ἐπιθυμίες ποὺ χαρακτηρίζουν τὴ μιασμένη ἀπὸ τὴν παρακοὴ ἀνθρώπινη φύση.

Προκειμένου ἔτσι ὁ Χριστὸς νὰ ὑπάρξει τέλεια ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε μόλυνση ποὺ μεταδίδεται στοὺς ἀπογόνους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἔχει καμιὰ ἀνάγκη κάθαρσης ὁ ἴδιος, καὶ νὰ δέχεται τὰ πάντα μὲ σοφία γιὰ χάρη μας. Καὶ ἔτσι νὰ γίνει ὁ ὁλοκληρωτικὰ νέος Ἄνθρωπος καὶ νὰ παραμείνει νέος πραγματικὰ κι ἀταλάντευτα, χωρὶς καθόλου νὰ παλιώνει πάλι, καὶ νὰ ἀνοικοδομήσει, προσφερόμενος ὁ ἴδιος ὡς θεμέλιο καὶ ὡς ὄργανο, τὸν παλαιὸ Ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν διατηρήσει πάντα νέο, μιὰ καὶ μπορεῖ νὰ διώξει μακριὰ κάθε στοιχεῖο παλιὸ καὶ φθαρμένο.

Γιατὶ καὶ κεῖνος, ὁ πρῶτος Ἄνθρωπος δημιουργήθηκε καταρχὴν πεντακάθαρος καὶ ἦταν νέος ὡσότου μὲ τὴ θέλησή του ἀκολούθησε τὸ διάβολο καὶ ἐκτράπηκε στὶς σαρκικὲς ἡδονὲς καὶ ξέπεσε μὲς τὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παλιωθεῖ καὶ νὰ κατρακυλήσει στὴν παραφθορὰ τῆς φυσικῆς του κατάστασης.

Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου δὲν ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπο, παράδοξα, μόνο με κάποια ἐξωτερικὴ ἐνέργειά του, ἀλλὰ τὸν προσλαμβάνει καὶ τὸν ἀγκαλιάζει. Καὶ δὲν ἀνορθώνει μόνο καὶ ξαναστεριώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλὰ καὶ τὴν περιβάλλεται μὲ τρόπο ἀπερίγραπτο καὶ ἑνώνεται καὶ ταυτίζεται μαζί της, καὶ γεννιέται συγχρόνως Θεὸς καὶ ἄνθρωπος ἀπὸ γυναίκα βέβαια, ὥστε νὰ πάρει πίσω τῆς φύση του ποὺ ὁ ἴδιος ἔπλασε κι ὁ πονηρὸς μὲ τὴ συμβουλή του τοῦ ἔκλεψε, παρθένο ὅμως, γιὰ νὰ καταστήσει τὸν ἄνθρωπο νέο, γιατὶ ἂν γεννιόταν μὲ σπέρμα ἀνδρός, θὰ ἔφερνε τὴν κληρονομιὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ δὲ θὰ ἦταν καινούριος ἄνθρωπος, δὲ θὰ ἦταν ὁ ἀρχηγὸς καὶ χορηγὸς τῆς ζωῆς ἐκείνης ποὺ ποτὲ δὲν παλιώνει, δὲ θὰ κατάφερνε, ἂν ἀνῆκε στὴν παλιὰ ξεπεσμένη κατάσταση, νὰ προσλάβει ὁλόκληρη τὴ διαφανῆ θεότητα καὶ νὰ καταστήσει τὴ σάρκα ἀνεξάντλητη πηγὴ ἁγιασμοῦ τόσο, ὥστε νὰ ξεπλύνει καὶ νὰ καθαρίσει πλέρια τὸ μολυσμὸ τῶν προπατόρων καὶ νὰ ἐπαρκέσει γιὰ τὸν ἐξαγιασμὸ καὶ ὅλων τῶν ἐπιγόνων. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς, οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, νικημένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ μᾶς, θέλησε νὰ μᾶς σώσει καὶ νὰ μᾶς ἀναπλάσει, μὲ τὸ νὰ γεννηθεῖ τέλειος ἄνθρωπος ὅπως καὶ μεῖς, μένοντας ὅμως συγχρόνως ἀναλλοίωτα Θεός».

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σεβαστέ μας Γέροντα Παρθένιε, Ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου Ἁγίου Ὄρους, σεβαστοί μου πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, μέ ἀφορμή τήν σημερινή λαμπρή ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς καί τῆς μετακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἄς ἀναφέρωμε σήμερα στήν ἀγάπη σας κάποιες ἐγγυημένες νεώτερες, ζωντανές ὅμως, ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου Νικολάου στήν Ρωσία καί ἰδιαίτερα στό Ἁγιώνυμον Ὄρος.

Αὐτό τό κάνομε γιά νά ἀποδειχθῆ περίτρανα ἡ διαχρονική σωστική δρᾶσις τοῦ τιμωμένου σήμερα Ἁγίου μας. Ἔτσι δέ καί ἐμεῖς νά ἀντλήσωμε ἀκόμη περισσότερο, δύναμι καί ἐνίσχυσι στόν διά βίου ἀγῶνα τῆς σωτηρίας μας. Διότι, ὅταν ἕνας Ἅγιος δρᾶ ἐμφανῶς, ἀκόμη καί στίς πονηρές ἡμέρες μας, ἄν καί ἔζησε «τῷ μακρυνῷ καιρῷ  ἐκείνῳ», στήν πρᾶξι τόν αἰσθανόμεθα σύγχρονό μας. Αὐτή δέ ἡ πρόσφατη καί σύγχρονη δρᾶσις του μᾶς συνδέει μέ τό ἅγιο, ἔνδοξο ἁγιοτόκο παρελθόν καί μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι Ἰησοῦς Χριστός ''χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας'' (Ἑβρ. ιγ´, 8).

Ἐπί πλέον δέ, σύμφωνα μέ τήν Γραφή καί μέ τούς ἱερούς Ἑρμηνευτάς, αὐτά τά σύγχρονα θαύματα εἶναι ἕνα θεόθεν σημάδι, ὅτι ὁ Θεός δέν ἀπέστρεψε τό ἅγιο καί δίκαιο Πρόσωπό Του ἀπό τόν ὑπόλοιπο ἁμαρτωλό λαό Του καί ὅτι, διά τοῦ Ἁγίου Του, ὁ Θεός τελικά ἐπεσκέψατο ὁλόκληρον τόν λαόν Αὐτοῦ.

Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης - ἦτο Ρῶσος, ἐκοιμήθη τό 1938 στήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους - πώς κάποιος γνωστός του, ὁ π. Ρωμανός στήν Ρωσία, ὅταν ἦταν παιδί, ἐσώθη θαυματουργικά ἀπό τόν Ἅγιο Νικόλαο, ὅταν, προσπαθῶντας μέ ἕλκυθρο νά περάση ἕνα ποτάμι, ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα. Ἐβυθίζετο τό ἕλκυθρο μέσα στούς...

πάγους καί τότε ἐνεφανίσθη ὁ Ἅγιος Νικόλαος καί τόν ἔσωσε.

Ἐπίσης, ὁ Ἅγιος Σιλουανός μνημονεύει κάποιον γνωστό του στήν Ρωσία, πού, ὅταν ἦταν μικρό παιδί, ἐσώθη θαυματουργικά ἀπό ἐπίθεσι κοπαδιοῦ ἀγρίων λύκων. Ὅταν εἶπε '' Ἅγιε Νικόλαε, βοήθησέ με'', τότε, ξαφνικά, οἱ λύκοι, ραπιζόμενοι ἀπό τήν θερμή προσευχή τοῦ παιδιοῦ αὐτοῦ, ἐτράπησαν εἰς φυγήν μέ τήν ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐνῷ δηλαδή οἱ λύκοι ἤρχοντο κατεπάνω του, αὐτομάτως ἔκαναν μεταβολή καί ἔφυγαν ὅλοι.

Στήν Ρωσία, ἐπί ἐποχῆς Κροῦτσεφ, διαδόχου τοῦ Στάλιν, μετά τήν δεκαετία τοῦ 1950, συνέβη τό ἑξῆς: Ὅταν μία κοπέλλα, ἐπειδή δέν εἶχε ἀγόρι γιά νά χορέψη σέ ἕνα ἁμαρτωλό πάρτυ, τότε εἰρωνικά ἔπιασε στά χέρια της μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου θέλοντας νά χορέψη βέβηλα μαζί μέ τήν εἰκόνα, δῆθεν ὅτι χορεύει μέ κάποιον, ἐκείνην τήν στιγμή ἔμεινε σάν στήλη ἅλατος. Ἔμεινε ''μάρμαρο'' ἐπάνω ἀπό ἑκατό ἡμέρες, ὥσπου ἐνεφανίσθη ὁ πάντα πολυεύσπλαγχνος Ἅγιος Νικόλαος καί τήν ἔλυσε θαυματουργικά ἀπό αὐτόν της τόν σωτήριο, παιδαγωγικό καί ὀδυνηρό κανόνα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἦτο γι᾽ αὐτήν πέρα γιά πέρα σωτήριος. Μάλιστα, αὐτό τό γεγονός, τόση ἐντύπωσι εἶχε κάνει τότε στήν Ρωσία, ὥστε ἔχει γυρισθῆ καί βίντεο ἀπό τούς ἰδίους τούς Ρώσους.

Ἐπίσης, συγκινητικό εἶναι ἕνα θαῦμα πού ἀναφέρει ὁ γνωστός μας Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, τό ὁποῖο συνέβη στήν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, στόν γερο-Νικόλαο τῆς συνοδείας τῶν Μαρκιανῶν. Αὐτό ἔλαβε χώρα λίγο μετά τό 1940. Μέ ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τό πηγάδι τοῦ Κελλιοῦ τους, ἐνῷ εἶχε ἐντελῶς στερέψει ἀπό νερό, ὅταν ἔβαλαν τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου στόν ξερό βυθό τοῦ πηγαδιοῦ, σιγά-σιγά, θαυματουργικῶς, ἄρχισε νά ἀνεβαίνη ἡ στάθμη τοῦ νεροῦ μέ ἐπιπλέουσα τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου μέχρι τό νερό νά ἔλθη ἐπάνω.

Στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ἐπί ἡγουμενίας παπα-Συμεών, ἀναφέρονται δύο χαρακτηριστικά θαύματα τοῦ Ἁγίου Νικολάου κατά τήν πανήγυρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Δι᾽ αὐτῶν, φαίνεται καί ἡ ἀκράδαντη ἐμπιστοσύνη τοῦ τότε ἡγουμένου παπα-Συμεών στόν Προστάτη Ἅγιο τῆς Μονῆς.

Στό πρῶτο θαῦμα, ἐνῷ δέν εἶχαν καθόλου ψάρια γιά τήν πανήγυρι καί ὅλοι οἱ πατέρες εἶχαν ἀπογοητευθῆ, τήν τελευταία στιγμή ὁ ἅγιος ἡγούμενος τούς εἶπε: ''Νά ἔχετε ἐμπιστοσύνη στόν Ἅγιο'', λές καί εἶχαν συνεννοηθῆ. Καί ξαφνικά, στό παρά πέντε ἕνα ὁρμητικό τεράστιο κῦμα ἔφερε καί ἅπλωσε ἐκεῖ, στό μουράγιο τῆς Μονῆς, στόν ἀρσανᾶ, πολυαρίθμους φρεσκοτάτους ροφούς!

Στό δεύτερο τώρα θαῦμα, συνέβη τό ἑξῆς: Ἔπρεπε οἱ πατέρες τῆς Μονῆς, κατά τήν συνήθεια, νά μοιράσουν εὐλογία στούς κελλιῶτες ἀσκητές πού εἶχαν παρευρεθῆ ἐκεῖ, στό πανηγύρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου. Ὅμως, ἐκείνη τήν χρονιά δέν εἶχαν λάδι οἱ Γρηγοριᾶτες πατέρες. Παρά ταῦτα, ὁ παπα-Συμεών τούς εἶπε: ''Θά τηρήσετε τό τυπικό. Θά δίνετε λάδι, κι ἄς μήν ἔχωμε''. Καί ἐνῷ ἄρχισαν, μέ ἀπορία, οἱ πατέρες νά μοιράζουν εὐλογία λάδι στούς προσκυνητές καί στούς κελλιῶτες ἀσκητές, ἡ στάθμη τοῦ λαδιοῦ στό πιθάρι καθόλου δέν ἐλιγόστεψε, οὔτε κατά ἕνα χιλιοστό!

Σημειωτέον, ὅτι ὁ ἡγούμενος Συμεών, πού ἐκοιμήθη τό 1905, ἦτο ἐπί ἑπτά χρόνια, σεβαστέ μου Γέροντα Παρθένιε, Ἁγιοπαυλίτης μοναχός - ἀπό τό 1852 μέχρι τό 1859. Ἐκεῖ δηλαδή, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Παύλου, στήν οὐσία ἀνδρώθηκε καί ὡρίμασε πνευματικά. Οἱ θερμές ὅμως παρακλήσεις τῶν Γρηγοριατῶν πατέρων τόν ἔφεραν ὡς ἡγούμενο στήν Ἱεράν Μονήν Γρηγορίου. Μάλιστα, πρός αὐτό τόν ὡδήγησε, εἶχε δηλαδή τήν εὐλογία τοῦ ἰδίου τοῦ Γέροντα του, Σωφρονίου Ἁγιοπαυλίτου, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τό 1882. Ἀναφερτέον ὅτι ὁ παπα-Συμεών τυγχάνει πνευματικός ἀνακαινιστής καί νέος κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου.

Ἐπίσης, ἕνα ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου συνέβη πάλι στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου, ἐπί ἡγουμενίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἦτο ὑποτακτικός τοῦ προηγουμένου παπα-Συμεών. Ὁ ἡγούμενος Ἀθανάσιος ἐκοιμήθη τό 1953.

Ἐνεφανίσθη ζωντανός ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐμπρός στούς πατέρες Μιχαήλ καί Χρύσανθο, πού ἦσαν ὑπεύθυνοι στό ἀρτοποιεῖο τῆς Μονῆς καί ἦσαν περίλυποι διότι δέν εἶχαν σιτάρι γιά τό Μοναστήρι, καί εὐλόγησε τό λιγοστό σιτάρι πού εἶχε ἀπομείνει ἐκεῖ. Καί γιά ἕξι ὁλόκληρους μῆνες τό σιτάρι πού εὐλόγησε ὁ Ἅγιος Νικόλαος δέν ἐτελείωνε. Τόν Γέροντα Ἀθανάσιο τόν ἐπισκέφθηκε, σημειωτέον, καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἰς τόν ναό.

Τέλος, ἄς ἀναφέρωμε, ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες ἀδελφοί, τήν ἐμφάνισι τοῦ Ἁγίου Νικολάου στόν Κεφαλονίτη προηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου Ἀρχιμανδρίτην Ἀνδρέαν. Ἐγεννήθη ἐδῶ στήν Κεφαλονιά, στήν Ἀγκώνα, τό 1904 καί ἐκοιμήθη μόλις τό 1987. Μάλιστα, ἐκοιμήθη, ὄχι φυσικά τυχαίως, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, πού ἑώρταζε τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παύλου.

Μετά τήν ἀγρυπνία, ἔγινε ἡ κηδεία του, τήν ὁποία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παρηκολούθησε, μέ τήν πνευματική του αἴσθησι, ὁ χαριτωμένος φίλος καί συνασκητής του Ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἀπό τό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Μάλιστα, μέ πρότασι καί μεσολάβησι τοῦ φωτισμένου Γέροντα Ἀνδρέου, ὁ Γέρων Σωφρόνιος ὑπῆρξε πνευματικός τῆς γύρω περιοχῆς καί τῆς Μονῆς Ἁγίου Παύλου, τότε.

Ὁ Γέρων Ἀνδρέας ἄφησε σέ ὅλο τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, ἀλλά καί σέ ὅλο τό πανορθόδοξο πλήρωμα φήμη ἁγίου ἀνδρός. Ἡ ζωντανή ἐμφάνισις τῆς Παναγίας πού αὐτός εἶχε στό μετόχι τῆς Μονῆς, ἐκεῖ στόν Μονοξυλίτη - ἐντός τοῦ Ἁγίου Ὄρους -, εἶναι ἴσως ἡ πιό γνωστή, πρόσφατη, συγκινητική, διδακτική καί δημοφιλής ἐμφάνισις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ἐκεῖ λοιπόν, στόν Μονοξυλίτη, ὅπου ὁ ναός τιμᾶται στόν Ἅγιο Νικόλαο, εἶδε μέ φυσική μορφή ἀνθρώπου τόν Ἅγιο Νικόλαο, τό 1975. Εἶδε δηλαδή ἕναν ἡλικιωμένο ἄγνωστο ἱερέα, πού τοῦ αὐτοσυστήθηκε καί τοῦ εἶπε ὅτι ἐλέγετο ''π. Νικόλαος''. Ἔτσι τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος. Καί ἐρώτησε τόν π. Ἀνδρέα νά τοῦ δείξη τόν δρόμο πρός τίς Καρυές. Ὅπερ καί ἐγένετο. Μετά, συνέχισε τό ἄγνωστο μέχρι τότε Γεροντάκι καί πῆρε σιγά-σιγά τόν δρόμο πρός τίς Καρυές, τήν πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ παπα-Ἀνδρέας, μόλις ἐπῆγε στό κελλί του, ἀναλογίσθηκε ἀμέσως ὅτι ὤφειλε νά εἶχε καλέσει τόν ''ξένο'' ὁδοιπόρο νά φάγη κάτι, γιά νά ἀποκτήση δυνάμεις γιά τήν μετέπειτα ὁδοιπορία του. Ὁπότε, σέ ''μηδέν'' χρόνο ἀπό τότε πού τόν ἐχαιρέτησε, ἐβγῆκε πάλιν ἀμέσως τροχάδην ἔξω γιά νά τόν καλέση γιά φαγητό. Ἀλλά ὁ αὐτοσυστηθείς ''π. Νικόλαος'' δέν ὑπῆρχε πουθενά. Εἶχε ἐξαφανισθῆ, ἐντελῶς ἀνεξήγητα!

Σημειωτέον δέ, ὅτι σέ ἐκεῖνο τό σημεῖο ὁ δρόμος πρός τίς Καρυές ἦτο ἀκάλυπτος τοὐλάχιστον γιά πορεία δέκα λεπτῶν, ὁπότε σίγουρα ἔπρεπε, ἐπειδή εἶχε ὁρατότητα, νά τόν εἶχε δῆ. Ὅμως, ὁ ἄγνωστός ἱερέας ἄφαντος ἐγένετο ἀπ᾽ αὐτοῦ. Δέν τόν εἶδε πουθενά στόν ὁρίζοντα. Ὁπότε, ὁ ἀπερίεργος παπα-Ἀνδρέας, ἄν καί δέν ἠμπόρεσε νά δώση ἐξήγησι, εἶπε ἁπλᾶ στόν ἑαυτό του: ''Κρῖμα γιά μένα πού δέν ἐπρόλαβα νά φιλέψω τόν ἄγνωστο ὁδοιπόρο''.

Ἔφαγε, ἐκοιμήθη, ἀλλά ὅταν ἐξύπνησε ἦτο ὑπερβολικά καί ἀνεξηγήτως ἀλλαγμένος. Εἶχε μία θεϊκή χαρά καί εἰρήνη, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, καί ὁ λογισμός του, πού τόν πολεμοῦσε μέχρι τότε μέ λύσσα, ἐάν ἔπρεπε νά πάη νά βοηθήση ὡς ἡγούμενος κάποιο ἄλλο Μοναστήρι ἤ νά παραμείνη μέχρι τέλους στήν μετάνοιά του, ἄλλαξε ἀπρόσμενα μετά τήν συνάντησι μέ τόν ἄγνωστο π. Νικόλαο καί τοῦ ἔλεγε μέσα σέ βαθειά θεϊκή εἰρήνη: ''Δέν εἶσαι τώρα γιά νέες ἄλλες ἡγουμενίες''.

Εὐθύς μετά πῆγε στήν ἐκκλησία, συγκινημένος καί χαρούμενος, διότι εἶχε τελειώσει τό προσωπικό του δρᾶμα, καί, βλέποντας τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου πού πῆγε νά τήν προσκυνήση, διαπιστώνει ἔκπληκτος ὅτι ὁ εἰκονιζόμενος Ἅγιος ἦταν ἀκριβῶς ἴδιος μέ τόν ἄγνωστο παπᾶ πού εἶχε περάσει πρίν λίγο καί μυστηριωδῶς-θαυματουργικῶς εἶχε ἀμέσως ἐξαφανισθῆ. Μετά μάλιστα, ὁ ἴδιος ἀποροῦσε καί ἔλεγε: ''Μά, νά μήν ἀνοίξη τό μυαλό μου πιό μπροστά;''!

Βλέπετε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀκόμη καί σέ ἁγίους ἀνθρώπους, ὁ Θεός, ὅποτε θέλει, ''κλειδώνει'' τόν νοῦ τους καί ὅποτε κρίνει τόν ''διανοίγει''. Κατόπιν, ὁ πνευματικός τοῦ Γέροντος Ἀνδρέα, ὁ παπα-Διονύσης, τοῦ εἶπε: ''Προφανῶς, εὐλογημένε, ἦτο ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἦλθε καί σοῦ πῆρε τό μεγάλο βάρος πού εἶχες ἐπάνω σου''. Τήν ταλάντευσι δηλαδή καί τήν σύγχυσι τῶν λογισμῶν. Σημειωτέον ὅτι αὐτό τό μαρτύριο τῶν λογισμῶν τό καταλαβαίνουν μόνον ὅσοι τό ἔχουν περάσει καί στό ποσοστό πού τό ἔχουν βιώσει.

Ὅταν παρητήθη ὁ Γέρων Ἀνδρέας ἀπό ἡγούμενος, ἐξελέγη ὡς νέος ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁ ἐδῶ παρευρισκόμενος πολυσέβαστος Γέρων Παρθένιος, πού ὅλοι μας ἔχομε τήν μεγάλη τιμή, χαρά καί εὐλογία νά τόν ἔχωμε ἀνάμεσά μας, προεξάρχοντα μάλιστα τῆς λειτουργικῆς μας συνάξεως.

Περί τοῦ Γέροντος Παρθενίου, ὁ μακαριστός ἅγιος προηγούμενος Ἀνδρέας, ἔλεγε τά ἑξῆς - καί νά μέ συγχωρήσετε Γέροντα πού θά τό ἀναφέρω: «''Μάτια μου'' - αὐτό τό ξέρετε, εἶναι κεφαλονίτικο, δέν χρειάζονται διευκρινήσεις σέ σᾶς -, ''μάτια μου'', ἔχομε νέο ἡγούμενο, κατάφορτο ἀπό τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Γι᾽ αὐτό, πολυσέβαστε Γέροντά μου καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἐν κατακλεῖδι, νά μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀντί περαιτέρω σχολίων στόν ἀληθινό καί περιεκτικό λόγο τοῦ Γέροντος Ἀνδρέου, νά σᾶς διαβάσω ἕνα σύντομο, ἁπλό, ἀλλά καρδιακό ποιηματάκι, ἀφιερωμένο στήν ἐδῶ ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Χαυδάτων, στόν Γέροντα Παρθένιο καί στήν Κεφαλονιά γενικῶς.

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ

Τί λόγια νἄβρω γιά νά πῶ

συγκίνησι μοῦ βγαίνει

σάν λειτουργῶ μέ τόν γερο-Παρθένιο

σιωπηλά τό δάκρυ τρέχει

Ἡ Παναγιά τόν φώτισε

ἀπό μικρό παιδάκι

καί στό Ἅγιον Ὄρος τόν ὡδήγησε

στό δικό Της ἅγιο λιμανάκι

Σήμερα λάμπει ἡ ἐκκλησιά,

χαίρουν καί τά καντήλια

μέ τόν γερο-Παρθένιο λειτουργό

πλημμύρισε Χάρι θεία

Ἐτούτη ᾽δῶ τήν ἐκκλησιά

τήν ἔχτισε μέ πόνο.

Στολίδι εἶναι καί παρηγοριά

γιά τό νησί μας ὅλο

Τοῦ Γέροντα οἱ προσευχές

κι ἡ Χάρι τοῦ Ἅη Νικόλα

φυλᾶνε τήν Κεφαλονιά

καί τά Χαυδᾶτα ὅλα

Γέροντα, ὅλο τό νησί,

Ληξούρι κι Ἀργοστόλι,

σέ ἀγαπάει ἀληθινά

καί σέ καμαρώνει

Καί στό Ἅγιο Ὄρος ὁλόκληρο

σ᾽ Ἀνατολή καί Δύσι

τέτοιον ταπεινό ἡγούμενο

δέν ἔχουν συναντήσει

Καί ὁ γερο-Παΐσιος ἔλεγε

προσωπικά σέ μένα

''ἡγούμενοι ὑπάρχουν πολλοί,

Παρθένιος κανένας''

Ἁπλότητα, διάκρισι,

ταπείνωσι μεγάλη

ἕνας ἡγούμενος τρανός

σάν καλογέρι νά μιλάη

Ἐδῶ, ἐτοῦτο τό νησί

ἀνδριάντα θά σοῦ στήση

γιατί σέ σεισμούς, καταποντισμούς

μέ τό κομβοσχοίνι ἔδωσες λύσι

Ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ

μέσα ἀπό τήν ψυχή μου

καί ἕνα μόνο σοῦ ζητῶ

νἆμαι στήν προσευχή σου

Χαυδῶτες καί Χαυδώτισσες

ἔχομε εὐλογία μεγάλη

τοῦ Γέροντα τίς προσευχές

καί τ᾽ Ἅη Νικόλα τήν Χάρι

Τήν εὐχή σας, εὐχαριστῶ πάρα πολύ.

Βοήθειά μας ὁ Ἅγιος Νικόλαος.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Ὁμιλία κατά τήν Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Χαυδάτων Κεφαληνίας 24-5-2014)

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἴσως δὲν ἔχει ἐκτιμηθεῖ ὅσο πρέπει ἡ εὐλογία ποὺ ἔχουμε ὡς Ἔθνος, τὸ νὰ δεχθοῦμε δηλ. τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους.

Θαυμάζει κανεὶς ὅταν μελετᾶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τὰ ἱερὰ συναξάρια καὶ αὐτὴ τὴν ἱστορία. Θαυμάζει καὶ ἐκπλήσσεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τόσο ὁ ἐλεύθερος Ἑλλαδικὸς χῶρος, ὅσο καὶ αὐτὲς οἱ ἀλύτρωτες εἰσέτι πατρίδες, δέχθηκαν τὸν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς θεμελίους της πίστεως, τοὺς Ἀποστόλους.

Ὅταν ὅμως ὁ λόγος στρέφεται στὸν Πρωτόκλητο Ἀπόστολο, τὸν Ἀνδρέα, τότε ἡ συγκίνησις ἀλλὰ καὶ τὸ αἴσθημα τῆς συνεπείας στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, πραγματικὰ κορυφώνεται. Βλέποντας τὸ μαρτύριο τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου στὴν Πελοπόννησο, στὴν πόλη τῶν Πατρών, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀναθεωρεῖ πολλὰ μέσα του ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν αὐθεντική μας πίστη.

Ὅμως, μία σύντομη ἀναφορὰ στὴ ζωὴ τοῦ Ἀπ. Ἀνδρέου καθίσταται ἀναγκαία. Ἔζησε καὶ μεγάλωσε στὴ μικρὴ κωμόπολη Βηθσαϊδά, δίπλα στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ὅπου μαζὶ μὲ τὸν αὐτάδελφό του Σίμωνα ἔμαθαν καὶ ἐξασκοῦσαν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ...

ψαρά. Τὸ σκληρὸ ὅμως αὐτὸ ἐπάγγελμα δὲν στάθηκε ἐμπόδιο στὶς ὑψηλὲς ἐφέσεις τῆς καρδιᾶς του. Αὐτὸς ὁ φαινομενικὰ σκληρός, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του ἄνδρας, ἔκρυβε μία εὐαίσθητη στὰ πνευματικὰ καρδία, γι' αὐτὸ καὶ παρακολουθοῦσε τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Αὐτὸς δὲ ἦταν καὶ ὁ λόγος ποὺ ὡς πιστὸς Ἰουδαῖος ἀνέμενε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, μὲ πόθο ἅγιο καὶ λαχτάρα σωτηρίας τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία. Καὶ ἔφθασε ἡ εὐλογημένη ἐκείνη ἡμέρα ὅπου ὁ Τίμιος Πρόδρομος Τὸν εἶδε, Τὸν ἀναγνώρισε καὶ ὁμολόγησε: “Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ”!

Αὐτὸ ἦταν. Ὁ Ἀνδρέας μὲ τὸν φίλο καὶ συνάδελφό του Ἰωάννη τρέχουν μὲ ἐνθουσιασμὸ νὰ τὸν γνωρίσουν.

- “Τί ζητᾶτε;”

- “Ραββί, ποῦ μένεις;”

- “Έρχεσθε καὶ ἴδετε”. Ἐλᾶτε καὶ θὰ δεῖτε.

Ἦταν μέχρι τότε ἡ συγκλονιστικότερη στιγμὴ τῆς ζωῆς τους. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἰωάννης θὰ σημειώσει στὸ Εὐαγγέλιό του ὅτι ἦταν περίπου τέσσερις ἡ ὥρα τὸ ἀπόγευμα. Καὶ ἔμειναν μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ ἕως ὅτου νύχτωσε.

Στιγμὲς μοναδικὲς καὶ φύσει ἀνέκφραστες πρὸς ὅσους πεισματικὰ παραμένουν ἄγευστοί της εὐαγγελικῆς δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Ὁ Ἀνδρέας δὲν κρατιέται. Ἐνῶ εἶχε σκοτεινιάσει σπεύδει στὸν ἀδελφό του Σίμωνα καὶ τοῦ ἀνακοινώνει ὅτι βρῆκαν Αὐτὸν ποὺ περίμεναν, ἐκφράζοντας ἔτσι καὶ τὴν πρώτη ὁμολογία αὐτὸς ὁ πρωτόκλητος μαθητής: “Εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν”, τὸν Χριστό. Αὐτὸν ποὺ εἶχαν προφητεύσει οἱ προφῆτες καὶ αὐτὸν ποὺ ἀναμένει τὸ Ἰουδαϊκὸ ἔθνος ἀλλὰ καὶ ὁ κόσμος ὁλόκληρος.

Φυσικὰ ὁ Ἀνδρέας, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι μαθητές, ἀκολούθησε τὸν Κύριο τὰ τρία ἔτη ποὺ ἐκήρυσσε καὶ θαυματουργοῦσε. Εἶδε ἀπὸ κοντὰ τὰ ἄχραντα πάθη, τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση καὶ ἔζησε τὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς Ἀναλήψεως. Ἡ βίωση ὅμως τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς γεμίζει τὴν ὕπαρξή του μὲ τὶς ἀποστολικὲς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πυρπολεῖ τὸν ζῆλο του καὶ μὲ τὶς εὐχὲς καὶ προσευχὲς τῆς Κυρίας Θεοτόκου, φεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Παλαιστίνης. Φεύγει γεμάτος Ἱερὸ ζῆλο γιὰ τὴν διάδοση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ἔχοντας συνάμα καὶ μία ἰδιαίτερη σχέση καὶ σύνδεσμο μὲ τὸ σύμβολο τῆς νίκης. Μὲ τὸν Τίμιο τοῦ Κυρίου Σταυρό.

Στὴ θαρραλέα καὶ ἀκούραστη ἀποστολική του δράση, ὀφείλουν πάρα πολλὰ οἱ μαρτυρικὲς πόλεις καὶ κωμοπόλεις τοῦ Πόντου καὶ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς. Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ἐπίσης εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βυζαντίου! Δικαίως λοιπὸν καυχῶνται ὅσοι εἶναι διάδοχοι τοῦ Πρωτοκλήτου στὴν χρονικὴ ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ ἡ καύχησις ἐπιφέρει τὴν εὐλογία καὶ τὸ χάρισμα τῆς πίστεως, ὅταν βεβαίως συνοδεύεται ἀδιασπάστως καὶ ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ διδαχὴ στὸ θέμα τῆς μοναδικότητας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁλόκληρη ἡ πονεμένη Ῥωμιοσύνη, βλέποντας καὶ ἀκούοντας τὰ ἀλλοπρόσαλλα κηρύγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς θεατρικὲς λειτουργικὲς παραστάσεις Ὀρθοδόξων καὶ κακοδόξων, ἰδιαιτέρως τὸν παρακαλεῖ ὥστε νὰ προστατεύσει τοὺς συνειδητοὺς καὶ ἀκεραίους στὴν πίστη ποιμένες μὲ τὸ ποίμνιο, καὶ σὲ ὅσα σημεῖα τῆς γῆς ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία, ὡς φάρος τηλαυγὴς νὰ λάμπει καὶ νὰ ἐξαποστέλλει τὸ φῶς τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μοναδικὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Τὸ Ἀποστολικό του κήρυγμα ἀκούστηκε ἀκόμη στὴ Θράκη, στὴ Μακεδονία, στὴ Θεσσαλία, ἕως καὶ τὴν περιοχὴ τῆς Ἀχαΐας. Ἔτσι ἡ Πάτρα ἔχει τὴν ἰδιαιτέρα τιμὴ καὶ εὐλογία νὰ δέχεται τὶς εὐλογίες τοῦ πολιούχου της καὶ φυσικὰ νὰ κατέχει θησαυρὸ της πολύτιμο τὴν ἁγία κάρα, ἀλλὰ καὶ τμήματα ἀπὸ τὰ ἱερά του λείψανα.

Εἶναι λοιπὸν ἄξιος ὁ Πρωτόκλητος Ἀνδρέας νὰ κατέχει τιμημένη θέση ἀνάμεσα στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, τοὺς διαδόχους τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολυτίμους λίθους ποὺ στολίζουν ἀλλὰ καὶ ποὺ στηρίζουν τὴν Ἐκκλησία μας.

Ἕνα ἄλλο ὅμως σημεῖο ποὺ θὰ πρέπει νὰ σταθοῦμε εἶναι ἡ προσωπικὴ γνωριμία τοῦ Ἀνδρέου μὲ τὸν Χριστό. Δὲν ἀρκέσθηκε ἁπλῶς στὴν ὁμολογία τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Θέλησε νὰ Τὸν γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ καὶ νὰ Τὸν ζήσει. Νὰ μείνει κοντὰ σὲ Αὐτὸν ποὺ μᾶς γνωρίζει πρὶν ἀκόμα ἔλθουμε στὴν ὕπαρξη. Καὶ τοῦτο τὸ βλέπουμε στὴ συνέχεια τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς μὲ τὸν Φίλιππο καὶ τὸν Ναθαναήλ.

- Κύριε, “πόθεν μὲ γινώσκεις;” Ἀπὸ ποῦ μὲ γνωρίζεις;

Καὶ ὁ Κύριος ἀπαντᾶ: - Πρίν σού μιλήσει γιὰ μένα ὁ Φίλιππος, σὲ εἶδα μὲ τὰ θεϊκά μου μάτια κάτω ἀπὸ τὴν συκιά.

- Διδάσκαλε, ἐσὺ εἶσαι ἀληθινὰ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ!

Καὶ φυσικὰ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ναθαναὴλ δὲν ἀποτελοῦσαν μία ἁπλὴ ἔκφραση ἐκπλήξεως ἀλλὰ συνειδητὴ ὁμολογία πίστεως. Ὁμολογία πίστεως στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

Ναί, ὁ Χριστὸς μᾶς γνωρίζει πολὺ περισσότερο ἀπ' ὅσο γνωρίζουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό μας. Μία ἐκ τῶν ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ ἡ Παγγνωσία του. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι ἐμεῖς νὰ ἔχουμε ἀγαθὴ διάθεση – καλὴ προαίρεση, κάτι βεβαίως ποὺ ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς ἀπὸ ἐμᾶς. Στὴν συνέχεια δὲ μὲ κάθε εἰλικρίνεια νὰ στεκόμαστε μπροστὰ σὲ Αὐτόν, ποὺ γνωρίζει τὰ “ἄδηλα καὶ κρύφια” τῶν καρδιῶν μας. Τοῦτο θὰ ἔχει ὡς συνέπεια τὴν ἔκφραση καὶ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους καὶ φυσικὰ μέσα σὲ ὅλες τὶς καταστάσεις ποὺ ἐφ' ἑξῆς ἔχουμε ν' ἀντιμετωπίσουμε ἕως τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας.

Φίλοι μου, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποφύγουμε τὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιθέτως μάλιστα, αὐτὸ ἀποτελεῖ τιμὴ καὶ καύχημά μας καὶ ὁπωσδήποτε σηματοδοτεῖ αὐτὴ τὴν σωτηρία μας. Εἴτε ἡ ζωὴ μας εἶναι πολυκύμαντη, εἴτε ταπεινή, ἤρεμη καὶ ἥσυχη, οἱ περιστάσεις μέσω τῶν πνευματικῶν νόμων θὰ μᾶς φέρουν σὲ στιγμὲς ποὺ εἴτε θὰ ὁμολογήσουμε τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας Του, εἴτε θὰ ἀρνηθοῦμε ὅ,τι πολυτιμότερο μποροῦμε νὰ δώσουμε γιὰ τὴν ἀγάπη Του, δηλ. τὴν πίστη Του.

Ἀπομένει λοιπὸν στὸν καθένα μας νὰ παρακολουθήσουμε τὴν Ἀποστολικὴ καὶ καρτερικὴ πορεία ἀλλὰ καὶ τὸ θριαμβευτικὸ τέλος διὰ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἢ ἀλλοίμονο νὰ αἰσχυνθοῦμε γιὰ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν πίστη μας μὲ ὅλες τὶς συνέπειες ἐπιλέγοντας μία νοθευμένη πίστη. Μία πίστη “χριστιανικὴ” ποὺ ἀποσυνδέει τὴν Ἀνάσταση ἀπὸ τὸν Σταυρὸ καὶ καταντᾶ τὴν πίστη ἕνα ἁπλὸ συναίσθημα. Μία δηλ. κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ περιέχει ἐξωτερικὸ φολκλὸρ μὲ φορτισμένο συναίσθημα καὶ ἀγαπολογικὴ συνθηματολογία, ποὺ ὅμως οὐδεμία σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὴν Ἀποστολικὴ πίστη. Τὴν πίστη ποὺ μᾶς παρέδωκαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Τὴν πίστη γιὰ τὴν ὁποία σταυρώθηκε ὁ Πρωτόκλητος Ἀνδρέας. Τὴν πίστη ποὺ μᾶς διασώζουν οἱ ἐπίσημοι Ἅγιοι μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Mail: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Προχθὲς στὶς 30 τοῦ Νοέμβρη ἤτανε ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι πεθάνανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, κηρύχνοντας τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορες χῶρες. Στὴν Ἑλλάδα μαρτύρησε μοναχὰ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, δηλαδὴ ποὺ πῆγε πρῶτος κοντὰ στὸν Χριστό. Μαρτύρησε στὴν Πάτρα. Πολὺ τιμημένη εἶναι ἡ Πάτρα μέσα στὸν κόσμο, γιατὶ ἀξιώθηκε νὰ ποτισθεῖ τὸ χῶμα της μὲ τὸ αἷμα ἐκείνου ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Χριστὸς πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἕντεκα, πρὶν ἀπὸ τὸν ἀδερφό του τὸν Πέτρο. Ὁ Ἀνδρέας ἤτανε στὴν ἀρχὴ μαθητὴς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Μιὰ μέρα καθότανε ὁ Πρόδρομος μαζὶ μὲ τοὺς δυὸ μαθητές του, κ᾿ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν Χριστὸ νὰ περπατᾶ, καὶ γυρίζει καὶ τοὺς λέει: «Νά, αὐτὸς εἶναι τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ». Καὶ σὰν ἀκούσανε οἱ μαθητὲς τὸ δάσκαλό τους νὰ μιλᾶ ἔτσι, πήγανε ξοπίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ Κεῖνος γύρισε καὶ τοὺς εἶδε νὰ τὸν ἀκολουθᾶνε, καὶ τοὺς λέγει: «Τί ζητᾶτε;» Κι᾿ αὐτοὶ τοῦ εἴπανε: «Δάσκαλε, ποῦ κάθεσαι;» Κι᾿ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: «Ἐλᾶτε νὰ δῆτε». Πήγανε λοιπὸν κ᾿ εἴδανε ποὺ καθότανε, κι᾿ ἀπομείνανε μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δυὸ ἤτανε ὁ Ἀνδρέας. Ὁ ἄλλος εἶναι φανερὸ πὼς ἤτανε ὁ Ἰωάννης, γιατὶ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω τὰ γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του (Ἰω. α´ 35), καὶ λέγει «ἦν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ τοῦ Ἰωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ» (Ἰω. α´ 41). Βλέπεις πὼς κρύβει τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἤτανε μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα; Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ σεμνότητα, ὄχι μοναχὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ Εὐαγγελίου του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα. Κ᾿ ἐνῶ εἶναι πάντα λιγόλογος στὰ καθέκαστα τῆς ἱστορίας του, σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος γράφει καὶ τὴν ὥρα ποὺ πήγανε κοντὰ στὸν Χριστό, κι᾿ ἀπ᾿ αὐτὸ φαίνεται πόσο τυπώθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτογνώρισε τὸν ἀγαπημένο του δάσκαλο. Γράφει λοιπόν: «Ὥρα ἦν ὡς δεκάτη» (Ἰω. α´ 40). Ὕστερα, πηγαίνει ὁ Ἀνδρέας καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο ποὺ τὸν λέγανε τότε ἀκόμη Σίμωνα καὶ τοῦ λέγει: «Βρήκαμε τὸν Μεσσία ποὺ θὰ πεῖ Χριστός». «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν, ὃ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός». Καὶ τὸν πῆρε καὶ τὸν πῆγε στὸν Χριστό. Κι᾿ ὁ Χριστός, σὰν γύρισε καὶ εἶδε τὸν Σίμωνα, εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Σίμωνας ὁ γυιὸς τοῦ Ἰωνὰ· ἐσένα τὄνομά σου θὰ γίνει Κηφᾶς, ποὺ θὰ πεῖ Πέτρος».

Ὁ Ἀνδρέας γεννήθηκε στὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, ἕνα ψαραδοχώρι χτισμένο στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Κατὰ τὰ παραπάνω ποὺ εἴπαμε, ὁ Πέτρος ἤτανε ἀδελφὸς τοῦ Ἀνδρέα, κ᾿ οἱ δυὸ ἤτανε γυιοὶ τοῦ γέρο Ἰωνᾶ, ψαραδόσογο. Ὁ Πέτρος ἤτανε φουριόζος καὶ ἐνθουσιαζότανε εὔκολα, ἐνῶ ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἥσυχος καὶ λιγόλογος, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: «Πέτρος θερμὸς τῷ πνεύματι ἦν πάνυ καὶ εἰς κοσμικῶν χρεῶν μέριμναν ἐπιτήδειος, ὁ δὲ Ἀνδρέας πραῢς καὶ ὀλιγόλαλος».

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο φαίνεται πὼς ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἴχανε πιὸ πολὺ θάρρος μαζί του, σὰν τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Φίλιππο. Ὡστόσο τὰ λόγια ποὺ ἔλεγε ἦταν πάντα λιγοστά. Τὴ μέρα ποὺ μαζεύθηκε πολὺς κόσμος κι᾿ ἄκουγε τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πεινάσανε, γύρισε ὁ Χριστὸς κ᾿ εἶπε στὸν Φίλιππο: «Ἀπὸ ποῦ θὲ ν᾿ ἀγοράσουμε ψωμιὰ γιὰ νὰ φάει ὁ κόσμος;» Κι᾿ ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε: «Διακόσια τάλληρα ψωμιὰ δὲν φτάνουνε γιὰ νὰ φάγει ὁ καθένας τους ἀπὸ μία μπουκιά». Τότε ὁ Ἀνδρέας λέγει στὸν Χριστό: «Εἶναι ἐδῶ πέρα ἕνα παιδάριο ποὺ ἔχει πέντε ψωμιὰ κριθαρένια καὶ δυὸ ψάρια» (Ἰω. στ´ 5-10).

Κι᾿ ἄλλη φορὰ πάλι, τὴ μέρα ποὺ μπῆκε ὁ Χριστὸς στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ τὰ βάγια, κάποιοι Ἕλληνες θέλανε νὰ τὸν δοῦνε, καὶ πήγανε στὸν Φίλιππο καὶ τοῦ εἴπανε: «Κύριε, θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦ». Καὶ ὁ Φίλιππος πῆγε καὶ τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, κ᾿ ὕστερα κ᾿ οἱ δυὸ μαζὶ τὸ εἴπανε στὸν Χριστό. Καὶ τότες ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. ιβ´ 23). «Ἔφταξε ἡ ὥρα γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ γυιὸς τοῦ ἀνθρώπου», δηλαδὴ μὲ τοὺς Ἕλληνες θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο. Λοιπόν, βλέπεις; Πάλι ὁ Ἀνδρέας τοῦ μίλησε. Συμπεραίνω πὼς οἱ Ἕλληνες πήγανε καὶ τὄπανε στὸν Φίλιππο γιατὶ θἄξερε ἑλληνικά, ἀφοῦ καὶ τὄνομά του ἤτανε ἑλληνικό, μακεδονικό. Κι᾿ αὐτὸς πάλι τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ εἶχε κι᾿ αὐτὸς ἑλληνικὸ ὄνομα, κ᾿ ἴσως γνώριζε καὶ τὴ γλώσσα. Ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, μοναχὰ αὐτοὶ οἱ δυὸ εἴχανε ἑλληνικὰ ὀνόματα.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, τὴν τελευταία φορὰ ποὺ φανερώθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές του, τοὺς εἶπε: «Πηγαίνετε καὶ μαθητέψετε ὅλα τὰ ἔθνη, βαφτίζοντάς τα στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ διδάσκοντας τὰ νὰ κρατᾶνε ὅλα ὅσα σᾶς παράγγειλα. Κ᾿ ἐγὼ θἆμαι πάντα μαζί σας ὅλες τὶς ἡμέρες, μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου». Ἀφοῦ λοιπὸν πήρανε τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τραβήξανε ὁ καθένας κατὰ τὴ φώτιση ποὺ πῆρε, στόνα καὶ στ᾿ ἄλλο μέρος. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τράβηξε, κατὰ τὴν παράδοση, καὶ πῆγε κατὰ πρῶτο στὰ μέρη τῆς Μαύρης Θάλασσας. Κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Τραπεζοῦντα καὶ στὴν Ἀμισό, ἔχοντας μαζί του κάποιους ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, καὶ γύρισε στὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ χιλιάδες Ἕλληνες καὶ Ἰουδαίους. Ἀπὸ κεῖ τράβηξε στὴν Κολχίδα, δηλαδὴ στὸ σημερινὸ Λαζιστᾶν, ποὺ κατοικούσανε οἱ ἄγριοι κουρσάροι οἱ λεγόμενοι Κερκέτες. Κατόπι γύρισε πίσω στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ δεῖ τὸν ἀδελφό του τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους, καὶ πάλι ξανάφυγε μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ πήγανε στὴν Ἔφεσο. Στὴν Ἔφεσο εἶδε στόνειρό του τὸν Χριστό, ποὺ τὸν πρόσταξε νὰ πάγει στοὺς Σκύθες νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Πηγαίνοντας στὴ Σκυθία, πέρασε ἀπὸ τὴ Βιθυνία καὶ κήρυξε στὴ Νικομήδεια, στὴ Χαλκηδόνα καὶ στὴν Ποντοηράκλεια. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Παφλαγονία καὶ κήρυξε στὴν Ἄμαστρη καὶ στὴ Σινώπη, κ᾿ ἐκεῖ βάφτισε τοὺς πιὸ πολλοὺς χριστιανοὺς καὶ κατόπι πῆγε πάλι στὴν Ἀμισὸ καὶ στὴν Τραπεζούντα. Ἀπὸ κεῖ πῆγε στὰ Σαμόσατα ποὺ βρισκότανε ἀπάνω στὸν ποταμὸ Εὐφράτη καὶ δίδαξε τοὺς Ἕλληνες, ποὺ κατοικούσανε πολλοὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ μέρος. Ἀπὸ τὰ Σαμόσατα ξαναγύρισε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τότες εἶδε τὸν Παῦλο. Μετὰ τὸ Πάσχα, ἔφυγε πάλι καὶ πέρασε τὴν Καππαδοκία καὶ τὴ Λαζικὴ κ᾿ ἔφταξε στὸ Κίεβο τῆς Σκυθίας, ποὺ ἤτανε τὸ Πάνθεο τῆς σλαυωνικῆς πολυθεΐας, κι᾿ ἀπάνω σ᾿ ἕνα χαμοβούνι ἔστησε ἕναν πέτρινο σταυρό. Κατόπι πέρασε τὸν Καύκασο καὶ τὴν Κασπία Θάλασσα, καὶ κήρυξε στὴ Χορασμία, στὸ σημερινὸ Χορωσᾶν. Ὕστερα ἔστρεψε πίσω κατὰ τὸ βασίλεμα καὶ πῆγε στὴν Κριμαία, κι᾿ ἀφοῦ δίδαξε καὶ βάφτισε πολλούς, πέρασε στὴ Σινώπη, κι᾿ ἀπὸ κεῖ πῆγε στὸ Βυζάντιο, ποὺ ἤτανε τότες ἕνα χωριό, πρὶν χτιστεῖ ἡ Κωνσταντινούπολη, κι᾿ ἀφοῦ χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στάχυν, ἕναν ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήντα ἀποστόλους, πῆγε στὴ Θράκη καὶ στὴ σημερινὴ Βουλγαρία καὶ Σερβία. Ἔπειτα κατέβηκε στὴ Μακεδονία, στὴ Θεσσαλία καὶ στὴ Ρούμελη, κι᾿ ἀπὸ κεῖ πέρασε στὸν Μοριὰ καὶ πῆγε στὴν Ἀχαΐα ποὺ εἶχε πρωτεύουσα τὴν Πάτρα, μεγάλη πολιτεία τιμημένη ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ποὺ ἀφεντεύανε τὸν καιρὸ ἐκεῖνον ἀπάνω σ᾿ ὅλον τὸν κόσμο, κ᾿ ἤτανε στολισμένη μὲ ἐπίσημα χτίρια καὶ μὲ ἀγάλματα. Ἀνθύπατος τῆς Ἀχαΐας ἤτανε τότες ἕνας ποὺ τὸν λέγανε Αἰγεάτη. Σὲ λίγο ἀκούσθηκε πὼς ὁ Ἀνδρέας γιάτρεψε πολλοὺς ἀρρώστους μονάχα μὲ τὸ ἄγγιγμα τῶν χεριῶν του κι᾿ ὁ κόσμος ἔτρεχε σ᾿ αὐτόν. Ἔτυχε τότε ν᾿ ἀρρωστήσει κι᾿ ἡ γυναίκα τοῦ Αἰγεάτη, λεγόμενη Μαξιμίλλα, κι᾿ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας τὴν ἕγιανε. Σὲ λίγον καιρὸ ἔφυγε στὴ Ρώμη ὁ Αἰγεάτης γιὰ νὰ παρουσιασθεῖ στὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα γιὰ κάποιες ὑποθέσεις, κι᾿ ἄφησε στὸ πόδι τοῦ τὸν ἀδελφό του Στρατοκλῆ. Αὐτὸς ὁ Στρατοκλὴς ἤτανε σοφὸς καὶ φημισμένος μαθηματικὸς στὴν Ἀθήνα, κ᾿ εἶχε ἕνα δοῦλο ποὺ τὸν λέγανε Ἀλκαμανά, καὶ τὸν γιάτρεψε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἀπὸ σεληνιασμὸ ποὺ ὑπόφερνε. Ὁ Στρατοκλὴς κ᾿ ἡ Μαξιμίλλα πιστέψανε στὸν Χριστὸ καὶ βαφτισθήκανε, κι᾿ ἄλλος πολὺς κόσμος μαζί τους. Γυρίζοντας στὴν Πάτρα ὁ Αἰγεάτης καὶ μαθαίνοντας αὐτὰ ποὺ γινήκανε, πρόσταξε νὰ πιάσουνε τὸν Ἀνδρέα καὶ νὰ τὸν βάλουνε στὴ φυλακή, καὶ σὲ λίγες μέρες, ἀφοῦ τὸν δίκασε, ἔβγαλε ἀπόφαση νὰ σταυρωθεῖ. Πρὶν νὰ τὸν πιάσουνε, χειροτόνησε ἐπίσκοπο τὸν Στρατοκλή. Σὰν ξημέρωσε ἡ μέρα ποὺ θὰ τὸν σταυρώνανε, οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν βασανίσανε, τὸν πήγανε στὴν ἀκροθαλασσιά, στὸν τόπο ποὺ εἶναι σήμερα χτισμένη ἡ ἐκκλησιά του καὶ ποὺ τότες ἤτανε χτισμένος ὁ ναὸς τῆς Δήμητρας. Γύρισε καὶ κοίταξε ἀτάραχος τὸ σταυρὸ καὶ τὸν βλόγησε, βλόγησε καὶ τὸν κόσμο, κ᾿ ὕστερα τὸν σταυρώσανε, γέρον, παραπάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρονῶν. Ὁ σταυρὸς ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἤτανε κανωμένος ἀπὸ δυὸ ἴσια σταυρωτὰ ξύλα σὲ σχέδιο X, καὶ κατὰ τὴν παράδοση ἤτανε ἀπὸ ξύλο τῆς ἐληᾶς. Μαρτύρησε βασιλεύοντας στὴ Ρώμη ὁ Νέρωνας. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο, «ἤτανε μεγαλόσωμος, λίγο σκυφτός, μὲ γυριστῆ μύτη καὶ μὲ πυκνὰ φρύδια». Τὸ σκήνωμά του τὸ ἔθαψε ὁ ἐπίσκοπος Στρατοκλῆς μὲ τὴ Μαξιμίλλα καὶ κόσμος πολύς, ἀφοῦ τὸ ἀλείψανε μ᾿ ἀκριβὰ ἀρώματα καὶ τὸ ἐνταφιάσανε σ᾿ ἕνα μνῆμα μαρμάρινο κοντὰ στὴ θάλασσα. Ὁ τάφος τοῦ βρίσκεται ὡς τὰ σήμερα μέσα στὴν ἐκκλησιά του, ἀλλὰ τὸ ἅγιο λείψανο λείπει, γιατὶ 350 χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὸ μαρτύριό του τὸ ἀνακομίσανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ καταθέσανε στὴν ἐκκλησιὰ τῶν ἁγίων ἀποστόλων μαζὶ μὲ τῶν ἄλλων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Στὰ 1204 πήγανε στὴν Πόλη οἱ Φράγκοι, κι᾿ ἁρπάξανε ὅ,τι ἥβρανε. Ἕνας καρδινάλης Πέτρος, ἀπὸ τὴν Καπούα, πῆρε τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα καὶ τὸ πῆγε στὸ Ἀμάλφι τῆς Ἰταλίας, καὶ κεῖ χτίσανε ἐκκλησία σὲ μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ βάλανε μέσα μὲ μεγάλη πομπὴ τὸ λείψανό του κλεισμένο σὲ ἀσημένια θήκη, στὶς 8 Μαΐου 1208. Στὴν Πάτρα ἀπόμεινε μοναχὰ ἡ ἁγία κάρα ποὺ τὴ δώρισε στοὺς Πατρινοὺς ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος ὁ Μακεδών. Μὰ στὰ 1460 ποὺ κατεβήκανε οἱ Τοῦρκοι στὸν Μοριά, ὁ Θωμᾶς ὁ Παλαιολόγος, ἀδελφός του Κωνσταντίνου καὶ τελευταῖος ἄρχοντας τῆς Πάτρας, πῆρε τὴν ἁγία κάρα καὶ μπαρκάρησε ἀπὸ τὴν Πύλο καὶ πῆγε στὴ Ρώμη καὶ τὴν πρόσφερε στὸν πάπα Πίο τὸ Β´. Ὁ σταυρός του βρίσκεται στὴ Μαρσίλια, στὸ μοναστήρι τοῦ ἁγίου Βίκτωρος.

Στὴν Πάτρα καὶ στὰ περίχωρα ὑπήρχανε πολλὲς ἐκκλησίες τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, πλὴν τώρα δὲν σώζεται καμμιά. Ἡ σημερινὴ ἐκκλησιά του εἶναι βασιλικὴ κατὰ τὸ σχέδιο ποὺ συνηθιζότανε στὰ Ἐφτάνησα, καὶ χτίσθηκε στὰ 1845. Τὸ ταβάνι εἶναι ζωγραφισμένο ἀπὸ τὸν Δημήτριο Βυζάντιο ποὺ ἔγραψε τὴ Βαβυλωνία καὶ ποὺ ἤτανε ἁγιογράφος. Μ᾿ ὅλο ποὺ ἡ ἐκκλησία αὐτὴ δὲν εἶναι κανωμένη καὶ ζωγραφισμένη κατὰ τὸ βυζαντινὸ τρόπο, εἶναι ὡστόσο κατανυχτική. Ἐνῶ ἡ μισοτελειωμένη ἐκκλησία ποὺ φαίνεται κοντὰ τῆς εἶναι ἕνα ἔκτρωμα ποὺ πρέπει νὰ τὸ γκρεμίσουνε οἱ Πατρινοί. Ξέρω πὼς παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρὶς νὰ μποροῦνε νὰ κατασταλάξουνε σὲ μία ἀπόφαση γιὰ τὸ σχέδιο μιᾶς μεγάλης ἐκκλησιᾶς ποὺ θέλουνε νὰ χτίσουνε. Εἶδα τὸ σχέδιο ποὺ σκάρωσε ἕνας Φραντσέζος, ποὺ εἶναι ἴδια τούρτα. Μὰ ὑπάρχει πιὸ ἁπλὸ πρᾶγμα ἀπὸ τοῦτο: νὰ ἀναθέσουνε σ᾿ ἕναν καλὸν ἀρχιτέκτονα, ποὺ νὰ νογᾶ ἀπὸ βυζαντινά, νὰ κάνει μίαν ἐκκλησιά, ἀντιγράφοντας πιστὰ κάποια ἀπὸ τὶς πιὸ ἔμορφες βυζαντινὲς ἐκκλησιές, π.χ. τὸν ὅσιο Λουκᾶ τῆς Λειβαδιᾶς, τὸ Βροντόχι τοῦ Μυστρὰ ἢ μία ἐκκλησιὰ ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἢ ἀπὸ τ᾿ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ Πάτρα εἶναι τὸ λιμάνι τῆς Ἑλλάδας ποὺ κοιτάζει κατὰ τὸ πέλαγο τῆς Εὐρώπης, κι ὅποιος ἔρχεται ἀπὸ κεῖ, εἶναι ντροπὴ νὰ πρωτοδεῖ μίαν ἐκκλησιὰ φράγκικη στὸ μέρος ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Πρέπει νὰ δεῖ μία ἐκκλησιὰ ἑλληνική, βυζαντινή. Τί καθόσαστε καὶ συζητᾶτε χρόνια τώρα, σὰν νὰ μὴν ἔχετε τὴν πιὸ σπουδαία τέχνη στὸν τόπο σας;

Ἐδῶ στὴν Ἀθήνα ζωγράφισα μία μικρὴ καὶ παλαιὰ ἐκκλησιὰ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα, ποὺ βρίσκεται στὴν ὁδὸ Λευκωσίας, κοντὰ στὴν πλατεία Ἀγάμων. Ἡ πιὸ πολλὴ δουλειὰ ἔγινε. Σὰν τελειώσει ἡ ἁγιογραφία, πιστεύω νὰ γίνει ἕνα μικρὸ μουσεῖο τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας.

Πηγή: (ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996), http://users.uoa.gr  

«Στο Μέγα Δέντρο ξεκινά στο Καλοντάει αγιάζει

χτίζει σκολειά, χτίζει εκκλησιές χτίζει την Ρωμηοσύνη.

Πάτερ Κοσμά, σαν να ‘ταν χθές το κήρυγμά σου αχάζει

στη Ρούμελη, στην Ήπειρο στην απεραντοσύνη».

Το ποίημα είναι του Γεωργίου Αθνάνα και αποδίδει νομίζω εναργώς αυτό που στάθηκε ο άγιος Κοσμάς: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης. Χτίζει, γράφει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, διότι «το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια» κατά τον αείχλωρο λόγο, του αγίου. Τα σχολεία όμως που «ανοίγουν» εκκλησιές και την κατ’ οίκον εκκλησία, την οικογένεια, είναι τα σχολεία του Πατροκοσμά, τα σχολεία που φωτίζουν τους νέους και όχι σαν τα σημερινά που κλείνουν εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια.

Λίγο πιό πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του αγίου. Σε μια διχάλα ενός δέντρου είναι καρφωμένος  ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά: Εκεί δίπλα χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παπούδες: πέρασε κι απ’ τα μέρη μας ο Αγιο-Κοσμάς. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.

Σε  εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που οι αλώπεκες του σκότους, οι παπικοί, οργιάζουν, οι Εβραίοι βυσσοδομούν και οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολειά για να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι καταραμένοι οι δαίμονες, τι είναι Παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία και αρετή».

 Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να υποδυθούν, δηλαδή, οι μαθητές  το δαιμόνιο). «Το κακό», έλεγε ο άγιος σε μια προφητεία του, «θα σας έρθει από τους διαβασμένους». Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους ονομάζει γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ημιμαθείς που μεταρρυθμίζουν, αναγεννούν, αναπτερώνουν την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία ρωμαίικα, με «ψυχή και Χριστό», να καταντήσουν μάνδρες εκκλησιομαχίας, αφιλοπατρίας και γλωσσικής αφασίας.

Δίδασκα προχτές στους μαθητές μου, παιδιά Στ’ Δημοτικού το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Δεν προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, όμως-και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσις, εν οίδα ότι ουδέν ειμί-δεν σκύβω το κεφάλι στο ψευτορωμαίικο, γιατί «όταν μου πειράζουν πατρίδαν και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», όπως μας εντέλλεται ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Μου λέει ένας μαθητής μου. Γιατί, Κύριε, την ώρα που μας διαβάζετε το Ευαγγέλιο επικρατεί απολυτη ησυχία; Στ’ άλλα μαθήματα αγριεύουμε, είμαστε ανήσυχοι; Τι να του πω του παιδιού; Θυμήθηκα τα λόγια του αγίου: «Δεν βλέπετε ότι αγρίευσε το γένος μας από την αμάθεια και εγίναμεν ως τα θηρία»;

Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, να μην γίνουν ωσάν τα γουρουνόπουλα, όπως έλεγε ο άγιος στους γονείς τους, που τ’ άφηναν χωρίς «τα γράμματα που διαβάζουνε / οι αγράμματοι και αγιάζουνε» (Ελύητης). Τα γράμματα αυτά είναι ο λόγος του Κυρίου, ο ίδιος ο Χριστός, και ο λόγος, ο σπόρος αυτός δεν φτάνει εις την γην την αγαθήν, τις ψυχές των παιδιών μας γιατί τον πνίγουν τα αγκάθια. Και τα δηλητηριώδη αγκάθια της αφιλοπατρίας και τη εκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, τα παλιά Αναγνωστικά. Και τα λέγαμε Αναγνωστικά, γιατί μέσω των βιβλίων διάβαζε ο μαθητής τον πολιτισμό μας, περιείχαν γνώσεις ιστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ένα λόγο, βιβλία, να πω μία λέξη που ποινικοποιήθηκε, Πατριδογνωσίας. Σε αντίθεση με τα νέα-περιοδικά ποικίλης ύλης, όπως απροκάλυπτα τα ονομάζω-που γελοιοποιούν τον δάσκαλο και υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του σχολείου.  

Βεβαίως, να γράψω και τον σκληρό λόγο, υπεύθυνοι είμαστε και εμείς οι δάσκαλοι. «Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές», έλεγε ο άγιος. Ο δάσκαλος είναι η ψυχή του σχολείου. «Σχολείον ίσον δάσκαλος» βροντοφωνάζει ο Παλαμάς. «Καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί γίνονται» ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και όχι «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» όπως διακηρύττει το υπουργείο πρώην εθνικής  Παιδείας. Στην παράδοσή μας πάντοτε η διδασκαλία ήταν δασκαλοκεντρική και έτσι πρέπει να παραμένει αρκεί ο δάσκαλος να είναι πρωτίστως πρόσωπο και όχι ρόλος. Διότι ο δάσκαλος διδάσκει με την ίδια του τη ζωή-«τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει». (άγ. Χρυσόστομος).  Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να ενσταλάξει στις ψυχές των παιδιών το μορφωτικό αγαθό.

Τα τελευταία όμως χρόνια παρεισέφρησαν στα παιδαγωγικά τμήματα και στο αμαρτωλό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο,  Γραικύλοι της σήμερον με αποτέλεσμα «να βγαίνουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται», όπως προφήτεψε ο Πατροκοσμάς.

 Ενώ είναι γεμάτο το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού με καλούδια και με τα τιμαλφή του Γένους και της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας, αντί να ευφραίνονται τα παιδιά που είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι, εμείς τα καταδικάσαμε σε λιμοκτονία, τα ταΐζουμε με τα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές των Φράγκων.

Φέτος κλείνουν 300 χρόνια από την γέννηση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του εθναποστόλου που έσωσε κυριολεκτικά το Γένος από τον αφανισμό. Και η διάσωσή του οφείλεται στα εκατοντάδες σχολεία που κτίστηκαν με την παραίνεσή του. Τιμάμε στα σχολεία, μας αποστέλει και σχετικές εγκυκλίους το υπουργείο, τις γνωστές χαζοχαρούμενες παγκόσμιες ημέρες, του ύπνου, των ζώων, της ξενοφοβίας, του γέλιου, του χαχανητού, της βλακείας-όταν καταργείς το εορτολόγιο, την μνήμη τω αγίων, ψάχνεις υποκατάταστατα-ενώ θα έπρεπε, αν τούτο το κράτος ήταν ελληνικό και όχι μνημονιακό απολειφάδι, να κηρυχτεί έτος Αγίου Κοσμά και να προβλεφθούν σχετικές εκδηλώσεις. Τόσες και τόσες «δράσεις» αναλαμβάνουμε, μία για να μας υπενθυμίζει σε ποιούς χρωστάμε ελεύθερη πατρίδα τι πείραζε; Συμβουλεύω τους συναδέλφους, που έχουν πίστη στο Χριστό και φιλοπατρία-εμείς οι «σκοταδιστές» για τους προσκυνημένους στο σύστημα-να παρατήσουν για μια μέρα τα σχολικά περιοδικά-βιβλία και να διαβάσουν, να μιλήσουν στους μαθητές τους για το ποιος ήταν και τι πρόσφερε ο άγιος στο Γένος. Είναι πράξη αντίστασης στην περιρρέουσα σκυβαλοκρατία. Να πιάσουν τον Πατροκοσμά από το χέρι και να τον φέρουν μες στην τάξη κι αυτός ξέρει τι θα διδάξει στα παιδιά.

Να καθαρογράψουν και να δώσουν στους μαθητές, για αντιγραφή και ορθογραφία, που λέγαμε παλιά τούτα τα «ελληνοσώτειρα» λόγια: «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω, καν ο ουρανός να κατεβεί κάτω, καν η γη ανεβεί επάνω, καν όλος ο κόσμος χαλάσει, καθώς μέλει να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν,τα πράγματά σας ας τα πάρουν, μη σας μέλλει, δώσετέ τα, δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χρστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χάσετε».

Πηγή: Ακτίνες