Ο Αγιος Επίμαχος  (31 Οκτ) :

Ο πράος ασκητής πού όρμησε να δείρει τον άδικο Άρχοντα και βασανίστηκε μέχρι θανάτου !

Επιμάχου Μάρτυρος του Αυγυπτίου.

"Oυ δειλός Eπίμαχος ώφθη προς ξίφος,
Απροσμάχητον σύμμαχον Θεός φέρων".

Oύτος ο Άγιος εκατάγετο μεν από την Aίγυπτον, διέτριβε δε εις το Πηλούσιον όρος. Kαθώς και ο Iωάννης ο Πρόδρομος διέτριβεν εις την έρημον, και ο Hλίας διέτριβεν εις το Kαρμήλιον. Aλλά και με πολλάς και ασυγκρίτους σκληραγωγίας εβασάνιζε τον εαυτόν του. Eπειδή δε ο απάνθρωπος δικαστής, Aπελλιανός ονομαζόμενος, έφθασεν εις την Aλεξάνδρειαν, και μανικώς έπνεε κατά των Xριστιανών, ώστε οπού πολλοί από αυτούς φοβούμενοι τας τιμωρίας και βάσανα, έφευγον από τας πόλεις και επήγαιναν εις τας ερήμους. Tούτου χάριν και ο μακάριος ούτος Eπίμαχος ζήλω θείω κινούμενος, κατέβη από την ησυχίαν εις το μέσον της πόλεως Aλεξανδρείας και κρημνίζει ένα βωμόν των ειδώλων έως εις το έδαφος, μεταχειριζόμενος εις τον αυτόν καιρόν, και ανδρίαν του σώματος και της ψυχής, και δύναμιν αόρατον του Θεού.
Έπειτα ορμά επάνω εις τον τύραννον Aπελλιανόν με θυμόν δίκαιον. Kαι αν δεν εμποδίζετο η οργή του από τους σωματοφύλακας του τυράννου, βέβαια ο τύραννος ήθελε γένη πτώμα δακρύων άξιον.
Διά ταύτα λοιπόν κρεμάται επάνω εις ξύλον και καταξεσχίζεται με σιδηρά ονύχια. Έπειτα κατατρίβεται εις τας σάρκας με πέτρας τραχείας. Kαι διά άλλας αιτίας, μάλιστα δε, διατί βαλθείς εις την φυλακήν, επαρακίνησε τους εκεί κεκλεισμένους Xριστιανούς, να σταθούν ανδρείοι εις τους αγώνας του μαρτυρίου, και ακολούθως απέδειξεν αυτούς δυνατωτέρους και ανικήτους. Eις καιρόν δε οπού έτζι ανελεημόνως κατεξεσχίζετο ο Mάρτυς, εθαυματούργησεν ο Θεός ένα μέγα και αξιέραστον θαύμα. Διότι μία κόρη εστέκετο εκεί εις το μέσον του θεάτρου, η οποία ήτον τυφλή από το ένα ομμάτι, βλέπουσα δε προς τον Άγιον ακλινώς, ελυπείτο και έκλαιε, διά τα δεινά βάσανα, οπού έπασχεν ο του Xριστού αθλητής. Όθεν εκόπη ένα κομμάτι κρέας από τας σάρκας του Mάρτυρος, και φερόμενον εις τον αέρα, στάζει από το αίμα εις το τυφλόν ομμάτι της γυναικός. Tο δε αίμα πήξαν, ω θαύματος ανεικάστου! φως έγινεν εις αυτήν, και απεκατέστησεν υγιές το ομμάτι της. Eπειδή λοιπόν ο του Xριστού αθλητής εστέκετο εις την ευσέβειαν αμετάθετος, διά τούτο με το ξίφος απεκόπη την κεφαλήν. Tο δε άγιον αυτού σώμα ενταφιάσθη εντίμως και ευλαβώς από τας χείρας των Xριστιανών εις τον τόπον εκείνον, όπου και το μαρτυρικόν τέλος έλαβεν. Aφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι πολλοί, ανεκομίσθη το τίμιον αυτού λείψανον κατά την δεκάτην Mαρτίου, και εφέρθη εις την Kωνσταντινούπολιν, και εις αυτήν απεθησαυρίσθη, ωσάν ένας θησαυρός αδαπάνητος. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου Eπιμάχου όρα εις τον Eφραίμ¹.)


ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Tον ελληνικόν Bίον τούτου συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Άρτι μεν η της ασεβείας αχλύς». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

ΑΙΩΝΙΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

(Εορτή της υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού)

Η εορτή της υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού στα μέσα του Σεπτεμβρίου (με τον οποίο αρχίζει το εκκλησιαστικό έτος) εί­ναι μία τόνωση και αναπτέρωση του ενθουσιασμού μας για τον πνευματικό μας αγώνα. Διότι ό Σταυρός του Κυρί­ου είναι το σύμβολο της νίκης εναντίον των δυνάμεων του σκότους, το αιώ­νιο τρόπαιο του θριάμβου της αληθείας εναντίον του δαιμονικού ψεύδους, το διαχρονικό σημείο της συντριβής του ορατού και αοράτου κράτους του Σατανά.

Το τονίζουν θαυμά­σια οι ιεροί ύμνοι της εορτής: «Χαίροις, ό ζωηφόρος Σταυρός, της ευ­σέβειας το άήττητον τρόπαιον, ή θύρα του Παραδείσου, ό των πιστών στηριγμός... όπλον ακαταμάχη­το ν, δαιμόνων αντίπαλε...» «...ή ώραιότης της Εκκλησίας... Αγγέ­λων ή δόξα και των δαιμόνων το τραύμα».

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ

ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

“Τόν ἐν προφήταις μείζονα γνωρισθέντα καί Ἀποστόλων πρόκριτον γεγονότα, ὕμνοις ἐγκωμίων στεφανώσωμεν, τόν Πρόδρομον τῆς χάριτος, τήν κεφαλήν γάρ ἐτιμήθη, διά τόν νόμον Κυρίου.” (ἐξαποστειλάριον ἑορτῆς)

Περίλαμπρα τιμᾶ σήμερον ἡ Ἐκκλησία τόν Πρόδρομο Ἰωάννη καί μνημονεύει τό θλιβερό καί ἀποτρόπαιο γεγονός τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Ἰωάννη Προδρόμου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

 (Η μνήμη του τιμᾶται στίς 24 Αὐγούστου)

Τideon : Εξαιρετικό άρθρο που καταδικνύει όχι μόνο το σπουδαιότατο αγιαστικό και εθνικό έργο του Αγίου,  αλλά και την ορθόδοξη πνευματική ζύμωση και καλλιέργεια που πρέπει να προηγηθεί στο λαό, ώστε να αναδείξει γνήσιους  ηγέτες που θα τον βγάλουν  από την  σκλαβιά.

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων

             Οἱ πνευματικές προϋποθέσεις τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εἶναι τά ἑλληνορθόδοξα ἰδανικά πού ἦσαν ριζωμένα στήν ψυχή τῶν ὑποδούλων ἐπί 400 καί 500 χρόνια Τουρκοκρατίας. Ὁρισμένοι ἱστορικοί, ἀκόμη καί συγγραφεῖς σχολικῶν ἐγχειριδίων, ὑπερτονίζουν τόν ρόλο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ στήν καλλιέργεια τῶν φιλελευθέρων ἰδεῶν στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δέν ὑποτιμῶ τήν ἐπίδραση τῶν δυτικῶν ἰδεολογικῶν ρευμάτων, ἡ μελέτη τῶν πηγῶν, ὅμως, διδάσκει ὅτι αὐτή ἡ ἐπιρροή ἦταν περιορισμένη χρονικά καί γεωγραφικά. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ αἴσθηση τῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ γλῶσσα, τό ἀντιστασιακό πνεῦμα τοῦ Ἕλληνα, ἡ Μεγάλη Ἰδέα καί ἡ νοσταλγία γιά τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία (Ρωμανία) , αὐτά ἦσαν τά πνευματικά θεμέλια τοῦ 1821. Ἄλλωστε οἱ ὑπόδουλοι Ρωμηοί δέν περίμεναν τήν Γαλλική Ἐπανάσταση (1789) γιά νά ἀποφασίσουν νά ξεσηκωθοῦν. Ἤδη λίγα μόλις χρόνια μετά τήν Ἅλωση τῆς Πόλης ἔχουμε τά πρῶτα ἐπαναστατικά κινήματα στήν Πελοπόννησο, στήν Χειμάρρα καί ἀλλοῦ. Συνολικά 80 -100 ἑλλληνικά κινήματα  κατά τῶν Ὀθωμανῶν καταγράφουν οἱ ἱστορικοί ἀπό τό 1453 μέχρι τό 1821. Στά περισσότερα ἡγοῦντο Ὀρθόδοξοι κληρικοί. Τά ματωμένα ράσα ἦταν πανταχοῦ παρόντα καί στά κρυφά ἤ φανερά σχολειά ὁ παπᾶς καί ὁ καλόγερος μετέδιδαν τήν ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί τήν πατρίδα.

            Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός δέν πῆρε στά χέρια του τουφέκι, ἀλλά μέ τήν πνευματική καί ἠθική ἀναγέννηση τῶν ὑποδούλων προετοίμασε τό ἔδαφος γιά τήν μεγάλη Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Ἡ συμβολή του στήν ἐθνική ἀφύπνιση ἦλθε σέ μία πολύ δύσκολη ἐποχή, ὄταν τό Γένος κινδύνευε νά ἀπογοητευθεῖ ἀπό τίς πολλές καί ἀτυχεῖς ἐξεγέρσεις. Τό πέρασμά του ἄφησε ἀνεξίτηλα ἴχνη στήν ψυχή τῶν ὑποδούλων ὄχι μόνο στήν γενέτειρά του Αἰτωλία, ἀλλά καί στήν Ἤπειρο, στήν Δυτική Μακεδονία καί σέ ὅλα τά μέρη τά ὁποῖα ἐπισκέφθηκε κατά τίς τρεῖς (ἤ τέσσερεις) περιοδεῖες του. Ἡ συνεισφορά του στήν προετοιμασία τοῦ Ἀγῶνος μπορεῖ ἐν συντομίᾳ νά κωδικοποιηθεῖ ὡς ἑξῆς:

«…Αν ο θάνατος των οσίων είναι τίμιος και η μνήμη δικαίου συνοδεύεται από εγκώμια, πόσο μάλλον τη μνήμη της αγίας των αγίων, δια της οποίας επέρχεται όλη η αγιότης στους αγίους, δηλαδή τη μνήμη της αειπάρθενης και Θεομήτορος, πρέπει να την επιτελούμε με τις μεγαλύτερες ευφημίες.

Αυτό πράττουμε εορτάζοντας την επέτειο της αγίας κοιμήσεως ή μεταστάσεώς της, που αν και με αυτή είναι λίγο κατώτερη από τους αγγέλους, όμως ξεπέρασε σε ασύγκριτο βαθμό και τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις δια της εγγύτητός της προς τον Θεό και δια των από παλαιά γραμμένων και πραγματοποιημένων σ' αυτή θαυμασίων.....

Ο θάνατός της είναι ζωηφόρος, μεταβαίνοντας σε ουράνια και αθάνατο ζωή, και η μνήμη τούτου είναι χαρμόσυνη εορτή και παγκόσμια πανήγυρις, που όχι μόνο ανανεώνει τη μνήμη των θαυμασίων της Θεομήτορος, αλλά και προσθέτει τη κοινή και παράδοξη συνάθροιση των ιερών Αποστόλων από κάθε μέρος της γης για την πανίερη κηδεία της, με θεολήπτους ύμνους, με τις αγγελικές επιστασίες και χοροστασίες και λειτουργίες γι΄ αυτήν.
Οι Απόστολοι προπέμπουν, ακολουθούν, συμπράττουν, αποκρούουν, αμύνονται και συνεργούν με όλη τη δύναμη μαζί με εκείνους που εγκωμιάζουν το ζωαρχικό και θεοδόχο εκείνο σώμα, το σωστικό φάρμακο του γένους μας, το σεμνολόγημα όλης της κτίσεως.

Ενώ ο ίδιος ο Κύριος Σαβαώθ και Υιός αυτής της αειπάρθενης, είναι αοράτως παρών και αποδίδει στη μητέρα την εξόδιο τιμή. Σε αυτού τα χέρια εναπέθεσε και το θεοφόρο πνεύμα, δια του οποίου έπειτα από λίγο μεταθέτει και το συζυγικό προς εκείνο σώμα σε χώρο αείζωο και ουράνιο.

Διότι μόνο αυτή, ευρισκομένη ανάμεσα στο Θεό και σ' ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον μεν Θεό κατέστησε υιόν ανθρώπου, τους δε ανθρώπους έκανε υιούς Θεού, ουρανώσασα τη γη και θεώσασα το γένος. Και μόνο αυτή από όλες τις γυναίκες αναδείχθηκε μητέρα του Θεού εκ φύσεως πάνω από κάθε φύση. Υπήρξε βασίλισσα κάθε εγκοσμίου και υπερκοσμίου κτίσματος.

Τώρα έχοντας και τον ουρανό κατάλληλο κατοικητήριο, ως ταιριαστό της βασίλειο, στον οποίο μετατέθηκε σήμερα από τη γη, στάθηκε και στα δεξιά του παμβασιλέως με διάχρυσο ιματισμό ντυμένη και στολισμένη, όπως λέγει ο προφήτης. (Ψαλμ. 44,11). Διάχρυσο ιματισμό, που σημαίνει στολισμένη με τις παντοειδείς αρετές. Διότι μόνο αυτή κατέχει τώρα μαζί με το θεοδόξαστο σώμα και με τον Υιό, τον ουράνιο χώρο. Δεν μπορούσε πραγματικά γη και τάφος και θάνατος να κρατεί έως το τέλος το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα της και αγαπητό ενδιαίτημα ουρανού και του ουρανού των ουρανών.

Αποδεικτικό για τους μαθητές στοιχείο περί της αναστάσεώς της από τους νεκρούς γίνονται τα σινδόνια και τα εντάφια, που μόνα απέμειναν στο τάφο και βρέθηκαν από εκείνους που ήλθαν να την ζητήσουν, όπως συνέβηκε προηγούμενα με τον Υιό και δεσπότη. Δεν χρειάσθηκε να μείνει και αυτή επίσης για λίγο πάνω στη γη, όπως ο Υιός της και Θεός, γι' αυτό αναλήφθηκε αμέσως προς τον υπερουράνιο χώρο από τον τάφο.
Με την ανάληψή της η Θεομήτορ συνήψε τα κάτω με τα άνω και περιέλαβε το πάν με τα γύρω της θαυμάσια, ώστε και το ότι είναι ελαττωμένη πολύ λίγο από τους αγγέλους, γευόμενη το θάνατο, αυξάνει τη υπεροχή της σε όλα . Και έτσι είναι η μόνη από όλους τους αιώνες και από όλους τους αρίστους που διαιτάται με το σώμα στον ουρανό μαζί με τον Υιό και Θεό.

Η Θεομήτωρ είναι ο τόπος όλων των χαρίτων και πλήρωμα κάθε καλοκαγαθίας και εικόνα κάθε αγαθού και κάθε χρηστότητος, αφού είναι η μόνη που αξιώθηκε όλα μαζί τα χαρίσματα του Πνεύματος και μάλιστα η μόνη που έλαβε παράδοξα στα σπλάχνα της εκείνον στον οποίο βρίσκονται οι θησαυροί όλων των χαρισμάτων. Τώρα δε με το θάνατό της προχώρησε από εδώ προς την αθανασία και δίκαια μετέστη και είναι συγκάτοικος με τον Υιό στα υπερουράνια σκηνώματα και από εκεί επιστατεί με τις ακοίμητες προς αυτόν πρεσβείες εξιλεώνοντας αυτόν προς όλους μας.

Είναι τόσο πολύ πλησιέστερη από τους πλησιάζοντας το Θεό, όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτές τις αγγελικές ιεραρχίες. «Τα Σεραφίμ στέκονταν γύρω του» (Ησαϊας 6,2) και ο Δαβίδ λέγει: «παρέστη η βασίλισσα στα δεξιά σου».

Βλέπετε τη διαφορά της στάσεως; Από αυτή μπορείτε να καταλάβετε και τη διαφορά της, κατά την αξία της τάξεως. Διότι τα Σεραφείμ ήταν γύρω από το Θεό, πλησίον δε στον ίδιο μόνο η βασίλισσα και μάλιστα στα δεξιά του. Όπου κάθισε ο Χριστός στον ουρανό, δηλαδή στα δεξιά της μεγαλωσύνης, εκεί στέκεται και αυτή τώρα που ανέβηκε από τη γη στον ουρανό.

Ποιός δεν γνωρίζει ότι η Παρθενομήτωρ είναι εκείνη η βάτος που ήταν αναμμένη αλλά δεν καταφλεγόταν. (Ψαλμ.44,19) Και αυτή η λαβίδα, που πήρε το Σεραφίμ, τον άνθρακα από το θυσιαστήριο, που συνέλαβε δηλαδή απυρπολήτως το θείο πυρ και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να έλθει προς το Θεό. Επομένως μόνη αυτή είναι μεθόριο της κτιστής και της άκτιστης φύσεως.

Ποιός θα αγαπούσε το Υιό και Θεό περισσότερο από τη μητέρα, η οποία όχι μόνο μονογενή τον γέννησε, αλλά και μόνη της αυτή χωρίς ανδρική ένωση, ώστε να είναι το φίλτρο διπλάσιο.

Όπως λοιπόν, αφού μόνο δι' αυτής επεδήμησε προς εμάς, φανερώθηκε και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, ενώ πριν ήταν αθέατος, έτσι και στον μελλοντικό ατελεύτητο αιώνα κάθε πρόοδος και αποκάλυψη μυστηρίων χωρίς αυτήν θα είναι αδύνατος.

Δια μέσου της Θεομήτορος θα υμνούν το Θεό γιατί αυτή είναι η αιτία, η προστάτης και πρόξενος των αιωνίων. Αυτή είναι θέμα των προφητών, αρχή των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων, κρηπίς των διδασκάλων, η ρίζα των απορρήτων αγαθών, η κορυφή και τελείωση κάθε αγίου.

Ω Παρθένε θεία και τώρα ουρανία, πως να περιγράψω όλα σου τα προσόντα; Πως να σε δοξάσω, το θησαυρό της δόξας; Εσένα και η μνήμη μόνο αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί.

Μετάδωσε πλούσια λοιπόν τα χαρίσματά σου στο λαό σου, Δέσποινα, δώσε τη λύση των δεινών μας, μετάτρεψε όλα προς το καλύτερο με τη δύναμή σου, δίδοντας τη χάρη σου για να δοξάζουμε το προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα γα μας μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελευτήτους αιώνες. Γένοιτο...».

...

Πηγή: (Απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις, «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 10ος τόμος), Θρησκευτικά

Μια συγκλονιστική ιστορία...

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ  ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΝ ΚΙΝΑ

14 Ιουνίου

Σεβ. Μητροπολίτου Προικονήσου κ. Ιωσήφ

     Με  τον τίτλο αυτό η «Εκκλησιαστική Αλήθεια», το επίσημο εβδομαδιαίο Δελτίο τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, α.φ. 12/ έτ. ΚΔ'/ σελ. 111, εδημοσίευσε στις 23 Μαρτίου 1901 άρθρο που πληροφορούσε την ελληνόφωνη Ορθοδοξία για τον «βαρύ διωγμό», που εξερράγη στην Κίνα εναντίον των Χρι­στιανών, με την Ανατολή τού εικοστού αιώνος, οι φρικαλεότητες τού οποίου εθύμιζαν «τας επί Νέρωνος και Διοκλητιανού τοιαύτας».

 Στην Κίνα υπήρχε από τον 17^ο αιώνα μία μικρή πα­ρουσία Ορθοδόξων από το Albazin της Σιβηρίας. Το 1685 οι Κινέζοι είχαν καταλάβει το Αλμπαζίν και αιχμαλώτισαν ένα σημαντικό αριθμό Κοζάκων και Αλμπαζίνων. Σαρανταπέντε άπ' αυτούς ήταν Ορθόδοξοι. Μαζί τους συναιχμαλωτίσθηκε κι ο ιερέας τους, ονόματι Μά­ξιμος Λεοντίεφ. Ο Κινέζος Αυτοκράτορας K'ang-hsi, επειδή ήταν επιδέξιοι κατασκευαστές τόξων, τους πήρε στην αυλή του στο Πεκίνο. Τους φέρ­θηκε καλά και μάλιστα τους παραχώρησε έναν βουδιστικό ναό στο Πεϊκουάν, βορειοανατολική συνοικία τού Πεκίνου, που τον μετέτρεψαν σε χριστιανικό κι εγκατέστησαν εκεί μια θαυμα­τουργή εικόνα τού Αγί­ου Νικολάου που είχαν φέρει μαζί τους.

 Όταν οι Αλμπαζίνοι ερχόντουσαν σε γάμο με Κινέζες, οι γυ­ναίκες τους μπορούσαν ανεμπόδιστα να βαπτισθούν και να γίνουν Ορθόδοξες. Το 1696 ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος τού Τομπόλκ τους έστειλε μία επιστολή που αναγνώριζε την παρουσία τους, ένα αντιμήνσιο, ιερά σκεύη και άγιο Μύρον. Έτσι καθιέρωσαν τον Ναό στο όνομα της τού Θεού Σοφίας. Ο πρώτος αυτός Ναός στην Κίνα ήταν γνωστός και ως Ναός τού Αγ. Νικολάου (λόγω της θαυματουργής εικόνος) και ως Ναός της Αγίας Σοφίας. Αυτή ήταν η πρώτη Ορθόδοξη παροικία της Κίνας. Αργότερα, το 1716, μετά τον θάνατο τού ιερέως Μαξίμου, ήλθε στο Πεκίνο από τη Ρωσσία ο Αρχιμ. Ιλαρίων Λεζαίσκυ, μαζί μ' έναν ιερέα κι έναν διάκονο, έχοντας μαζί τους άμφια, εικόνες, λειτουργικά βιβλία και ιερά σκεύη, όμως απέθανε μόλις δυο χρόνια αργότερα. Τότε ήταν που ο Τσάρος Πέτρος Α' ο Μέγας (1682-1725) θεώρησε πως θα ήταν χρήσιμο για την διπλωματική παρουσία της Ρωσσίας στην Κίνα και την προώθηση των κρατικών του συμφε­ρόντων, να χειροτονηθεί ένας Επίσκοπος και να σταλεί στο Πεκίνο.

"Το Πνεύμα το Άγιον φως και ζωή, και ζώσα πηγή νοερά· Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα· Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα, δι ου προφήται άπαντες και Θεού απόστολοι μετά μαρτύρων εστέφθησαν. Ξένον άκουσμα, ξένον θέαμα, πυρ διαιρούμενον εις νομάς χαρισμάτων."

Πεντηκοστή σήμερα, πλήρωμα και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους αγίους Αποστόλους αλλά και σε ολόκληρη την Εκκλησία, εκπλήρωση της υποσχέσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ότι δεν θα εγκαταλείψει με την Ανάληψή Του τον κόσμο, αλλά θα στείλει τον Παράκλητο, για να κατευθύνει όλους μας και να συγκροτεί, με την ενοποιητική του δύναμη, ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας. Η περικοπή που διαβάζουμε κατά τη σημερινή Θεία Λειτουργία είναι χαρακτηριστική και μας μεταφέρει τόσο τα λόγια του Χριστού, όσο και τις αντιδράσεις των φαρισαίων, προσφέροντας σε όλους εμάς σήμερα το έναυσμα για να κάνουμε κάποιες σημαντικές σκέψεις.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος

Από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου ξεκινά μία άλλη διάσταση της Ελληνικής ιστορίας, της ένδοξης και πολύπαθης Ρωμηοσύνης της οποίας υπήρξε ο πατέρας της. Ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας είχε ήδη διαδοθεί με τον Μέγα Αλέξανδρο στον ανατολικό κόσμο, ενώ με την ρωμαϊκή κυριαρχία διαδόθηκε και στη Δύση...

 Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε στη Νίσσα της Σερβίας το 274μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Ιλλυριός Κωνστάντιος και μητέρα του η Ελληνίδα Ελένη από την οποία γαλουχήθηκε την ευσέβεια προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, διδασκόμενος τις βασικές αρχές της ελληνικής παιδείας. Μέσα του ενσταλάχθηκε το άριστο μέτρο του ελληνικού πνεύματος που τον έκανε ενάρετο, δίκαιο και συνεπή άνθρωπο. Ο πατέρας του τον εισήγαγε στην στρατιωτική ζωή, μαθαίνοντας την τέχνη και την πειθαρχία, εξελισσόμενος ως ο πιο μεγαλοφυής στρατιωτικός στον κόσμο, έχοντας ως ίνδαλμα τον Μέγα στρατηλάτη Αλέξανδρο.

 Την εποχή εκείνη ο πραξικοπηματίας Διοκλητιανός χώρισε το αχανές Ρωμαϊκό κράτος σε Ανατολικό με έδρα την Νικομήδεια, όπου Αύγουστος ήταν ο ίδιος και σε Δυτικό τμήμα με έδρα την Ρώμη, τοποθετώντας ως Καίσαρα τον Κωνστάντιο με τις εκβιαστικές προϋποθέσεις να χωρίσει την Ελένη, που θλιμμένη έφυγε για τη γενέτειρά της την Δρεπάνη Βιθυνίας, και να άφηνε από κοντά του τον γιό του Κωνσταντίνο που μετά τον αποχωρισμό της μητέρας του θα απομακρυνόταν και από τον πατέρα του. Ο Διοκλητιανός φοβόταν το θρόνο του και γι’ αυτό διαιρούσε όποια πρόσωπα ζήλευε, ώστε να βασιλεύει εκείνος και επειδή ο δαίμονας του Μαντείου Δελφών δεν μπορούσε να του δώσει χρησμό γιατί προσεύχονταν οι Χριστιανοί, δαιμονίσθηκε ξεσπώντας σε έναν άγριο διωγμό εναντίον τους.