Ένας άλλος απ’ αυτούς τους αδελφούς, πριν από πέντε χρόνια όταν έγινε διακονητής στην αγία Κορυφή, το όνομά του ήταν Ελισσαίος, Αρμένιος στο γένος,

– Γέροντα, τώρα ποὺ εἶμαι ἄρρωστη, τί νὰ κάνω ἀπὸ πνευματικά;

Όταν ο νέος μας Μωυσής, ο οσιώτατος ηγούμενος Ιωάννης έμελλε να πορευθεί προς τον Κύριο, του συμπαραστεκόταν κλαίγοντας ο αββάς Γεώργιος, ο κατά σάρκα αδελφός του, και «Να τώρα με αφήνεις και φεύγεις;

– Γέροντα, νὰ χαλάσουμε τὶς χελιδονοφωλιές; Τὰ χελιδόνια λερώνουν καὶ μαζεύονται κοριοί.

Κατά τον δέκατον τρίτον χρόνον της βασιλείας Ρωμανού του Λεκαπηνού, ήτοι εν έτει Ϡλβ’ [932], ήτον εις την Κωνσταντινούπολιν ένας άνθρωπος, ο πλέον οικειότερος από τους υπηρέτας οπού επαράστεκαν εις τον βασιλικόν κοιτώνα του Αλεξάνδρου, 

Ἡ κουλτούρα ὡς εἴδωλο ἀνήκει στὶς μέρες μας στὰ πιὸ τυφλὰ εἴδωλα. Ἀπορρίπτοντας τὸ Θεὸ πού εἶναι ὁ μοναδικὸς ἐμπνευστὴς καὶ ὑποκινητὴς τοῦ πλέον εὐγενοῦς πολιτισμοῦ

Κάποιος που ονομαζόταν Γεώργιος Δραάμ, καλός Χριστιανός και δούλος ενός Σαρακηνού, μας διηγήθηκε λοιπόν τα εξής:

Γέροντα, ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ λέει ὅτι πρέπει νὰ αἰσθάνεσαι στὴν προσευχὴ σὰν παιδί[1].

Ἀπό τήν πεῖρα μου ἔχω διαπιστώσει, ὅτι πολλοί ἀπό τούς ἐξομολογούμενους προσέρχονται μέ πνεῦμα ψυχαναλύσεων καί ὄχι γιά νά λάβουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτό, ἀπαιτοῦν διάλογο, διάθεση πολλοῦ χρόνου γιά συζήτηση, μέ λεπτομέρειες, πού παίρνουν πολλές φορές τή μορφή κουτσομπολιοῦ, κατακρίσεως καί -τό  κυριότερο-  ἀποδίδουν εὐθύνῃ στούς ἄλλους.

Την ιστορία μάς την αφηγήθηκε ο αββάς Γεώργιος ο Γαδημήτης, ένας όσιος άνδρας από τους γεροντότερους πατέρες του αγίου Όρους [του Σινά], ότι όταν ήταν νέος,