Για πρώτη φορά δημοσιεύεται όλη η Δικογραφία του Αναισθησιολόγου κ. Ζούμπου, που αθωώθηκε λόγω μη συμμετοχής του σε έκτρωση (Τριμ. Πλημμελ. Φλώρινας 452/1993)

Ο Ζούμπος Ιωάννης, Αναισθησιολόγος στο Γ.Ν. Φλώρινας, συνταξιοδοτήθηκε το έτος 2007 ως Αναπληρωτής Διευθυντής του Τμήματός του. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο άνω Νοσοκομείο, αρνήθηκε σταθερά να συμμετέχει σε εκτρώσεις. Το 1993 οδηγήθηκε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Φλώρινας με την κατηγορία της παράβασης καθήκοντος, διότι την Μ. Τρίτη του έτους 1991 δεν ήθελε να χορηγήσει αναισθησία σε διαδικασία έκτρωσης. Αθωώθηκε επικαλούμενος την θρησκευτική του συνείδηση και παρουσιάζοντας στους έκπληκτους δικαστές δύο εκτρωμένα έμβρυα μέσα σε δοχεία φορμόλης. Ένας από τους μάρτυρες υπερασπίσεώς του ήταν και ο Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Ο κ. Ζούμπος είχε την όλη την διάθεση να παραχωρήσει ευγενικά τη συγκλονιστική αυτή δικογραφία στο Κίνημα "Αφήστε με να Ζήσω" . Το Κίνημα τον ευχαριστεί θερμά τον κ. Ιωάννη Ζούμπο και δημοσιεύει την Δικογραφία ως συγκινητικό ντοκουμέντο σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή, διδασκαλία θάρρους, υπόδειγμα ανυποχώρητου συνανθρώπου μας στις εντολές του Θεού και στην θρησκευτική του συνείδηση. Δημοσιεύεται η δικογραφία, ως νομολογία, αφού έχουν αφαιρεθεί τα ονόματα των διαδίκων της πολιτικής αγωγής.

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Αριθ. 452/1993

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ

ΤΟΥ ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Συνεδρίαση της 9-6-1993

Σύνθεση: Δημήτριος Τίγγας, Πρόεδρος, Ουρανία Φωτοπούλου, Πλημμελειοδίκης, Κωνσταντίνος Γκάλης, Ειρηνοδίκης Αμυνταίου (κωλύεται η ετέρα Πλημ/δίκης), Ηλίας Κωσταράς, Εισαγγελέας, Δέσποινα Μήσσια, Γραμματέας -Δικ. υπάλληλος.

Κατηγορούμενοι: 1) Ιωάννης Λάμπρου ΖΟΥΜΠΟΣ κάτοικος Φλώρινας 2) Ελένη ............. κάτοικος Φλώρινας ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

Πράξη: Παράβαση καθήκοντος

ΕΚΘΕΣΗ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ

Στη σημερινή Συνεδρίαση του Δικαστηρίου αυτού ο κλητήρας του ακροατηρίου με εντολή του Προέδρου εκφώνησε τα ονόματα των κατηγορουμένων οι οποίοι παρουσιάσθηκαν και όταν ρωτήθηκαν από τον Πρόεδρο για την ταυτότητά τους είπαν ότι ονομάζονται................................................................... όπως αναφέρεται παραπάνω και διορίζουν συνηγόρους τους για να τους υπερασπιστούν τους παρόντας
δικηγόρους Δημήτριο Πεπη, του Δ.Σ. Φλώρινας, Κων/νο Λογοθέτη του Δ.Σ. Θεσ/νίκης και Ιωάννα Λελούδα Καραγιαννοπούλου του Δ.Σ. Αθηνών ο 1ος και Χρήστο Αλτίνη του Δ.Σ.

Στο σημείο αυτό ο Πρόεδρος εξήγησε στους κατηγορούμενους τα δικαιώματά τους και τους είπε ότι πρέπει να προσέξουν την κατηγορία поυ θα τους απαγγείλει ο Εισαγγελέας, ότι μπορούν να προβάλλουν κατά της κατηγορίας αυτής όλους τους ισχυρισμούς τους να κάνουν παρατηρήσεις και ερωτήσεις μετά από την εξέταση κάθε μάρτυρα ή την έρευνα οποιουδήποτε αποδεικτικού μέσου και ότι θα απολογηθούν μετά το τέλος της αποδεικτικής διαδικασίας.

Στη συνέχεια οι συνήγοροι υπεράσπισης του πρώτου κατηγορουμένου υπέβαλαν την ένσταση αντισυνταγματικότητας του Νόμου περί αμβλώσεων.

Ο συνήγορος υπεράσπισης της 2ης κατηγορούμενης προσκόμισε στο Δικαστήριο έγγραφα από τα οποία προκύπτει ότι η σύζυγος του μηνυτή δεν εισήχθη στο Νοσοκομείο με νόμιμες και τυπικές διαδικασίες.

Ο Εισαγγελέας πήρε το λόγο και απάγγειλε με συνοπτική ακρίβεια την κατηγορία σύμφωνα με το κλητήριο θέσπισμα που κοινοποιήθηκε στους κατηγορουμένους και είπε ότι για την υπόθεση αυτή κάλεσε τους μάρτυρες που αναφέρονται κάτω από το κατηγορητήριο.

Ο κλητήρας του ακροατηρίου με εντολή του Προέδρου φώναξε τα ονόματα των μαρτύρων αυτών οι οποίοι και παρουσιάστηκαν.

Ο κατηγορούμενος σε σχετική ερώτηση του Προέδρου δήλωσε ότι κάλεσε μάρτυρες υπερασπίσεως και ότι δεν έχει να παρατηρήσει ή να εξηγήσει οτιδήποτε για την κατηγορία.

Αφού απομακρύνθηκαν από το ακροατήριο, σύμφωνα με το άρθρο 350 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, οι υπόλοιποι μάρτυρες, παρέμεινε μόνο ο πρώτος μάρτυρας ο οποίος όταν ρωτήθηκε από τον Πρόεδρο για την ταυτότητά του απάντησε ότι ονομάζεται Μ.......... γεννήθηκε στο Π........ Φλώρινας και κατοικεί στο Π........ Φλώρινας είναι 36 χρονών και το επάγγελμά του είναι υπάλληλος Νοσοκομείου, Έλληνας και Χριστιανός Ορθόδοξος, γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους και δεν συγγενεύει με αυτούς, επομένως ορκίσθηκε στο Ιερό Ευαγγέλιο σύμφωνα με το άρθρο 218 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και όταν εξετάσθηκε κατέθεσε τα εξής: Η σύζυγός μου ήταν έγκυος 6-7·εβδομάδων και στις 11-4-1991 απευθύνθηκα στον γυναικολόγο του Νοσοκομείου Φλώρινας κ. Μ..... Πράγματι ο γιατρός εξέτασε τη γυναίκα μου, έβγαλε υπέρηχο και διαπίστωσε πράγματι την εγκυμοσύνη.
Του είπαμε ότι θέλουμε να κάνουμε έκτρωση γιατί ήδη είχαμε 5 παιδιά και δεν μπορούσαμε να μεγαλώσουμε και άλλο. Γνώριζα τον Νόμο ότι επιτρέπονται οι εκτρώσεις και απευθύνθηκα στον αναισθησιολόγο του Νοσοκομείου κ. Ζούμπο που εκείνη τη στιγμή έβγαινε από το χειρουργείο, αφού προηγουμένως είχα πάρει το ΝΑΙ των γυναικολόγων, ο οποίος μου είπε "εγώ δεν μπορώ, δεν κάνω φόνο, Πήγαινε όπου θέλεις". Δεν είχα λεφτά να πάω έξω. Η κ. Β......... είχε άδεια εκείνη την ημέρα. Πήγα στον κ. Χ........ που ήταν αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου Φλώρινας και αυτός μου είπε ότι την άλλη μέρα που ήρθε η κ. Β.......... αρνήθηκε και αυτή. Εγώ δεν ήρθα σε επαφή καθόλου με την κ. Β......... Ύστερα πήγα στον κ. Εισαγγελέα και έκανα την μήνυση. Αυτό που μου είπε ο κ. Ζούμπος το πίστευε, ότι λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων δεν δίνει αναισθησία για εκτρώσεις. Η γυναίκα μου ήταν στον γυναικολόγο όταν εγώ μίλησα με τον κ. Ζούμπο και τον κ. Χ....... Μαζί με την γυναίκα μου το αποφασίσαμε να κάνουμε την έκτρωση. Είναι οικογενειακό θέμα. Δεν ξέρω αν ο κ. Χ....... σαν α.......... του Δ.Σ. του Νοσοκομείου έδωσε εντολή στους συγκεκριμένους κατηγορούμενους. Θέλω να εφαρμοσθεί ο Νόμος σ’ όλους τους πολίτες σαν ίσους προς ίσον. Δεν μπορώ να μιλήσω επιστημονικά εγώ, για το αν το έμβρυο είναι ζώσα ψυχή. Ο Θεός το δίνει και κάτι είναι. Ο καθένας ότι κάνει είναι υπεύθυνος των πράξεων του, και θα πρέπει να σέβεται τα δικαιώματα του καθενός. Δεν έχω δει έμβρυα. Ορισμένοι Νόμοι έπρεπε να είναι διαφορετικοί. Το έμβρυο το δίνει ο Θεός. Δεν γνωρίζω αν εισήχθη νομίμως για ψήφιση ο Νόμος αυτός. Οι γιατροί σημειώνουν γιατί γίνεται η έκτρωση. Ο κ. Ζούμπος αρνείται πάντοτε τη αναισθησία σε περίπτωση εκτρώσεων, αλλά ποτέ για όφελος του. Δεν τον δικαιολογώ για την πράξη του.

Παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας ο οποίος σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Χ.............. ............ του Νικολάου, γεννήθηκε στη Β.......... Φλώρινας και κατοικεί στη Β........., είναι 51 ετών και το επάγγελμά του είναι ιατρός ορθοπεδικός, είναι έλληνας και Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους και δεν συγγενεύει με αυτούς, επομένως ορκίσθηκε στο Ιερό Ευαγγέλιο σύμφωνα με το άρθρο 218 του Κ.Π.Δ. και όταν εξετάσθηκε κατέθεσε τα εξής: Έλειπε ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου και ο κ. Μ........... ήρθε σ' εμένα και μου εξήγησε τι συνέβαινε. Πήγα εγώ στον κ. Ζούμπο του είπα για την περίπτωση του κ. Μητρόπουλου και αυτός μου είπε "δεν σκοτώνω ανθρώπους εγώ". Η κ. Β......... εκείνη τη μέρα έλειπε και όταν την άλλη μέρα της το είπα αυτή είπε ότι είναι δουλειά του κ. Ζούμπου. Την μεθεπόμενη ημέρα ενημέρωσα τον Πρόεδρο. Αργότερα έμαθα ότι η σύζυγος του κ. Μ......... δεν είχε εισαχθεί κανονικά στο Νοσοκομείο και ότι στο τέλος την έκτρωση την έκανε έξω. Εγώ το είπα στην κ. Β......... επειδή είναι υπεύθυνη του τμήματός της. Κίνδυνος αναβολής να γίνει η έκτρωση την επόμενη μέρα δεν υπήρχε. Μπορούσε ο μηνυτής να πήγαινε την επόμενη ή την μεθεπόμενη στην κ. Β............ αλλά δεν το έκανε. Εγώ δεν είδα καθόλου τη σύζυγο του κ. Μ............ Μπορούσα να υποθέσω ότι δεν ήταν έγκυος. Ο Νόμος δεν επιβάλλει στους γιατρούς να κάνουν την έκτρωση απλώς το επιτρέπει. Η υπαλληλική σχέση του γιατρού με το Νοσοκομείο δεν απαλλοτριώνει την επιστημονική τους ιδιότητα. Η συνείδηση είναι πάνω απ' όλα. Δεν έγινε πρόγραμμα για το χειρουργείο ούτε τηρήθηκαν οι διαδικασίες πριν για τη σύζυγο του κατηγορουμένου. Δεν ξέρω πώς σκέφθηκε ο κατηγορούμενος. Ίσως επειδή ήταν γνωστός με τους γιατρούς νόμισε ότι ίσως θα περνούσε στο "NTOΥKOY" η υπόθεσή του. Ο κ. Ζούμπος από το 1987 δεν δίνει αναισθησία σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό πιστεύει αυτό κάνει. Ο κ. Ζούμπος είχε αναλάβει αυτή την υπόθεση, αλλά επειδή η κ. Β.......... είναι υπεύθυνη του Τμήματος αυτού, την ενημέρωσα για να διευθετήσει το θέμα. Ο αναισθησιολόγος έπρεπε να συνεννοηθεί με τον γυναικολόγο να κάνουν πρόγραμμα να δει και ο αναισθησιολόγος την ασθενή και ν' αποφασίσουν. Θα πρέπει να έχουν γίνει διακοπές κύησης στο Νοσοκομείο. Όταν κλήθηκε η κ. Β......... να δώσει αναισθησία, όταν υπήρχε πρόγραμμα επίσημο, την έδωσε.

Παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας , ο οποίος σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Κ........ του Δ.............., γεννήθηκε στο Α........ Φλώρινας και κατοικεί στη Φλώρινα, είναι 52 ετών και το επάγγελμά του είναι γιατρός γυναικολόγος, είναι Έλληνας και Χ.Ο. τους κατηγορούμενους γνωρίζει και δεν συγγενεύει με αυτούς, ορκίσθηκε στο Ιερό Ευαγγέλιο κατά το άρθρο 218 του Κ.Ποιν.Δ. και όταν εξετάσθηκε κατέθεσε τα εξής: Είμαι διευθυντής της γυναικολογικής κλινικής του Νοσοκομείου Φλώρινας. Εγώ τον κ. Μ.......... και τη γυναίκα του δεν τους είδα καθόλου. Πήγαν στον κ. Σ........ ο οποίος εξέτασε την κ. Μ.............., της έκανε υπερηχογράφημα, και διαπίστωσε την εγκυμοσύνη. Στη συνέχεια ο κ. Μ.................... πήγε στον κ. Ζούμπο αν και ήξερε ότι δεν δίνει αναισθησία σε τέτοιες περιπτώσεις. Έπρεπε να έρθει σ' εμένα σαν υπεύθυνο του τμήματός μου να του εξηγήσω τη διαδικασία εισαγωγής της συζύγου του στο Νοσοκομείο. Το Τμήμα μου μπορεί να είναι το μόνο, που δεν διακόπτει την κύηση στην Ελλάδα. Στις περιπτώσεις που πρέπει να διακοπεί η κύηση για διάφορους ιατρικούς λόγους ο κ. Ζούμπος δίνει αναισθησία, όπως και η κ. Β.............. Εξυπηρετούν μέρα νύχτα. Για μία διακοπή κύησης τίθεται θέμα συνείδησης το οποίο επικαλούμαι κι εγώ.
Η κ. Μ................ δεν πήγε στα εξωτερικά Ιατρεία να βγάλει κάρτα να περάσει η εισαγωγή της στα Βιβλία του Νοσοκομείου να συζητήσει στη συνέχεια την περίπτωσή της με τον γυναικολόγο να κάνει τις αιματολογικές εξετάσεις που απαιτούνται να τις δει στη συνέχεια ο αναισθησιολόγος και αν έπρεπε να γινόταν πρόγραμμα χειρουργείου, να οριζόταν ο γιατρός. Το πρόγραμμα για το χειρουργείο το υπογράφω εγώ. Τoν φάκελλο μαζί με όλες τις εξετάσεις το πρόγραμμα τον μελετάει ο αναισθησιολόγος ύστερα αποφαίνεται για τον αν πρέπει να γίνει η επέμβαση ή όχι. Ο κ. Μ........... πήγε την γυναίκα του στο Νοσοκομείο παρακάμπτοντας την διαδικασία, και βρήκε τον κ. Ζούμπο στον διάδρομο. Ο κ. Ζούμπος αρνήθηκε την αναισθησία πριν ακόμα γεννηθεί η υποχρέωσή του να την δώσει. Εμένα δεν μου είπε τίποτα ο κ. Μ............ Δεν ήρθε καθόλου σ' επαφή μαζί μου. Τις ηθελημένες διακοπές κύησης τις αρνείται ο κ. Ζούμπος, τις ιατρικές τις παραδέχεται και δίνει αναισθησία. Από παιδιά γνωριζόμαστε. Προβάλλει θέμα συνειδήσεως όπως προβάλλω κι εγώ, αλλά όχι στον βαθμό αυτό. Το υπερηχογράφημα δείχνει ότι υπάρχει
κύηση, εγώ δεν το είδα ο κ. Μ........ είπε ότι ήταν στην 6η ή 7η εβδομάδα. (Επεδείχθη από τους συνηγόρους της υπεράσπισης των κατηγορουμένων έμβρυα). Από τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη είναι ζων οργανισμός. Δεν είναι ποτέ σίγουρο πότε είναι το τέλος της 12ης εβδομάδας κυήσεως. Ο γιατρός δεν μπορεί να δώσει ούτε ευθανασία ούτε να κάνει την άμβλωση. Είναι αντίθετο με την συνείδηση. Πριν γίνει η απαραίτητη προδικασία εισαγωγής η συζήτηση δεν είναι σοβαρή.

Παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας ο οποίος σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Μ............ του Ι........, γεννήθηκε στον Λ........... κατοικεί στη Φλώρινα, είναι 38 χρονών και το επάγγελμά του είναι ιατρός - γυναικολόγος, Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους και δεν συγγενεύει με αυτούς, ορκίσθηκε στο Ιερό Ευαγγέλιο κατά το άρθρο 218 του Κ.Ποιν.Δ. και όταν εξετάσθηκε κατέθεσε τα εξής: Ο κ. Μ.......... ήταν υπάλληλος του Νοσοκομείου και σαν γνωστός ήρθε με την γυναίκα του, την εξέτασα και με τον υπέρηχο διαπίστωσα ότι ήταν έγκυος στην 7η περίπου εβδομάδα. Τότε σχηματίζεται η καρδιά του εμβρύου. Ο Νόμος δεν μας υποχρεώνει να κάνουμε την έκτρωση, απλά την επιτρέπει. Του είπα να βρει αναισθησιολόγο. Γύρισε και μου είπε ότι δεν δίνει ο κ. Ζούμπος αναισθησία. Κανονικά έπρεπε να περάσει από τα εξωτερικά ιατρεία, να την εξετάσει ο γυναικολόγος και στη συνέχεια να μπει στην κλινική. Εκεί θα γίνουν οι αιματολογικές εξετάσεις ακτινογραφία θώρακος, καρδιογράφημα, να κάνει τεστ Παπανικολάου, και στη συνέχει να γραφεί στο πρόγραμμα να σταλεί αυτό στο χειρουργείο να το δουν οι αναισθησιολόγοι και να πουν αν δίνουν αναισθησία, και στη συνέχεια να εξετάσουν και αυτοί τη γυναίκα. Ο αναισθησιολόγος αποκτά αρμοδιότητα αφού γίνουν όλες αυτές οι εξετάσεις, από το σημείο αυτό γεννάται η νομική του υποχρέωση. Στην περίπτωση αυτή δεν τηρήθηκε όλη αυτή η διαδικασία. Ο κ. Ζούμπος έχει πάγια θέση στο θέμα αυτό. Δεν δίνει αναισθησία για διακοπή κύησης για θρησκευτικούς λόγους. Όταν δεν γίνεται στο Νοσοκομείο η άμβλωση, αναγκάζονται οι ιδιώτες να πάνε έξω και να πληρώσουν. Δεν το κάνει σκόπιμα ο κ. Ζούμπος αυτό. Στην Ελλάδα είναι πολλοί γυναικολόγοι
που δεν κάνουν εκτρώσεις. Στα 100.000 παιδιά που γεννούνται στην Ελλάδα γίνονται
450.000 εκτρώσεις. Ο Νόμος αυτός που ψηφίστηκε δεν πρόλαβε τίποτα. Οι εκτρώσεις γίνονται ούτως ή άλλως και μάλιστα πρόχειρα. Ο κ. Ζούμπος δεν μπορεί να το κάνει. Πιστεύει πολύ. Στο Νοσοκομείο της Φλώρινας δύο είναι οι αναισθησιολόγοι και αυτοί δεν δίνουν αναισθησία και έτσι όλες οι γυναίκες οδηγούνται έξω. Είμαι εδώ στη Φλώρινα 3 χρόνια. Μέχρι τώρα δεν στείλαμε στο χειρουργείο πρόγραμμα διακοπής της κύησης. Αν έκαναν όλοι οι γιατροί αυτό που κάνει ο κ. Ζούμπος, για την Ελλάδα θα ήταν καλλίτερα.

F 1

Παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας ο οποίος σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Αυγουστίνος Καντιώτης Μητροπολίτης Φλώρινας γεννήθηκε στον Λευκώνα Πάρου кατοικεί στη Φλώρινα Έλληνας και Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους δεν συγγενεύει με αυτούς και αφού κλήθηκε να ορκιστεί κατά το άρθρο 218 του Κ.Ποιν.Δ. απάντησε ως εξής: σέβομαι τα Δικαστήρια της Πατρίδας μου, αλλά δεν μπορώ να ορκισθώ, "τηρώ το μη ομόσαι όλως", δεν μπορώ να το παραβώ. Η άμβλωση είναι τo στυγερώτερο έγκλημα. Στη Φλώρινα κάμαμε αγώνες όταν επρόκειτο να ψηφισθεί αυτός ο νόμος, ο οποίος είναι αντισυνταγματικός. Από τη Φλώρινα πρέπει να αρχίσει αυτός ο αγώνας. Ο Νόμος των εκτρώσεων είναι αντισυνταγματικός και πρέπει να καταργηθεί. Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον κ. Ζούμπο για την πράξη του. Η συνείδηση είναι ανωτέρα όλων των νόμων. Η έκτρωση είναι μεγάλο έγκλημα, είναι φοβερό πράγμα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε νέους δεν έχουμε παιδιά. Να βοηθήσετε εσείς το Δικαστήριο της Φλώρινας να κηρυχθεί αυτός ο νόμος αντισυνταγματικός. Να καταργηθεί, όπως καταργήθηκε και στη Γερμανία.

Στο σημείο αυτό διαβάσθηκαν τα εξής έγγραφα: Τα προσκομιζόμενα από το Νοσοκομείο έγγραφα και καταστάσεις και οι προσκομιζόμενες φωτογραφίες.

Στη συνέχεια παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας υπεράσπισης ο οποίος αφού ρωτήθηκε
αποκρίθηκε ότι ονομάζεται Ψαρουδάκης Νικόλαος δικηγόρος Αθηνώνπρώην Πρόεδρος της "Χριστιανικής Δημοκρατίας" Έλληνας και Χ.Ο. τους κατηγορούμενους γνωρίζει και δεν συγγενεύει με αυτούς, ορκίσθηκε στο Ιερό Ευαγγέλιο κατά το άρθρο 218 του Κ.Ποιν. Δ. και εξετασθείς κατέθεσε: Το έθνος διέρχεται κρίση υπογεννητικότητας και θα πρέπει η Πολιτεία να μεριμνήσει. Πολλά σχολεία κλείνουν. Ο Νόμος αυτός που επιτρέπει τις εκτρώσεις ανοίγει την πόρτα για να σκοτώνονται τα παιδιά. Σαν Βουλευτής τότε εργάσθηκα να μην ψηφισθεί αυτός ο Νόμος. Ενώ ο κ. Παπανδρεου μου είχε υποσχεθεί ότι δεν θα εισάγει τον Νόμο για ψήφιση, αλλά δεν το έκανε, το έφερε να συζητηθεί σε ημερήσια διάταξη. Στη συνέχεια πήγα στον κ. Αλευρά. Τελικά ψηφίσθηκε. 'Ηταν οδηγία της Ε.Ο.Κ. Αν είναι αυτά τα καλά της Ε.Ο.Κ. τί τα θέλουμε; Πάνω στο θέμα αυτό έχω γράψει πολλά βιβλία. Βεβαίως και να αθωωθεί ο κατηγορούμενος, αλλά θέλει η συνείδησή του να τον δικαιώσει. Μετά τις 12 εβδομάδες λέει ο νόμος είναι φόνος. Ποιός θα μας πει και θα μας βεβαιώσει πότε είναι 12 εβδομάδες και ένα λεπτό και τι μεσολαβεί σε αυτό το λεπτό. Αυτό το ερώτημα έθεσα και στη Βουλή και κανένας δεν απάντησε. Από τη στιγμή της σύλληψης είναι άνθρωπος. Ολοκληρώνεται σε όλη του τη ζωή, και εξελίσσεται. Ο Νόμος αυτός είναι αντίχριστος είναι παράβαση του Νόμου του Θεού. Το "ου φονεύσεις" ισχύει πάντοτε και όχι υπό προϋποθέσεις. Καλύτερα ανάπηρος και στην Βασιλεία του Θεού παρά υγιής και στο σκοτάδι. Οι αμβλώσεις είναι μία πληγή. Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια και είμαι το 4о από τα 7 παιδιά. Ο κατηγορούμενος είναι άξιος συγχαρητηρίων, στη σημερινή εποχή που καταπατούνται όλες οι αξίες. Ο Νόμος των ανθρώπων και ο Νόμος του Θεού λένε το "ου Φονεύσεις". Το Σύνταγμα παίρνει κύρος από το όνομα της Αγίας Τριάδος. Πρώτα είναι ο Νόμος του Θεού και μετά της Πολιτείας. Θα πρέπει και ο Νομοθέτης να σέβεται το Νόμο του Θεού. Δεν θα πρέπει να γίνονται οι αμβλώσεις, αλλά θα πρέπει να λύνεται και το πρόβλημα των Πολυτέκνων. Δώστε μήνυμα με την απόφασή σας αυτή, ότι δεν περνάει Νόμος σε βάρος της συνείδησης του λαού. Εκφυλίστηκε η Ελλάδα. Η δειλία είναι μεγάλο αμάρτημα. Δείλιασαν οι Βουλευτές μας και δεν ήρθαν να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο αυτό. Ήρθαν μόνο 14.·Το Δ/ριο της Γερμανίας ακύρωσε τον Νόμο περί αμβλώσεων. Το έγκλημα αυτό είναι η χειρότερη μορφή ανθρωποκτονίας στη σφαίρα της ανθρωποκτονίας: Η παιδοκτονία.

Παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας, ο οποίος σε σχετικές ερωτήσεις αποκρίθηκε ότι ονομάζεται Καρακατσάνης Κωνσταντίνος καθηγητής της Πυρηνικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Έλληνας και Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους και δεν συγγενεύει με αυτούς, και ζήτησε από το Δικαστήριο να μην τον υποχρεώσει να ορκισθεί στο Ιερό Ευαγγέλιο γιατί δεν του το επιτρέπουν οι Θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Κατόπιν τούτου επετράπη στον μάρτυρα να δώσει τον όρκο που προβλέπεται από το άρθρο 220 παρ. 2 Κ.Ποιν.Δ. τον οποίο έδωσε επικαλούμενος την τιμή και την συνείδησή του, και στη συνέχεια κατέθεσε: Εξεπλάγην όταν άκουσα για την παραπομπή των συναδέλφων. Προέχει η Ιατρική συνείδηση και της θρησκευτικής. Η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια, ούτε η εγκυμονούσα είναι ασθενής. Δεν υπάρχει γιατρός που πιστεύει ότι δεν υπάρχει άνθρωπος από τη στιγμή της σύλληψης. Το 1986 όταν επρόκειτο να υπογράφει ο Νόμος για τις αμβλώσεις, πολλοί γιατροί πανεπιστημιακοί πάνω από 100 υπέγραψαν κείμενο που θεωρείται ιστορικό (ανάγνωσε παραγράφους από το κείμενο αυτό ο μάρτυρας). Η παγκόσμια Ιατρική συνείδηση είναι η διατήρηση και η προαγωγή της υγείας του ανθρώπινου όντος. Θα πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι οι γιατροί ν' αποφασίσουν για την παροχή ή μη αναισθησίας, στο θέμα των αμβλώσεων, όπως λέει και η διακήρυξη της Γενεύης του 1948. Η παγκόσμια ένωση με διακήρυξή της στο Όσλο λέει να αφήνεται ελεύθερος ο γιατρός ν' αποφασίσει, όπως σελίδα 19 του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχουν ιδρύματα της εκκλησίας και άλλων Οργανώσεων που βοηθάνε τις μητέρες ακόμα και τις άγαμες. Στην Δανία ψηφίσθηκε νόμος που επιτρέπει την ευθανασία. Μήπως κάποια άλλη μέρα κληθείτε να κρίνετε γιατρό που δεν έδωσε ευθανασία; Επιστημονικά η ζωή αρχίζει από τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη. Μετά τα δύο χρόνια της ζωής του λειτουργούν τα υγιή αντανακλαστικά του παιδιού. Το κείμενο αυτό των γιατρών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στάλθηκε σε όλους τους αρμόδιους φορείς. Ο Νόμος αυτός περί εκτρώσεων ήθελε να προλάβει και να προστατέψει την υγεία των γυναικών αλλά απέτυχε. Αντιδρά το έμβρυο όταν γίνεται η έκτρωση. Προσπαθεί να προφυλαχθεί στην μήτρα της γυναίκας. Είναι φόνος. Είναι ανθρωποκτονία.

Παρουσιάσθηκε άλλη μάρτυρας η οποία σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Σπυροπούλου Ελένη Προϊστάμενη του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Ελληνίδα και Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορουμένους και δεν συγγενεύει με αυτούς και ζήτησε από το Δικαστήριο να μην την υποχρεώσει να ορκισθεί στο Ιερό Ευαγγέλιο γιατί δεν της το επιτρέπουν οι Θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Κατόπιν τούτου επετράπη στην μάρτυρα να δώσει τον όρκο που προβλέπεται από το άρθρο 220 παρ. 2 Κ.Ποιν.Δ. τον οποίο έδωσε επικαλούμενη την τιμή και την συνείδησή της και εξετασθείσα κατέθεσε: Η άμβλωση είναι φόνος. Πώς να διδάξεις να μη διακυβεύεται η ζωή των ανθρώπων τη στιγμή που επιτρέπεται η άμβλωση; Ο Νόμος αυτός είναι αντισυνταγματικός και αντίθετος με την Χριστιανική Πίστη, και την συνείδηση. Δεν συμβιβάζεται από τη μια μεριά να προστατεύεται η υγεία των ανθρώπων και από την άλλη να κάνουμε άμβλωση. Έχουμε αρχίσει πρόγραμμα ενημέρωσης του κοινού. Σε λίγα χρονιά θα ενημερωθεί ο κόσμος. Διατρέχει η Ελλάδα να γίνει χώρα γέρων.

Παρουσιάστηκε άλλος μάρτυρας ο οποίος σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Σωτήριος Παρδάλης ,είναι Πρόεδρος των Πολυτέκνων Φλώρινας κάτοικος Φλώρινας Έλληνας και Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους και δεν συγγενεύει με αυτούς, ζήτησε από το Δικαστήριο να μην τον υποχρεώσει να ορκισθεί στο Ιερό Ευαγγέλιο γιατί δεν του το επιτρέπουν οι Θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Κατόπιν τούτου επετράπη στον μάρτυρα να δώσει τον όρκο που προβλέπεται από το άρθρο 220 παρ. 2 Κ.Ποιν.Δ. τον οποίο έδωσε επικαλούμενος την τιμή και την συνείδησή του και εξετασθείς κατέθεσε: Είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Φλώρινας, και Συνδικαλιστής. Αγωνιζόμεθα να καταργηθεί αυτός ο εθνοκτόνος Νόμος. Ο κύριος λόγος που γίναμε χώρα γερόντων είναι οι εκτρώσεις. Όσοι είναι μέλη του Συλλόγου μας έχουν την βοήθεια και την συμπαράστασή μας. Ζητάμε από το κράτος μέτρα υποδομής. Χαιρόμεθα για την στάση του κ. Ζούμπου και τις επόμενες μέρες σε ειδική γιορτή θα τον τιμήσουμε. Λυπούμαστε για τον συνάδελφο μηνυτή. Αν ερχόταν σ'εμάς θα τον αγκαλιάζαμε και θα τον βοηθούσαμε.

Παρουσιάσθηκε άλλος μάρτυρας, η οποία σε σχετικές ερωτήσεις απάντησε ότι ονομάζεται Δορκοφίκη Ειρήνη είναι δικηγόρος Αθηνών Ελληνίδα και Χ.Ο. γνωρίζει απλά τους κατηγορούμενους και δεν συγγενεύει με αυτούς ορκίστηκε στο Ιερό Ευαγγέλιο κατά το άρθρο 218 του Κ.Ποιν.Δ. και όταν εξετάσθηκε αποκρίθηκε: Είχε δίκιο ο κατηγορούμενος. Ο Νόμος περί εκτρώσεων είναι αντισυνταγματικός, αντιφεμινιστικός και δεν προστατεύει την υγεία της γυναίκας. Ο σκοπός των νόμων θα έπρεπε να είναι η προστασία της υγείας των ανθρώπων. Χωρίς αιτία σκοτώνουν τα παιδιά. Η έκτρωση είναι το κύριο αίτιο της υπογεννητικότητας. Σε 25 χρόνια θα είμαστε όλοι γέροι στην Ελλάδα σε 250 θα αφανισθούμε. Η ηθική κατάπτωση του 'Έλληνα έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Σήμερα στην Ελλάδα είμαστε 3% πολύτεκνοι. Αφού δεν επιτρέπεται η ευθανασία, γιατί επιτρέπεται η άμβλωση. Είναι το ίδιο πράγμα. Εγώ είμαι πολιτικός και νομικός. Ο Νόμος αυτός είναι αντισυνταγματικός έτσι κρίθηκε και στην Αμερική, για άλλους λόγους όμως. Χρησιμοποιούν την επιστήμη σε βάρος μας. Αυτός ο νόμος είναι η ήττα του φεμινιστικού κινήματος.

Μετά ο Πρόεδρος κάλεσε τους κατηγορούμενους σε απολογία τους κατηγορούμενους οι οποίοι αρνήθηκαν την πράξη τους που τους αποδίδεται και είπαν ο 1ος: Στις 11 Απριλίου 1991 έξω από το χειρουργείο με βρήκε ο κ. Μ..... και μου είπε "επειδή έχω 5 παιδιά θα σε παρακαλέσω να δώσεις αναισθησία να κάνει η γυναίκα μου έκτρωση''. Αν θέλεις του είπα πήγαινε στην κ. Β......... Εγώ δεν μπορώ να κάνω φόνο. Έτσι έφυγε από εμένα. Δεν είχε βγει ούτε πρόγραμμα, ούτε η γυναίκα του εμφανίσθηκε. Αν έλεγα ότι δέχομαι, θα κινούνταν η διαδικασία, θα έμπαινε στο Νοσοκομείο. Φοβάμαι το Θεό. Ακούω το Νόμο του Θεού και όχι το νόμο των ανθρώπων. Ζω με το νόμο του Θεού. Από τον Νοέμβριο 1987 δεν μπορώ να κάνω έγκλημα. Το θεωρώ ανθρωποκτονία 100%, έγκλημα του σώματος και της ψυχής. Όταν διαγνωσθεί ότι το έμβρυο πάσχει από κάτι, θα αποφάσιζα όπως θα με φώτιζε ο Θεός, εκείνη την ώρα. Μπορεί να το έκανα μπορεί και όχι. Δεν μπορώ να κάνω αυτό το πράγμα. Αντιβαίνει στις θρησκευτικές μου αντιλήψεις. Δεν θα έβαζα την Νομική μου υποχρέωση πάνω από την Θρησκευτική. Η ψυχή μου και η συνείδησή μου δεν θα ησύχαζε. Όταν μαθαίνω ότι άλλοι κάνουν αυτή τη δουλειά φοβάμαι, πόσο μάλλον να το κάνω εγώ. Προσπάθησα να τον μεταπείσω και να τον προστατέψω να μη κάνει άμβλωση αλλά τίποτα.

Η 2η Κατηγορούμενη είπε: Την ημέρα εκείνη έλειπα σε άδεια. Τα γεγονότα τα έμαθα από συζητήσεις. Δεν είδα κανένα πρόγραμμα, ούτε ήρθα σε επαφή με τους γυναικολόγους. Αργότερα έμαθα ότι ο κ. Μ............. έκανε μήνυση και σ' εμένα. Μου φάνηκε ότι ήταν περήφανος για το ότι έκανε τη μήνυση, νόμιζε ότι έβαλε τους γιατρούς στη θέση τους. Εγώ ποτέ δεν αρνήθηκα να κάνω το καθήκον μου. Έχω κι εγώ ηθικές αρχές. Το 1986 ο κ. Ζούμπος έθεσε θέμα συνείδησης. Μου κάνει εντύπωση που έγιναν όλα αυτά την ημέρα που έλειπα και που δεν μου είπαν εμένα τίποτα οι γυναικολόγοι τις επόμενες
μέρες.

Ο Πρόεδρος ρώτησε τον Εισαγγελέα και τους διαδίκους με τελευταίους στη σειρά
τους κατηγορούμενους αν θέλουν να κάνουν κάποια συμπληρωματική εξέταση ή εξήγηση
και όταν αυτοί απάντησαν αρνητικά κήρυξε το τέλος της αποδεικτικής διαδικασίας.

Ο Εισαγγελέας πήρε και πάλι το λόγο και αφού ανέπτυξε την κατηγορία πρότεινε
να κηρυχθούν αθώοι.

Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων πήραν το λόγο αφού ανέπτυξαν την υπεράσπισή
τους ζήτησαν να κηρυχθούν αθώοι οι πελάτες τους.

Μετά το Δικαστήριο σε μυστική διάσκεψη που έγινε στην έδρα με την παρουσία και της Γραμματέας κατάρτισε την ταυτάριθμη απόφασή του την οποία ο Πρόεδρος αμέσως δημοσίευσε. Η απόφαση αυτή είναι η εξής:

ΣКЕПΤΙКΟ

Από όλη τη σχετική με την απόδειξη κυρία διαδικασία, τα έγγραφα που αναγνώστηκαν τις καταθέσεις στο ακροατήριο των μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης που εξετάστηκαν, την απολογία του κατηγορουμένου και από όλη τη συζήτηση της υπόθεσης αποδείχθηκαν τα εξής: Κατά τις 11-4-1991 ο Μ............., υπάλληλος του Γενικού Νοσοκομείου Φλώρινας, εισήγαγε τη σύζυγό του προς εξέταση στο γυναικολογικό τμήμα του Νοσοκομείου και με το σχετικό υπερηχογράφημα διαγνώσθηκε από το γυναικολόγο ιατρό Μ....... ότι αυτή διένυε το 2ο μήνα της κυήσεως. Αποφασισμένος ο Μ.......... να μην επιτρέψει τη γέννηση του παιδιού, επειδή είχε ήδη με τη σύζυγό του άλλα πέντε τέκνα και αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες διατροφής του, έχοντας και τη συγκατάθεση της συζύγου του, ερώτησε διερευνητικά τον ιατρό Μ......... αν μπορούσε η σύζυγός του να υποβληθεί σε άμβλωση στο Νοσοκομείο και έλαβε την απάντηση ότι θα έπρεπε να ερωτήσει τον παρέχοντα τις υπηρεσίες του στο Νοσοκομείο ως αναισθησιολόγο ιατρό, πρώτο κατηγορούμενο, αν θα συμπράξει σ' αυτή την άμβλωση, ενόψει του ότι ήταν γνωστή στους εργαζομένους στο Νοσοκομείο η τηρούμενη από τον κατηγορούμενο τακτική να μην συμπράττει αδιακρίτως σε αμβλώσεις, για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως, έστω και αν ο νόμος παρέχει τέτοιο δικαίωμα στις εγκυμονούσες που δεν έχουν συμπληρώσει τη δωδεκάτη εβδομάδα της κυήσεως (άρθρο 304 παρ. 4α του Π.Κ., όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 2 του ν.1609/1936). Ο Μ............ απευθύνθηκε στον πρώτο κατηγορούμενο και του ζήτησε να συμπράξει ως αναισθησιολόγος στη Χειρουργική επέμβαση τεχνητής διακοπής της κύησης της συζύγου του και όπως αναμενόταν έλαβε αρνητική απάντηση με την επιγραμματική φράση "εγώ δεν κάνω έγκλημα". Η δεύτερη κατηγορούμενη, επίσης αναισθησιολόγος ιατρός του ιδίου Νοσοκομείου και προϊσταμένη του Τμήματος, απούσιαζε με άδεια κατά την 11-4-1991 και δεν ανευρέθηκε να ερωτηθεί από τον Μ. Μητρόπουλο, την επομένη δε που επέστρεψε στην εργασία της διαμήνυσε στον αντιπρόεδρο του Δ.Σ. του Νοσοκομείου Χ......
που απευθύνθηκε σ' αυτή κατά παράκληση του Μ........., ότι την παροχή αναισθησίας για ανάλογες περιπτώσεις είχε αναλάβει ο πρώτος κατηγορούμενος συνάδελφός της.
Διαβλέποντας το ανέφικτο πραγματοποίησης της επέμβασης στο Νοσοκομείο ο Μ......... με τη σύζυγό του απευθύνθηκαν σε ιδιώτη ιατρό, που πραγματοποίησε τελικά τη χειρουργική επέμβαση. Κατά τον εσωτερικό κανονισμό του Νοσοκομείου Φλώρινας, για την εκτέλεση μιας χειρουργικής επέμβασης διακοπής της κύησης, έπρεπε η ενδιαφερομένη έγκυος γυναίκα να υποβληθεί προηγουμένως σε μία σειρά ιατρικών εξετάσεων με αρχή στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου και στη συνέχεια στο αιματολογικό, καρδιολογικό τμήμα κλπ., ώστε να διαπιστωθεί η ετοιμότητα της προς εισαγωγή στο χειρουργείο και εφόσον υπήρχε και η σχετική γνωμάτευση του Γυναικολογικού Τμήματος περιλαμβανόταν στο καταρτιζόμενο πρόγραμμα χειρουργικών επεμβάσεων, το οποίο εγνωστοποιείτο στους κατηγορούμενους αναισθησιολόγους. Από τη γνωστοποίηση αυτού του προγράμματος χειρουργείου ανέκυπτε η υποχρέωση των κατηγορουμένων να παράσχουν τις υπηρεσίες τους διακριβώνοντας απ' την πλευρά της ειδικότητάς τους τα ενδεχόμενα προβλήματα κάθε ατομικής περίπτωσης κατόπιν εξετάσεως των υποψηφίων να χειρουργηθούν και παρέχοντας νάρκωση πριν από τις χειρουργικές επεμβάσεις. Η άρνηση παροχής υπηρεσιών από τους αναισθησιολόγους ιατρούς στη διαδικαστική αυτή φάση εκδηλωνόμενη θα ερχόταν κατ' αρχήν σε αντίθεση με το υπηρεσιακό καθήκον τους.
Η ενδιαφερόμενη να υποβληθεί σε τεχνητή διακοπή της κυήσεώς της σύζυγος του Μ......... όμως, καθ' υπόδειξη προφανώς του τελευταίου, που απέβλεψε στην εξασφάλιση βεβαιότητας για τη σύμπραξη αναισθησιολόγου, εκτός από την εξέτασή της στους υπερηχογράφους του Νοσοκομείου, σε καμμία άλλη ενέργεια δεν προέβη, ήτοι δεν υποβλήθηκε στις προδιαγραφόμενες με τον Κανονισμό του Νοσοκομείου ιατρικές εξετάσεις, για να αποφασισθεί αρμοδίως αν και πότε έπρεπε να χειρουργηθεί, ώστε να ανακύψει ζήτημα αναζήτησης αναισθησιολόγου ιατρού (βλ. σχετική, και υπ' αριθ. πρωτ.1062/1993 έγγραφο του Δ/ντη του Γεν. Νοσοκομείου Φλώρινας). Με βάση αυτά τα περιστατικά δεν ανέκυψε νομική υποχρέωση των κατηγορουμένων να συμπράξουν ως αναισθησιολόγοι ιατροί στην επιτρεπτή κατά νόμο τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης της συζύγου του μηνυτή Μ. ............, καθ' όσον αφενός μεν δεν ζητήθηκε
αυτό από την κυοφορούσα που έπρεπε να συναινέσει στην άμβλωση άρθρο 304 παρ.4 Π.Κ.) και αφετέρου δεν τηρήθηκε η προβλεπόμενη από τον κανονισμό του Νοσοκομείου διαδικασία εισαγωγής της ενδιαφερομένης από τα εξωτερικά ιατρεία και διοικητικής καταγραφής της υποβολής της στις αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις, απ' τις οποίες θα κρινόταν η ετοιμότητά της να χειρουργηθεί και αναγραφή της στον οικείο προγραμματισμό χειρουργικών επεμβάσεων. Η προκαταβολική άρνηση του πρώτου κατηγορουμένου όταν και αν εν καιρώ του ζητείτο αυτό αρμοδίως, πέραν του ότι δεν ενέχει καθεαυτή ούτε τα στοιχεία της απόπειρας να παραβεί αντικειμενικώς το καθήκον της υπηρεσίας του, οφειλόταν στη σύγκρουση του υπηρεσιακού καθήκοντος του με τη βαθειά θρησκευτική πεποίθησή του ως ορθοδόξου Χριστιανού που του απαγορεύει να συμπράττει σε τέτοιου είδους μη ιατρικώς ή ηθικώς ενδεδειγμένες αμβλώσεις (επιτρεπόμενες κατά νόμο μέχρι τη 12η εβδομάδα της κυοφορίας), τακτική την οποία συστηματικώς ακολουθεί κατά τη θητεία του στο Νοσοκομείο ως αναισθησιολόγου ιατρού. Με τη σύγκρουση αυτή καθηκόντων ο κατηγορούμενος περιήλθε σε ηθική αμηχανία περί του πρακτέου, που αποτελεί ιδιότυπη μορφή ανθρωπίνως μη φευκτού της υπαιτιότητας και αίρει τον καταλογισμό (βλ. Ν.Χωραφά Ποιν. Δικ. Γεν. Μερ. Εκδ. 1966 παρ.58 II.Α και 80.Ι). Κατά συνέπεια πρέπει οι κατηγορούμενοι να κηρυχθούν αθώοι.

Εξάλλου ο αυτοτελής ισχυρισμός των κατηγορουμένων περί αντισυνταγματικότητας της διάταξης του άρθρου 304 παρ. 4α του Π.Κ., όπως ισχύει μετά την αντικατάσταση από το άρθρο 2 του ν. 1609/1986, πρέπει κατά την πλειοψηφούσα γνώμη δύο μελών του Δικαστηρίου αυτού να απορριφθεί ως αβάσιμος, καθ' όσον ανεξάρτητα από την αμφίβολη ηθική βάση της ανωτέρω διατάξεως, δεν αντιβαίνει αυτή σε καμμία συγκεκριμένη διάταξη του ισχύοντος Συντάγματος, το οποίο σημειωτέον δεν περιέχει
αποτρεπτική για τον κοινό νομοθέτη κατευθυντήρια διάταξη περί λήψης μέτρων αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος της Χώρας. Αν και κατά τη γνώμη ενός μέλους του Δικαστηρίου η ανωτέρω διάταξη είναι αντισυνταγματική και θα έπρεπε να μην εφαρμοσθεί αυτή και να κηρυχθούν αθώοι οι κατηγορούμενοι γι' αυτό το λόγο.

Επειδή από την ίδια παραπάνω αποδεικτική διαδικασία του Δικαστήριο δεν πείσθηκε ότι ο μηνυτής από δόλο ή βαρεία αμέλεια κατάγγειλε τους κατηγορούμενους πρέπει να απαλλαγεί από τα δικαστικά έξοδα και τέλη, τα οποία βαρύνουν το Δημόσιο.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Δικάζει με παρόντες τους κατηγορούμενους 1)Ιωάννη Λάμπρου Ζούμπο και 2) Ελένη .......... κατοίκους Φλώρινας.

Κηρύσσει αυτούς αθώους

του ότι στο Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας στις 11 Απριλίου 1991 και 12 Απριλίου 1991 οι πρώτος και δεύτερη αντίστοιχα, αναισθησιολόγοι γιατροί, από πρόθεση παρέβηκαν το καθήκον της υπηρεσίας τους με σκοπό να βλάψουν άλλον. Πιο συγκεκριμένα στους προαναφερόμενους χρόνους και κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους στο Νοσοκομείο Φλώρινας, αρνήθηκαν ως αναισθησιολόγοι γιατροί να χορηγήσουν νάρκωση στη σύζυγο του Μ........................., η οποία διένυε τον 2ο μήνα κυήσεως προκειμένου οι γυναικολόγοι να προβούν σε έκτρωση.

Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε αμέσως στο ακροατήριο σε δημόσια
συνεδρίαση.

Φλώρινα 9-6-1993

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Έρχεται από τον Άρειο Πάγο ένα ιστορικό μήνυμα ΖΩΗΣ του αγέννητου παιδιούπου ταυτόχρονα αποτελεί και απάντηση στους επικριτές των Ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού που αρνούνται να κάνουν εκτρώσεις και γίνονται «αντιρρησίες συνείδησης κατά των εκτρώσεων » :

Α.Π. 1033/2016 : «και πριν την ολοκλήρωση του τοκετού αλλά πάντως μετά την έναρξη αυτού υφίσταται «τέκνο», άνθρωπος, οπότε μπορεί να τελεσθεί ανθρωποκτονία».

Η απόφαση αυτή μπορεί να σταθεί η αφορμή να καταργηθεί επιτέλους ο νόμος των δολοφονικών εκτρώσεων των αθώων βρεφών, που είναι το μεγαλύτερο Εθνικό μας αμάρτημα.

Η απόφαση αυτή δεν σημαίνει ότι καταδικάζονται όσοι γονείς και γιατροί σκοτώνουν τα παιδιά τους πριν γεννηθούν... Όπως ξέρουμε εδώ και χρόνια, η έκτρωση δεν είναι ποινικό αδίκημα μέχρι τον 3ο μήνα της κύησης μετά την νομοθέτηση του σχετικού απάνθρωπου νόμου.. Απλά με την ευκαιρία αυτής της υπόθεσης ο Άρειος Πάγος εξέφρασε και νομικώς την θέση ότι το έμβρυο διαθέτει ανθρώπινη ζωή.

Πρόκειται για μια υπόθεση του 2008 κατά την οποία δικάστηκε γιατρός μαιευτήρας για ιατρική αμέλεια που προξένησε τον θάνατο νεογέννητου βρέφους.

Παρατίθεται περιληπτικά ένα σημαντικό απόσπασμα της Απόφασης με αριθ. 1033/2016 ΣΤ’ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ του ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ. (Ακολουθεί κατόπιν ολόκληρη η απόφαση).

«Εν όψει αυτών υπάρχει ειδική ευθύνη του ιατρού για ανθρωποκτονία από αμέλεια ασθενούς στις περιπτώσεις εκείνες που το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται σε παράβαση από αυτόν των κοινώς αναγνωρισμένων κανόνων της ιατρικής επιστήμης για τους οποίους δεν μπορεί να γεννηθεί αμφισβήτηση και η ενέργεια ή παράλειψή του δεν ήταν σύμφωνη με το αντικειμενικά επιβαλλόμενο καθήκον επιμέλειας.

Η ιδιαίτερη δε νομική υποχρέωση του ιατρού να αποτρέψει το αξιόποινο αποτέλεσμα του θανάτου του ασθενούς απορρέει από το νόμο και τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας και από την εγγυητική θέση αυτού έναντι της ασφάλειας της ζωής ή της υγείας του ασθενούς που δημιουργείται κατά την εκτέλεση της ιατρικής πράξης είτε αυτή αφορά ιατρική εξέταση είτε χειρουργική επέμβαση.

Εξάλλου η έναρξη της ανθρώπινης ζωής κατά το ποινικό δίκαιο δεν συμπίπτει προς την έναρξη του «προσώπου» κατά το αστικό, το οποίο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό και παύει να υπάρχει με το θάνατο του (ΑΚ 35), δηλαδή αφού ολοκληρωθεί ο τοκετός με τον αποχωρισμό του νεογνού από το μητρικό σώμα.

Το τελευταίο συνάγεται από τη διάταξη του άρθρου 303 ΠΚ περί παιδοκτονίας, η οποία μπορεί να διαπραχθεί και κατά τον τοκετό.

Συνεπώς και πριν την ολοκλήρωση του τοκετού αλλά πάντως μετά την έναρξη αυτού υφίσταται «τέκνο», άνθρωπος, οπότε μπορεί να τελεσθεί ανθρωποκτονία.

Από τη χρονική στιγμή που θα αρχίσει ο τοκετός και μαζί με αυτόν το τικτόμενο να προσλαμβάνει ανθρώπινη ιδιότητα, θεμελιώνεται ακόμη και από αμέλεια ποινική ευθύνη του δράστη που το προσβάλλει.

Με την έναρξη της ανθρώπινης ζωής προστατεύεται και η σωματική ακεραιότητα του νεογνού.

Ενόψει των σοβαρών κινδύνων τους οποίους συνεπάγεται δια το τικτόμενο το γεγονός του τοκετού, το ποινικό δίκαιο προστατεύει τούτο ως άνθρωπο πριν ακόμη του αναγνωρισθεί η ιδιότητα του «προσώπου» κατά το αστικό δίκαιο.

Ο τοκετός και μαζί με αυτόν η ανθρώπινη ιδιότητα άρχονται από τη στιγμή κατά την οποία, αδιακρίτως συμπτωμάτων, τεθεί σε κίνηση η φυσική εκείνη αλληλουχία φάσεων, η οποία κατά τα διδάγματα της μαιευτικής επιστήμης οδηγεί αδιαλείπτως στην ολοκλήρωση της γέννησης. .....

Διαβάστε ολόκληρη την απόφαση της υπόθεσης ΕΔΩ :

Αριθμός 1033/2016

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΣΤ’ ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Νομική περίληψη: Καταδίκη για ανθρωποκτονία εξ αμελείας νεογνού. Έναρξη της ανθρώπινης ζωής κατά το ποινικό δίκαιο. Δεν συμπίπτει με την έναρξη του προσώπου κατά το αστικό δίκαιο. Έναρξη της ανθρώπινης ιδιότητας κατά το ποινικό δίκαιο από την έναρξη του τοκετού και της θέσεως σε κίνηση της φυσικής αλληλουχίας των φάσεων του τοκετού. Αθώωση για πρόκληση σωματικής βλάβης από αμέλεια στην επίτοκο. Στοιχεία αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης. Πραγματικά περιστατικά. Ποινική ευθύνη για το ως άνω έγκλημα ιατρού με την ιδιότητα του μαιευτήρα - γυναικολόγου. Θάνατος νεογνού από περιγεννητική ασφυξία. Μη συνεχής και επισταμένη παρακολούθηση της εγκύου και μη άμεση υποβολή της σε καισαρική τομή όταν η καρδιοτοκογραφική καταγραφή παρουσίασε όψιμες επιβραδύνσεις. Η ύπαρξη της ανθρώπινης ζωής δεν αναιρείται από το γεγονός ότι το νεογνό τελικά δεν επέζησε. Ποινική Δικονομία. Αναίρεση. Λόγοι. Απόλυτη ακυρότητα. Υπερασπίσεως δικαιώματα. Δηλώσεις, εξηγήσεις και παρατηρήσεις του κατηγορουμένου σχετικά με την κατάθεση εκάστου μάρτυρος. Δεν υπεβλήθη αίτημα καταχώρισης στα πρακτικά του περιεχομένου των σχολιασμών του κατηγορουμένου. Επιπλέον δεν υπεβλήθη αίτημα παροχής άδειας για να προβεί σε τέτοιες εξηγήσεις. Έλλειψη ακροάσεως Εισαγγελέως επί υποβληθέντος αιτήματος για κλήτευση μάρτυρος. Δόθηκε ο λόγος τόσο στον Εισαγγελέα της έδρας όσο και στους συνηγόρους υπεράσπισης σχετικά με εξηγήσεις πάνω στο θέμα αυτό της κλήτευσης. Υπέρβαση εξουσίας. Χειροτέρευση της θέσεως. Αθώωση από το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο για τη σωματική βλάβη εξ αμελείας. Επιδίκαση ίδιας χρηματικής ικανοποίησης στους πολιτικώς ενάγοντες. Δεν επιδικάστηκε η ίδια χρηματική ικανοποίηση, αφού επιδικάστηκε το ίδιο ποσό για την ψυχική οδύνη για την ανθρωποκτονία, αλλά δεν επιδικάστηκε η χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη που είχε επιδικαστεί πρωτοδίκως. Ως εκ τούτου επιδικάστηκε ποσό συνολικά κατώτερο του επιδικασθέντος από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο. Ελλειψη αιτιολογίας. Εσφαλμένη ερμηνεία. Μέσα αποδείξεως. Πραγματογνωμοσύνη - πραγματογνώμονες. Αιτίαση περί μη λήψεως υπ΄ όψιν εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης, οι οποίες αναγνώσθηκαν. Ανεξαρτήτως του χαρακτήρα τους ως ιδιαίτερων αποδεικτικών μέσων, η πρώτη πραγματογνωμοσύνη λήφθηκε υπ΄ όψιν, αφού το Δικαστήριο υιοθέτησε το συμπέρασμά της, και η δεύτερη ουδέν πόρισμα διαλαμβάνει στο περιεχόμενό της, αφού η διορισθείσα ως πραγματογνώμονας παρέπεμψε σε ειδικό μαιευτήρα γυναικολόγο. Ορθή και αιτιολογημένη η απόφαση. Απορρίπτει αναίρεση.

Αριθμός 1033/2016

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΣΤ’ ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ευφημία Λαμπροπούλου, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου (κωλυομένου του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Γεωργίου Γεωργέλλη, σύμφωνα με την υπ’ αριθμ.../2016 πράξη της Προέδρου του Αρείου Πάγου), Μαρία Χυτήρογλου, Αρτεμισία Παναγιώτου, Χρήστο Βρυνιώτη και Ιωάννη Μαγγίνα - Εισηγητή, Αρεοπαγίτες.

Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 12 Απριλίου 2016, με την παρουσία της Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Άννας Ζαΐρη (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας) και του Γραμματέως Χαράλαμπου Αθανασίου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Δ. Μ. του Α., κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξούσιους δικηγόρους του Στέφανο Παύλου και Αθανάσιο Ζαχαριάδη, για αναίρεση της υπ’ αριθ. 3406/2015 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης. Με πολιτικώς ενάγοντες τους: 1) Γ. Δ. του Χ. και 2) Σ. Χ. του Β., κατοίκων ..., που εκπροσωπήθηκαν από την πληρεξούσια δικηγόρο τους Κυριακή Πακιρτζίδου.

Το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ’ αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην υπ’ αριθμ.πρωτ. .../11-1-2016 αίτησή του αναιρέσεως και στους από 24 Μαρτίου 2016 προσθέτους λόγους, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 146/2016.

Αφού άκουσε

Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των διαδίκων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και την Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να αναιρεθεί εν μέρει η προσβαλλόμενη απόφαση και μόνο κατά το κεφάλαιο της που επιδικάζονται στους πολιτικώς ενάγοντες, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, το ποσό των 44 ευρώ εις έκαστο και να απορριφθεί κατά τα λοιπά η αίτηση αναίρεσης και οι πρόσθετοι λόγοι αυτής.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

I] Η κρινόμενη από 8-1-2016 (αριθμ. πρωτ. ../11-1-2016) αίτηση του Δ. Μ. του Α. για αναίρεση της καταχωρηθείσας στις 21-12-2015 στο οικείο ειδικό βιβλίο του άρθρου 473 παρ. 3 ΚΠοινΔ 3406/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα με δήλωσή του η οποία επιδόθηκε στις 11-1-2016 στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Επομένως είναι παραδεκτή κατά τα άρθρα 473 παρ. 3 και 474 παρ. 1 και 2 ΚΠοινΔ και πρέπει να εξετασθεί περαιτέρω. Μαζί με αυτήν πρέπει να συνεξετασθούν ως συναφείς και οι από 24-3-2016 πρόσθετοι λόγοι αναίρεσης οι οποίοι ασκήθηκαν νομότυπα και εμπρόθεσμα με το κατατεθέν στη γραμματεία της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου κατ’ άρθρο 509 παρ. 2 ΚΠοινΔ ιδιαίτερο δικόγραφο.

II] Κατά το άρθρο 358 ΚΠοινΔ μετά την εξέταση κάθε μάρτυρα ο εισαγγελέας και οι διάδικοι έχουν το δικαίωμα να αναφέρουν εναντίον του ή εναντίον της μαρτυρίας του ο,τιδήποτε μπορεί να καθορίσει ακριβέστερα την αξιοπιστία του και που συντείνει στην αποκάλυψη της αλήθειας, ενώ μπορούν να προβαίνουν και σε δηλώσεις και εξηγήσεις σχετικά με τις καταθέσεις που έγιναν ή τα αποδεικτικά μέσα που εξετάστηκαν. Εξάλλου κατά το άρθρο 141 παρ. 1 ΚΠοινΔ τα πρακτικά της συνεδρίασης πρέπει να περιέχουν με συντομία τις καταθέσεις των μαρτύρων, ... τις απολογίες και τις δηλώσεις των κατηγορουμένων ......, τις προτάσεις και τις αιτήσεις του εισαγγελέα και των διαδίκων, τις αποφάσεις του δικαστηρίου και τις διατάξεις εκείνου που διευθύνει τη συζήτηση και γενικά κάθε αξιόλογο γεγονός κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Όποιος διευθύνει τη συζήτηση φροντίζει να καταχωρίζονται στα πρακτικά κατά λέξη εκείνα τα μέρη των μαρτυριών ή των δηλώσεων, που κρίνει ουσιώδη για τους σκοπούς της απόδειξης. Εξάλλου κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου ο εισαγγελέας και οι διάδικοι έχουν το δικαίωμα να ζητούν την καταχώρηση κάθε δήλωσης όσων εξετάζονται ή εκείνων που μετέχουν στη δίκη, αν έχουν συμφέρον και δεν είναι αντίθετο στον νόμο, και να παραδίδουν γραπτώς σ’ αυτόν που διευθύνει τη συζήτηση τις δηλώσεις τους που αναπτύχθηκαν προφορικά. Η απόφαση του δικαστηρίου που αρνείται ή περιορίζει την άσκηση των παραπάνω δικαιωμάτων η οποία εκδίδεται μετά από προσφυγή κατά της άρνησης του διευθύνοντος τη συζήτηση, προσβάλλεται με τα ένδικα μέσα που επιτρέπονται κατά της οριστικής απόφασης και μόνο μαζί με αυτήν. Από τις προαναφερόμενες διατάξεις σε συνδυασμό με εκείνες των άρθρων 170 παρ. 2, 171 παρ. 1 εδ. δ’ , 333 παρ. 2 και 357 παρ. 3 ΚΠΔ συνάγεται ότι απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο για μη τήρηση των διατάξεων που αφορούν την υπεράσπιση του κατηγορουμένου και την άσκηση των δικαιωμάτων του στις περιπτώσεις και με τις διατυπώσεις που επιβάλλει ο νόμος, η οποία θεμελιώνει λόγο αναίρεσης από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α ΚΠοινΔ, επέρχεται μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει από το νόμο υποχρέωση στο δικαστή να δημιουργήσει αυτεπαγγέλτως τις προϋποθέσεις που καθιστούν δυνατή την άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων, χωρίς να είναι αναγκαία η υποβολή αντίστοιχης αίτησης από τον κατηγορούμενο. Αντίθετα ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο για έλλειψη ακρόασης του άρθρου 170 παρ. 2 ΚΠοινΔ, η οποία θεμελιώνει λόγο αναίρεσης από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Β’ ΚΠοινΔ, επέρχεται στις περιπτώσεις που παρέχεται από το νόμο στον κατηγορούμενο ή στο συνήγορο του η ευχέρεια να ζητήσει, αν το θελήσει, την άσκηση δικαιώματος που παρέχεται ρητά σε αυτούς, όπως είναι και το δικαίωμα των διαδίκων για σχολιαστικές ή άλλες δηλώσεις σχετικές με τα αποδεικτικά μέσα που εξετάστηκαν, αποσκοπούν στον έλεγχο της αξιοπιστίας τους και την αποκάλυψη της αλήθειας. Για να προκληθεί όμως η εν λόγω ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο επειδή παραβιάστηκε το δικαίωμα του κατηγορουμένου ή του συνηγόρου του να κάνουν παρατηρήσεις σχετικές με τις καταθέσεις των μαρτύρων και την αξιοπιστία τους ή με εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης και έγγραφα που προσκομίστηκαν και αναγνώστηκαν, πρέπει να έχει υποβληθεί και απορριφθεί σχετικό αίτημα του κατηγορουμένου ή του συνηγόρου του με διάταξη του διευθύνοντος τη συζήτηση και να ασκήθηκε αμέσως κατ’ αυτής προσφυγή στο δικαστήριο, το οποίο να μην απάντησε ή να απέρριψε την προσφυγή παρά το νόμο, και όχι για λόγους ουσίας, αφού η εκτίμηση πραγμάτων είναι αναιρετικά ανέλεγκτη. Το ίδιο ισχύει και για την καταχώρηση στα πρακτικά του περιεχομένου των ερωτήσεων που απευθύνονται προς τους μάρτυρες ή των αιτήσεων, ενστάσεων και δηλώσεων του κατηγορουμένου ή του συνηγόρου του με αντικείμενο το σχολιασμό μαρτυρικών καταθέσεων, εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης ή άλλων εγγράφων που προσκομίστηκαν και αναγνώστηκαν κατά τη σχετική διαδικασία, για την οποία (καταχώρηση) δεν υπάρχει υποχρέωση του δικαστηρίου, εκτός αν αυτό ζητηθεί ρητά από τον κατηγορούμενο ή από το συνήγορο του. Στην προκείμενη περίπτωση με τον πρώτο λόγο αναίρεσης προβάλλεται η αιτίαση ότι επήλθε απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο του εκδόντος την προσβαλλόμενη απόφαση Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, που θεμελιώνει λόγο αναίρεσης από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α’ λόγω μη άσκησης του παρεχόμενου από το άρθρο 358 ΚΠοινΔ δικαιώματος στον αναιρεσείοντα να προβεί σε δηλώσεις, εξηγήσεις και παρατηρήσεις σχετικά με την κατάθεση καθενός από τους μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης. Όμως, ούτε ο αναιρεσείων επικαλείται ούτε προκύπτει από την επισκόπηση των πρακτικών της προσβαλλόμενης απόφασης ότι είχε υποβληθεί από τους συνηγόρους του κατηγορουμένου αίτημα για καταχώρηση στα πρακτικά του περιεχομένου των σχολιασμών του για την αποδεικτική αξία και βαρύτητα των εν λόγω αποδεικτικών μέσων ή για παροχή άδειας για να προβούν αυτοί σε δηλώσεις, εξηγήσεις ή παρατηρήσεις σχετικά με τις καταθέσεις των ως άνω μαρτύρων ούτε πολύ περισσότερο ότι αυτοί προσέφυγαν προς τούτο στο δικαστήριο. Επομένως, ο σχετικός λόγος αναίρεσης είναι αβάσιμος.

ΙΙΙ] Κατά τις διατάξεις του άρθρου 138 παρ. 2 και 3 του ΚΠοινΔ "Πριν από κάθε απόφαση ή διάταξη του δικαστή που εκδίδεται κατά τη διαδικασία στο ακροατήριο παίρνουν το λόγο σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου ο εισαγγελέας ή ο δημόσιος κατήγορος, όπου υπάρχει... καθώς και οι παρόντες διάδικοι ..." και "Η παράβαση της παρ. 2 συνεπάγεται την ακυρότητα της απόφασης, του βουλεύματος και της διάταξης". Στην προκείμενη περίπτωση με το δεύτερο λόγο αναίρεσης προβάλλεται η αιτίαση ότι επήλθε απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο του εκδόντος την προσβαλλόμενη απόφαση Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, που θεμελιώνει λόγο αναίρεσης από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α’ λόγω μη τήρησης των διατάξεων των άρθρων 138 παρ. 2 και 3 και 171 παρ. 1 στοιχ. β’ και δ’ ΚΠοινΔ, καθόσον μετά την υποβολή από τον κατηγορούμενο αιτήματος για την κλήτευση ως μάρτυρα της ιατρού Α. Π. το δικαστήριο παρέλειψε την προηγούμενη ακρόαση του Εισαγγελέα και του κατηγορουμένου. Όμως, όπως προκύπτει από την επισκόπηση των πρακτικών της προσβαλλόμενης απόφασης στο επίμαχο σημείο (σελ. 21-22) μετά την υποβολή του σχετικού αιτήματος "Η Εισαγγελέας, αφού έλαβε το λόγο από την Πρόεδρο, επιφυλάχθηκε να προτείνει περί της αποδοχής ή μη του ως άνω αιτήματος και πρότεινε το Δικαστήριο να προχωρήσει στην κατ’ ουσίαν εκδίκαση της υποθέσεως. Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των πολιτικώς εναγόντων, στους οποίους δόθηκε ο λόγος, ζήτησαν την απόρριψη του ως άνω αιτήματος. Οι συνήγοροι υπεράσπισης του κατηγορουμένου, στους οποίους δόθηκε ο λόγος στη συνέχεια, δήλωσαν ότι εμμένουν στο ανωτέρω αίτημα και ζήτησαν την αποδοχή του από το δικαστήριο. Κατόπιν ο Πρόεδρος δήλωσε, ότι το Δικαστήριο επιφυλάσσεται να αποφανθεί επί του αιτήματος του κατηγορουμένου και διέταξε την πρόοδο της δίκης". Περαιτέρω από την επισκόπηση των ίδιων ως άνω πρακτικών στη σελίδα 53 προκύπτει ότι: "Μετά την ανάγνωση των ως άνω εγγράφων, η Εισαγγελέας, αφού πήρε το λόγο, πρότεινε την απόρριψη του αιτήματος του κατηγορουμένου περί κλητεύσεως της υπογράφουσας την παθολογοανατομική έκθεση, Α. Π., Παθολογοανατόμου του ................. ........ . Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των πολιτικώς εναγόντων, στους οποίους δόθηκε ο λόγος, ζήτησαν την απόρριψη του ως άνω αιτήματος. Οι συνήγοροι υπεράσπισης του κατηγορουμένου, στους οποίους δόθηκε ο λόγος στη συνέχεια, δήλωσαν ότι εμμένουν στο ανωτέρω αίτημα και ζήτησαν την αποδοχή του από το Δικαστήριο. Το Δικαστήριο επιφυλάχθηκε εκ νέου να αποφανθεί επί του ανωτέρω αιτήματος.". Τέλος, από την επισκόπηση των ίδιων πρακτικών της προσβαλλόμενης απόφασης στις σελίδες 60-61 προκύπτει ότι, μετά την ολοκλήρωση της εξέτασης και των μαρτύρων υπεράσπισης, το δικαστήριο διασκέφθηκε μυστικώς επί της έδρας του σχετικά με το αίτημα της κλήτευσης της υπογράφουσας την παθολογοανατομική έκθεση Α.Π. και με το εκεί σκεπτικό απέρριψε τούτο. Από τα παραπάνω είναι πρόδηλο ότι επί του αιτήματος δόθηκε ο λόγος τόσο στην εισαγγελέα της έδρας για την πρότασή της όσο και στους συνηγόρους υπεράσπισης του κατηγορουμένου για τις σχετικές με το υποβληθέν από αυτούς αίτημα δηλώσεις και εξηγήσεις, παρείλκε δε οποιαδήποτε νέα ανάπτυξη και επάνοδος επί του εν λόγω αιτήματος, η οποία άλλωστε δεν ζητήθηκε από το δικαστήριο που επιφυλάχθηκε να εκδώσει την απόφασή του σε επόμενο χρόνο, κάτι που δεν παρέλειψε να πράξει. Επομένως, ο σχετικός δεύτερος λόγος αναίρεσης είναι αβάσιμος.

IV] Κατά το άρθρο 470 ΚΠοινΔ "Στην περίπτωση που ασκήθηκε ένδικο μέσο εναντίον καταδικαστικής απόφασης από εκείνον που καταδικάστηκε ή υπέρ αυτού, δεν μπορεί να γίνει χειρότερη η θέση του ούτε να ανακληθούν τα ευεργετήματα που δόθηκαν με την απόφαση που προσβάλλεται. Δεν εμποδίζεται όμως η επιβολή παρεπόμενης ποινής, που από παραδρομή δεν επιβλήθηκε, αν και σύμφωνα με το νόμο έπρεπε υποχρεωτικά να επιβληθεί, ή η επιβολή μέτρου ασφαλείας προβλεπόμενου από τον ποινικό κώδικα". Εξάλλου κατά τη διάταξη του άρθρου 65 παρ. 2 εδ. γ’ του ΚΠοινΔ "Το ποινικό δικαστήριο αποφασίζει ελεύθερα σε κάθε περίπτωση που εκδικάζει υπόθεση αποζημίωσης". Ως αποζημίωση κατά την έννοια της παραπάνω διάταξης νοείται όχι μόνο η υλική ζημία αλλά και η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης κατ’ άρθρο 932 του ΑΚ, της οποίας το ύψος προσδιορίζει το δικαστήριο κατ’ελεύθερη κρίση με βάση τα αναφερόμενα σαφή κριτήρια και σε σχέση με το πρόσωπο (φυσικό ή νομικό) του φερόμενου ως παθόντος που προσβλήθηκε από την αξιόποινη πράξη. Η επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης από το εφετείο ποσού ίσου ύψους με το επιδικασθέν από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, έστω και αν επιβλήθηκε μικρότερη ποινή ή έπαυσε οριστικά η ποινική δίωξη για μερικές πράξεις του κατ’ εξακολούθηση τελεσθέντος εγκλήματος λόγω παραγραφής τους, δεν συνιστούν χειροτέρευση της θέσης του κατηγορουμένου, πολύ περισσότερο όταν ο πολιτικώς ενάγων είχε ζητήσει την επιδίκαση ενός συμβολικού ποσού, επιφυλασσόμενος να ζητήσει το υπόλοιπο από το αρμόδιο πολιτικό δικαστήριο, το δε δευτεροβάθμιο δικαστήριο, σ’αυτήν την περίπτωση, δεν υπερβαίνει την εξουσία του και, έτσι, δεν δημιουργείται υπέρ του καταδικασθέντος κατηγορουμένου ο λόγος αναίρεσης από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η’ του ΚΠοινΔ. Συνιστά όμως χειροτέρευση της θέσης του κατηγορουμένου η επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης από το Εφετείο ποσού ίσου ύψους με το επιδικασθέν από πρωτοβάθμιο δικαστήριο, αν ο κατηγορούμενος απαλλάχθηκε για μερικές από τις πράξεις για τις οποίες είχε πρωτόδικα καταδικαστεί και αναιρείται η απόφαση μόνο ως προς το κεφάλαιο της χρηματικής ικανοποίησης. Με τον τρίτο λόγο του κυρίως δικογράφου της αναίρεσης ο αναιρεσείων προβάλλει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αναιρετέα διότι κατέστησε χειρότερη τη θέση του και έτσι υπέπεσε στην πλημμέλεια της υπέρβασης εξουσίας (ΚΠοινΔ 510 παρ. 1 στοιχ. Η’ ), εφόσον πρωτοδίκως καταδικάσθηκε για τα αδικήματα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια και της σωματικής βλάβης από αμέλεια και επιδικάσθηκε εις βάρος του το ποσό των 44 ευρώ για καθένα από τους πολιτικώς ενάγοντες ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη και την ηθική βλάβη που οι τελευταίοι υπέστησαν και στη συνέχεια το ίδιο ποσό επιδικάσθηκε εις βάρος του από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, καίτοι αυτός είχε αθωωθεί για την πράξη της σωματικής βλάβης από αμέλεια.

Στην προκειμένη περίπτωση ο αναιρεσείων παραπέμφθηκε στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο προκειμένου να δικασθεί για τις αξιόποινες πράξεις: α) της ανθρωποκτονίας από αμέλεια που φερόταν ότι είχε τελεσθεί σε βάρος του νεογνού τέκνου των Σ. Χ. και Γ. Δ. και β) της σωματικής βλάβης από αμέλεια που φερόταν ότι είχε τελεσθεί σε βάρος της επιτόκου Σ. Χ.. Από την επισκόπηση των πρακτικών του πιο πάνω (πρωτοβάθμιου) δικαστηρίου προκύπτει ότι η παράσταση πολιτικής αγωγής δηλώθηκε κατά λέξη ως εξής: "Στη συνέχεια παρουσιάσθηκαν Α) 1. η Σ. Χ. του Β. και 2. ο Γ. Δ. του Χ. και δήλωσαν παράσταση πολιτικής αγωγής κατά του κατηγορουμένου για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από το θάνατο του γιου τους, ο οποίος υπήρξε απότοκος της αποδιδομένης στον κατηγορούμενο πρώτης αξιοποίνου πράξεως και Β) η Σ. Χ. του Β. για την ηθική βλάβη που υπέστη από την αποδιδόμενη στον κατηγορούμενο δεύτερη αξιόποινη πράξη και ότι ζητούν, για τη χρηματική τους ικανοποίηση, να υποχρεωθεί να τους καταβάλει αυτός το συμβολικό ποσόν των σαράντα τεσσάρων (44) ευρώ, σε έκαστο, με τη ρητή επιφύλαξή τους να επιδιώξουν υπέρτερη, εκ της αιτίας ταύτης, αποζημίωση στα πολιτικά Δικαστήρια...". Με την απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου κηρύχθηκε ο αναιρεσείων ένοχος και των δύο αποδιδομένων σ’ αυτόν αξιόποινων πράξεων, υποχρεώθηκε δε "να καταβάλει σε έκαστο πολιτικώς ενάγοντα ως χρηματική ικανοποίηση το ποσό των σαράντα τεσσάρων (44) ευρώ", όπως κατά λέξη αναγράφεται στο διατακτικό της. Εξάλλου από την επισκόπηση των ταυτάριθμων με την προσβαλλόμενη απόφαση πρακτικών του εφετείου προκύπτει ότι κατά τη συζήτηση της έφεσης του αναιρεσείοντος οι πολιτικώς ενάγοντες δήλωσαν την ίδια παράσταση, όπως και πρωτοδίκως. Με την προσβαλλόμενη απόφασή του το εφετείο κήρυξε τον αναιρεσείοντα ένοχο μεν της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, αθώο δε της σωματικής βλάβης από αμέλεια. Στη συνέχεια, αφού στο σκεπτικό της απόφασής του δέχθηκε ότι "οι πολιτικώς ενάγοντες υπέστησαν ψυχική οδύνη από την αδικοπραξία του κατηγορουμένου για την οποία καταδικάσθηκε αυτός", υποχρέωσε αυτόν "να καταβάλει σε έκαστο των πολιτικώς εναγόντων το ποσό των σαράντα τεσσάρων [44,00] ευρώ". Από τα πιο πάνω σαφώς προκύπτει ότι: α) πρωτοδίκως και κατ’έφεση είχαν παραστεί ως πολιτικώς ενάγοντες (ζητώντας χρηματική ικανοποίηση ποσού 44 ευρώ ο καθένας) η Σ.Χ. για ψυχική οδύνη, ο Γ. Δ. για ψυχική οδύνη και η Σ. Χ. για ηθική βλάβη και β) με τη μεν πρωτόδικη απόφαση επιδικάσθηκε χρηματική ικανοποίηση 44 ευρώ σε καθένα από τους πολιτικώς ενάγοντες για τους λόγους για τους οποίους παρέστησαν, δηλαδή στη Σ. Χ. για ψυχική οδύνη, στο Γ. Δ. για ψυχική οδύνη και στη Σ. Χ. για ηθική βλάβη (44 ευρώ Χ 3), ενώ με την προσβαλλόμενη απόφαση επιδικάσθηκε χρηματική ικανοποίηση 44 ευρώ σε καθένα από τους Σ. Χ. και Γ. Δ. για ψυχική οδύνη (44 ευρώ Χ 2). Το τελευταίο προκύπτει ιδίως από το συνδυασμό του διατακτικού προς το σκεπτικό της προσβαλλομένης, όπου, όπως ήδη έχει εκτεθεί, αναφέρεται ότι "οι πολιτικώς ενάγοντες υπέστησαν ψυχική οδύνη από την αδικοπραξία του κατηγορουμένου για την οποία καταδικάσθηκε αυτός", δηλαδή δεν επιδικάζεται με αυτήν το επί πλέον αιτηθέν από τη Σ. Χ. ποσό των 44 ευρώ για την ηθική της βλάβη. Με βάση τα ανωτέρω το εφετείο δεν κατέστησε χειρότερη τη θέση αναιρεσείοντος αφού, μετά την αθώωσή του για τη μία από τις αποδιδόμενες σ’ αυτόν αξιόποινες πράξεις, επιδίκασε σε βάρος του, ως χρηματική ικανοποίηση των παθόντων, ποσό συνολικά κατώτερο του επιδικασθέντος από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο για την ίδια αιτία. Συνεπώς ο σχετικός λόγος αναίρεσης είναι αβάσιμος.

V] Κατά τη διάταξη του άρθρου 302 παρ. 1 του ΠΚ "Όποιος επιφέρει από αμέλεια το θάνατο άλλου τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών", κατά δε τη διάταξη του άρθρου 28 Π.Κ. "από αμέλεια πράττει όποιος από έλλειψη της προσοχής την οποία όφειλε κατά τις περιστάσεις και μπορούσε να καταβάλει είτε δεν πρόβλεψε το αξιόποινο αποτέλεσμα που προκάλεσε η πράξη του, είτε το πρόβλεψε ως δυνατό, πίστεψε όμως ότι δεν θα επερχόταν". Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών προκύπτει ότι για τη θεμελίωση της αξιόποινης πράξης της ανθρωποκτονίας από αμέλεια απαιτείται η διαπίστωση αφενός ότι ο δράστης δεν κατέβαλε την απαιτούμενη κατ’ αντικειμενική κρίση προσοχή την οποία οφείλει να καταβάλει κάθε μετρίως συνετός και ευσυνείδητος άνθρωπος κάτω από τις ίδιες πραγματικές περιστάσεις, με βάση τους νομικούς κανόνες, τις συνήθειες που επικρατούν στις συναλλαγές και την κοινή πείρα και λογική, ότι είχε τη δυνατότητα να προβλέψει και να αποφύγει το αξιόποινο αποτέλεσμα, το οποίο πρέπει να τελεί σε αντικειμενικό αιτιώδη σύνδεσμο με τη πράξη ή την παράλειψη. Όταν όμως η αμέλεια δεν συνίσταται σε ορισμένη παράλειψη αλλά σε σύνολο συμπεριφοράς που προηγήθηκε του αποτελέσματος, τότε για τη θεμελίωση της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, ως εγκλήματος που τελείται με παράλειψη, απαιτείται η συνδρομή των όρων του άρθρου 15 του ΠΚ. Κατά τη διάταξη αυτή όπου ο νόμος για την ύπαρξη αξιόποινης πράξης απαιτεί να επέλθει ορισμένο αποτέλεσμα, η μη αποτροπή του τιμωρείται όπως η πρόκλησή του με ενέργεια, αν ο υπαίτιος είχε ιδιαίτερη (δηλαδή ειδική και όχι γενική) νομική υποχρέωση να παρεμποδίσει την επέλευση του αποτελέσματος. Η ιδιαίτερη αυτή νομική υποχρέωση (προς ενέργεια τείνουσα στην παρεμπόδιση του αποτελέσματος) μπορεί να πηγάζει από ρητή διάταξη νόμου ή από σύμπλεγμα νομικών καθηκόντων που συνδέονται με ορισμένη έννομη σχέση του υπόχρεου ή από σύμβαση ή από προηγούμενη συμπεριφορά του, από την οποία δημιουργήθηκε ο κίνδυνος επέλευσης του εγκληματικού αποτελέσματος. Εν όψει αυτών υπάρχει ειδική ευθύνη του ιατρού για ανθρωποκτονία από αμέλεια ασθενούς στις περιπτώσεις εκείνες που το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται σε παράβαση από αυτόν των κοινώς αναγνωρισμένων κανόνων της ιατρικής επιστήμης για τους οποίους δεν μπορεί να γεννηθεί αμφισβήτηση και η ενέργεια ή παράλειψή του δεν ήταν σύμφωνη με το αντικειμενικά επιβαλλόμενο καθήκον επιμέλειας. Η ιδιαίτερη δε νομική υποχρέωση του ιατρού να αποτρέψει το αξιόποινο αποτέλεσμα του θανάτου του ασθενούς απορρέει από το νόμο και τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας και από την εγγυητική θέση αυτού έναντι της ασφάλειας της ζωής ή της υγείας του ασθενούς που δημιουργείται κατά την εκτέλεση της ιατρικής πράξης είτε αυτή αφορά ιατρική εξέταση είτε χειρουργική επέμβαση. Εξάλλου η έναρξη της ανθρώπινης ζωής κατά το ποινικό δίκαιο δεν συμπίπτει προς την έναρξη του "προσώπου" κατά το αστικό, το οποίο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό και παύει να υπάρχει με το θάνατο του (ΑΚ 35), δηλαδή αφού ολοκληρωθεί ο τοκετός με τον αποχωρισμό του νεογνού από το μητρικό σώμα. Το τελευταίο συνάγεται από τη διάταξη του άρθρου 303 ΠΚ περί παιδοκτονίας, η οποία μπορεί να διαπραχθεί και κατά τον τοκετό.

Συνεπώς και πριν την ολοκλήρωση του τοκετού αλλά πάντως μετά την έναρξη αυτού υφίσταται "τέκνο", άνθρωπος, οπότε μπορεί να τελεσθεί ανθρωποκτονία. Από τη χρονική στιγμή που θα αρχίσει ο τοκετός και μαζί με αυτόν το τικτόμενο να προσλαμβάνει ανθρώπινη ιδιότητα, θεμελιώνεται ακόμη και από αμέλεια ποινική ευθύνη του δράστη που το προσβάλλει. Με την έναρξη της ανθρώπινης ζωής προστατεύεται και η σωματική ακεραιότητα του νεογνού. Ενόψει των σοβαρών κινδύνων τους οποίους συνεπάγεται δια το τικτόμενο το γεγονός του τοκετού, το ποινικό δίκαιο προστατεύει τούτο ως άνθρωπο πριν ακόμη του αναγνωρισθεί η ιδιότητα του "προσώπου" κατά το αστικό δίκαιο. Ο τοκετός και μαζί με αυτόν η ανθρώπινη ιδιότητα άρχονται από τη στιγμή κατά την οποία, αδιακρίτως συμπτωμάτων, τεθεί σε κίνηση η φυσική εκείνη αλληλουχία φάσεων, η οποία κατά τα διδάγματα της μαιευτικής επιστήμης οδηγεί αδιαλείπτως στην ολοκλήρωση της γέννησης. Τέλος, η απαιτούμενη από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠοινΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της δικαστικής αποφάσεως, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ του ιδίου κώδικα λόγο αναίρεσης, υπάρχει προκειμένου για καταδικαστική απόφαση όταν εκτίθενται σε αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος για το οποίο καταδικάστηκε ο κατηγορούμενος, και αναφέρονται οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικοί συλλογισμοί με βάση τους οποίους υπήχθησαν τα περιστατικά που αποδείχθηκαν στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόστηκε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, που αποτελούν ενιαίο σύνολο. Ως προς τα αποδεικτικά μέσα που λήφθηκαν υπόψη από το δικαστήριο για την καταδικαστική του κρίση, για την πληρότητα της αιτιολογίας αρκεί ο κατ’ είδος προσδιορισμός τους, χωρίς να απαιτείται και αναλυτική παράθεσή τους και μνεία του τι προκύπτει από το καθένα χωριστά, πρέπει όμως να προκύπτει ότι το δικαστήριο τα έλαβε υπόψη και τα συνεκτίμησε όλα και όχι μόνο μερικά από αυτά. Μεταξύ των αποδεικτικών μέσων περιλαμβάνεται κατά το άρθρο 178 περ. γ’ του ΚΠοινΔ και η πραγματογνωμοσύνη, η οποία διατάσσεται κατά το άρθρο 183 του ίδιου κώδικα υπό προϋποθέσεις από τον ανακριτικό υπάλληλο, το δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο αυτεπαγγέλτως ή μετά από αίτηση των διαδίκων ή του εισαγγελέα. Ως ιδιαίτερο δε είδος αποδεικτικού μέσου, η πραγματογνωμοσύνη πρέπει να προκύπτει από την αιτιολογία της απόφασης ότι λήφθηκε και αυτή υπόψη, όπως αυτό συμβαίνει όχι μόνο όταν αυτή μνημονεύεται ειδικώς μεταξύ των αποδεικτικών μέσων, αλλά και όταν προκύπτει αναμφίβολα από τις παραδοχές της απόφασης ότι τα πορίσματα της πραγματογνωμοσύνης έγιναν δεκτά από το δικαστήριο και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αντίθετα με αυτές. Επί εγκλήματος εξ αμελείας που συνίσταται σε παράλειψη πρέπει να προσδιορίζεται στην αιτιολογία της απόφασης και από πού πηγάζει η ιδιαίτερη υποχρέωση του υπαίτιου προς ενέργεια (αποτρεπτική του αποτελέσματος) και αν πρόκειται για επιτακτικό κανόνα δικαίου και ο κανόνας αυτός. Δεν αποτελούν όμως λόγους αναίρεσης η εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ειδικότερα η εσφαλμένη εκτίμηση εγγράφων, η εσφαλμένη αξιολόγηση των καταθέσεων των μαρτύρων, η παράλειψη αναφοράς και αξιολόγησης κάθε αποδεικτικού στοιχείου χωριστά και η παράλειψη της μεταξύ τους αξιολογικής συσχέτισης, καθόσον στις περιπτώσεις αυτές πλήττεται η αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας. Περαιτέρω κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε’ του ΚΠοινΔ λόγο αναίρεσης της απόφασης συνιστά και η εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διάταξης. Εσφαλμένη ερμηνεία τέτοιας διάταξης υπάρχει όταν το δικαστήριο αποδίδει σ’ αυτή διαφορετική έννοια από εκείνη που πραγματικά έχει, ενώ εσφαλμένη εφαρμογή υφίσταται όταν το δικαστήριο δεν υπήγαγε ορθώς τα πραγματικά περιστατικά που δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν στην εφαρμοσθείσα διάταξη αλλά και όταν η διάταξη αυτή παραβιάσθηκε εκ πλαγίου, για το λόγο ότι έχουν εμφιλοχωρήσει στο πόρισμα της απόφασης που περιλαμβάνεται στο συνδυασμό του διατακτικού προς το σκεπτικό και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητα του εγκλήματος, ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο έλεγχος από τον Άρειο Πάγο της ορθής ή μη εφαρμογής του νόμου, οπότε η απόφαση στερείται νόμιμης βάσης. Στην προκείμενη περίπτωση, με την προσβαλλόμενη 3406/2015 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου (Πλημμελημάτων) Θεσσαλονίκης κηρύχθηκε, σε δεύτερο βαθμό, ο αναιρεσείων, μαιευτήρας γυναικολόγος ιατρός, ένοχος ανθρωποκτονίας από αμέλεια νεογνού και καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης δεκαοκτώ (18) μηνών, η οποία ανεστάλη επί τριετία, ενώ κρίθηκε αθώος για την πράξη της πρόκλησης σωματικής βλάβης από αμέλεια στην επίτοκο. Στο αιτιολογικό περί ενοχής του άνω δευτεροβάθμιου δικαστηρίου, διαλαμβάνονται, κατά πιστή μεταφορά, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: "Στην προκειμένη υπόθεση από τις ανωμοτί καταθέσεις των πολιτικώς εναγόντων, τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης, την από 6-5- 2010 πραγματογνωμοσύνη, που διενήργησε ο πραγματογνώμονας, Γ. Μ., μαιευτήρας - γυναικολόγος, την ανάγνωση των εγγράφων που αναφέρονται στα πρακτικά, καθώς και των εγγράφων που νομίμως προσκομίσθηκαν από τους διαδίκους και αναγνώσθηκαν στο ακροατήριο σε συνδυασμό με την απολογία του κατηγορουμένου, αποδείχθηκε και το Δικαστήριο πείσθηκε ότι ο κατηγορούμενος στα Γιαννιτσά, στις 15-7-2008, με την ιδιότητα του μαιευτήρα - γυναικολόγου, από έλλειψη της δέουσας επιμέλειας και σύνεσης που κάθε μέτρια συνετός, επιμελής και ευσυνείδητος ιατρός της αυτής ειδικότητας όφειλε κάτω από τις ίδιες περιστάσεις αλλά και που μπορούσε λόγω των προσωπικών του δυνατοτήτων, γνώσεων και ικανοτήτων να καταβάλει, δεν πρόβλεψε το αξιόποινο αποτέλεσμα που προκάλεσαν οι πράξεις του, παραβαίνοντας τους κοινώς αποδεκτούς και αναγνωρισμένους κανόνες της ιατρικής επιστήμης στον κλάδο της μαιευτικής - γυναικολογίας και το αντικειμενικά επιβαλλόμενο καθήκον επιμέλειας και ειδικότερα, με την παραπάνω ιδιότητά του, κατ’ εντολήν του, η επίτοκος Σ. Χ. του Β., που την παρακολουθούσε σε όλη τη διάρκεια της κύησης διανύοντας τη 40η εβδομάδα κύησης, εισήχθη την 15-7-2008 και ώρα 09:00, δύο ημέρες νωρίτερα από την πιθανή ημερομηνία τοκετού (17-7-2008), στην ιδιωτική μαιευτική - χειρουργική - γυναικολογική κλινική με την επωνυμία "...", που βρίσκεται στα Γιαννιτσά επί της οδού ... για τεχνητή πρόκληση φυσιολογικού τοκετού. Στη συνέχεια περί ώρα 10.00 τοποθετήθηκε σ’ αυτήν, πάντα κατόπιν εντολής του κατηγορούμενου, προσταγλαδίνη ενδοκολπικά και ετέθη υπό καρδιοτοκογραφική παρακολούθηση (καρδιοτοκογραφήματα διενεργήθηκαν στις 09.25 με διάρκεια έως 09.45, στις 10.25 με διάρκεια έως τις 10.45, στις 12.29 με διάρκεια έως τις 12.49, στις 13.54 με διάρκεια έως τις 14.02, στις 15.13 με διάρκεια έως τις 15.23, στις 16.14 με διάρκεια έως τις 16.45, στις 18.01 με διάρκεια έως τις 18.11, και τέλος στις 18.17 με διάρκεια έως 19.44). Στις 17.30 η ανωτέρω επίτοκος υπέφερε από έντονες ωδίνες. Κατόπιν παρακλήσεώς της και με τη σύμφωνη γνώμη του κατηγορούμενου ετέθη περί ώρα 18:00’ από τον αναισθησιολόγο Γ. Σ., σε επισκληρίδιο αναλγησία και της παρασχέθηκε οξυτοκίνη κατόπιν εντολής του κατηγορούμενου, ο οποίος, καίτοι είχε ιδιαίτερη νομική υποχρέωση σε ενέργεια κατατείνουσα στην αποτροπή του επελθόντος αποτελέσματος του θανάτου, πηγάζουσα από το νόμο και δη από τον κώδικα της ιατρικής δεοντολογίας αλλά και από την εγγυητική θέση του ιατρού απέναντι στην ασφάλεια ζωής και της υγείας της επιτόκου και του κυοφορούμενου, που δημιουργήθηκε από την προηγούμενη παρακολούθησή της, καθ1 όλο το ανωτέρω χρονικό διάστημα δεν παρακολουθούσε διαρκώς ως όφειλε την εξέλιξη του τοκετού, από την έναρξη του οποίου είχαν ήδη περάσει 8 ώρες, δεν είχε διαρκή οπτική επαφή με τις ενδείξεις του καρδιοτοκογράφου, επιπρόσθετα δε, όταν στις 18.48 η καρδιοτοκογραφική καταγραφή παρουσίασε όψιμες επιβραδύνσεις που αποτελούν δυσμενές προγνωστικό στοιχείο που καταδεικνύει πλημμελή αιμάτωση και οξυγόνωση του εμβρύου, παρέλειψε, κατά παράβαση των κοινώς αναγνωρισμένων κανόνων της ιατρικής επιστήμης και δεοντολογίας, να υποβάλει άμεσα την επίτοκο σε καισαρική τομή, ή έστω να παρακολουθεί συνεχώς και επισταμένως την εξέλιξη της συχνότητας των καρδιακών παλμών του εμβρύου, να ελέγχει συχνά την οξεοβασική ισορροπία του εμβρύου και να προετοιμάζει τη με χειρουργικό τρόπο περάτωση του τοκετού (καισαρική τομή), όπως όφειλε και μπορούσε να πράξει, αλλά αντίθετα εξήλθε από την αίθουσα των τοκετών, χωρίς να προβεί σε καμία απολύτως ενέργεια, ακολούθως γύρω στις 19.30 και ενώ η επίτοκος βρισκόταν στην αίθουσα των τοκετών με παρόντα μόνο το σύζυγο της, να αισθανθεί ζάλη και τάση για εμετό, οπότε ο σύζυγος της ειδοποίησε την υπεύθυνη μαία, Π. Σ., η οποία με τη σειρά της, αφού διαπίστωσε βραδυκαρδία του εμβρύου, ειδοποίησε τον κατηγορούμενο, ο οποίος τηλεφωνικά της έδωσε οδηγίες (η ανωτέρω μαία γύρισε την επίτοκο στο πλάι, έκλεισε την ωδινοποίηση, σταματώντας τη χορήγηση οξυτοκίνης, άνοιξε τη ροή του Ringer και της εφάρμοσε μάσκα οξυγόνου), όταν δε ο κατηγορούμενος έφθασε στην αίθουσα των τοκετών, λόγω της παραπάνω αμελούς συμπεριφοράς του, αντιμετώπισε το φαινόμενο της έντονης βραδυκαρδίας του νεογνού, όταν αυτό πλέον είχε ενταθεί, σε σημείο επικίνδυνο για τη ζωή του, αφού η επίτοκος είχε ήδη αρχίσει να αιμορραγεί, το δε έμβρυο μετά από μία προσπάθεια απεμπέδωσης της προβάλλουσας μοίρας από τον κατηγορούμενο, παρουσίασε παρατεινόμενη βραδυκαρδία, ο δε τελευταίος αποφάσισε τη διενέργεια καισαρικής τομής μόλις στις 19.50. Αποτέλεσμα της ως άνω αμελούς συμπεριφοράς του κατηγορούμενου (μη συνειδητής αμέλειας) ήταν η ενδεδειγμένη ιατρικώς ενέργεια της καισαρικής τομής να διενεργηθεί με μεγάλη καθυστέρηση (ήτοι 1 ώρα και 17 λεπτά μετά την εμφάνιση των όψιμων επιβραδύνσεων), καθ’ όσον η καισαρική τομή ξεκίνησε στις 20.05, με συνέπεια το νεογνό να βγει από το σώμα της επιτόκου στις 20.10, ασφυκτικό, άσφυγμο, απνοϊκό, ωχροκύανο, να διασωληνωθεί, να διενεργηθεί επ` αυτού καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, να τοποθετηθεί ομφαλικός καθετήρας και να μεταφερθεί σε κωματώδη κατάσταση στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του "....................." Νοσοκομείου ...., όπου και απεβίωσε δύο ημέρες μετά από βαριά περιγεννητική ασφυξία, ήτοι συμπεριφορά που ως μόνη ενεργός αιτία επέφερε το θάνατο αυτού (του νεογνού). Πιο συγκεκριμένα, ο κατηγορούμενος παρακολουθούσε την πολιτικώς ενάγουσα, Σ. Χ., που ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της, η οποία το έτος 2000 είχε γεννήσει με φυσιολογικό τοκετό ένα κορίτσι, ενώ προηγουμένως (τον Μάιο του 2007) είχε διαγνώσει σ’ αυτήν έναν ενδομήτριο πολύποδα τον οποίο και αφαίρεσε. Στις 14-7-2008 αυτός εξέτασε την κ. Χ., που βρισκόταν στην 40η εβδομάδα της κύησης, η οποία μέχρι τότε είχε εξελιχθεί φυσιολογικά και χωρίς κανένα πρόβλημα και ήδη υπήρχε ένα τελειόμηνο κύημα τεσσάρων κιλών, ο πλακούντας ήταν ώριμος και υπήρχε καλό καρδιοτοκογράφημα. Η πιθανή ημερομηνία γέννησης ήταν η 17-7- 2008 αλλά ο κατηγορούμενος της είπε να πάει την επόμενη ημέρα το πρωί (15-7-2008) στην ανωτέρω κλινική, προκειμένου να εισαχθεί για τεχνητή πρόκληση φυσιολογικού τοκετού. Έτσι λοιπόν η τελευταία πράγματι πήγε στις 15-7-2008 με το σύζυγο της στην κλινική το πρωί, με σκληρό τράχηλο, με άρρηκτο θυλάκιο και ένα εκατοστό διαστολή και περί ώρα 10.00 τοποθετήθηκε σ’ αυτήν από τη μαία, Π. Σ., κατόπιν εντολής του κατηγορουμένου, προσταγλαδίνη ενδοκολπικά και συγκεκριμένα 1/4 από το φαρμακευτικό σκεύασμα ...και ετέθη υπό καρδιοτοκογραφική παρακολούθηση. Στις 17.30 η εν λόγω επίτοκος, επειδή υπέφερε από έντονες ωδίνες, κατόπιν παρακλήσεώς της και με τη σύμφωνη γνώμη του κατηγορουμένου που την εξέτασε τότε και είδε ότι ο τράχηλος αυτής είχε τρία εκατοστά διαστολή, ετέθη περί ώρα 18.00 από τον αναισθησιολόγο Γ. Σ., σε επισκληρίδιο αναλγησία και της παρασχέθηκε οξυτοκίνη από τον ίδιο αναισθησιολόγο κατόπιν εντολής του κατηγορουμένου. Από ώρα όμως 18.48 παρουσιάστηκε αλλοίωση των εμβρυϊκών καρδιακών παλμών και ειδικότερα η καρδιοτοκογραφική καταγραφή παρουσίασε όψιμες επιβραδύνσεις που αποτελούν δυσμενές προγνωστικό στοιχείο που καταδεικνύει πλημμελή αιμάτωση και οξυγόνωση του εμβρύου και είναι ένδειξη για καισαρική τομή. Από δε ώρα 18.48 έως 19.34 ο καρδιοτοκογράφος κατέγραψε δεκαέξι (16) συνεχόμενες όψιμες επιβραδύνσεις, χωρίς διαφοροποίηση δηλαδή επιτάχυνση ή επιβράδυνση, και είκοσι (20) συσπάσεις μήτρας, το δε καρδιοτοκογράφημα αυτό χαρακτηρίζεται ως "παθολογικό". Στις 19.00 ο κατηγορούμενος είδε την επίτοκο, όταν δηλαδή υπήρχαν όψιμες επιβραδύνσεις και μετά από δέκα περίπου λεπτά (19.10) αποχώρησε από την αίθουσα, όπου βρισκόταν η τελευταία, ενώ στις 19.15 ο αναισθησιολόγος, Σ., χορήγησε δεύτερη δόση επισκληρίδιας αναλγησίας. Στις 19.30 η επίτοκος, που βρισκόταν στην αίθουσα των τοκετών με παρόντα μόνο το σύζυγο της, αισθάνθηκε δυσφορία, ζάλη και τάση για εμετό. Ο. σύζυγος της, Γ. Δ., ειδοποίησε την υπεύθυνη μαία, Π. Σ., η οποία, ως έμπειρη, διαπίστωσε βραδυκαρδία του εμβρύου και ειδοποίησε τον κατηγορούμενο, ο οποίος τηλεφωνικά της έδωσε οδηγίες, τις οποίες και αυτή εκτέλεσε, δηλαδή γύρισε την επίτοκο στο πλάι, έκλεισε την ωδινοποίηση, σταματώντας τη χορήγηση οξυτοκίνης, άνοιξε τη ροή του .... και της εφάρμοσε μάσκα οξυγόνου. Ειδικότερα, στις 19.32 οι εμβρυϊκοί παλμοί έπεσαν στους πενήντα (50), γεγονός που υποδηλώνει μια "προθανάτια κατάσταση" και ότι πρέπει ο γιατρός να ενεργήσει άμεσα καισαρική τομή. Ο κατηγορούμενος πήγε τότε στην επίτοκο, της άλλαξε θέση, την εξέτασε κολπικά, προσπάθησε να κάνει απεμπέδωση, είδε ότι δεν είχε μεγάλη διαστολή ο τράχηλος και περίμενε να γίνει ανάταξη των παλμών, όπως και ο ίδιος κατέθεσε στην απολογία του, παρόλο που το καρδιοτοκογράφημα τον ανησύχησε, αφού γνώριζε, ότι αυτό είναι δυσμενές προγνωστικό για την οξέωση του κυήματος. Ενώ δεν υπήρχε πλέον πεδίο για φυσιολογικό τοκετό, ο κατηγορούμενος άφησε να περάσει χαμένος και άλλος πολύτιμος χρόνος για τη ζωή και την υγεία του κυήματος και αποφάσισε καθυστερημένα τη διενέργεια καισαρικής τομής, η οποία ξεκίνησε στις 20.05 και στις 20.10 βγήκε από το σώμα της επιτόκου νεογνό, άρρεν, 4090 γραμμαρίων, ασφυκτικό, άσφυγμο, απνοϊκό, ωχροκύανο, το οποίο στη συνέχεια διασωληνώθηκε, διενεργήθηκε επ’ αυτού καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, τοποθετήθηκε ομφαλικός καθετήρας και μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του "...." Νοσοκομείου .... όπου και απεβίωσε δύο ημέρες μετά από "βαριά περιγεννητική ασφυξία", αποτέλεσμα που οφείλεται, όπως αναφέρεται παραπάνω, στην αμελή συμπεριφορά του κατηγορουμένου. Με βάση τα παραπάνω ο κατηγορούμενος τέλεσε την αποδιδόμενη σ’αυτόν με το κατηγορητήριο αξιόποινη πράξη της ανθρωποκτονίας από αμέλεια και πρέπει να κηρυχθεί ένοχος για την πράξη αυτή.". Σύμφωνα με αυτά που δέχθηκε το κατ’ έφεση δικάσαν Τριμελές Εφετείο (Πλημμελημάτων) Θεσσαλονίκης διέλαβε στην προσβαλλόμενη 3406/2015 απόφασή του την απαιτούμενη από τις παραπάνω διατάξεις του Συντάγματος και του ΚΠοινΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκθέτει σε αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος για το οποίο καταδικάστηκε ο κατηγορούμενος, τις αποδείξεις οι οποίες το θεμελίωσαν και τις σκέψεις με τις οποίες υπήχθησαν τα περιστατικά που αποδείχθηκαν στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 26, 28, 15 και 302 του ΠΚ, τις οποίες ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε, χωρίς να τις παραβιάσει ούτε ευθέως ούτε εκ πλαγίου και δεν στερείται νόμιμης βάσης. Όσον αφορά τις ειδικότερες αιτιάσεις του αναιρεσείοντος λεκτέα τα ακόλουθα: Οι αιτιάσεις που ενσωματώνονται στους πρώτο και τρίτο λόγους του δικογράφου των προσθέτων, για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 302 ΠΚ και έλλειψη αιτιολογίας και νόμιμης βάσης αντίστοιχα, καθόσον το νεογνό υπέστη περιγεννητική ασφυξία εντός της κοιλίας της επιτόκου και ο εγκεφαλικός του θάνατος προκλήθηκε πριν εξέλθει της εγκύου, με συνέπεια να μη στοιχειοθετείται το αδίκημα, είναι αβάσιμες, διότι στηρίζονται επί ελλιπών και ατελών παραδοχών, οι οποίες παραβλέπουν την επίδραση της αμελούς συμπεριφοράς του αναιρεσείοντος στην πρόκληση του ζημιογόνου αποτελέσματος (θανάτου του νεογνού), ενώ δεν υπηρετούνται ούτε υποστηρίζονται από το πραγματικό υλικό της προσβαλλόμενης απόφασης, κατά το οποίο η επίτοκος είχε εισαχθεί στη μαιευτική - χειρουργική - γυναικολογική κλινική για τεχνητή πρόκληση φυσιολογικού τοκετού τις πρωινές ώρες της 15-7- 2008, της τοποθετήθηκε κατ’ εντολή του αναιρεσείοντος προσταγλαδίνη ενδοκολπικά και παρακολουθούνταν καρδιοτοκογραφικά, υποφέροντας δε από έντονες ωδίνες τέθηκε από τον αναιρεσείοντα στις 17.30 της ίδιας ημέρας σε επισκληρίδιο αναλγησία και της παρασχέθηκε οξυτοκίνη, πλην όμως ο τελευταίος, ενώ είχαν παρέλθει οκτώ ώρες από την έναρξη του τοκετού, δεν είχε διαρκή επαφή, ως όφειλε, με τις ενδείξεις του καρδιοτοκογράφου και επιπλέον, όταν στις 18.48 η καρδιοτοκογραφική καταγραφή παρουσίασε όψιμες επιβραδύνσεις, που αποτελούν δυσμενές προγνωστικό στοιχείο για την αιμάτωση και οξυγόνωση του εμβρύου, παρέλειψε να υποβάλει άμεσα την επίτοκο σε καισαρική τομή, καθώς και να πράξει το ελάχιστο, που ήταν η συνεχής και επισταμένη παρακολούθηση της συχνότητας των καρδιακών παλμών και ο συχνός έλεγχος της οξεοβασικής ισορροπίας του εμβρύου προετοιμάζοντας ταυτόχρονα τη χειρουργική περάτωση του τοκετού.

Ουδεμία αντίφαση προκαλείται στις παραπάνω παραδοχές από την παρουσία του αναιρεσείοντος στις 19.00 - 19.10 στο χώρο όπου βρισκόταν η επίτοκος, τη χορήγηση της δεύτερης δόσης επισκληρίδιας αναλγησίας στις 19.15 από τον αναισθησιολόγο, καθώς και την παροχή βοήθειας προς την αισθανθείσα εμετική τάση επίτοκο με εκτέλεση τηλεφωνικών οδηγιών του αναιρεσείοντος προς τη μαία που την παρακολουθούσε. Τούτο διότι ήδη από τις 18.48 εκδηλώθηκε το δυσμενές προγνωστικό στοιχείο που επέβαλε άμεση χειρουργική επέμβαση, όταν δε στις 19.50 αποφάσισε ο αναιρεσείων τη διενέργεια της καισαρικής τομής, το φαινόμενο της έντονης βραδυκαρδίας είχε ενταθεί σε σημείο επικίνδυνο για τη ζωή του νεογνού με αποτέλεσμα η εν λόγω, εξαιτίας της αμελούς συμπεριφοράς του αναιρεσείοντος, καθυστερημένη, πλέον στις 20.05, εκτελεσθείσα ενέργεια (μία ώρα και 17 λεπτά μετά την εμφάνιση των όψιμων επιβραδύνσεων) να έχει ως συνέπεια την έξοδο του νεογνού από το σώμα της επιτόκου στην άσχημη κατάσταση που περιγράφεται στην προσβαλλόμενη απόφαση και να καταλήξει αυτό, δύο ημέρες μετά, από βαριά περιγεννητική ασφυξία στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του ... Νοσοκομείου ............... . Από το σύνολο των παραδοχών της προσβαλλομένης συνάγεται αναντιρρήτως και αναντιλέκτως ότι η μόνη ενεργός αιτία από την οποία προήλθε ο θάνατος του νεογνού υπήρξε η συμπεριφορά του αναιρεσείοντος, η οποία εκδηλώθηκε ενώ είχε τεθεί σε κίνηση η φυσική αλληλουχία φάσεων, η οποία, κατά τα διδάγματα της μαιευτικής επιστήμης, οδηγούσε αδιαλείπτως στην ολοκλήρωση της γέννησης του εν λόγω νεογνού. Η διαδικασία του τοκετού είχε αρχίσει και η ύπαρξη ανθρώπου ήταν αντικειμενικά διαπιστώσιμη. Η ύπαρξη της ανθρώπινης ζωής δεν αναιρείται από το γεγονός ότι το νεογνό τελικά δεν επέζησε. Περαιτέρω ο αναιρεσείων ζητεί την αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης, κατ’ άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ ΚΠοινΔ, προβάλλοντας στο δεύτερο λόγο του δικογράφου των προσθέτων την αιτίαση ότι το δικαστήριο της ουσίας για τη στήριξη της καταδικαστικής του κρίσης παρέλειψε να μνημονεύσει τόσο στην αρχή της αιτιολογίας της προσβαλλόμενης απόφασης όσο και στη συνέχεια κατά την παράθεση των σκέψεων και των πραγματικών περιστατικών ότι έλαβε υπόψη του, πέραν των λοιπών αποδεικτικών μέσων, την από 28-7-2008 ιατροδικαστική έκθεση του ιατροδικαστή Σ. Ν., καθώς και την από 20-10-2010 έκθεση πραγματογνωμοσύνης της παιδιάτρου - νεογνολόγου Σ. Σ., τις οποίες ανέγνωσε στο ακροατήριο και αποτελούν ιδιαίτερο αποδεικτικό μέσο στην ποινική διαδικασία, με συνέπεια από τη μη αναφορά και αξιολόγηση των πορισμάτων των εν λόγω αποδεικτικών μέσων να προκαλείται ασάφεια για το αν αυτά συνεκτιμήθηκαν και συναξιολογήθηκαν από την προσβαλλόμενη απόφαση και να στερείται αυτή της αναγκαίας ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας ως προς την έκθεση των αποδεικτικών μέσων από τα οποία έκρινε όπως προαναφέρθηκε. Από την επισκόπηση των παραπάνω, ιατροδικαστικής έκθεσης και έκθεσης πραγματογνωμοσύνης, προκειμένου να αποφανθεί το παρόν δικαστήριο για το παραδεκτό και τη βασιμότητα του προβαλλόμενου λόγου αναίρεσης προκύπτει ότι η μεν ιατροδικαστική έκθεση αποτελεί έκθεση νεκροψίας και νεκροτομής του νεογνού, όπου ο θάνατος του αποδίδεται σε "βαρειά περιγεννητική ασφυξία" και συνεπώς αυτή, ανεξάρτητα από το χαρακτήρα της ως πραγματογνωμοσύνης, κατέληξε σε συμπέρασμα, το οποίο, όπως διαπιστώνεται από τις παραδοχές της προσβαλλόμενης απόφασης, υιοθετήθηκε πλήρως από αυτήν και ουδεμία ασάφεια προκαλείται περί του αν συνεκτιμήθηκε και συναξιολογήθηκε, η δε δεύτερη που τιτλοφορείται ως έκθεση πραγματογνωμοσύνης ουδέν πόρισμα διαλαμβάνει στο περιεχόμενο της, αφού η διορισθείσα ως πραγματογνώμονας Σ.Σ. αποφαίνεται ότι ως νεογνολόγος αδυνατεί να αξιολογήσει τη βαρύτητα και κλινική σημασία των αλλοιώσεων άλλως όψιμων επιβραδύνσεων στην περιγεννητική ασφυξία και για την απάντηση του ερωτήματος παρέπεμψε σε ειδικό μαιευτήρα γυναικολόγο.

Συνεπώς, σε κάθε περίπτωση, το πόρισμα και αυτής της έκθεσης πραγματογνωμοσύνης δεν είναι αντίθετο προς τις παραδοχές της προσβαλλόμενης απόφασης. Σημειωτέον ότι στον ανωτέρω δεύτερο κατά σειρά λόγο του δικογράφου των προσθέτων ο αναιρεσείων δεν αναφέρει ότι τα πορίσματα των επίμαχων εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης αφίστανται ή συγκρούονται προς τις πραγματικές παραδοχές της προσβαλλόμενης απόφασης. Επομένως οι πρώτος, δεύτερος και τρίτος λόγοι του δικογράφου των προσθέτων, με τους οποίους ο αναιρεσείων ζητεί την αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης για α) εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της ουσιαστικής ποινικής διάταξης του άρθρου 302 ΠΚ (ΚΠοινΔ 510 παρ. 1 στοιχ. Ε’ ), β) έλλειψη αιτιολογίας ως προς την έκθεση των αποδεικτικών μέσων (ΚΠοινΔ 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ ) και γ) έλλειψη αιτιολογίας και έλλειψη νόμιμης βάσης (ΚΠοινΔ 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ και Ε’ ) είναι αβάσιμοι. Μετά ταύτα, αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναίρεσης για έρευνα, πρέπει η κρινόμενη αίτηση αναίρεσης στο σύνολο της και οι πρόσθετοι λόγοι να απορριφθούν και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠοινΔ), καθώς και στη δικαστική δαπάνη των παραστάντων πολιτικώς εναγόντων (άρθρα 176 και 183 ΚΠολΔ).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ -

Απορρίπτει την από 8-1-2016 (αριθμ. πρωτ. .../11-1-2016) αίτηση και τους από 24-3-2016 πρόσθετους λόγους του Δ. Μ. του Α. για αναίρεση της 3406/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου (Πλημμελημάτων) Θεσσαλονίκης.

Και

Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα από διακόσια πενήντα (250) ευρώ, καθώς και στη δικαστική δαπάνη των παραστάντων πολιτικώς εναγόντων Σ.Χ. και Γ.Δ. από πεντακόσια (500) ευρώ.

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 19 Απριλίου 2016.

Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 17 Μαΐου 2016.

Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Ρ.Κ.

Πηγή: Άρειος Πάγος

Τό Συντονιστικό τῶν 22 Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης  χαιρετίζει καί ἐνθέρμως συμπαρίσταται στήν ἐκδήλωση πού διοργανώνουν  τά  Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῶν Ἀθηνῶν μέ θέμα “ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ”  (Ἐκδήλωση ὑπέρ τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ), τήν Κυριακή 6 Μαΐου στό Πολεμικό Μουσεῖο.
Τό φλέγον αὐτό, ἀπό κάθε ἄποψη, ζήτημα εἶναι ἀπαραίτητο νά θεωρηθεῖ στίς πραγματικές του διαστάσεις καθώς καί στίς ἐπιπτώσεις πού ἔχει στόν κοινωνικό ἱστό τῆς πατρίδας μας. Οἱ ἐθνικές, δημογραφικές, πνευματικές, κοινωνικές καί ἰατρικές  συνέπειες τῆς πολιτικῆς πού ἀκολουθήθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες εἶναι ἤδη ὁρατές καί κινδυνεύουν νά γίνουν μή ἀναστρέψιμες, ἄν οἱ ὑπεύθυνοι πνευματικοί φορεῖς τῆς πατρίδας μας, ἀλλά καί ὁ καθένας μας ὡς μέλος τῆς κοινωνίας, δέν ἀλλάξουμε ἀμέσως στάση.
Ἀκολουθώντας τήν εὐαγγελική διδασκαλία, τήν παράδοση τῆς πατρίδας μας ἀλλά καί τά συμπεράσματα τῆς παγκόσμιας ἰατρικῆς κοινότητας, μαζί μέ τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῶν Ἀθηνῶν ΖΗΤΟΥΜΕ:
1. Νά γίνει σεβαστό τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ ἐμβρύου στή ζωή.  
2. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τό ἔμβρυο ἐμψυχοῦται ταυτόχρονα μέ τή σύλληψη καί ὅτι ἡ ἔκτρωση ἔχει πολλές καί σοβαρές κοινωνικές, πνευματικές καί ἰατρικές ἐπιπτώσεις τόσο ἀτομικά, γιά τήν κυοφοροῦσα γυναίκα, ὅσο καί συνολικά, γιά τήν πατρίδα μας, πού ἄν καί χριστιανική παραβιάζει τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ τήν πράξη αὐτή ἀπομακρύνει τήν θεία χάρη καί εὐλογία.
3. Νά στηριχθεῖ ἡ πανταχόθεν βαλλομένη ἑλληνική οἰκογένεια.
4. Νά στηριχθοῦν ἀπό τήν Πολιτεία καί τήν Ἐκκλησία ἠθικά, πνευματικά ἀλλά καί ὑλικά οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες πού γιά ποικίλους λόγους, καί ἀντιμετωπίζοντας μόνες τους μία ἐγκυμοσύνη, ἀναγκάζονται συχνά νά καταφύγουν στήν ἔκτρωση.
Σέ μία ἐποχή, πού ἀνερυθρίαστα καί ὠμά προβάλλονται καί ἐπιβάλλονται τά “δικαιώματα” κάθε εἴδους “μειονοτήτων”, εἶναι βαθύτατα ὑποκριτικό νά περι-φρονεῖται ὄχι ὁποιοδήποτε “δικαίωμα” ἀλλά τό ὑπέρτατο ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ἀθώων καί ἀνυπεράσπιστων πλασμάτων. Τά μέλη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης ἑνώνουμε δυναμικά τή φωνή μας μέ τή φωνή τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων τῶν Ἀθηνῶν καί δηλώνουμε ὅτι “Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΛΟΓΗ”.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 28.4.2018

Το να φέρεις στην ζωή μια καινούργια ύπαρξη είναι ένα θαύμα. Ένα υπέροχο θαύμα. Το να την αποκλείσεις να έρθει είναι ένα φρικτό πολλαπλό έγκλημα, για την Οικογένεια, για την Κοινωνία, για την Πατρίδα. Ένα έγκλημα που θα το πληρώσουν ακριβά οι επόμενες γενιές. Γι αυτό σκέψου …σκέψου τι πας να κάνεις. Σκοτώνεις ένα εντελώς ανυπεράσπιστο πλάσμα που δεν μπορεί να φωνάξει, να αμυνθεί, να παρακαλέσει.

Οι Συνεργαζόμενοι Ορθόδοξοι Σύλλογοι Λαμίας χαιρετίζουν το Κίνημα και την Ημερίδα με θέμα, «Αφήστε με να ζήσω!»  στην προσπάθεια τους για υποστήριξη της νέας ζωής  και  ενημέρωσης της κοινωνίας για το πολλαπλό ΕΓΚΛΗΜΑ των εκτρώσεων.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμία

Το νέο κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!», το οποίο εδώ και καιρό έχει αγκαλιαστεί από Φορείς, Σωματεία και γενικότερα απ’ όσους σέβονται το θαύμα της ζωής του εμβρύου, από τη σύλληψή του, οργανώνει Ημερίδα, με θέμα την προστασία του αγέννητου παιδιού.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Αφήστε με να ζήσω!»:

ΗΜΕΡΙΔΑ υπέρ της ζωής και εναντίον των εκτρώσεων.

6 Μαΐου 2018, Πολεμικό Μουσείο Αθηνών

Το νέο κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!», το οποίο εδώ και καιρό έχει αγκαλιαστεί από Φορείς, Σωματεία και γενικότερα απ’ όσους σέβονται το θαύμα της ζωής του εμβρύου, από τη σύλληψή του, οργανώνει Ημερίδα, με θέμα την προστασία του αγέννητου παιδιού.

Επί δεκαετίες ολόκληρες μαίνεται στη Χώρα μας η φοβερή μάστιγα των εκτρώσεων, που:

• Αφαιρεί από το αγέννητο παιδί το πιο βασικό του δικαίωμα: το δικαίωμα στη ζωή.
• Έχει λάβει διαστάσεις μαζικής εξόντωσης του πληθυσμού και δημιουργεί συνθήκες δημογραφικής κατάρρευσης, με τις γνωστές συνέπειες που έχει για το Έθνος μας. Μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια, έχει χαθεί μία ολόκληρη Ελλάδα!
• Αφήνει πίσω της ανθρώπινα ναυάγια, διότι προκαλεί σοβαρά ψυχολογικά, σωματικά και κοινωνικά προβλήματα.

Για την ευαισθητοποίηση όλων μας σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με τίτλο: «Αφήστε με να ζήσω!» την Κυριακή 6 Μαΐου 2018 στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών (Ριζάρη 2, Αθήνα, στάση ΜΕΤΡΟ «Ευαγγελισμός»).

Το πρώτο-πρωινό μέρος (11:00’ – 18:00’) θα είναι αφιερωμένο κυρίως σε εφήβους και νέους, με προβολές ταινιών μικρού μήκους και συζήτηση (ανά ώρα).

Στο δεύτερο-απογευματινό μέρος (18:30’ – 20:30’) θα υπάρξει Ιατρική, Νομική, Θεολογική και Βιωματική προσέγγιση από ειδικούς επιστήμονες εγνωσμένου κύρους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας θα υπάρξει παράλληλη δημιουργική απασχόληση μικρών παιδιών από παιδαγωγούς σε διπλανή αίθουσα, για όσους γονείς επιθυμούν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση.

Για ομαδικές επισκέψεις σχολείων, νεανικών κινήσεων κλπ. στο πρώτο-πρωινό μέρος θερμή παράκληση να υπάρξει προηγούμενη συνεννόηση (email: info@afistemenaziso.gr).

Ακολουθήστε το κίνημα στο

- https://afistemenaziso.gr

- https://facebook.com/profile.php?id=100024894848169

- https://twitter.com/afistemenaziso

- https://vimeo.com/afistemenaziso

Συμμετέχουν τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία:

·      Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.)

·      Ἕνωση Ἐπιστημόνων Γυναικῶν

·      Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

·      Μητέρες Ἐπιστήμονες Πολύτεκνες

·      Μουσική Συντροφιά

·      Πανελλήνια Ἕνωση Γυναικῶν

·      Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.)

·      Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων τῶν Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.)

·      Πανελλήνιος Ἕνωσις Γονέων «Ἡ Χριστιανική Ἀγωγή» (ΓΕΧΑ)

·      Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωσις (Π.Ο.Ε.)

·      Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)

·      Σύλλογος «Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης»

·      Σύλλογος Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»

·      Σύνδεσμος Ὀρθοδόξων Γυναικῶν Εὐρώπης

·      Συντονιστική Φοιτητική Ἕνωση Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.)

·      Χριστιανική Ἕνωση Ἐπιστημόνων (Χ.Ε.Ε.)

·      Χριστιανική Φοιτητική Δράση (Χ.Φ.Δ.)

·      Χριστιανική Φοιτητική Ἕνωση (Χ.Φ.Ε.)

·      Χριστιανική Ἕνωση Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν (Χ.Ε.Ε.Λ.)

Η ημερίδα υποστηρίζεται από 

 ·       Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (Α.Σ.Π.Ε.)

Το πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε από

το κανάλι 4Ε

την ιστοσελίδα «Αφήστε με να ζήσω!»

«Αφήστε με να ζήσω!»

Πατήστε ΕΔΩ για να εκτυπώσετε το Δελτίο Τύπου.

Πατήστε ΕΔΩ για να εκτυπώσετε την πρώτη αφίσα.

Πατήστε ΕΔΩ για να εκτυπώσετε τη δεύτερη αφίσα.

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

Ο οξυδερκής γυναικολόγος μας διακρίνοντας, πολύ πρώιμα, καρδιοπάθεια στο κυοφορούμενο βρέφος, ζήτησε να κάνουμε καρδιολογική εξέταση. Ο ονομαστός παιδοκαρδιολόγος επιβεβαίωσε την διάγνωση του μαιευτήρα. Μας είπε δε, περίλυπος, ότι το χειρότερο δεν ήταν η καρδιοπάθεια, αλλά αυτό που έβλεπε πίσω από αυτήν: το παιδί φαινόταν να έχει σοβαρή νοητική υστέρηση.

Με τον τρόπο του, μας πρότεινε διακοπή κύησης. Το ανέφερε, μάλιστα, και τις δύο φορές που τον επισκεφθήκαμε για εξέταση. Μετά την άρνησή μας, δεν παρέλειψε να σημειώσει στην γνωμάτευση που μας παρέδωσε ότι εκείνος μας ενημέρωσε, αλλά εμείς επιμείναμε στην συνέχιση της εγκυμοσύνης. Χωρίς να παραστήσουμε τους «ήρωες», θεωρούμε κάθε ζωή δώρο του Θεού και δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να παρέμβουμε.

Αν και δεν επιβεβαιώνονται πάντα οι γιατροί (είτε λόγω λανθασμένης εκτίμησης, είτε λόγω θαυματουργικής επέμβασης του Θεού, πράγμα που έχουμε πολλές φορές ζήσει), αυτήν την φορά προέβλεψαν σωστά. Πριν προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε, χρειάστηκε να γίνει το πρώτο, «παρηγορητικό» χειρουργείο καρδιάς και αργότερα το δεύτερο, πολύ σοβαρό. Όλα πήγαν εξαιρετικά καλά. Ήδη νιώθαμε ευγνώμονες στον Θεό, που ο μικρός μαχητής κέρδιζε τη μία μάχη μετά την άλλη. Συγχρόνως, δενόμασταν μαζί του όλο και πιο ουσιαστικά.

Αυτό που διαπιστώναμε ήταν ότι δεν καθόριζε την ζωή μας και δεν χαρακτήριζε το παιδί μας απρόσωπα και αδυσώπητα «η πάθηση». Στην πραγματικότητα, μαζί με την κλινική εικόνα, βλέπαμε άλλο ένα παιδί της οικογένειάς μας, που μεγάλωνε με τις παραστάσεις των αδερφιών του, μέσα στην δική μας καθημερινότητα, που εξελισσόταν με τον δικό του τρόπο, όπως, άλλωστε, και καθένα από τα υπόλοιπα αδέρφια του. Η δε αγάπη από το οικογενειακό περιβάλλον και η συμμετοχή στην εκκλησιαστική ζωή έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο για μια εξέλιξη που μας εκπλήσσει και συνεχίζεται ανοδικά. Ο αγώνας, υπαρκτός, αλλά όχι απαρηγόρητος. Αντιθέτως, ζήσαμε και ζούμε πολλές ευλογίες, που νιώθουμε ότι οφείλονται σ΄αυτό το «διαφορετικό» μας παιδί. Η χαρά του, ανεξάντλητη, μοιράζει στους γύρω του φως, που τόσο λείπει στην ζοφερή, κοσμική καθημερινότητα. Όλοι αποζητάμε την δική του παρουσία, την δική του αγκαλιά, γυρίζοντας στο σπίτι από τις μέριμνες της ημέρας. Κι αυτός, εκεί, να μας «σηκώνει» στα τρυφερά του μπράτσα, να «διαβάζει» στα μάτια μας τυχόν αγωνία ή στενοχώρια και να κάνει το παν να την μετατρέψει σε χαρά.

Η αποδοχή κυοφορίας και γέννησης ενός παιδιού κατά κόσμον «προβληματικού» χρειάζεται μεγάλο θάρρος, όχι όμως τόσο λόγω των θυσιών που απαιτούνται – γιατί αυτές φέρνουν τελικώς γλυκύτητα στην ψυχή- αλλά κυρίως λόγω της πίεσης των γιατρών, των «ειδικών», των «μορφωμένων», του γύρω κόσμου. Με επωδό ότι η έκτρωση θα λυτρώσει το ίδιο το παιδί (αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον ζωοδότη Θεό το καλό όλων μας!), λοιδορούν και οικτίρουν όποιον θελήσει να σεβαστεί την ζωή, ακόμα και όταν αυτή δεν θεωρείται «φυσιολογική». Αν διαγράψουμε την πνευματική παράμετρο, η κυοφορία και γέννηση ενός τέτοιου παιδιού είναι «μωρία», αδιανόητη ταπείνωση για τους γονείς και μια άσκοπη θυσία. Αν, όμως, εμπιστευθούμε τον Θεό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αντλήσουμε μεγάλη δύναμη, θα καταλάβουμε πως δεν έχουμε «σταυρό», αλλά μεγάλο θησαυρό και πως πίσω από κάθε κόπο κρύβονται μυστικές χαρές, που η κοσμική λογική δεν μπορεί να διανοηθεί…

Αν μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να επηρεάσουμε την ροή των γεγονότων, ούτε εμείς ως γονείς, ούτε τα αδέρφια του θα θέλαμε να αλλάξει κάτι και να μην είχαμε στην οικογένειά μας αυτό το παιδί, αφού όλους μας καλλιεργεί και μας προάγει…

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

Μία νέα προσπάθεια, ένα νέο κίνημα δημιουργήθηκε από εκείνους που σέβονται το θαύμα της νέας Ζωής, από τη σύλληψή της, και αγωνίζονται να την προστατέψουν. Σωματεία και Φορείς συνεργάζονται με στόχο την ενημέρωση για το λυπηρό φαινόμενο των εκτρώσεων, στις οποίες για ποικίλους λόγους καταλήγουν αρκετές νέες γυναίκες και όχι μόνο.

Δελτίο Τύπου

«Αφήστε με να ζήσω!»

13-3-2018

Μία νέα προσπάθεια, ένα νέο κίνημα δημιουργήθηκε από εκείνους που σέβονται το θαύμα της νέας Ζωής, από τη σύλληψή της, και αγωνίζονται να την προστατέψουν.

Σωματεία και Φορείς συνεργάζονται με στόχο την ενημέρωση για το λυπηρό φαινόμενο των εκτρώσεων, στις οποίες για ποικίλους λόγους καταλήγουν αρκετές νέες γυναίκες και όχι μόνο.

Το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!» σας προσκαλεί να το γνωρίσετε από κοντά και ερχόμενοι «αντιμέτωποι» με τη δημογραφική κατάρρευση στην Ελλάδα, να σώσουμε όλοι μαζί, όσους περισσότερους αθώους ανθρώπους από φριχτό θάνατο.

Ας δώσουμε χαρά, ελπίδα και προοπτική στην Οικογένεια και στην Πατρίδα μας!

Ακολουθείστε το:

    https://facebook.com/profile.php?id=100024894848169

    https://afistemenaziso.gr

    https://twitter.com/afistemenaziso

    https://vimeo.com/afistemenaziso

Η συντονιστική επιτροπή του κινήματος

«Αφήστε με να ζήσω!»

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

Στο Mogilev, με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Mogilev και Mstislav Σωφρόνιου, διεξήχθη η πομπή "Για τον τερματισμό των αμβλώσεων και τη διατήρηση των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών". Με προσευχή, οι άνθρωποι περπατούσαν κατά μήκος των πολυσύχναστων δρόμων της πόλης, παροτρύνοντας τους άλλους να αναλογιστούν τη φύση της έκτρωσης, η οποία είναι η δολοφονία του παιδιού στη μήτρα της μητέρας - να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό σημαίνει να ακολουθήσουμε τη διαδρομή της μετάνοιας ...

Πηγή: Τρελογιάννης

Σὰν αὔριο τῆς Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Ἦταν ἡ μέρα ποὺ ἦρθα στὴν ζωή. Προσπάθησαν νὰ μὲ ρίξουν πολλὲς φορές. Κανεὶς δὲν χάρηκε. Δεν ἤθελαν ἄλλο παιδί. Ἀπὸ τύχη γεννήθηκα.

Περπατοῦσε μέρα καὶ νύχτα στοὺς δρόμους τῆς πόλης σὰν ἀερικό. Στὸ ἕνα χέρι ἕνα ποτήρι μπίρα καὶ στὸ ἄλλο ἕνα ἀτελείωτο τσιγάρο. Γελοῦσε καὶ κουβεντίαζε μὲ σκιές.

Ἔβριζε τὴν μοίρα του καὶ κοιμόταν ὅπου ἔβρισκε.

Τὸ καλοκαίρι σὲ παγκάκια κάτω ἀπὸ δέντρα καὶ τὸ χειμώνα σὲ εἰσόδους πολυκατοικιῶν. Εἶχε σπίτι.

Τὸ πατρικό του, ἀλλὰ σπάνια πήγαινε.

Ἄντε γιὰ κανένα μπάνιο.

Ἴσως σὲ κάποια μεγάλη ἐπέτειο, ὅπως ἔλεγε. Δίπλα του σὲ κάθε βῆμα ὑπῆρχαν σκυλιά. Ἄλλοτε γάτες.

Μερικὲς φορὲς κρατοῦσε ποντίκια.

Τὰ μεγάλωνε μέσα στὶς μεγάλες καὶ βαθιὲς τσέπες τοῦ σκισμένου καὶ λιγδιασμένου σακακιοῦ του.

Σόκαρε.

Τοῦ ἄρεσε νὰ προκαλεῖ τὸν φόβο στοὺς νοικοκυραίους.

Στοὺς «καθὼς πρέπει» πολίτες, ποὺ σέβονταν τοὺς νόμους καὶ κυρίως ἦταν «ἐχέφρονες». Ἐνῶ ἐκεῖνος γιὰ ὅλους ἦταν ὁ «τρελός» τῆς γειτονιᾶς. Ἐγὼ τὸν γνώρισα στὸ καφενεῖο. Καθόταν ὅπως πάντα μόνος. Βυθισμένος στὶς σκέψεις.

Στὸ δεξί του χέρι ἕνα ποτήρι ἀλκοόλ.

Στὸ ἀριστερὸ ἕνα τσιγάρο τὸ ὁποῖο δὲν ἔσβηνε ποτέ.

Λὲς καὶ εἶχε τάμα τὴν καταστροφή του. Ἔπαιρνε τὴ μπίρα στὸ χέρι καὶ πηγαινοερχόταν μὲ βιαστικὰ βήματα μὲς στὸ μαγαζί.

Καμιὰ φορᾶ, ἅμα αἰσθανόταν πιὸ καλὰ ἔπαιζε κανένα τάβλι.

Γελοῦσε μὲ τὴν ψυχή του.

Ἐὰν κέρδιζε τὴν παρτίδα, ἐνίωθε σπουδαῖος καὶ καυχιόταν γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του.

Λένε ὅτι ὅλα ξεκίνησαν ὅταν ἦταν ἔφηβος.

Τότε χάθηκε στοὺς λαβυρίνθους τοῦ μυαλοῦ του.

Ἄρχισε νὰ μιλάει μὲ σκιές.

Νὰ ἀκούει φωνές.

Φανταζόταν σκηνὲς ποὺ προβάλλονται κάθε ἀργὰ στὸ βουβὸ σινεμὰ τοῦ πόνου του.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἦταν εἰρηνικὸς καὶ ἄκακος. Ἥσυχος καὶ ἀθόρυβος.

Μιλοῦσε καὶ χαμογελοῦσε σὲ ὅλους.

Ὅταν τὸν χαιρετοῦσες ἄνθιζε τὸ πρόσωπό του. Μονάχα μὲ ὁρισμένους ἦταν κάπως ἐπιφυλακτικὸς καὶ ἀπόμακρος.

Ἐνίωθε μὲ ἕνα δικό του τρόπο τὴν σκληρότητα ποὺ ἔκρυβαν.

– Αυτούς νὰ τοὺς προσέχετε, συμβούλευε τοὺς θαμῶνες τοῦ καφενείου.

Εἶναι κακοὶ ἄνθρωποι.

Κάτω ἀπὸ τὴν γραβάτα ὑπάρχει βρωμιά. Μυρίζει ἡ καρδιὰ τοὺς πονηριά.

Παρ’ ὅλα τὰ προβλήματά του, δὲν ἔπαψε οὔτε μία στιγμὴ νὰ πλάθει ὄνειρα.

Νὰ κοιμᾶται στὴν ἀγκαλιὰ τῆς προσωπικῆς του ἐλπίδας.

Νὰ πίνει πρωινὸ μὲ πρόσωπα τῆς φαντασίας του καὶ νὰ κοιμᾶται στὶς γλυκιὲς ἀγκαλιὲς τῶν ὀνείρων του.

Αὐτοὶ τουλάχιστον νοιάζονται γιὰ κεῖνον.

Τὸν γλυκοχαιρετοῦσαν καὶ τὸν προσεχαν.

Καὶ ἂς μὴν ὑπῆρχαν.

Οἱ ἄλλοι, οἱ «κανονικοί», τὸν κυνηγοῦσαν. Κρυφὰ τὸν λοιδοροῦσαν.

Κι αὐτὰ τὰ βλέμματά τους, πόσο πολὺ τὸν τυραννοῦσαν.

Γεμάτα οἶκτο καὶ λύπηση.

Ἀπόρριψη καὶ περιφρόνηση ποὺ κόβει σὰν τζάμι.

Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς κοιτοῦσε στὰ μάτια. Σχεδὸν καθόλου.

Εἶχε σκυμμένο τὸ κεφάλι καὶ μετροῦσε τὰ βήματά του στὰ σοκάκια τῶν μονολόγων του. Λὲς καὶ περίμενε ν’ ἀλλάξει ὁ δρόμος τῆς ζωῆς του.

Ἕνα βράδυ τὸν κέρασα μία μπίρα.

Τὴν δέχτηκε μὲ χαμόγελο.

Ἔστρεψε τὸ πρόσωπό του καὶ μὲ κοίταξε κατευθείαν στὰ μάτια, σπάνιο φαινόμενο γιὰ ἐκεῖνον.

Λὲς καὶ ἤθελε νὰ μοῦ κάνει κάποια μεγάλη δήλωση.

Μία σπουδαία ἀνακοίνωση.

– Φίλε, αὔριο ἔχω ἐπέτειο.

– Τί ἐπέτειο, βρὲ ; τοῦ ἀπάντησα μὲ ἀπορία. Μήπως ἐννοεῖς γενέθλια;

– Ὄχι. Ἐπέτειο. Ξέρω τί σου λέω.

Σὰν αὔριο τῆς Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Ἦταν ἡ μέρα ποὺ ἦρθα στὴν ζωή.

Κανεὶς δὲν χάρηκε.

Κανεὶς δὲν γέλασε.

Ἦταν ὅλοι τους βουβοὶ καὶ τρομαγμένοι.

– Ποῦ τὸ ξέρεις, ρέ; Γιατί τὸ λές;

– Ναί, ξέρω τί σου λέω.

Κανεὶς δὲν χάρηκε.

Μοῦ τὸ εἶπε ὁ μεγάλος μου ἀδελφός.

Δὲν ἤθελαν ἄλλο παιδὶ καὶ ἐγὼ τοὺς ἔτυχα.

Ἀπὸ τύχη γεννήθηκα.

Θύμωσαν μαζί μου.

Ντρεπόντουσαν γιὰ μένα.

Δὲν μὲ ἤθελαν.

Ἡ μάνα ντρεπόταν νὰ μὲ θηλάσει.

Πῆρε φάρμακα γιὰ νὰ σταματήσει τὸν θηλασμό.

«Σὲ τέτοια ἡλικία νὰ δείχνω τὰ στήθη μου; Ντροπῆς εἶναι».

Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦσε καὶ ἡ γιαγιά μου.

Ἡ μάνα τοῦ πατέρα μου.

Δύστροπη καὶ σκληρὴ γυναίκα.

Ἔζησε σὲ ἐποχὲς ὅπου τὸ κορίτσι θεωρούταν κατάρα γιὰ μία οἰκογένεια.

Ἡ δὲ ζωὴ τῆς γυναίκας σκέτη κόλαση.

Ὑποταγή, ὑποτέλεια, βία καὶ περιθώριο.

Λίγο καλύτερα ἀπὸ τὰ ζῶα τῆς φαμίλιας.

Ἔτσι ἡ γιαγιὰ μισοῦσε τὴν ζωή.

Ὁτιδήποτε εἶχε σχέση μὲ τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς. Δὲν ἔζησε αὐτή, δὲν χάρηκε, κανεὶς νὰ μὴν χαρεῖ.

Αὐτὸ ἦταν τὸ κρυφό της δόγμα.

Ἔλεγε καὶ ξανάλεγε στὴ μάνα μου,

«Τί τὸ θέλατε τὸ παιδὶ σὲ τέτοια ἡλικία; Νὰ σᾶς κοροϊδεύει ὁ κόσμος ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε καλὰ τὶς ὁρμές σας; Ρεζίλι γίναμε σὲ ὅλο τὸ χωριό».

Προσπάθησαν νὰ μὲ ρίξουν πολλὲς φορές.

Τί μπουνιὲς ἔδινε ὁ πατέρας στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, τί βίαιες καὶ κουραστικὲς δουλειὲς τίποτα.

Δὲν ἔλεγα νὰ τὸ κουνήσω.

Μέσα ἐκεῖ, γραπωμένος ἀπὸ τὴν ζωή.

Λένε οἱ παλιοὶ ὅτι ἅμα εἶναι νὰ παιδευτεῖς, θὰ παιδευτεῖς.

Δὲν τὴν γλυτώνεις.

Καὶ ἐγώ, φίλε μου, παιδεύομαι ἀπὸ τὴν πρώτη ἀνάσα ζωῆς.

Κατάλαβες τώρα, γιατί σου λέω ὅτι δὲν μὲ ἤθελες κανείς;

Αὐτὸ τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα στοιχείωσε μέσα στὴν ὕπαρξή μου.

Ξημερώνει, βραδιάζει καὶ ἐγὼ διερωτῶμαι,

«Μὲ θέλεις κανείς;».

Μόλις τελείωσε τὴν φράση αὐτὴ πετάχτηκε πάνω λὲς καὶ τὸν χτύπησε ἠλεκτρικὸ ρεῦμα.

– Ἄντε, καληνύχτα.

Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν μπίρα.

Μέχρι νὰ σηκωθῶ εἶχε χαθεῖ τρέχοντας στὰ παρακάτω στενὰ γύρω ἀπὸ τὸ καφενεῖο.

Εἶχε τοὺς δικούς του ρυθμούς, τὰ δικά του ὅρια καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν δικό του κόσμο ποὺ δὲν χωροῦσαν καθωσπρεπισμοί.

Ὅλα ἦταν ἐλεύθερα, αὐθεντικά.

Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὰ παιδιά, τοὺς παπποῦδες καὶ τὰ ἀδέσποτα ζῶα.

Ὅλους τους ἀδύναμους.

Ἐνίωθε ὅτι συγγένευαν μαζί του.

Μία σχέση πέρα ἀπὸ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν λογικὴ ἔρεε μέσα του μὲ αὐτὲς τὶς ὑπάρξεις.

Τὸ πατρικό του σπίτι τὸ εἶχε γεμίσει σκύλους καὶ γάτες.

Χελῶνες, μικρὲς κουκουβάγιες καὶ νυχτερίδες. Περνοῦσε, τὰ τάιζε καὶ ἔπειτα χανόταν καὶ πάλι στοὺς δρόμους.

Εἶχε συμφιλιωθεῖ ἀπόλυτα μαζί τους.

Ὁ κόσμος τῆς λογικῆς τὸν εἶχε ἀπορρίψει.

Ὁ κόσμος ὅμως τῆς «ἀλόγου» φύσεως τὸν εἶχε ἀγαπήσει καὶ ἐντάξει ἀπόλυτα στὴν κοινωνία του.

Τὰ βράδια, ἔπαιρνε κάποιο ἀπὸ τὰ σκυλιὰ τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατέβαινε σὲ φτωχογειτονιὲς τῆς πόλης.

Ὅπου ἔβρισκε μία γριὰ ἢ ἕνα γέρο μόνο του βουτηγμένο στὴν μοναξιά, τὸν ἀγκαλίαζε, τοῦ ἔκανε ἀστεία καὶ καθόταν γιὰ παρέα.

Ἔπαιρνε μπίρες ἀπὸ τὸ περίπτερο καὶ κουβεντίαζε μὲ τὶς ὧρες μαζί τους.

Ἔλεγε ὅτι, ἐπειδὴ ἐνίωθαν τελειωμένοι, ἦταν ὡραῖοι.

Ἡ σωματικὴ ἀδυναμία ἄνθιζε μία δύναμη στὴν ψυχή τους.

Τοῦ ἄρεσε ἡ παρέα τους.

– Νὰ σοὺ κάνω, παιδί μου, ἕνα καφεδάκι;

– Ὄχι, ρὲ θεία, τί νὰ τὸν κάνω τὸν καφέ; Ὁ καφὲς εἶναι γιὰ κείνους ποὺ θέλουν νὰ θυμοῦνται.

Ἐγὼ προτιμῶ νὰ ξεχνῶ.

Νὰ μὴν σκέφτομαι.

Νὰ ἡσυχάζει ὁ νοῦς μου.

Ἔτσι ἡ μπιρίτσα κάνει καλύτερη δουλειά.

Μὲ ζαλίζει.

Θολώνει τὸ μυαλὸ καὶ δὲν καταλαβαίνω τίποτα. Μὲ νιώθεις;

Οἱ γερόντοι ἔγνεφαν συγκαταβατικὰ κι ἂς μὴν καταλάβαιναν τίποτα ἀπολύτως.

Ἡ οὐσία γι’ αὐτοὺς ἦταν ὅτι εἶχαν μία παρέα. Ἕναν ἄνθρωπο νὰ ποῦν μία κουβέντα.

Γιὰ τὰ περασμένα μεγαλεία τους, τοὺς ἄνδρες ποὺ τὶς τυραννοῦσαν, γιὰ τὰ παιδιά τους ποὺ ἔλειπαν στὰ ξένα.

Οἱ περισσότεροι γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη ποὺ ἐνίωθαν.

Ἐκεῖνος τοὺς ἄκουγε. Δὲν μαρτυροῦσε τὰ μυστικά τους καὶ τὸ κυριότερο δὲν ἀπέρριπτε κανένα.

Ἀντιθέτως τοὺς ἔδινε μὲ τὸν δικό του τρόπο δύναμη.

– Ἔλα, μωρὲ θεία.

Ὅλοι λίγο πολὺ σταυρωμένοι εἴμαστε σὲ αὐτὸ τὸν ντουνιά.

Κάθε σπίτι καὶ καημός.

Κάθε ἄνθρωπος καὶ βάσανα.

Εἶδες ἐσὺ κανένα νὰ μὴν κουβαλάει σταυρό;

Δὲς καὶ ἐμένα ποὺ εἶμαι ἕνα ρεμάλι.

Κανεὶς δὲ μὲ ὑπολογίζει.

Ὅλοι μὲ λυποῦνται καὶ μὲ φωνάζουν, «τρελό», «κακομοίρη», «ἄχρηστο».

Ἐντάξει ὅμως.

Ζῶ καὶ ἐγώ.

Ἀντέχω.

Ἐφτίαξα τὸν δικό μου κόσμο καὶ εἶμαι πρίγκιπας.

Αὔριο ξημέρωνε τῆς Σταυροπροσκύνησης. Γιόρταζε.

Σκέφτηκε νὰ πάει σπίτι.

Νὰ κάνει κανένα μπάνιο.

Νὰ ἀλλάξει τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε σχεδὸν ἔξι μῆνες.

Οἱ γείτονες τοῦ ἄφηναν στὴν πόρτα κανένα ρουχαλάκι.

Καλὰ ἦταν.

Φορεμένα, ἀλλὰ καθαρὰ καὶ σιδερωμένα. Σκέφτηκε ὅτι εἶχε νὰ πάει πολὺ καιρὸ στὴν ἐκκλησία.

Τοῦ εἶχε λείψει.

Δὲν μποροῦσε νὰ παραμείνει πολλὴ ὥρα μέσα στὸ ναό, μία καὶ δὲν ἡσύχαζε τὸ βῆμα του, ἀλλὰ ὡστόσο θὰ ἄναβε τὸ κερί του καὶ θὰ ἔκανε τὸν Σταυρό του.

Πῆγε σπίτι.

Πλύθηκε.

Ἔβαλε τὰ καθαρὰ ροῦχα καὶ κατέβηκε στὴν ἐκκλησία.

Εἶχε ἀρκετὸ κόσμο.

Ἄναψε κερὶ καὶ σταμάτησε δίπλα σὲ ἕνα παιδί. Ἐκεῖ ἀναπαυόταν.

Ἐνίωθε πιὸ οἰκεία.

Τοὺς ἐνήλικες δὲν τοὺς ἐμπιστευόταν.

Κάθισε κατάχαμα.

Δὲν ἤθελε τὶς καρέκλες.

Ἄλλωστε ἤξερε ὅτι δὲν θὰ μπορέσει νὰ μείνει πολύ.

Θὰ τὸν ἐπίανε πάλι αὐτὴ ἡ νευρικότητα.

Ἡ τρεχάλα.

Ἡ λειτουργία ἦταν ὑπέροχη.

Ἐνίωθε πολὺ ὄμορφα.

Τὸν εἶχε συνεπάρει τόσο πολὺ ποὺ ξέχασε τὰ τρελὰ βήματά του.

Εἶχε εἰρηνεύσει ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του.

Μία γλυκιὰ ὑπερκόσμια ἡδονὴ ἔρεε μέσα στὸ εἶναι του.

Ποτὲ δὲν εἶχε νιώσει τέτοια θαλπωρή.

Τέτοιο δυνατό, ζεστὸ καὶ ὄμορφο συναίσθημα. Λὲς καὶ κάποιος τὸν ἀγαποῦσε.

Λὲς καὶ κάποια τὸν κρατοῦσε ἀγκαλιά.

Αἰσθάνθηκε ἕναν γλυκὸ ὕπνο νὰ ξελογιάζει τὰ μάτια του.

Ἔγειρε τὸ κορμί του στὸ πάτωμα.

Ξάπλωσε.

Σταύρωσε τὰ χέρια του στὸ στῆθος καὶ μάζεψε τὰ πόδια του στὴν κοιλιά του.

Ἔγινε ἕνα κουβαράκι.

Σὰν μικρὸ παιδί.

Μερικοὶ γέλασαν.

Ἄλλοι πάλι ἐκνευρίστηκαν μὲ τὴν ἀσέβειά του. Τί στάση ἦταν αὐτὴ μέσα στὸ ναὸ καὶ μάλιστα ἐν ὥρα Λειτουργίας;

Ἄσχημα πράγματα.

Μερικοὶ εἶπαν νὰ τὸν ξυπνήσουν.

Νὰ τὸν σκουντήξουν. Ὁρισμένοι ὅμως ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν τοὺς ἐμπόδισαν.

– Ἀφῆστε τὸν. Δὲν ἐνοχλεῖ κανένα.

Ἐκεῖνος ἔδειχνε τόσο εὐτυχισμένος.

Τόσο χαρούμενος καὶ γαλήνιος.

Λουσμένος στὸ φῶς.

Ἔφεγγε μακαριότητα, ποὺ ἔλειπε ἀπὸ ὅλους τους ἐπικριτές του καὶ ἂς μιλοῦσαν μὲ τόσο «σεβασμὸ» καὶ θρησκευτικὸ στόμφο γιὰ τὰ τελούμενα μυστήρια.

Ἐκεῖνος εἶχε τὴν Χάρη καὶ αὐτοὶ τὸν νόμο.

Ἡ λειτουργία τελείωσε.

Ὁ Σταυρὸς ἦταν πλέον στὴν μέση του ναοῦ. Στολισμένος μὲ ἄνθη ποὺ μοσχοβολοῦσαν ἐλπίδα.

Οἱ πιστοὶ εἶχαν σηκωθεῖ ἀπὸ τὶς θέσεις τους, σχηματίζοντας οὐρὲς γιὰ τὸ ἀντίδωρο.

Αὐτὸς δὲν ἔλεγε νὰ ξυπνήσει.

Στὴν ἴδια θέση γαλήνιος.

Στὴν ἴδια στάση ἀκίνητος καὶ φωτεινός.

Ὁ πάπα Χρῆστος εἶπε νὰ φωνάξουν τοὺς ἐπιτρόπους.

– Καλὰ δὲ βλέπετε τὸ παλικάρι: Ξυπνῆστε τὸν νὰ πάρει κι αὐτὸς ἀντίδωρο. Νὰ πάει σπίτι του.

– Σήκω, νεαρέ. Ξύπνα. Τελειώσαμε, εἶναι ὥρα νὰ πηγαίνεις.

Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε μόλις ἀρχίσει.

Στὸ ναὸ εἶχε μείνει μονάχα τὸ σῶμα του.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ταξίδευε.

Στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ὁ ναὸς γέμισε ἀπὸ παιδιὰ καὶ γέρους.

Στὴν αὐλή, μπροστὰ στὴν πόρτα, εἶχαν παραταχθεῖ σκύλοι καὶ γάτες.

Λὲς καὶ κάποιος μυστικὰ τοὺς εἶχε εἰδοποιήσει. Οἱ ἀγαπημένες τοῦ γιαγιάδες ξαγρύπνησαν δίπλα στὸ λείψανο τοῦ γλυκοῦ «τρελοῦ» τους. Ὅλοι οἱ «ἀνώνυμοι» ἦταν ἐκεῖ.

Τὸν ἔθαψαν ὅπως τὸν βρῆκαν.

Σὲ στάση ἐμβρύου...

Πηγή: Αμφοτεροδέξιος..., Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό