Η Ιερά Μονή Παναγίας Γουμένισσας, στο νομό Κιλκίς, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της Μακεδονίας και υπήρξε το εκκλησιαστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής για αιώνες. Παράλληλα, η μονή αποτέλεσε την αφορμή να δημιουργηθεί η ομώνυμη πόλη της Γουμένισσας, γύρω από το ιστορικό αυτό μοναστήρι.

Η αγία Νόννα γεννήθηκε τό 304 μ.Χ. στήν κώμη Αριανζό τής Καππαδοκίας, πού βρισκόταν κοντά στήν πόλη Ναζιανζό. Οι γονείς της ονομάζονταν Φιλτάτιος καί Γοργονία.

Βρίσκεται στίς ἀνατολικές ἐσχατιές τοῦ νομοῦ, σέ ἀρκετή ἀπόσταση ἀπ' τό χωριό Πηγές, σκαρφαλωμένο στήν πλαγιά μιᾶς ἀπόκρημνης παραφυάδας τῶν Τζουμέρκων, τοῦ Κοκκινόλακκου, τοῦ ὁποίου τά πόδια γλείφει ἀθόρυβα μέ τά νερά τοῦ ὁ ποταμός Ἀχελῶος ἤ Ἀσπροπόταμος ὅπως τόν λένε. Ἀπ' τά κτίσματα τοῦ παλιοῦ μοναστηριοῦ σώζεται ὁ ναός μόνο ἀκέραιος καί γύρω του ἐρειπωμένα κελλιᾶ τοῦ 18ου αἰώνα, ἀπ' τά ὁποῖα ἕνα ἀναστηλώθηκε πρόσφατα καί ἄλλα ἀνακατασκευάζονται τώρα. Ὁ ναός εἶναι ἀφιερωμένος στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ἀλλά πανηγυρίζει στίς 23 Αὐγούστου, εἶναι δέ μετόχι τῆς μονῆς Ροβέλιστας.

Oι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω Το Συναξάρι των Αγίων και ανάλυση του ποιήματος του Κ. Π. Καβάφη (1925)

Η βυζαντινή Ιερά Μονή Κάτω Παναγιάς ιδρύθηκε το 1250 περίπου από τον Μιχαήλ Β΄ Κομνηνό Δούκα, Δεσπότη της Ηπείρου και τη σύζυγό του, Αγία Θεοδώρα την Βασίλισσα της Ηπείρου. Από τότε λειτουργεί αδιάκοπα ως κοινόβιο μοναστήρι (σήμερα γυναικείο) και διατηρεί εξωτερικά σχεδόν στο ακέραιο την αρχική του παραδοσιακή αρχιτεκτονική και λαμπρότητα, παρά τις καταστροφές κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας.

Στη μέση περίπου του παραλιμνίου δρόμου πού συνδέει το Αγρίνιο με το Θέρμο, βρίσκεται το μοναστήρι της Μυρτιάς. Είναι ένα πολύ σπουδαίο βυζαντινό μνημείο με ιστορία 1000 χρόνων, ένα ονομαστό, ιστορικό και καλλιτεχνικό κέντρο της περιοχής. Ονομάζεται Μυρτιά από γειτνίασή της με την ομώνυμη κοινότητα. Είναι χτισμένο σε μαγευτική τοποθεσία με θέα στη λίμνη Τριχωνίδα.

Η Ιερά Μονή Παναγίας Κουδουμά βρίσκεται στα νότια του νομού Ηρακλείου και είναι ένα από τα πιο ιστορικά μοναστήρια της Κρήτης. Δημιουργήθηκε στα βυζαντινά χρόνια και μετά από αιώνες ερήμωσης, επανιδρύθηκε στο τέλος του 19ου αιώνος από τους Αγίους Παρθένιο και Ευμένιο, μοναχούς της Ιεράς Μονής Οδηγήτριας.

«Λέγω δή Ἠλίαν, τόν προφήτην ἐκεῖνον, τόν ἐπίγειον ἄγγελον καί ἐπουράνιον ἄνθρωπον, τόν χαμαί βαδίζοντα καί τά οὐράνια ἡνιοχοῦντα…, τόν τῶν ὑδάτων ταμίαν…» (ἱερός Χρυσόστομος)

Το 1749 γεννήθηκε στη χώρα της Νάξου Κυκλάδων ο Νικόλαος Καλιβούρτζης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αντώνιος και η μητέρα του Αναστασία.  Είχε και ένα μικρότερο αδελφό, τον Πιέρο, που αργότερα έγινε ένας από τους βασικούς συνδρομητές του πολυγραφότατου Αγίου μας. Από μικρό παιδί πήρε την εκκλησιαστική ευσέβεια από την μητέρα του και έκανε παρέα με τον εξάδελφό του, μετέπειτα επίσκοπο Ευρίπου Ιερόθεο.

Στο τέλος του 3ου αιώνος επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού στα μέρη της Μ. Ασίας ζούσε ένα αντρόγυνο χριστιανών, ο Δωρόθεος και η Ευσεβία. Διακρίνονταν για τη βαθιά και συνειδητή πίστη στον ένα και αληθινό Θεό, για τα έργα της φιλανθρωπίας, για τη συνετή ζωή τους. Το ανδρόγυνο αυτό βίωνε έναν κρυφό πόνο. Δεν είχαν αξιωθεί να αποκτήσουν παιδί που θα τους έδινε μεγάλη ευτυχία και θα κληρονομούσε και τα πλούτη τους.