Σεμνό καί δυναμικό τό μήνυμα τοῦ μήνα Σεπτεμβρίου, ἀναδύεται ἀπό τή φωτεινή μορφή μιᾶς γυναίκας, τῆς ἁγίας διακόνισσας Φοίβης (+3 /9). Στόν μυθικό θεό τοῦ φωτός, τόν ᾿Απόλλωνα Φοῖβο, παραπέμπει τό ὄνομά της. ῾Η ἔνταξή της ὅμως στήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἁγία ζωή της συνέδεσαν τή Φοίβη μέ τόν ζωντανό Θεό, τόν ἄδυτο ῞Ηλιο τῆς Δικαιοσύνης. Τήν ἀνέδειξαν στιλπνό κάτοπτρο τοῦ δικοῦ του ἀνεσπέρου φωτός.

Τό βιογραφικό της σημείωμα τό διασώζει ἐγκωμιαστικά ὁ ἴδιος ὁ δάσκαλός της, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μέσα σέ δύο μόλις στίχους (Ρω 16,1-2): «᾿Αδελφήν ἡμῶν», δηλαδή τοῦ ἑαυτοῦ του καί ὅλων τῶν χριστιανῶν, τήν ὀνομάζει. Τή μνημονεύει μέ τό εἰδικό ἀξίωμα πού τῆς εἶχε ἐμπιστευθεῖ ἡ ᾿Εκκλησία, ὡς «διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεγχρεαῖς». ῾Η πληροφορία ὅτι προστάτευσε καί βοήθησε πολλούς -καί αὐτόν τόν Παῦλο- ἀποκαλύπτει πόσο ἄριστα ἀξιοποίησε τό ἀξίωμά της ἡ σεμνή διακόνισσα, ἀναπτύσσοντας ἕνα πλούσιο κοινωνικό καί πνευματικό ἔργο. ᾿Αδιαμφισβήτητη καταξίωση τοῦ προσώπου καί τῆς διακονίας τῆς Φοίβης συνιστᾶ τό γεγονός ὅτι ὁ ἀπόστολος τῆς ἀνέθεσε νά μεταφέρει τήν πρός Ρωμαίους ᾿Επιστολή ἀπό τήν Κόρινθο στή Ρώμη.

῾Η᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πνευματική μας οἰκογένεια. ῎Αν σέ μία ἁρμονική οἰκογένεια τό κάθε μέλος προσπαθεῖ νά προσφέρει ὅ,τι καλύτερο μπορεῖ -ὁ πατέρας τόν κόπο, ἡ μάνα τή στοργή, τά παιδιά τήν ὑπακοή κτλ.-, καί κανείς δέν μένει ἀδιάφορος, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τή στάση μας ἔναντι τῆς πνευματικῆς μας οἰκογένειας, τῆς ᾿Εκκλησίας. Ποικίλο καί πολύπλευρο τό ἔργο της, ὅπως πολυποίκιλη εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται ὅμως τά δικά μας χέρια, τά δικά μας πόδια, τή δική μας σκέψη καί καρδιά γιά νά πραγματωθεῖ. ᾿Ανεξαρτήτως φύλου, ἡλικίας, ἐπαγγέλματος, κοινωνικοῦ καί μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, καλούμαστε ὅλοι νά συμμετέχουμε στή ζωή καί στό ἔργο τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ο ἐργοδότης Κύριος λογαριάζει ἀκόμη κι ἕνα ποτήρι νερό πού τό δίνουμε στό ὄνομά του, καταγράφει τήν κάθε προσφορά στό βιβλίο τῆς ζωῆς!

Σήμερα, στίς περισσότερες ἐνορίες ἀλλά καί στίς χριστιανικές ἀδελφότητες, πού ἐργάζονται παράλληλα, ἐπιτελεῖται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιόλογο ἔργο, πνευματικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό· Λειτουργοῦν συσσίτια, περιθάλπονται ἀναξιοπαθοῦντες, τροφοδοτεῖται ἡ ἱεραποστολή (ἐσωτερική καί ἐξωτερική), ὀργανώνονται κατασκηνώσεις, ἐκδίδονται πνευματικά βιβλία καί περιοδικά. Τά ἔργα αὐτά καί πολλά παρόμοια προγραμματίζονται, βέβαια, ἀπό τούς λίγους ὑπευθύνους. ᾿Απαιτοῦν ὅμως συνεργάτες, πολλούς καί ἀφοσιωμένους, πού μέ τό ζῆλο καί τήν ταπείνωση τῆς Φοίβης θά ὑποταχθοῦν στό θέλημα τοῦ Κυρίου, θά ἐγκολπωθοῦν τό σταυρό του καί μέ πρότυπο τήν Παναγία μητέρα του θά γίνουν συνεργοί Θεοῦ.

Καταρτίζοντας τό πρόγραμμά σου στήν ἀρχή τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, σκέφθηκες, ἀγαπητέ ἀναγνώστη, τί μπορεῖς νά προσφέρεις ἐσύ στό ἔργο τῆς ᾿Εκκλησίας; Εἶναι χρέος καί τιμή σου!

(Πηγή: «Διακόνισσα Φοίβη. Χρέος καί τιμή», Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ακτίνες)

Συνεργάτριες του Αποστόλου Παύλου. 4
Η Αγία Φοίβη

«Συνίστημι δε υμίν Φοίβην την αδελφήν... και γάρ αύτη προστάτις πολλών έγενήθη και αυτού εμού.» (Ρωμ. ιστ, 1-2)

Στον κύκλο των συνεργατριών του απ. Παύλου περίοπτη θέση κατέχει ή Διακόνισσα Φοίβη.

Ή Φοίβη ήταν εξαίρετη ψυχή. Ψυχή με πνευματικά ενδιαφέροντα. Γι' αυτό και όταν ό απ. Παύλος επισκέφτηκε τις Κεγχρεές, στην Κόρινθο, και κήρυξε τη νέα διδαχή, τη διδαχή του Χριστού, ή ευγενής Φοίβη προσκολλήθηκε στον κήρυκα του Χριστού με αφοσίωση. Με τέτοια μάλιστα αφοσίωση, όση ή Λυδία στους Φιλίππους και όση ή Πρίσκιλλα στην Κόρινθο. Και έγινε μια ακούραστη συνεργάτρια τού μεγάλου Αποστόλου στην ιεραποστολή, μέσα στον γυναικείο κόσμο.

Ή Φοίβη είναι ή πρώτη γυναίκα πού αναφέρεται σαν Διακόνισσα στην Καινή Διαθήκη. Ήταν ένα υπούργημα πού της εμπιστεύτηκε ό Απόστολος τού Χριστού. Και φάνηκε αντάξια στην σχετική αποστολή. Ανταποκρίθηκε απόλυτα στις προσδοκίες του πνευματικού της Διδασκάλου με αποτέλεσμα να πάρει εξέχουσα θέση στην καρδιά του, πού χτυπούσε αδιάκοπα για το Χριστό.

Ό απ. Παύλος περιέβαλε την πιστή και αφοσιωμένη του συνεργάτρια της Εκκλησίας των Κεγχρεών με μεγάλη εμπιστοσύνη. Μπορούσε να της εμπιστευτεί όλο του τον κόπο και μόχθο για το Ευαγγέλιο τού Χριστού. Και το απέδειξε αυτό έμπρακτα. Έτσι, όταν έγραψε στην Κόρινθο την επιστολή του «προς Ρωμαίους» και χρειάσθηκε να τη στείλει στην Εκκλησία της Ρώμης, στα χέρια της Φοίβης την εμπιστεύτηκε. Σ' αυτήν ανέθεσε να μεταφέρει τον πνευματικό αυτό θησαυρό στους χριστιανούς της Ρώμης. Και εκείνη τη μετέφερε με ασφάλεια.

Λίγες ψυχές έδειξαν μεγάλη, απεριόριστη αφοσίωση στον απ. Παύλο. Και ανάμεσα σ' αυτές τις λίγες εξαίρετη θέση κατέχει και ή καλή Άγια Φοίβη. Όταν μάλιστα ό πνευματικός της Διδάσκαλος διακινδύνευσε στις Κεγχρεές απόλυτα τούς εχθρούς τού Ευαγγελίου, αυτήν τον προστάτεψε. Τον ασφάλισε απόλυτα κάθε κίνδυνο. Και ό Απόστολος αυτός του Χριστού σημείωσε αυτήν την πράξη της συνεργάτριάς του. Τη σημείωσε στην «προς Ρωμαίους» επιστολή του. Έγραψε εκεί:

«... Και γάρ αύτη προστάτις πολλών έγενήθη και αυτού εμού.» (Ρωμ. ιστ, 2)

Σ' αυτήν την ίδια επιστολή την αποκαλεί και αδελφή του, πνευματική του αδελφή.

(Πηγή: «Συνεργάτριες του Αποστόλου Παύλου. 4: Η Αγία Φοίβη», π. Γερβάσιου Ραπτόπουλου, Ιεροκήρυκος, Άπαντα Ορθοδοξίας)

Ἀπολυτίκιον. Ήχος α'. Της έρήμον πολίτης.
Συνόμιλος του Παύλου και διάκονος ένθεος, της εν Κεγχρεαίς Εκκλησίας του Θεού έχρημάτισας, ώ Φοίβη ως θεράπαινα Χριστού, και πλήρης ουρανίων αρετών διά τούτο σε ενδιαφέροντα ύμνοις πνευματικοίς, τιμώμεν άνακράζοντες δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σου, ήμίν τα κρείττονα.

Κοντάκιον. Ήχος δ'. Έπεφάνης σήμερον.
Αποστόλων σύσκηνος, Φοίβη θεόφρον, και Χριστού διάκονος, γεγενημένη έπί γης, ενδιαφέροντα ούρανοίς καθικέτευε, ύπέρ των πίστει τιμώντων την μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον
Φώς εισδεδεγμένη το του Χριστού, Φοίβη μακαρία, έργων θείων σου τω φωτί, Κεγχρεών πυρσεύεις, σεμνή την Εκκλησίαν, και ταύτης θεοφόρος, ώφθης διάκονος.

Πηγή: Ακτίνες, Άπαντα Ορθοδοξίας, Ορθόδοξος Συναξαριστής

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Πῶς ἀρχίζει; «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ…». Ἔχει σημασία ἡ ἀρχὴ αὐτή. Σημαίνει, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε παραμύθι, ἀλλὰ μιὰ πραγματικότης. Σημαίνει, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἱστορεῖ τὸ Εὐαγγέλιο συνέβη σὲ ὡρισμένο χρόνο.

Κατά τήν περίοδο πού Αὐτοκράτορας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἤτοι τόν 4ο αἰώνα μ.Χ., στίς Ἰνδίες βασίλευε ὁ Ἀβενίρ. Αὐτός ἀπέκτησε ἕναν υἱό, τόν Ἰωάσαφ, γιά τόν ὁποῖο οἱ ἀστρολόγοι εἶπαν ὅτι, ὅταν μεγαλώση θά γίνη Χριστιανός. Ὅταν τό ἄκουσε αὐτό ὁ Ἀβενίρ, ταράχθηκε, ἀνησύχησε καί προκειμένου νά ματαιώση αὐτήν τήν πρόρρηση ἔκλεισε τόν Ἰωάσαφ σέ ἕνα ἀπομακρυσμένο παλάτι. Συνέστησε δέ στούς ὑπηρέτες καί τούς δασκάλους νά μή ὁμιλήσουν ποτέ μπροστά του γιά τήν πίστη τῶν Χριστιανῶν. Τά χρόνια πέρασαν, ὁ Ἰωάσαφ μεγάλωσε, ἔλαβε λαμπρή μόρφωση, ἀλλά δέν μποροῦσε νά διώξη ἀπό μέσα του τήν μελαγχολία καί τήν ἀπορία γιά τόν περιορισμό του. Ρωτοῦσε νά μάθη γιατί συνέβαινε αὐτό, ἀλλά κανείς δέν τοῦ ἀπαντοῦσε. Κάποτε ὁ πατέρας του τοῦ ἐπέτρεψε νά βγαίνη λίγο ἔξω, γιά ἕναν περίπατο, ἀλλά ὑπό αὐστηρή ἐπιτήρηση. Σέ κάποιον περίπατό του συνάντησε δύο φτωχούς ἡλικιωμένους ἀνθρώπους, τούς πλησίασε μόνος του καί τούς ἔδωσε γενναία ἐλεημοσύνη. Αὐτοί συγκινημένοι τοῦ ἀποκάλυψαν τό μυστικό τοῦ περιορισμοῦ του. Ἀπό τότε διψοῦσε νά μάθη γιά τήν χριστιανική πίστη. Ὁ Θεός, πού δέν ἦταν δυνατό νά παραβλέψη τόν πόθο τοῦ καλοπροαίρετου Ἰωάσαφ, τοῦ ἔστειλε στό παλάτι τόν εὐλαβέστατο ἱερέα Βαρλαάμ, ὁ ὁποῖος προσποιήθηκε τόν πραματευτή, καί ἔτσι μπόρεσε νά συναντήση τόν Ἰωάσαφ, νά τόν κατηχήση καί νά τόν βαπτίση. Ἀργότερα βαπτίσθηκε καί ὁ Ἀβενίρ.

Ὁ Ἰωάσαφ, τελικά, ἀφιερώθηκε στόν Θεό καί ἔγινε κήρυκας καί διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου στήν χώρα του.

Αὐτήν τήν διήγηση τοῦ βίου τοῦ ὁσίου Ἰωάσαφ τήν συνέγραψε, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ Ὁσίου μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Τούς ἀνθρώπους μπορεῖ, ἴσως, κανείς νά τούς ξεγελᾶ καί νά κρύβεται ἀπό αὐτούς, ἀλλά τόν Τριαδικό Θεό δέν μπορεῖ νά τόν ξεγελάση καί δέν μπορεῖ νά κρυφθῆ ἀπό Αὐτόν, ἐπειδή Αὐτός εἶναι ὁ «πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν», καί τίποτε δέν εἶναι ἀφανές ἐνώπιόν Του. Τήν ἀλήθεια αὐτήν τονίζει καί ὁ ἱερός Ψαλμωδός, στόν 138ο Ψαλμό. Λέγει: «Ἰδού, Κύριε, σύ ἔγνως πάντα, τά ἔσχατα καί τά ἀρχαῖα», καί συνεχίζει γιά νά πῆ, ἐρωτώντας τόν Θεό: «Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου καί ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν, σύ ἐκεῖ εἶ, ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾅδην, πάρει· ἐάν ἀναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καί κατασκηνώσω εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καί γάρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καί καθέξει με ἡ δεξιά σου».

Αὐτή ἡ αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ θά πρέπει νά διακατέχη συνεχῶς τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, ἐπειδή θά μᾶς βοηθήση νά εἴμαστε πιό προσεκτικοί στά λόγια μας, τά ἔργα μας καί τήν ἐν γένει συμπεριφορά μας. Ἀκόμη, θά μᾶς προφυλάσση ἀπό τήν ἐμπερίστατη ἁμαρτία καί τά σοβαρά λάθη, κυρίως δέ ἀπό τά πνευματικά λάθη, τά ὁποῖα ἔχουν τραγικές συνέπειες, ὄχι μόνον στόν παρόντα αἰώνα, ἀλλά καί στόν μέλλοντα. Ὅμως, αὐτή ἡ αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ, γιά νά εἶναι πάντοτε ἐναργής καί νά μή ξεθωριάζη, θά πρέπει κανείς νά ζῆ μέσα στήν Ἐκκλησία, νά εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, καί νά προσεύχεται ἀδιαλείπτως. Ἔτσι, θά ἑλκύη τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θά τόν παρηγορῆ, θά τόν προστατεύη, θά τόν ἐνδυναμώνη καί θά τόν στηρίζη πάντοτε, καί ἰδιαίτερα στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, ἤτοι κατά τήν περίοδο τῶν πειρασμῶν, τῶν ἀποτυχιῶν, τῶν δυσκολιῶν καί τῶν θλίψεων.

Ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, ὁ ὁποῖος διακρινόταν ἀπό αὐτήν τήν αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῆς προστασίας Του, ἀναφωνεῖ: «Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μή σαλευθῶ». Δηλαδή, ἔχω ἐπίγνωση ὅτι ὁ Κύριος εἶναι πάντα παρών κοντά μου, καθώς στά δεξιά μου στέκεται, γιά νά μή κλονισθῶ.

Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά τονισθῆ ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη στό δικαστήριο ὁ ὑπερασπιστής (συνήγορος) στεκόταν στά δεξιά τοῦ κατηγορουμένου. Ἑπομένως, ὁ Δαβίδ αἰσθάνεται τόν Θεό ὡς βοηθό καί ὑπερασπιστή τῆς ζωῆς του, ὡς βακτηρία καί στήριγμά του. Καί εἶναι σημαντικό τό νά αἰσθάνεται κανείς τόν Θεό ὡς βοηθό καί ὑπερασπιστή τῆς ζωῆς του, ὡς βακτηρία καί στήριγμά του, γιατί θά μπορῆ νά ὑπερβαίνη τίς δυσκολίες καί νά παραμένη ἀκλόνητος καί ἀσάλευτος.

Δεύτερον. Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι «ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι». Αὐτό σημαίνει ὁ Τριαδικός Θεός «ἐργάζεται» συνεχῶς γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τόν ὁποῖο δημιούργησε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσή» Του. Μάλιστα, ἐνδιαφέρεται καί φροντίζει γιά τόν κάθε ἕναν ξεχωριστά, γιά τήν πνευματική πρόοδό του καί τήν σωτηρία του. Γι’ αὐτό καί ὁ καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κάνει σωστή χρήση τῆς ἐλευθερίας του, βρίσκει πάντα τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν ἁγιασμό καί τήν σωτηρία.

Χαρακτηριστικά εἶναι τά ὅσα γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος σέ ἐπιστολή του πρός τόν ἅγιο Ἀμφιλόχιο, Ἐπίσκοπο Ἰκονίου, σχετικά μέ τήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, καί ἰδιαίτερα γιά ἐκείνους πού πρόκειται νά γίνουν διδάσκαλοι τῶν πιστῶν καί κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Γράφει: «Εὐλογητός εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος σέ κάθε γενεάν ἐκλέγει τούς εὐαρεστοῦντας σέ Αὐτόν καί γνωρίζει τά σκεύη τῆς ἐκλογῆς καί τά χρησιμοποιεῖ διά τήν ὑπηρεσίαν τῶν ἁγίων∙ Αὐτός τώρα ἐσαγήνευσε καί σέ, μέ τά ἀναπόφευκτα δίκτυα τῆς Χάριτος... ὥστε νά θηρεύσης διά τόν Κύριον ἀνθρώπους, καί κατά τό θέλημά Του νά ἑλκύσης ἀπό τόν βυθόν ὅσους εἶχαν συλληφθῆ ὑπό τοῦ διαβόλου».

Τά παραπάνω, πιστεύω, ὅτι ἰσχύουν καί γιά τόν ὅσιο Ἰωάσαφ, τόν ὁποῖο ὁ Θεός «ἐξέλεξε καί ἐσαγήνευσε μέ τά ἀναπόφευκτα δίκτυα τῆς Χάριτος» καί στήν συνέχεια καί αὐτός ἐθήρευσε «διά τόν Κύριον ἀνθρώπους», ἀφοῦ κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν πατρίδα του, τήν Ἰνδία, καί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τόν προσωπικό του ἀγώνα καί μέ τό φωτεινό παράδειγμά του «ἥλκυσε ἀπό τόν βυθόν ὅσους εἶχαν συλληφθῆ ὑπό τοῦ διαβόλου».

Ἡ αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς θά πρέπει νά μᾶς συνέχη, νά μᾶς ἐμπνέη καί νά μᾶς στηρίζη πάντοτε, καί ἰδιαίτερα στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας, οὕτως ὥστε νά παραμένουμε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, μέσα στήν Ἐκκλησία, γιά νά μή «σαλευθοῦμε».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὴ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάισμα, τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεῖς γὰρ τοὶς ρήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ' οὐ πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Σὲ καιροὺς δυσχείμερους γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος, ἔζησε καὶ ἔδρασε ὁ Ἐθναπόστολος καὶ Ἐθνοϊερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779).

Στον καιρό του ασεβέστατου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μαξιμιανού,  μάς μεταφέρει το Συναξάρι του σήμερα εορταζομένου Αγίου Ανδρέου  του Στρατηλάτου, αδελφοί μου. Ο Ανδρέας ήταν Χριστιανός  αξιωματικός, υπό τις διαταγές του ειδωλολάτρη Αρχιστρατήγου  Αντιόχου. Απ’ αυτόν ετέθη επικεφαλής ενός μικρού στρατιωτικού  σώματος και έλαβε την εντολή να αποτρέψει τους Πέρσες οι οποίοι  είχαν παραβιάσει ένα σημείο των ρωμαϊκών συνόρων. Οι στρατιώτες  του, όμως, ήταν κυριευμένοι από φόβο, επειδή ο εχθρός ήταν  πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του.

Η Θεοτόκος Παρθένος είναι κόρη δύο αγίων μορφών της Καινής Διαθήκης, του Ιωακείμ και της Άννας, των οποίων τις προσευχές εισάκουσε ο Θεός και, αν και ήταν ηλικιωμένοι, ανταποκρίθηκε στο αίτημά τους και τους δώρισε μια Κόρη, που αξιώθηκε, για την αγνότητά της, να γίνει η Μητέρα του Θεανθρώπου και Σωτήρα του κόσμου.

Στὸ χῶρο τοῦ σύμπαντος τὸ φαινόμενο τῆς ἔκλειψης τοῦ ἡλίου εἶναι κάτι ποὺ συχνὰ συμβαίνει.

H ΠΑΝΑΓΙΑ ἦταν ἕνα φτωχὸ κορίτσι τῆς Ναζαρὲτ ἀπὸ ἄσημους γονεῖς. Δὲν εἶχε τίποτε ποὺ νὰ προμηνύῃ δόξα. Ἡ γέννησί της πέρασε ἀπαρατήρητη. Ταπεινὴ ἡ εἴσοδός της στὸν κόσμο, ταπεινὴ καὶ ἡ ζωή της.

Πολλοί το ονομάζουν «Σπίτι της Παναγιάς», καθώς κατά την παράδοση το μοναστήρι στο χωριό Προυσός της Ευρυτανίας χτίστηκε στο σημείο το οποίο επέλεξε κατά θαυματουργό τρόπο η Υπεραγία Θεοτόκος.

Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πνευματικὸ στόλισμα τῆς ὀρθοδοξίας. Γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἡ πονεμένη μητέρα, ἡ παρηγορήτρια κ᾿ ἡ προστάτρια, ποὺ μᾶς παραστέκεται σὲ κάθε περίσταση.