Όσο κι αν είναι πλέον συνηθισμένο να σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας, αδιαφορώντας -προκλητικά πολλές φορές- για το διπλανό μας, ένα είναι σίγουρο: Όταν κινδυνεύει κάποιος ή έχει ένα πρόβλημα (μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία), βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο και κατ’ επέκταση το πρόβλημά του πολύ σύντομα θα γίνει και δικό μας! Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όταν μια ποντικοπαγίδα μπαίνει στο σπίτι δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τον ποντικό… Η ιστορία που ακολουθεί είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!

Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. «Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;», αναρωτήθηκε. Όταν, όμως, οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα, λοιπόν, στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: «Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!»

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: «Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε εμένα! Δε με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: «Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω». Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»

Και το βόδι απάντησε: «Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! » Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν αυτόν που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα, όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι …. Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Η γυναίκα αρρώστησε βαριά και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινε λίγες μέρες και επέστρεψε στο σπίτι, αλλά με υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε το σύζυγο να της κάνει ζεστές σουπίτσες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα, όμως, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες πήγαιναν στη φάρμα για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά, όμως, η γυναίκα δεν τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να ταΐσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.

Ο κυρ ποντικός μας έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν’ έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

- Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας!

- Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!

- Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ’ αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!

- Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ…

Εμείς είμαστε τα ποντικάκια…

Εμείς, όμως, είμαστε και οι κότες…

Εμείς και τα γουρούνια… Και κυρίως…

Εμείς και τα βόδια!!!

πηγή: www.synodoiporia.blogspot.gr

Αγίου  Ιουστίνου Πόποβιτς (1894 -1979)

«Εξομολόγηση»

Είμαι ένα ζαρκάδι. Είμαι το αισθητήριο της θλίψης μέσα στο σύμπαν. Πρίν από πολύ πολύ καιρό Κάποιος εξόρισε στην γη ό,τι θλιβερό υπάρχει σε όλους τους κόσμους καί αυτό επιβλήθηκε στην καρδιά μου. Καί από τότε είμαι το αισθητήριο της θλίψης. Ζω με το να τρυγώ την θλίψη από όλα τα όντα και τα κτίσματα. Μόλις πού σιμώσω ένα όν, μου σταλάζει στην καρδιά καί από μια μαύρη σταγόνα θλίψης. Καί η μαύρη πάχνη της θλίψης, ωσάν μικρό ρυάκι, διατρέχει τίς φλέβες μου. Καί εκεί, στην καρδιά μου, τούτη η μαύρη πάχνη της θλίψης γίνεται ωχρή καί μπλάβα.

... Θυμάμαι, νοσταλγώ: τούτη η γη ήταν κάποτε παράδεισος, καί εγώ ζαρκάδι παραδείσιο. Ω, θύμηση, να τρεκλίζω, εκστατικό από την μια χαρά στην άλλη, από την μία αθανασία στην άλλη, από την μία αιωνιότητα στην άλλη!...Ενώ τώρα; Σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μου. Όποιο μονοπάτι κι αν πάρω, βρίσκω πηχτό σκοτάδι. Οι λογισμοί μου στάζουν δάκρυ. Καί τα αισθήματα μου βρίθουν από θλίψεις. Όλο μου το είναι το έχει κυριέψει μια άσβεστη πυρκαγιά θλίψης. Τα πάντα μέσα μου φλέγονται απ' τον πόνο, όμως με τίποτα να αποκαούν. Κι εγώ, το δόλιο, ένα πράμα είμαι μονάχα: αιώνιο ολοκαύτωμα στον κοσμικό βωμό της θλίψης. Καί ο κοσμικός βωμός της θλίψης είναι η γη, ο τεφρός καί σκυθρωπός, ο χλωμός καί θολερός πλανήτης...

Η καρδιά μου είναι νησί απρόσιτο στον απέραντο ωκεανό της θλίψης. Απρόσιτο στην χαρά. 'Άραγε, κάθε καρδιά είναι ένα απρόσιτο νησί; Πείτε μου εσείς, πού έχετε καρδιά! Τί περιβάλλει τίς καρδιές σας; Την δική μου την περιβάλλουν τα ίδια τα βάραθρα καί η άβυσσος του ωκεανού. Και, διαρκώς, ποντίζεται μέσα τους. Τίποτε δεν μπορεί να την ανασύρει, να την κάνει να βγει από εκεί μέσα. Ό,τι κι αν βρεί να πιαστεί, αυτό είναι αρύ σαν το νερό. Γι' αυτό καί τα μάτια μου είναι θαμπά από το δάκρυ καί η καρδιά μου αφανισμένη απ' τον στεναγμό. Οί κόρες των ματιών μου είναι αποσταμένες απ' τίς πολλές νυχτιές πού αντίκρισαν.

...Λαχταρώ να ξυπνήσω την καρδιά μου απ' τον λήθαργο της θλίψης, όμως αυτή όλο και περισσότερο βουλιάζει μέσα του. Φωνάζω στην σκιαγμένη καί κατατρεγμένη από τους φόβους του κόσμου τούτου ψυχή μου να επιστρέψει σ' εμένα, όμως εκείνη όλο καί πιο αδιάφορη απομακρύνεται από εμένα, το θλιμμένο καί μελαγχολικό. Είμαι ζαρκάδι. Αλλά πώς; Δεν ξέρω. Βλέπω, αλλά πώς, κι αυτό δεν το καταλαβαίνω. Ζω, όμως τί είναι η ζωή, δεν κατανοώ.

Αγαπώ, όμως τί είναι η αγάπη, δεν νογάω. Υποφέρω, όμως πώς θεριεύει, αυξά­νει και μεστώνει μέσα μου ο πόνος, αυτό με τίποτα δεν το καταλαβαίνω. Γενικά καταλαβαίνω πολύ λίγα απ' αυτά πού είναι μέσα μου καί γύρω μου. Ή ζωή, ή αγάπη, το πάθημα, όλα τούτα είναι ευρύτερα, βαθύτερα καί απειρότερα απ' την γνώση, την αντίληψη καί την διάνοια μου. Κάποιος μ' έβαλε σε τούτον τον κόσμο καί έδωσε στο είναι μου λίγο νου, γι'αύτό καί λίγα καταλαβαίνω απ' τον κόσμο γύρω μου καί μέσα μου. Πάντα κάτι το απερινόητο, το παράξενο με παρακολουθεί μέσα απ' όλα τα πράγματα, γι' αυτό καί φοβάμαι. Καί τα μεγάλα μάτια μου, μην είναι άραγε γι' αυτό μεγάλα, για να χωρέσουν το αχώρητο, να περιλάβουν το απερίληπτο, να ιδούν το ανείδωτο;

... Πλάι στην θλίψη μου, Κάποιος διέχυσε μέσα μου καί αθανάτισε, και διαιώνισε κάτι, πού είναι μεγαλύτερο κι από τα αισθήματα, ισχυρότερο κι από τίς σκέψεις, κάτι τόσο διαρκές όσο καί ή αθανασία, καί τόσο πελώριο όσο καί η αιωνιότητα. Το ένστικτο της αγάπης. Μέσα του έχει κάτι το παντοδύναμο, το ακατανίκητο. Τούτο είναι πού διαχέεται σε όλους τους λογισμούς μου καί διαφεντεύει όλο μου το είναι, πού σαν μικρή, μικροσκοπική νησίδα, έχει ολόγυρα του, άπειρα, να εκτείνεται, να διαχέεται καί να απλώνεται αυτή, το αίνιγμα της ψυχής μου, ή αγάπη. Σέ όποια γωνιά του είναι μου κι αν στραφώ, αυτήν βρίσκω. Είναι κάτι το πανταχού παρόν μέσα μου, το πιο οικείο. Μέσα μου το είμαι, είναι το ίδιο με το αγαπώ. Μεσ' από την αγάπη είμαι εκείνο πού είμαι. Το να είμαι, το να υπάρχω για μένα, είναι το ίδιο με το να αγαπώ, να στέργω. Καί μήπως μπορεί τάχα να υπάρχει όν χωρίς αγάπη; Τέτοιο όν δεν το ξέρει ή ζαρκαδίσια καρδιά μου.

Μην πληγώνετε την αγάπη μέσα μου. Επειδή πληγώνετε την μοναδική μου αθανασία, την μοναδική μου αιωνιότητα. Καί συνάμα την μοναδική αθάνατη καί αιώνια αξία μου. Γιατί τί άλλο είναι η αξία αν δεν είναι κάτι το αθάνατο καί το αιώνιο; Κι εγώ είμαι αιώνιο καί αθάνατο μόνον με την αγάπη. Είναι ό,τι έχω καί δεν έχω. Μ' αυτήν καί νιώθω καί σκέφτομαι καί βλέπω κι ακούω καί ξέρω καί ζω καί αθανατίζομαι. Όταν λέω «αγαπώ» με τούτο περιλαμβάνω όλους τους αθάνατους λογισμούς μου, όλα τα αθάνατα αισθήματα μου, όλους τους αθάνατους πόθους μου, όλες τίς αθάνατες ζωές μου. Με αυτήν, με την αγάπη, είμαι πέρα από κάθε θάνατο, πέρα από κάθε μη είναι· εγώ το ασημόχρωμο ζαρκάδι, το στοργικό ζαρκάδι, το ζωηρό ζαρκάδι. Μέσα από τρομακτικές χαράδρες καί φρικτές αβύσσους περνάει ή αγάπη μου για σένα, αγαθέ άνθρωπε, για σένα ολάνθιστο δάσος, για σένα μοσχομύριστο χορτάρι, για σένα, Πανάγαθε καί Πάνστοργε! Μέσα από αναρίθμητους θανάτους πορεύεται η αγάπη μου για σένα, γλυκιά μου Αθανασία! Γι' αυτό καί η θλίψη είναι ο μόνιμος συνταξιδιώτης μου. Κάθε βαναυσότητα είναι ολόκληρος θάνατος για μένα. Την περισσότερη βαναυσότητα σε τούτον τον κόσμο την έζησα απ' το πλάσμα πού λέγεται άνθρωπος. Ω, κάποιες φορές αυτός, ο άνθρωπος, είναι ο θάνατος όλης μου της χαράς. Μάτια μου, δείτε μέσα καί πέρα από τον άνθρωπο, τον Πανάγαθο καί Πάνστοργο! Η αγαθότητα καί η στοργή τούτα είναι η ζωή μου, αυτά καί η αθανασία μου καί η αιωνιότητά μου. Χωρίς την αγαθότητα και την στοργή, η ζωή είναι κόλαση. Όταν νιώθω την αγαθότητα του Πανάγαθου καί την στοργή του Πάνστοργου, βρίσκομαι με όλο μου το είναι στον παράδεισο. Όταν όμως σωρεύεται πάνω μου η ανθρώπινη σκληρότητα, αχ, τότε όλοι οι φόβοι μου γίνονται η κόλαση. Γι' αυτό καί σκιάζομαι τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, εκτός απ' τον καλό καί στοργικό.

Βρίσκομαι πλάϊ στον χείμαρο, πού στίς όχθες του φυτρώνει ο μπλάβος ανθός. Ό χείμαρος είναι τα δάκρυα μου. Οι άνθρωποι μου πλήγωσαν την καρδιά κι αντί για αίμα ρέει δάκρυ. Στοργικέ ουρανέ! Να, σου κρένω το μυστικό μου' αντί για αίμα στην καρδιά μου έχω δάκρυ. Όλο τούτο είναι η ζωή μου, τούτο καί το μυστικό μου. Γι' αυτό καί κλαίω για όλους τους θλιμμένους, για όλους τους αθώους, για όλους τους καταφρονεμένους, για όλους τους πληγωμένους, για όλους τους πεινασμένους, για όλους τους αβοήθητους, για όλους τους αδικημένους, για όλους τους βασανισμένους, για όλους τους κακοπαθημένους. Οι λογισμοί μου σωρεύονται απ' την θλίψη καί γρήγορα γίνονται συναισθήματα, πού με την σειρά τους ρέουν ως δάκρυα. Ναί, τα συναισθήματα μου είναι άπειρα καί τα δάκρυα αναρίθμητα. Σχεδόν κάθε συναίσθημα μου θρηνεί καί κλαίει, γιατί μόλις φτερουγίσει από μέσα μου στον κόσμο γύρω μου, συναπαντιέται με κάποια ανθρώπινη βαναυσότητα. "Ω, υπάρχει άραγε, πιο βάναυσο καί πιο ωμό ον από τον άνθρωπο;...

Γιατί βρέθηκα σε τούτον το κόσμο, ανάμεσα σε ανθρώπους; 'Αχ, κάποτε, πρίν από πολύ πολύ καιρό, όταν στα πυκνά καί απέραντα δάση μου δεν ήξερα για τους ανθρώπους, ο κόσμος ήταν για μένα χαρά καί πα­ράδεισος. Κι εγώ πλέριο από χαρά συνύφαινα τίς παραδείσιες επιθυμίες καί την παραδείσια ζωηράδα μου μέσα σε μοσχομύριστο χορτάρι καί σε σφριγηλές σημύδες, μέσα σε γαλήνια δάση καί σε γαλάζιους ουρανούς. Όμως εισήλθε στον παράδεισο μου εκείνος, σκληρός, αμείλικτος καί βλάσφημος, ο άνθρωπος. Καταπάτησε το χορτάρι μου, έκοψε τα δένδρα μου, σκοτείνιασε τον ουρανό μου. Καί έτσι μετέτρεψε τον παράδεισο μου σε κόλαση... Ω, δεν τον μισώ γι' αυτό, τον σπλαχνίζομαι. Τον σπλαχνίζομαι, επειδή δεν έχει τα συναισθήματα εκείνα για τον παράδεισο. Καί δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη για ένα πλάσμα, για οποι­οδήποτε πλάσμα, απ' αυτήν.

Ξέρετε, ένα ζαρκάδι δενμπορεί να μισεί, μπορεί μόνον να λυπάται καί να συμπονεί. Αντιμετωπίζει όλες τίς προσβολές, όλες τίς σκαιότητες με θλίψη καί συμπόνια. Ή θλίψη είναι η εκδίκηση του·η θλίψη μαζί με την συμπόνια... Ω, άνθρωποι πόσο σκληροί καί βάναυσοι είστε! Άκουσα πώς υπάρχουν δαίμονες. Μπορεί να 'ναι χειρότεροι απ' τους ανθρώπους; Μόνον ένα πράγμα εύχομαι, ένα πράγμα θέλω: να μην είμαι ψυχή σε άνθρωπο, συναί­σθημα σε άνθρωπο, λογισμός σε άνθρωπο...

Την κάθε ανθρώπινη βαναυσότητα εγώ την βιώνω σαν χτύπημα, σκληρό, στην καρδιά. Απ' αυτό καί ο ρόζος στην καρδιά μου. 'Αχ, αν ξέρατε πόσες μελανιές έχω στην καρδιά μου! Από τα τόσα χτυπήματα!...Έ, λοιπόν, να τί είμαι, μες στον χαμένο παράδεισο. Ένα ζαρκάδι στον χαμένο παράδεισο! Δείξε μου το έλεος Σου, Πανάγαθε καί Πάνστοργε! Τόσες μελανιές η μια δίπλα στην άλλη, η μια πάνω στην άλλη, άφησαν σημάδια στην καρδιά μου! 'Αχ, σώσε με απ' τους ανθρώπους, από τους βάναυσους καί σκληρούς ανθρώπους! Μόνον έτσι θα μετατρέψεις τον κόσμο μου σε παράδεισο καί την θλίψη μου σε χαρά...

Περισσότερο απ' όλα όσα αγαπιούνται, αγαπώ την ελευθερία. Αυτήν, πού έχει μέσα της την αγαθότητα, την στοργή, την αγάπη. Το κακό, η σκαιότητα, το μίσος είναι το χειρότερο είδος σκλαβιάς. Όταν είσαι σκλάβος τους, είσαι σκλάβος του θανάτου. Καί υπάρχει τάχα μεγαλύτερη σκλαβιά από τον θάνατο; Σέ τέτοια σκλαβιά πορεύονται οι άνθρωποι, αυτοί οι επινοητές καί δημιουργοί του κακού, της σκληρότητας καί του μίσους. Κι εμένα μ' έστειλαν στον κόσμο, μου είπαν καί μου προφήτευσαν, μου όρισαν καί μου προόρισαν: να είσαι θλίψη καί αγάπη. Κι εγώ, μ' όλο μου το είναι, εκπληρώνω τον προορισμό μου: θλίβομαι καί αγαπώ. Θλίβομαι δια της αγάπης, αγαπώ δια της θλίψης. Μπορώ άλλωστε καί αλλιώς σε έναν κόσμο, οπού μένουν άνθρωποι; Εκεί κινείται η ζωή μου, αυτό είναι το πλαίσιο της. Είμαι ολόκληρο καρδιά, μάτια, θλίψη, αγάπη, γι' αυτό καί με συνταράσσει ο φόβος, εκείνος ο θαλπερός φόβος, πού μόνον η θλιμμένη καρδιά τον ξέρει.

Μέσα στην βλασφημία του ο άνθρωπος ούτε πού μπορεί να φανταστεί τα μεγαλειώδη καί θαυμαστά αισθήματα, πού φέρουμε μέσα μας εμείς, τα ζαρκάδια. Ανάμεσα σ' εμάς καί σ' εσάς, άνθρωποι, εκτείνεται η άβυσσος, έτσι, πού ούτε εμείς μπορούμε να κινήσουμε προς εσάς, αλλά ούτε κι εσείς προς εμάς. Δεν έχετε την αίσθηση του κόσμου μας. Αν εμείς, τα ζαρκάδια, αν η καρδιά μας περνούσε στην πλευρά σας, τότε θα είχαμε περάσει στην κόλαση. Κάποτε ήμασταν στον παράδεισο. Εσείς όμως, άνθρωποι, μας τον μετατρέψατε σε κόλαση. Ό,τι είναι οι διάβολοι για εσάς, είστε εσείς, άνθρωποι, για εμάς. Μας αφηγούνται τα δάση: «Είδαμε τον Σατανά να πέφτει απ' τον ουρανό στην γη, έπεσε ανάμεσα στους ανθρώπους κι έμεινε. Αυτός, ο έκπτωτος του ουρανού, είπε: «νιώθω ευχάριστα ανάμεσα στους ανθρώπους, έχω κι εγώ τον παράδεισο μου καί δεν είναι άλλος από τούτους εδώ, τους ανθρώπους»....

Το ξέρω καί το προαισθάνομαι· με περιμένει μια καλύτερη αθανασία από την ανθρώπινη. Για εσάς, άνθρωποι, σ' εκείνον τον κόσμο, υπάρχει καί η κόλαση. Για εμάς όμως, τα ζαρκάδια, υπάρχει μόνον παράδεισος. Γιατί εσείς, άνθρωποι, συνειδητά καί εκούσια επινοήσατε την αμαρτία, το κακό καί τον θάνατο, παρασύροντας κι εμάς σ' αυτά με την μοχθηρία καί την κακία σας, χωρίς την συγκατάβαση μας, επειδή είχατε εξουσία επάνω μας. Γι' αυτό καί θα δώσετε λόγο για εμάς, για όλα τα βάσανα, για όλες τίς δυσκολίες, για όλα τα παθήματα, για όλους τους θανάτους μας. Θα τιμωρηθείτε για εμάς καί εξ αιτίας μας...

Αφουγκράστηκα τον γαλάζιο ουρανό να ψιθυρίζει στην μαύρη γη τούτην την αιώνια αλήθεια: Οι άνθρωποι την ήμερα της Κρίσεως θα δώσουν λόγο για όλα τα βάσανα, για όλες τίς δυσκολίες, για όλα τα παθήματα, για όλους τους θανάτους όλων των γήϊνων όντων καί πλα­σμάτων. Όλα τα ζώα, όλα τα πουλιά, όλα τα φυτά θα σταθούν καί θα κατηγορήσουν το γένος των ανθρώπων για όλους τους πόνους, για όλες τίς προσβολές, για όλα τα κακά, για όλους τους θανάτους πού τους προξένησε μέσα στην αλαζονική φιλαμαρτία του. Γιατί μπρος καί πλάι στο ανθρώπινο γένος συμπορεύονται η αμαρτία, ο θάνατος καί η κόλαση.

Αν ήταν να διάλεγα ανάμεσα στα δημιουργήματα, θα διάλεγα τον τίγρη παρά τον άνθρωπο, γιατί ο τίγρης είναι λιγότερο αιμοβόρος απ' τόν άνθρωπο, θα διάλεγα το λιοντάρι παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο αιμοχαρές απ' αυτόν, θα διάλεγα την ύαινα παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο αποκρουστική απ' αυτόν, θα διάλεγα τον λύγκα παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο επιθετικός απ' αυτόν, θα διάλεγα το φίδι παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο πονηρό απ' αυτόν, θα διάλεγα οποιοδήποτε άλλο θηρίο παρά τον άνθρωπο, γιατί ακόμη καί το φοβερότερο θηρίο είναι λιγότερο τρομερό από τον άνθρωπο..." σας λέω αλήθεια, μέσα απ' την καρδιά μου σας μιλώ. Γιατί ο άνθρωπος επινόησε καί δημιούργησε την αμαρτία, τον θάνατο καί την κόλαση. Καί τούτο μέσα σ' όλους τους κόσμους μου είναι το χειρότερο από τα χειρότερα, το πιο τερατώδες απ' τα τερατωδέστερα, το φοβερότερο απ' τα φοβερότερα.

Το ακούω, όταν βουίζει ο χείμαρος των δακρύων: οι άνθρωποι κομπάζουν για κάποια νοημοσύνη. Εγώ όμως, τους βλέπω μέσα από τα κυριότερα έργα τους, την αμαρτία, το κακό καί τον θάνατο. Καί συμπεραί­νω πώς, αν η νοημοσύνη τους έγκειται στο ότι επινόησαν καί δημιούργησαν την αμαρτία, το κακό καί τον θάνατο, τότε αυτό δεν είναι χάρισμα, αλλά κατάρα. Ή νοημοσύνη πού ζει καί εκφράζεται με την αμαρτία, το κακό καί τον θάνατο είναι θεία τιμωρία. Μεγάλη νοημοσύνη, μεγάλη καί η τιμωρία. Θα ήταν προσβολή για εμένα αν μου έλεγαν πώς είμαι νοήμον, κατά τον τρόπο τον ανθρώπινο νοήμον. Αν μια τέτοια νοημοσύνη είναι το μοναδικό ίδιον των ανθρώπων, τότε, όχι μόνον την απαρνούμαι αλλά καί την καταριέμαι. Αν απ' αυτήν εξαρτιόταν ακόμη καί ο παράδεισός μου και η αθανασία μου, τότε θα είχα για πάντα απαρνηθεί καί τον παράδεισο καί την αθανασία.

Με την νοημοσύνη καί χωρίς την αγαθότητα καί την στοργή, ο άνθρωπος είναι ίδιος ο διάβολος. Άκουσα τους αγγέλους του ουρανού, όταν έπλεναν τα φτερά τους στα δάκρυα μου, να λένε: ο διάβολος είναι η μεγάλη νοημοσύνη χωρίς ίχνος αγαθότητας καί αγάπης. Όμως, κι ο άνθρωπος το ίδιο είναι, όταν δεν έχει καλοσύνη καί αγάπη. Ο νοήμων άνθρωπος χωρίς καλοσύνη καί συμπόνια είναι κόλαση για την στοργική ψυχή μου, κόλαση για την πικραμένη καρδιά μου, κόλαση για τα άκακα μάτια μου, κόλαση για το ταπεινό είναι μου. Απ' τήν ψυχή μου μία μόνον επιθυμία αναβλύζει: να μην ζήσω ούτε σε τούτον, ούτε καί σ' εκείνον τον κόσμο πλάι σε άνθρωπο, πού είναι νοήμων ενώ δεν έχει καλοσύνη καί σπλαχνική στοργή. Μόνον τότε αποδέχομαι την αθανασία καί την αιωνιότητα. Αν δεν γίνεται αλλιώς, τότε, θεέ μου, αφάνισε με, μετάβαλέ με σε μη είναι.

Τα λευκά ζαρκάδια τον παλιό καιρό έλεγαν: πέρασε απ' την γη Εκείνος, ο Πανάγαθος καί Πάνστοργος, κι έκανε την γη παράδεισο. Όλα τα οντά, όλα τα πλάσματα δέχτηκαν την άπειρη αγαθότητα, την αγάπη, την στοργή, το έλεος, την ευγένεια καί την σοφία, πού ανέβλυζε απ' Αυτόν. Πάνω στην γη περπά­τησε καί την έκανε ουρανό. Τον έλεγαν Ιησού.

Ω, σ' Αυτόν είδαμε το πόσο μπορεί ο άνθρωπος να είναι υπέροχος καί υπέρκαλος, μόνον όταν είναι αναμάρτητος. Θλιβόταν με την θλίψη μας καί έκλαιγε μαζί μας για τα δεινά, πού οι άνθρωποι μας έφεραν. Ήταν μαζί μας καί ενάντια στα ανθρώπινα δημιουργήματα, ενάντια στην αμαρτία, στο κακό καί τον θάνατο. Αγαπούσε με τρόπο φιλόστοργο καί πονόψυχο όλα τα πλάσματα, τα χάιδευε με μια θεϊκή μελαγχολία καί τα προφύλασσε από την ανθρώπινη αμαρτία, από το ανθρώπινο κακό, από τον ανθρώπινο θάνατο. Ήταν, καί παντοτινά παρέμεινε, ο Θεός μας, ο Θεός των θλιμένων καί κατατρεγμένων κτισμάτων, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο.

Μόνον οι άνθρωποι, πού του μοιάζουν, μας αναπαύουν. Είναι γένος μας, είναι η αθανασία μας καί η αγάπη μας. Ή ψυχή τους έχει συνυφανθεί με την καλοσύνη Του, την ευσπλαχνία Του, την αγάπη Του, την στοργή Του, την ευγένεια Του, την δικαιοσύνη Του καί την σοφία Του. Ή νοημοσύνη τους είναι θεϊκά σοφή, θεϊκά αγαθή, θεϊκά ταπεινή, θεϊκά σπλαχνική. Μοιάζουν με τους φωτεινούς καί αγίους αγγέλους. Γιατί η μεγάλη νοημοσύνη καί η μεγάλη αγαθότητα, όταν γί­νονται ένα, τότε αυτό λέγεται άγγελος.

Γι' αύτό καί η αγάπη μας σπεύδει ολάκερη στον Ιησού, τον Πανάγαθο, τον Πολυέλεο, τον Πάνστοργο. Αυτός είναι ο Θεός μας, Αυτός και η Αθανασία μας και η Αιωνιότητα μας. Το Ευαγγέλιο Του είναι περισσότερο δικό μας, παρά των ανθρώπων, γιατί μέσα μας υπάρχει περισσότερη η αγαθότητα Του, η αγάπη Του, η στοργή Του...Εκείνος. Ω! Ας είναι ευλογητός σ' όλες τίς καρδιές καί σ' όλους τους κόσμους μας! Εκείνος, ο Κύριος καί Θεός μας! Εκείνος, η γλυκιά παρηγοριά μας σε τούτον τον πικρό κόσμο, πού παρέρχεται, η αιώνια ευφροσύνη μας σε εκείνον, τον αθάνατο κόσμο, πού επέρχεται...

Σπάνια φωτογραφία του Αγίου Νικολάου του Πλανά.

Αγαπώ πολύ αυτή τη φωτογραφία.
 Μου αρέσει τούτος ο σκυφτός και ταπεινός παππούλης, σχεδόν στριμωγμένος στον τοίχο από την ίδια του την έγνοια, μην φανεί, μην τον δουν και τον δοξάσουν περισσότερο από τον Κύριο του, μήπως και γίνει αιτία να μην βλέπουν οι χριστιανοί τον Χριστό.....

Ο συνοδός του ευθυτενής, όχι απαραίτητα με αμαρτωλή προαίρεση, το πιθανότερο ανυποψίαστος ή περήφανος για την αγιότητα αυτού που συνοδεύει.
Στηρίζεται στη βακτηρία του ο Γέροντας και χαμογελάει ένα χαμόγελο-χελιδόνι "κρυμμένο πίσω απ' τ' άσπρα γένια του".
Αγαπώ αυτό το χαμόγελο, λίγο πριν πετάξουν τα περιστέρια των Χαριτωμένων και συναντήσουν τις θλίψεις του κόσμου.
Αγαπώ και τον τρόπο που κυρτώνουν τα κομποσχοίνια την πλάτη του, ώστε διάδημα να δείχνει το καλυμμαύχι του.
Αγαπώ το άλλο του χέρι που κουράστηκε από δοσίματα και αναπαύεται -προσωρινά- παράπλευρα της αγαπώσης καρδιάς ή φυλάγεται από παρσίματα (με τρόμο για οποιονδήποτε πλουτισμό εκτός από εκείνον της θείας Χάρης).
Μου πάει αυτός ο Παππούς. Έτσι τοσοδούλης και σκυφτός, ελέγχει τον εγωισμό μου, φιλοξενεί τις παιδικές μου καραμέλες-αθωότητες στις τσέπες του ράσου του, τα συρτά μικρά βηματάκια του με πάνε στις ιστορίες των θυμιατών, το χαμηλό του βλέμμα διασώζει Παναγίες στις δικές μου πτώσεις, η απαλή του περπατησιά κουράζει τους πειρασμούς που ελλοχεύουν στην χειροκροτημένη αλαζονεία των καιρών.
Τύπωσα την εικόνα.
 Δεν αποτύπωσα την αγιότητα, αλλά ελπίζω στα μουρμουρητά των προσευχών σου, καλέ μου παπά Νικόλα, και στις ευχές του γέροντά μου που σε επικαλείται,
έτσι ώστε να λευτερωθούν τα χελιδόνια πίσω από τα γένια σου και να σιγουρευτούμε πως δεν θα πάψουν να έρχονται οι άνοιξες....

Πηγή:anazhthseis-elena.blogspot.com 

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ Εφραίμ είναι ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ, ΠΡΩΗΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ της Ι. Φιλοθέου ! Έχει χρόνια στην Αμερική και έχει ιδρύσει στην Αριζόνα περι τα 20 Μοναστήρια!

Όαση στη πνευματική Σαχάρα της Αμερικής!

Ο Γέροντας είναι κλεισμένος μέσα στο μοναστήρι και κάνει πάρα πολύ προσευχή.

Για αυτό Ο Κύριος μας ανέχεται ακόμη.

Αυτός και ο Αγιορείτες και στoν Σινά , κάνουν πολύ προσευχή και μας δίνει μέρες ο Κύριος.

Μετάνοια , προσευχή, την ευχούλα, και εξομολόγηση, λέει ο Γέροντας Εφραίμ .

Είπε ο Γέροντας. Η αμαρτία σήμερα είναι χειρότερη από ότι στα Σόδομα και Γόμορρα!

Ο Κύριος θα δεχτεί πολλούς και θα κατεβάσει τoν πήχη πολύ χαμηλά για να πάρει κόσμο μέσα.

Αλλιώς δεν θα μπει κανένας!

Αλλά θα φτάσει μέχρι ένα σημείο, μετά θα σταματήσει, πιο κάτω δεν θα πάει.

Έχει όρια.

Αυτά από τον γέροντα Εφραίμ στην Ιερά μονή του Αγίου Αντωνίου από προσκυνητή που πήγε πριν λίγες μέρες..

Ό Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύ­τερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προ­σοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρω­ποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσό­τερο. Ό Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. 

Δεν θα πάει πολύ αυτή ή κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ό Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβή­ρων κανένας μοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανά­σταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ό καημένος σκούπιζε και έλεγε: «Παναγία μου, τι θα γίνει μ' αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά πού προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυ­ναίκα - ήταν ή Παναγία - πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Τού παίρνει την σκούπα από το χέρι και τού λέει: «Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω». Και άρχισε να σκουπίζει. Υστέρα εξαφανί­σθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε ή Παναγία.

Ό Θεός άτι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ό διάβολος, άλλα δουλεύει και ό Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρό­κυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ό Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι' αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ό Θεός, πού κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμει­φθούν αυτοί πού θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός πού κάνει το κακό. Τελικά ό Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ό καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.

Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι' αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως. Όλοι όμως ευθυνό­μαστε για το γκρέμισμα αυτό· όχι μόνον αυτοί πού αφαι­ρούν τις πέτρες και το γκρεμίζουν, άλλα και όσοι βλέ­πουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υπο­στυλώσουμε. Οποίος σπρώχνει στο κακό τον άλλον θα δώσει λόγο στον Θεό γι' αυτό. Και ό διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε εκείνον να κάνη κακό στον συ­νάνθρωπο του και δεν αντιδρούσε. Ό κόσμος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο πού έχει τον τρόπο να πείθει.

- Ό λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο.

- Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο. Βλέπεις, τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν μυα­λό, ενώ ό άνθρωπος πού φεύγει μακριά από τον Θεό γί­νεται χειρότερος από το μεγαλύτερο θηρίο! Κάνει μεγά­λο κακό. Το δυνατό ξίδι γίνεται από το χαλασμένο κρα­σί. Τα άλλα Τα τεχνητά ξίδια δεν είναι τόσο δυνατά. Πιο φοβερό είναι, όταν ό διάβολος συμμαχήσει με έναν άνθρω­πο διεστραμμένο· τότε κάνει διπλό κακό στους άλλους, όπως ό σαρκικός λογισμός, όταν συμμαχήσει με την σάρ­κα, τότε κάνει μεγαλύτερο κακό στην σάρκα. Για να συνεργασθεί ό διάβολος με έναν τέτοιο άνθρωπο, πρέπει αυτός να είναι υπολογίσιμος, να έχει κακή προαίρεση, κακία.

Στην συνέχεια, Θεός φυλάξοι, αυτοί θα φέρουν δυ­σκολίες, θα στριμώξουν ανθρώπους, μοναστήρια. Ή Εκκλησία, ό Μοναχισμός, θα τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμπόδιση στα σχέδια τους. Μόνον πνευματικά μπο­ρεί να αντιμετωπισθεί ή σημερινή κατάσταση, όχι κοσμι­κά. Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα Τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν Τα πράγματα. Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξο­φλούν χρέη. Θα γίνουν έτσι Τα πράγματα, πού δεν θα στε­νοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία πού θα περνάνε - δεν θα λέει φυσικά «δόξα σοι ό Θεός».

Πόσο ό Θεός μας αγαπά! Αυτά πού γίνονται σήμε­ρα και αυτά πού σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από είκοσι χρόνια πού είχε περισσότερη πνευμα­τική άγνοια ό κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα ξέ­ρει ό κόσμος· ή Εκκλησία δυνάμωσε. Ό Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, και θα φροντίσει γι' αυτά πού τού χρειάζονται, φθάνει ό άνθρωπος να πιστεύει και να τηρεί τις εντολές Του.

Πηγή: http://gerontes.wordpress.com 

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης :

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ἀπό διάφορους πολιτικούς ἀκούστηκαν λέξεις λησμονημένες.Απορεί κανείς αν η επανεύρεσή τους είναι γνήσια ή χρησιμοποιούνται προς κατανάλωση και εκμετάλλευση. Μιλώ για λέξεις όπως πατρίδα, πατριωτισμός, Θεός, θρησκεία, οικογένεια, παράδοση και λοιπά σχετικά. Επιτρέπεται να αποδυναμώνονται ιδέες και ιερά νοήματα;
Η ελληνική παιδεία κατάντησε άγονη και στείρα γνώση. Ο Χριστός εξήλθε από τα σχολεία ως φανατικός, ακραίος και ανελεύθερος. Η γλώσσα μας κατακρεουργήθηκε βάναυσα. Μία φοβερή ψυχοπαθολογία βάλθηκε να θανατώσει την εγχώρια λαλιά. Ντρέπονται μερικοί που είναι Έλληνες;
Παράδοση σημαίνει ότι παραλαμβάνεις ό,τι το αληθινό και ζωντανό και το παραδίδεις στους επόμενους ξανακαινουργιωμένο. Είναι μια λιτανεία, μια ιερή πομπή, μια λαμπαδηφορία, όπου μεταφέρεται το φως, φως ιλαρό. Ο ένδοξος στρατηγός Μακρυγιάννης έκλαιγε όταν έβλεπε να χάνεται στους χρόνους της ελευθερίας ό,τι φυλάχθηκε καλά στους χρόνους της δουλείας. Ήταν θρησκομανής και παράλογος ο Μακρυγιάννης;
Η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία δεν εξαντλεί το έργο της στις χιλιάδες πιάτα φαγητού που μοιράζει καθημερινά στους πεινασμένους φτωχούς. Δυστυχώς το κράτος θεωρεί την εκκλησία μας ως καλό φιλανθρωπικό κατάστημα. Η εκκλησία, παρά τις όποιες ανθρώπινες ελλείψεις της, παραμένει πηγή ακένωτου πνευματικού ανεφοδιασμού, υπομονής, εγκράτειας, ελπίδας και αισιοδοξίας. Δεν είναι έτσι;
Φθάσαμε σε άφωτο αδιέξοδο. Βυθιστήκαμε σε τέλμα αδιαφάνειας και ανειλικρίνειας. Χρειάζεται να μελετήσουμε την ιστορία μας, να εντρυφήσουμε στον πολιτισμό μας, να ανάψουμε ένα κερί στην εικόνα του Χριστού για να εμπνευστούμε, να απορρίψουμε τα πολλά περιττά, να μάθουμε να ζούμε με εγκράτεια, απλότητα, ολιγάρκεια και ταπείνωση. Είναι κακό και ανέφικτο;
Οι «προοδευτικοί» μάλλον θα χαμογελάσουν ειρωνικά με τα γραφτά μας. Θα μας πουν αρτηριοσκληρωτικούς, οπισθοδρομικούς και καθυστερημένους. Σήμερα επικρατεί ο ορθολογισμός. Να όμως που η υπερκατανάλωση, η ευμάρεια, η ευδαιμονία, η σπατάλη, τα δάνεια, μας έφεραν σε βαθιά κρίση. Επτωχεύσαμεν πνευματικά. Ανίδεοι και ανίκανοι πολιτικάντηδες ταλαιπώρησαν τον λαό και δεν φαίνεται να μετανοούν και να αναπτύσσουν υγιή αυτοκριτική, σοβαρή μεταμέλεια και ειλικρινή μετάνοια για τα τραγικά λάθη τους. Μιλώ παράλογα;
Οι πολιτικοί κομμάτισαν τον λαό, του έκοψαν το φιλότιμο, το μεράκι, τις φτερούγες της ελπίδας. Έφεραν τον εθνικό διχασμό, έκαναν κόκκινο τον Σαγγάριο, το δράμα του εμφυλίου, τις ορδές του Αττίλα, κάποιους εθνοσωτήρες, την αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, τη διαφθορά των προγραμμάτων, που ανέχονται για το ίδιον συμφέρον οι νομοθετούντες και προστατεύοντες την υγεία της ψυχής. Πολιτικοί και να είναι καταχραστές δημοσίου χρήματος, ο ένας να τα ρίχνει στον άλλο. Όλοι να έχουν δικαιολογίες δυνατές για τους εαυτούς τους. Άλλοι θα απέχουν των εκλογών, άλλοι θα ρίξουν λευκό ή άκυρο ή θα ψηφίσουν από οργή και εκδίκηση ένα ακραίο κόμμα αντιδρώντας. Ο πολιτικός λόγος δεν αγγίζει καρδιές, δεν ενθουσιάζει. Πολλοί δεν είναι βέβαιοι γι’ αυτό που ψηφίζουν. Άλλοι, λένε, θα ψηφίσουν το λιγότερο κακό. Καλά, αλλά γνωρίζουν πράγματι ποιο είναι το λιγότερο κακό;

Τα θαυμαστά γεγονότα και οι Εθνικές Εκλογές με ιερή Λειτανία στην περίοδο της ΕΣΣΔ !
«Μία από τις εκπληκτικές ιδιαιτερότητες της Μονής των Σπηλαίων στο Πσκωφ είναι τα άγια σπήλαια. Σ’ αυτά γεννήθηκε η μονή πριν από 600 χρόνια.

Οι υπόγειοι λαβύρυνθοι απλώνονται κάτω από τις εκκλησίες, τα κελιά, τους κήπους, τα χωράφια, για πολλά χιλιόμετρα. Εδώ κάποτε εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι μοναχοί. Κάτω από τη γη ανήγειραν ναούς και έθαβαν στις αμμώδεις κόγχες τούς αποβιώσαντες αδελφούς, κατά το αρχαίο βιβλικό έθιμο. Μόνο αργότερα, όταν ο αριθμός των καλόγερων αυξήθηκε, άρχισε το μοναστήρι να επεκτείνεται και στην επιφάνεια, πάνω απ’ τα σπήλαια.
Από τα παλιά εκείνα χρόνια, τα σπήλαια τα ονόμασαν «θεόκτιστα», δηλαδή κατασκευασμένα, δημιουργημένα από τον Θεό. Αυτή η ονομασία προέκυψε, όχι λόγω της φυσικής προέλευσης των σπηλαίων, αλλά λόγω της διαπίστωσης ότι τα σώματα των κεκοιμημένων, που εναπέθεταν εδώ, έπαυαν αμέσως να αναδύουν αυτή την ιδιαίτερη μυρωδιά τού πεθαμένου σώματος.
Μέχρι σήμερα, στα σπήλαια έχουν ταφεί περισσότεροι από δεκατέσσερις χιλιάδες άνθρωποι, μοναχοί, κάτοικοι των σπηλαίων, πολεμιστές, που στα χρόνια τού Μεσαίωνα προφύλαξαν το μοναστήρι από επιδρομές των εχθρών. Εδώ τα φέρετρα δεν τα θάβουν, αλλά τα τοποθετούν απλώς το ένα πάνω στο άλλο στις κόγχες και στις σπηλιές. Και οι επισκέπτες, που διασχίζουν τους εκτεταμένους λαβύρινθους με τα κεριά τους να αχνοφέγγουν, μαγεύονται κάθε φορά από τη φρεσκάδα και την καθαρότητα του αέρα των σπηλαίων.
«Ὅπου Θεός βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις», λέει ένας ύμνος. Πράγμα που σημαίνει ότι αν θέλει ο Θεός, οι νόμοι τής φύσης κάμπτονται. Και οι τουρίστες που δεν το πιστεύουν, φεύγουν από τα σπήλαια σαστισμένοι από όσα έχουν διαπιστώσει με τα ίδια τους τα μάτια, ή με την όσφρησή τους για την ακρίβεια.
Με αυτά τα υπόγεια σπήλαια συνδέονται πολλές ιστορίες. Μία απ’ αυτές, σχετικά πρόσφατη, διαδραματίστηκε το 1995, όταν στα Σπήλαια ήρθε ο Μπόρις Νικολάγιεβιτς Γιέλτσιν. Του έδειξε φυσικά το μοναστήρι ο οικονόμος τής μονής, αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ. Αδυνατούλης, ασπρομάλλης, με λιωμένα παπούτσια και τρύπιο ράσο, οδηγούσε την κεφαλή του κράτους και την ακολουθία του φέγγοντας τα λαγούμια με ένα κερί.
Στο τέλος, ο Μπόρις Νικολάγιεβιτς αντιλήφθηκε ότι γύρω του συμβαίνει κάτι ακατανόητο και εξέφρασε την έκπληξή του, διότι δεν ένιωθε δυσωδία αποσύνθεσης, αν και τα φέρετρα με τους μακαρίτες βρίσκονταν στις κόγχες, σε απόσταση που μπορούσες να τα αγγίξεις.
Ο π. Ναθαναήλ εξήγησε στον πρόεδρο:
«Είναι θαύμα Θεού».
Η ξενάγηση συνεχίστηκε. Αλλά μετά από λίγη ώρα, ο Μπόρις Νικολάγιεβιτς επανέλαβε με απορία την ίδια ακριβώς ερώτηση.
«Έτσι το οικονόμησε ο Κύριος», απάντησε εκ νέου ο π. Ναθαναήλ. Πέρασαν λίγα λεπτά και ο πρόεδρος ψιθύρισε στον γέροντα βγαίνοντας από τα σπήλαια:
«Πατερούλη, πείτε μου το μυστικό – με τι τους αλείφετε;».
«Μπόρις Νικολάγιεβιτς», απάντησε ο αρχιμανδρίτης, «υπάρχει κανείς στο περιβάλλον σας που να μυρίζει άσχημα;».
«Φυσικά και όχι!».
«Τότε είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι κάποιος τολμά να μυρίζει άσχημα στο περιβάλλον του Ουράνιου Πατέρα;».
Λένε ότι με αυτή την απάντηση ο Μπόρις Νικολάγιεβιτς ικανοποιήθηκε πλήρως».

«Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όλοι οι κάτοικοι της Σοβιετικής Ένωσης ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στις εκλογές. Την κάλπη για την ψηφοφορία την έφερναν στην τράπεζα του μοναστηριού, όπου μετά το μεσημεριανό γεύμα η αδελφότητα, υπό την εποπτεία του προεστώτα, απέδιδε με απροθυμία και δυσαρέσκεια τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Όμως κάποτε ο γενικός γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής τού ΚΚΣΕ το πήρε χαμπάρι: για κάποιους εκεί αγράμματους μοναχούς είχε καθιερωθεί το παράλογο προνόμιο να ψηφίζουν για τον αδιάσπαστο συνασπισμό κομμουνιστών και ανεξάρτητων, στο δικό τους απαρχαιωμένο αιωνόβιο μοναστήρι, και όχι στο εκλογικό τμήμα. Ο γενικός γραμματέας αγανάκτησε με την κατάσταση και μάλωσε αυστηρά τούς υφισταμένους του για την ανοχή αυτού τού παρασιτικού στοιχείου. Χωρίς καθυστέρηση εξέδωσε διαταγή: Από τις προκείμενες εκλογές για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ και εφεξής (και ες αεί), οι μοναχοί θα προσέρχονται να ψηφίσουν, όπως όλοι οι κάτοικοι της Ένωσης, στα εκλογικά τμήματα του τόπου κατοικίας τους!
Πράγματι την ημέρα των εκλογών (ήταν Κυριακή), μετά την εορταστική λειτουργία στο μοναστήρι, βγήκε από τις πύλες τής μονής επίσημη λιτανεία.
Οι μοναχοί μπήκαν στη σειρά ανά δύο, σε μεγάλη γραμμή, και παρέλασαν ψάλλοντας εν χορώ, διασχίζοντας την πόλη ως το εκλογικό τμήμα. Πάνω από τα κεφάλια τους ανέμιζαν βαριά λάβαρα, ενώ, κατά τη συνήθεια, κρατούσαν μπροστά τους σταυρούς και παλαιές εικόνες. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ως είθισται πριν από κάθε σημαντικό έργο, οι καλόγεροι άρχισαν να τελούν μέσα στο εκλογικό τμήμα δεήσεις. Οι υπάλληλοι, τρομαγμένοι μέχρι θανάτου, προσπάθησαν να αντιδράσουν, αλλά ο ηγούμενος τους επιτίμησε αυστηρά ότι εμποδίζουν τάχα τους πολίτες να εκτελέσουν το συνταγματικό τους καθήκον, όπως συνηθίζεται στους μοναχούς. Αφού ψήφισε η αδελφότητα, με την ίδια λιτανεία επέστρεψε στην αγία μονή.
Περιττό να ειπωθεί ότι στις επόμενες εκλογές η κάλπη περίμενε από νωρίς το πρωί τούς μοναχούς στην τράπεζα της μονής...»

«Κάποτε, το 1986, η τοπική αρχή του κόμματος στο Πσκωφ έφερε στο μοναστήρι έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο του Υπουργείου Μεταφορών. Έδινε την εντύπωση ήρεμου και συγκροτημένου ανθρώπου. Δεν έκανε ανόητες ερωτήσεις –σε ποιο κτίριο μένουν οι σύζυγοι των μοναχών, λόγου χάρη– και δεν αναρωτιόταν γιατί τάχα ο Γκαγκάριν, που πήγε στο διάστημα, δεν κατάφερε να δει τον Θεό. Στο τέλος, όμως, της ξενάγησης, μαγεμένος από την ιδιαίτερα πνευματική επικοινωνία που είχε με τον π. Ναθαναήλ, ξέφυγε στον συνομιλητή του η εξής φράση:
«Ακούστε, έχω εκπλαγεί μαζί σας! Τόσο ενδιαφέροντα και ασυνήθιστο άνθρωπο δεν έχω συναντήσει σε όλη μου τη ζωή! Επιτρέψτε μου όμως: πώς εσείς με αυτό το μυαλό μπορείτε να πιστεύετε στον… εν πάση περιπτώσει, καταλαβαίνετε ποιον εννοώ! Η επιστήμη ανοίγει στην ανθρωπότητα ολοένα και περισσότερους νέους ορίζοντες. Και Θεός δε φαίνεται να υπάρχει εκεί. Συμπαθάτε με κιόλας, αλλά δεν είναι καν χρειαζούμενος. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα πλησιάζει στη Γη από το βάθος του Σύμπαντος ο κομήτης Χάλεϋ και οι επιστήμονες –φανταστείτε!– υπολόγισαν ακριβώς όλη του τη διαδρομή. Και την ταχύτητα! Και την τροχιά! Και γι’ αυτό, να με συγχωρείτε, δε χρειάστηκε ούτε καν η ιδέα του Θεού!».
«Κομήτης είπατε;… Χάλεϋ;», τίναξε την γενειάδα του ο π. Ναθαναήλ. «Άρα, αν έχουν υπολογίσει τα πάντα για τον κομήτη, τότε ο Κύριος δε χρειάζεται, ε; Μάλιστα, κατάλαβα. Λοιπόν, κοιτάξτε, αν με έβαζαν στο σιδηρόδρομο και μου έδιναν χαρτί και μολύβι, θα μπορούσα πραγματικά μέσα σε μια βδομάδα να σας πω πότε και από ποια πλευρά θα έρθει το τρένο. Αυτό όμως θα σήμαινε τάχα ότι δεν υπάρχουν μηχανοδηγοί, ρυθμιστές και μηχανικοί; Ή Υπουργοί Συγκοινωνιών; Αλήθεια αυτό θα σήμαινε; Η Αρχή παντού χρειάζεται!».

«Στις αρχές της δεκαετίας τού ’60, έφτασαν στο μοναστήρι μέλη των περιφερειακών επιτροπών επιφορτισμένα με το καθήκον να ψάξουν και να επινοήσουν κάποια αιτία για το κλείσιμο της μονής. Πηγαινοερχόμενοι στο μοναστήρι, είδαν προσκυνητές που καλλιεργούσαν παρτέρια και ανθόκηπους, και έσπευσαν να απευθυνθούν στον π. Αλύπιο:
«Και επί ποίας βάσης δουλεύουν εδώ αυτοί οι άνθρωποι;», ρώτησαν.
Ο σοβιετικός αρχιμανδρίτης τούς απάντησε:
«Ο αφέντης λαός εργάζεται στη γη του!».
Και δεν ακολούθησαν άλλες ερωτήσεις.
Την επόμενη φορά στάλθηκε από το Πσκωφ, με τους ίδιους σκοπούς, ακόμα μία επιτροπή εθνικού ελέγχου, οικονομική αυτή τη φορά. Ο προεστώς ρώτησε ως τι είχαν έρθει οι αντιπρόσωποι αυτοί.
«Εκπροσωπούμε ένα οικονομικό όργανο, το οποίο…».
Ο π. Αλύπιος τους διέκοψε: «Εγώ μόνο έναν προϊστάμενο έχω, τον επίσκοπο τού Πσκωφ Ιωάννη. Πηγαίνετε να πάρετε άδεια από κείνον. Χωρίς άδεια, δεν μπορώ να σας επιτρέψω την πρόσβαση σε οικονομικά έγγραφα».
Έφυγαν για να πάρουν την άδεια και μέσα σε λίγες ώρες ο αρχιερέας του Πσκωφ τηλεφώνησε στον π. Αλύπιο συγχισμένος, ζητώντας να επιτραπεί ο οικονομικός έλεγχος.
«Μην τηλεφωνείτε για το θέμα, Δέσποτα. Στείλτε μου τηλεγράφημα», απάντησε ο π. Αλύπιος.
Σύντομα έφτασε και το τηλεγράφημα. Τότε, οι ελεγκτές τού καθεστώτος κατέφθασαν εκ νέου στον ηγούμενο. Αυτός, κρατώντας το τηλεγράφημα στα χέρια, τους ρώτησε σκεπτικός:
«Για πείτε μου, είστε κομμουνιστές;».
«Μάλιστα, βασικά κομμουνιστές».
«Και πήρατε την ευλογία από τον επίσκοπο; Από τον Δεσπότη τού Πσκωφ; Μάλιστα… Για στάσου να στείλω τώρα αυτό το τηλεγράφημα στην τοπική επιτροπή τού Κόμματος…».
Και μ’ αυτό, ο οικονομικός έλεγχος της μονής ολοκληρώθηκε».

 (προδημοσίευση από το βιβλίο του π. Τύχωνος Σεβκούνωφ «Σχεδόν άγιοι», εκδόσεις εν πλω, κυκλοφορία μέσα στο Μάιο 2012)

Το βιβλίο είναι best seller στη Ρωσία έχοντας ξεπεράσει μέσα σε λίγους μήνες τα 1.000.000 αντίτυπα και αφορά πνευματικές αφηγήσεις από τη Ρωσία του χθες και του σήμερα που αναδεικνύουν τη δύναμη και το βάθος της πίστης στον Χριστό.

Εκδοσεις Εν Πλω
Στοα του βιβλιου
Πεσμαζογλου 5 και Σταδιου
105 64 Αθηνα
Τηλ. 2103226343
Fax. 2103221238

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2012/05/blog-post_1600.html

Ἀληθινὴ κι᾿ὄχι ψεύτικη χαρὰνοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ᾿εἶναι ταπεινός, πρᾶος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Κι᾿αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰτὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸτὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸὁποῖο δὲν τὸγνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰτὸν ἅγιο λόγο ποὺεἶπε τὸστόμα τοῦΚυρίου: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε´ 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι᾿ἀλλοῦ λέγει:…«Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατὶθὰγελάσετε.» (Λουκ. στ´ 21).

Ὅποιος λυπᾶται καὶ ὑποφέρνει γιὰτὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰο ὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη. Παράκληση δὲν θὰπεῖπαρακάλεσμα, ἀλλὰπαρηγοριά. Γι᾿αὐτὸκαὶτὸἍγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδὴΠαρηγορητής, ἐπειδὴὅποιος τὸπάρει, παρηγοριέται σὲκάθε θλίψη του καὶβεβαιώνεται καὶδὲν φοβᾶται τίποτα. Κι᾿αὐτὴἡβεβαιότητα ποὺδέχεται μυστικά, τὸν κάνει νὰχαίρεται πνευματικά. Καὶπάλι λέγει ὁΚύριος παρακάτω στὴν ἐπὶτοῦὌρους ὁμιλία: «Μακάριοι ἐστὲὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶδιώξωσι καὶεἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,» (Ματθ. ε´ 11). Καὶκατὰτὸν μυστικὸΔεῖπνο εἶπε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶθρηνήσετε ὑμεῖς, ὁδὲκόσμος χαρήσεται•ὑμεῖς δὲλυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ἡλύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.» (Ἰω.ιστ´ 20).

Ὅλα τὰἄλλα ποὺτὰλένε χαρὲς οἱἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀληθινὲς χαρές•μιὰεἶναι ἡἀληθινὴχαρά, τούτη ἢἡπονεμένη χαρὰτοῦΧριστοῦ, ποὺξαγοράζεται μὲτὴθλίψη, γιὰτοῦτο κι᾿ὁΚύριος τη λέγει «πεπληρωμένη», δηλ. τέλεια, ἀληθινή, σίγουρη. (Ἰω. ιστ´ 25). Κι᾿ὁἅγιος Παῦλος στὶς Ἐπιστολές του λέγει πολλὰγι᾿αὐτὴτὴβλογημένη θλίψη ποὺεἶναι συμπλεγμένη μὲτὴχαρά: «Ἡλύπη γιὰτὸν Θεό, λέγει, φέρνει ἀμετάνοιωτη μετάνοια γιὰτὴσωτηρία (δηλ. ἡλύπη ποὺνοιώθει ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, κάνει ὥστε ἐκεῖνος ὁἄνθρωπος νὰμετανοιώσει καὶνὰσωθεῖ, χωρὶς νὰἀλλάξει γνώμη καὶνὰγυρίσει πίσω στὴν ἁμαρτία), ἐνῶἡλύπη τοῦκόσμου φέρνει τὸν θάνατο.» (Κορινθ. Β´, ζ´ 10).

Κι᾿ἀλλοῦλέγει πὼς οἱχριστιανοὶφαίνουνται στοὺς ἀσεβεῖς πὼς εἶναι λυπημένοι, μὰστ᾿ἀληθινὰχαίρουνται: «ὡς λυπούμενοι ἀεὶδὲχαίροντες, ὡς πτωχοὶπολλοὺς δὲπλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶπάντα κατέχοντες,» (Κορινθ. Β´, στ´ 10). Ἀπ᾿αὐτὴτὴν παντοτινὴχαρὰφτερωμένος ὁἅγιος Παῦλος, γράφει ὁλοένα στοὺς μαθητάδες του: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳπάντοτε!» (Φιλιπ. δ´ 4). «Πάλιν χαρῆτε.» (Φιλιπ. β´ 28). «Πάντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε´ 16).

«Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Ζ΄16)

Ὅταν περπατᾶς ἀμέριμνος στόν δρόμο καί ξαφνικά πέφτουν ἐπάνω σου, σέ ρίχνουν βίαια κάτω, σέ βρίζουν μέ τόν χειρότερο τρόπο, σέ πλακώνουν στό ξύλο  χωρίς καμία λύπηση καί ἐσύ ἀντί νά ἀμυνθεῖς, ἀντί νά διαμαρτυρηθεῖς, λές καί ἀπό πάνω εὐχαριστῶ, τότε αὐτό λέγετε μαζοχισμός. Ὅταν ἐμπιστεύεσαι σέ κάποιον τά οἰκονομικά σου, τήν ἀσφάλεια τῆς οἰκογενείας σου, τό μέλλον τῶν παιδιῶν σου, τά ἰδανικά σου καί τά θρησκευτικά σου πιστεύω καί αὐτός ἀντί νά τά προστατεύσει τά διαλύει ὅλα, ἀφήνει ξένους νά μπαίνουν στό σπίτι σου καί νά τά κάνουν λίμπα,   ἀφήνει νηστικά χωρίς σχολεῖα τά παιδιά σου,  δέν δίνει φάρμακα καί γιατρούς στούς γονεῖς σου,  καταστρέφει καί κλείνει  τήν δουλειά σου,  σέ πετάει ἔξω στόν δρόμο, περιφρονεῖ ἀκόμα καί βρίζει μέ τόν χειρότερο τρόπο τήν θρησκεία σου τά ἰδανικά σου καί ἐσύ ἐπιμένεις νά τόν ξανά ἐμπιστεύεσαι, τότε ἄν αὐτό δέν εἶναι μαζοχισμός, τί ἄλλο μπορεῖ  νά εἶναι;

Ὅταν σέ ἁρπάζουν ἔτσι ὅπως σέ ἔκαναν,  χτυπημένος, γεμάτος πληγές, χωρίς μία στήν τσέπη σου, μέ τά ροῦχα σου ξεσκισμένα, μέ τά παιδιά σου νά κλαῖνε νηστικά καί σέ περιφέρουν στίς πλατειές σάν ἕνα εἶδος ἀξιοθέατου, σάν τό παράδειγμα πρός ἀποφυγή τρομοκρατώντας τούς ἄλλους νά μήν πάθουν τά ἴδια ἄν δέν συμμορφωθοῦν καί ἐσύ ἀντί νά.....