Ο γέροντας και τ’ άλογο – Τι είναι καλό και τι κακό;

Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.“Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”

-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου.. Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας, “Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα. Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.

Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:
-“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου; Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.
Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο”.

Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:

-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..

Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.

Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:
-“Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό, αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν.”

Ο γέροντας τους απάντησε:
-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει! Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.”

Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.

Ἡ πίστη εἶναι ὑπόθεση τῆς καρδιᾶς

Πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια μὲ πλησίασε κάποιος νεαρὸς φοιτητής. Μὲ πολλὴ διστακτικότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἔνταση τοῦ ἀπαιτητικοῦ ἀναζητητῆ, μοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι ἄθεος, ποὺ ὅμως θὰ ἤθελε πολὺ νὰ πιστέψει, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε. Χρόνια προσπαθοῦσε καὶ ἀναζητοῦσε, χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα.

Συνομίλησε μὲ καθηγητὲς καὶ μορφωμένους, ἀλλὰ δὲν ἱκανοποιήθηκε ἡ δίψα του γιὰ κάτι σοβαρό. Ἄκουσε γιὰ μένα καὶ ἀποφάσισε νὰ μοιρασθεῖ μαζὶ μου τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη του. Μοῦ ζήτησε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ.

"Ξέρεις ὁλοκληρώματα ἤ διαφορικὲς ἐξισώσεις;" τὸν ρώτησα.

"Δυστυχῶς ὄχι", μοῦ ἀπαντᾷ, "εἶμαι τῆς Φιλοσοφικῆς".

"Κρῖμα, διότι ἤξερα μία τέτοια ἀπόδειξη" εἶπα ἐμφανῶς ἀστειευόμενος.

Ἔνιωσε ἀμήχανα καὶ κάπως σιώπησε γιὰ λίγο.

"Κοίταξε", τοῦ λέω, "συγνώμη ποὺ σὲ πείραξα λιγάκι. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐξίσωση οὔτε μαθηματικὴ ἀπόδειξη. Ἂν ἦταν κάτι τέτοιο, τότε ὅλοι οἱ μορφωμένοι θὰ τὸν πίστευαν. Νὰ ξέρεις, ἀλλιῶς προσεγγίζεται ὁ Θεός. Ἔχεις πάει ποτὲ στὸ Ἅγιον Ὄρος; Ἔχεις συναντήσει ποτὲ κανένα ἀσκητή;"

"Ὄχι πάτερ, ἀλλὰ σκέπτομαι νὰ πάω, ἔχω ἀκούσει τόσα πολλά! Ἄν μοῦ πεῖτε, μπορῶ νὰ πάω καὶ αὔριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο νὰ πάω νὰ συναντήσω;"

"Τί προτιμᾶς; Μορφωμένο ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ζαλίσει ἤ ἅγιο ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ξυπνήσει;"

"Προτιμῶ τὸν μορφωμένο. Τοὺς φοβᾶμαι τοὺς ἁγίους"

"Ἡ πίστη εἶναι ὑπόθεση τῆς καρδιᾶς. Γιὰ δοκίμασε μὲ κανένα ἅγιο. Πῶς σὲ λένε;" ρωτῶ.

"Γαβριήλ", μοῦ ἀπαντᾷ.

Τὸν ἔστειλα σὲ ἕναν ἀσκητή. Τοῦ περιέγραψα τὸν τρόπο πρόσβασης καί τοῦ ἔδωσα τὶς δέουσες ὁδηγίες. Κάναμε καὶ ἕνα σχεδιάγραμμα.

"Θὰ πᾷς", τοῦ εἶπα, "καὶ θὰ ρωτήσεις τὸ ἴδιο πρᾶγμα: Εἶμαι ἄθεος, θὰ τοῦ πεῖς, καὶ θέλω νὰ πιστεύσω. Θέλω μιὰ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ"

"Φοβᾶμαι, ντρέπομαι", μοῦ ἀπαντᾷ.

"Γιατί ντρέπεσαι καὶ φοβᾶσαι τὸν ἅγιο καὶ δὲν ντρέπεσαι καὶ φοβᾶσαι ἐμένα;", ρωτῶ. "Πήγαινε ἁπλὰ καὶ ζήτα τὸ ἴδιο πρᾶγμα".

 Μακαριστός π. Εὐσέβιος Βίττης

ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΕΣ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΙΚΕΣΙΕΣ

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ, ΜΕΡΟΣ 3ο, τελευταῖο).

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ;
Ω ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΕΣ ΜΟΥ

τις στενοχώριες σου με κάθε λεπτομέρεια.
τι σε κάνει να κουράζεσαι,
να απογοητεύεσαι,
να δυσκολεύεσαι,
να στενοχωριέσαι;
τι ή ποιος τσαλακώνει την καρδιά σου;
Ποιος έχει συντρίψει τη φιλαυτία σου;
Ποιος σε υποτίμησε ή σε περιφρόνησε;

Πες μου τα όλα, όλα χωρίς δισταγμό.

   ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΕΣ ΙΚΕΣΙΕΣ

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ, ΜΕΡΟΣ 2ο -  ΣΥΝΕΧΕΙΑ).

Δεν έχεις να μου ζήτησης κάποιες χαρές, ψυχή ἀγαπημένη;

Γράψε, αν έτσι το θέλεις, έναν κατάλογο, όσο μακρύς κι αν είναι, όλων όσα λαχταράς, όλων των αναγκών σου και ανάφερε τες στην αγάπη μου. Όχι πώς δεν τα ξέρω όλα. Τα ξέρω όλα προτού καν να τα έχεις συνειδητοποιήσει. Όμως θέλω να τα ακούσω με τη δική σου φωνή. Θέλω να μου πεις ελεύθερα και άγαπητικά ότι και όπως το νιώθεις, ό,τι και όπως και όσο το λαχταράς. Και πες μου, ψυχή αγαπημένη, με όλη την απλότητα, ότι είσαι

δούλη των αισθήσεων σου,
σκλάβα των παθών σου,
δέσμια της υπερηφάνειάς σου,
πληγωμένη από την ευθιξία σου,
εγωιστική όσο δεν το φαντάζεσαι,
χαλαρή χωρίς προηγούμενο,
φιλύποπτη χωρίς λόγο,
φίλαυτη χωρίς όρια,
αδιάφορη και αμελής,
δυσκίνητη σαν παράλυτη,
δεμένη πολύ με τον κόσμο,
ολιγόπιστη στις δοκιμασίες σου,
πάμφτωχη σε αρετές,
με ασήμαντη πνευματική πρόοδο και ό,τι άλλο.

Και ζήτα μου να έρθω να σε βοηθήσω στις προσπάθειες, που καταβάλλεις, στις πτώσεις σου, στις αγωνίες σου, στις απογοητεύσεις σου

TIDEON : Ὡς σεπτό μνημόσυνο ἀπό τά 2 χρόνια τῆς ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου γέροντος, Εὐσεβίου Βίττη, προσφέρεται τό ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπό κείμενά του πού κυκλοφόρησαν στίς ἐκδόσεις Ὀρθόδοξος Κυψέλη μέ τίτλο: " ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΕΣ ΙΚΕΣΙΕΣ", τό 2009. (Ἐξαντλημένο). Ἡ συνέχεια τῆς ἱκεσίας αὐτῆς θά δημοσιευθεῖ τἠν ἂλλη Δευτέρα. 

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ

«Άκούσομαι τι λαλήσει εν εμοί ο Κύριος». Θα αφουγκρασθώ τι θα μου πει ο Κύριος στα βάθη της καρδίας μου. Αυτό λέει ο ιερός ψαλμωδός. Και όντως άκουγε τότε τον ψίθυρο του Θεού ή αγαπημένη του εκείνη καρδιά. Και ότι άκουγε μας το έλεγε ο προφήτης. Και επειδή ήταν λόγος του Θεού, έμεινε στους αιώνες διαχρονικά μέχρι σήμερα. Και μας στηρίζει.

Ή δική μου όμως καρδιά δεν είναι τέτοια, Κύριε μου Ιησού, ώστε να λαλείς σε αυτήν Και αύτη να ακούει τα Θεία Σου λόγια, όπως ο ιερός Σου προφήτης. Όμως μίλησες, όταν βρισκόσουν στη γη. Και τότε είπες ότι πιο σημαντικό για όλους Και για μένα. Με βάση λοιπόν από ότι είπες Και διαχρονικά μένει μέχρι σήμερα αναλλοίωτο, προσπαθώ να κάνω μια σύνθεση αυτών, πού θα μου έλεγες ακριβώς σήμερα, γιατί δεν έπαψες να είσαι πάρουν πάντα στην Εκκλησία Σου Και ιδιαίτερα πάντα παρών «όπου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομα Σου». Και είναι το ίδιο σαν Και τότε. Γιατί ξέρω, Κύριε, ότι Εσύ δεν φλυαρείς Και δεν μου λες περιττά πράγματα ή δεν λες Και ξαναλές, ότι ήδη μου είπες μέσω του ιερού Σου Ευαγγελίου Και των θείων Αποστόλων Σου. ότι λες, το λες μια για πάντα. Και έχει αξία για όλους Και για όλα. Πάντοτε. Και σήμερα ετούτη τη στιγμή. Και επομένως θα μου είναι επίκαιρο. Για αυτό και τολμώ τη σύνθεση αυτών, πού θα μου έλεγες και σήμερα. «Τείνω λοιπόν το ους μου», τεντώνω το αυτί της καρδιάς μου, και ακούω τι θα είχες να μου πεις με όλο μου το σεβασμό Και όλη την αγάπη της καρδιάς μου Και όλη μου την αφοσίωση, πού Σου αξίζει.

Συγχωρώντας το φονιά του παιδιού μου

Η πράξη του Ιερέα από την Εύβοια κόντρα στην ανθρώπινη λογική

«Με τι λόγια να περιγράψω την ψυχή αυτού του μάρτυρα ιερέα που έχασε το παιδάκι του ετών 7 μόνο.
Με τι λόγια να περιγράψω την τραγικότητα της στιγμής που το παιδί του, ετών 7 μόνο, έπεφτε βαριά τραυματισμένο την ώρα της Ανάστασης του Kυρίου.

Με τι λόγια να περιγράψω ότι την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο ιερέας ανέγγελε την πανηγυρική ανάσταση του Κυρίου μας το ίδιο του το σπλάγχνο έπεφτε ανεπανόρθωτα
τραυματισμένο και λίγες μέρες μετά νεκρό.

Με τι λόγια να περιγράψω το μεγαλείο της ψυχής του, που μόνο ένας Άνθρωπος του Θεού με Α κεφαλαίο μπορούσε να κάνει, να συγχωρέσει τον φονιά, έστω και ακούσιο, του μικρού του παιδιού. Να αρνηθεί την δίωξή του.

Εφραίμ του Σύρου :Λόγος στην Θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού

Εφραίμ του Σύρου

Λόγος στην Θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και  Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού

Ἀπό τούς ἀγρούς τέρψεις συγκομιδῆς καί ἀπό τά ἀμπέλια τρύγος ἐδεσμάτων. Καί ἀπό τίς Γραφές διδαχή ζωοποιός. Ὁ ἀγρός μία φορά ἔχει τήν συγκομιδή καί τό ἀμπέλι μιά φορά ἔχει τόν τρύγο. Ἡ Γραφή, ὅμως, πάντοτε ἀναβλύζει διδαχή ζωοποιό. Ὁ ἀγρός, ὅταν θεριστεῖ, μένει ἔρημος. Καί τό ἀμπέλι, ὅταν τρυγηθεῖ, ταπεινώνεται. Ἡ Γραφή, ὅμως, ἄν καί θερίζεται καθημερινά, τά στάχυα τῶν ἑρμηνειῶν τῶν λόγων της δέν ἐκλείπουν. Καθημερινά τρυγᾶται καί τά σταφύλια τῆς ἐλπίδας πού κρύβει δέν δαπανῶνται. Ἄς πλησιάσουμε λοιπόν τόν ἀγρό τοῦτο κι ἄς ἀπολαύσουμε τά ζωοποιά του ρεῖθρα καί ἄς θερίσουμε ἀπ᾽ αὐτόν στάχυα ζωῆς, τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶπε: «βρίσκονται ἐδῶ κάποιοι, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν θάνατο, ἕως νά δοῦν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐρχόμενο στήν δόξα Του».

Καί μετά ἀπό ἕξι ἡμέρες παρέλαβε τόν Σίμωνα Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν ἀδελφό του Ἰωάννη καί τούς ἀνέβασε σέ πολύ ψηλό βουνό καί μεταμορφώθηκε ἐνώπιόν τους. Καί ἔλαμψε τό πρόσωπό του ὅπως ὁ ἥλιος, τά δέ ροῦχα του ἔγιναν λευκά σάν τό φῶς. Πράγματι, οἱ ἄνδρες γιά τούς ὁποίους εἶπε ὅτι δέν θά γευθοῦν θάνατο, ἕως νά δοῦν τόν τύπο τῆς ἐλεύσεώς Του, αὐτοί οἱ τρεῖς ἀπόστολοι εἶναι, τούς ὁποίους πῆρε κοντά Του καί ἀνέβηκαν στό βουνό, ὅπου τούς ἔδειξε πῶς πρόκειται νά ἔλθει κατά τήν ἐσχάτη ἡμέρα στήν δόξα τῆς θεότητάς Του καί μέ τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητάς Του. Τούς ἀνέβασε στό βουνό, γιά νά τούς δείξει ποιός εἶναι καί ποίου υἱός. Διότι, ὅταν τούς ρωτοῦσε «ποῖος λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου;» ἐκεῖνοι ἀποκρίθηκαν: «ἄλλοι, πώς εἶσαι ὁ Ἠλίας· ἄλλοι, ὁ Ἱερεμίας ἤ ἕνας ἀπό τούς προφῆτες» (Μάρκ. 8, 27-30. Ματθ. 16, 13-20. Λουκ. 9, 18-20.).

Ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης ( +14 Ιουλίου 1809)

ένας από τούς δύο μεγάλους γίγαντες, που ωσάν Άτλαντες εκράτησαν το Γένος στους ώμους τους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Αδελφοί μου, ας μη νομίσει κανείς πως μόνο οι μοναχοί έχουν χρέος να προσεύχονται ακατάπαυστα και παντοτινά και όχι όσοι ζουν και κινούνται μέσα στο κόσμο. Όχι. Όχι. Όλοι γενικά οι Χριστιανοί έχουμε χρέος και μας είναι απαραίτητο να προσευχόμαστε πάντοτε. Ο αγιότατος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος μας αναπτύσσει το θέμα αυτό, αναφερόμενος στο βίο του αγίου Γρηγορίου, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, και μας διηγείται την εξής ιστορία:

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μοναχός Ιώβ

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είχε ένα φίλο αγαπημένο που ονομαζόταν Ιώβ, ο οποίος ήταν άνθρωπος πολύ απλός και πολύ ενάρετος. Μ’ αυτόν κάποια φορά συνομιλούσε και του ανέφερε σχετικά με την αδιάλειπτη προσευχή, πως κάθε άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται στο θέμα της προσευχής, ώστε να φθάσει να προσεύχεται ακατάπαυστα. Όπως το παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος σε όλους τους Χριστιανούς: «Αδιαλείπτως να προσεύχεσθε». Και καθώς το λέει και ο προφήτης Δαβίδ, «βλέπω πάντοτε τον Κύριο μου να βρίσκεται ενώπιον μου» (και τον έβλεπε προσευχόμενος ακατάπαυστα), παρόλο που ήταν βασιλιάς και είχε όλη τη μέριμνα για το βασίλειό του· και καθώς μας το εξηγεί και ο Θεολόγος Γρηγόριος, λέγοντας ότι όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να επιδιδόμαστε στη προσευχή και να μνημονεύουμε το όνομα του Θεού περισσότερο και από την αναπνοή μας. «Μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον».

Καθώς λοιπόν, τα έλεγε αυτά ο άγιος Γρηγόρης ο Παλαμάς στο φίλο του τον Ιώβ, του υπογράμμιζε ότι όχι μόνο πρέπει να φροντίζουμε να προσευχόμαστε εμείς αδιάλειπτα, αλλά να παρακινούμε και όλους τους άλλους, μοναχούς και λαϊκούς, σοφούς και αμόρφωτους, γυναίκες και παιδιά, να προσεύχονται κι αυτοί ακατάπαυστα.

Τα άκουσε αυτά ο Γέροντας Ιώβ και τα θεώρησε υπερβολικά και νεωτεριστικά, γι’ αυτό άρχισε να αντιλέγει προς τον άγιο Γρηγόριο και να του λέει πως η αδιάλειπτη προσευχή είναι μόνο για τους ασκητές και τους μοναχούς, που είναι έξω από το κόσμο και τους περισπασμούς, και όχι για τους κοσμικούς που μπλέκονται σε τόσες μέριμνες και έχουν τόσες δουλειές. Αλλά ο άγιος Γρηγόριος του έφερνε και άλλες μαρτυρίες και αποδείξεις, όμως ο Γέροντας Ιώβ δεν πειθόταν και ο σοφός άγιος Γρηγόριος, για αποφύγει τη φιλονικία και την πολυλογία, υποχώρησε και σιώπησε και έτσι πήγε ο καθένας στο κελλί του.

Ενώ όμως προσευχόταν ο Γέροντας Ιώβ, φανερώθηκε μπροστά του Άγγελος Κυρίου, σταλμένος από το Θεό «που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας». Ο Άγγελος τον έλεγξε αυστηρά που φιλονικούσε με τον άγιο Γρηγόριο και του έφερνε αντιρρήσεις σε θέματα τόσο ξεκάθαρα και φανερά, από τα οποία εξαρτάται η σωτηρία των Χριστιανών, και του παρήγγειλε ότι το θέλημα του Θεού είναι να προσέχει πολύ στο εξής και να μην πει τίποτε αντίθετο για το θέμα αυτό της προσευχής στον άγιο Γρηγόριο, γιατί μ’ αυτή του τη στάση αντιστέκεται στο θέλημα του Θεού. Αλλά ούτε στο νου του να κρατήσει τέτοιο λογισμό και να σκέπτεται διαφορετικά απ’ ό,τι του εξήγησε ο άγιος. Τότε ο απλός εκείνος Γέροντας πήγε αμέσως στον άγιο Γρηγόριο και έπεσε στα πόδια του, ζητώντας του συγχώρηση, για την αντίσταση και φιλονικία του, και του έκανε γνωστά όσα του είπε ο Άγγελος του Κυρίου.

Βλέπετε, αδελφοί μου, πως όλοι οι χριστιανοί, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, έχουν χρέος να προσεύχονται αδιάλειπτα με τη νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»; Βλέπετε ότι πρέπει οπωσδήποτε να το συνηθίσει να το λέει ο νους και η καρδιά τους;

Και σκεφθείτε πόσο ευαρεστείται ο Θεός με την προσευχή μας αυτή και πόση Χάρη και ωφέλεια λαμβάνουμε απ’ αυτή, ώστε από την άκρα Του φιλανθρωπία έστειλε και ουράνιο Άγγελο στο Γέροντα Ιώβ, για να μας το αποκαλύψει, έτσι ώστε να μην αμφιβάλλουμε πια για το θέμα αυτό.

Αλλά οι κοσμικοί λένε:

Εμείς είμαστε μέσα σε τόσες υποθέσεις και μέριμνες, πώς είναι δυνατόν να προσευχόμαστε αδιάλειπτα ;

Κι εγώ τους αποκρίνομαι:

-Ο Θεός δεν παρήγγειλε σε μας κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αλλά μας ζήτησε πράγματα που μπορούμε να τα κάνουμε. Επομένως και αυτό είναι δυνατόν να το επιτύχει εκείνος που ζητά επίμονα τη σωτηρία της ψυχής του. Γιατί, αν ήταν αδύνατον, θα ήταν γενικά για όλους τους κοσμικούς και δεν θα είχαν βρεθεί στον κόσμο τόσοι πολλοί να το επιτύχουν.

Ένας απ’ αυτούς, φέρνω ένα παράδειγμα, ήταν ο πατέρας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο θαυμαστός εκείνος Κωνσταντίνος, για τον οποίο μας μιλάει στο βίο του αγίου Γρηγορίου, του υιού του, ο πατριάρχης Φιλόθεος.

Ο Κωνσταντίνος, πατέρας του Αγίου Γρηγορίου.

Ο θαυμαστός λοιπόν αυτός Κωνσταντίνος, παρόλο που ζούσε μέσα στα ανάκτορα και θεωρείτο πατέρας και διδάσκαλος του βασιλιά Ανδρόνικου και απασχολείτο καθημερινά με τις βασιλικές υποθέσεις, εκτός από τις προσωπικές του και της οικογένειας του – γιατί ήταν πλούσιος και είχε πολλά κτήματα και υπηρέτες, σύζυγο και παιδιά – παρόλα αυτά ήταν τόσο ενωμένος με το Θεό και τόσο δοσμένος στη νοερά προσευχή, ώστε τις πιό πολλές φορές λησμονούσε όσα συζητούσε με το βασιλιά και τους άλλους άρχοντες του παλατιού για τις βασιλικές υποθέσεις και αναγκαζόταν να ρωτά­ει γι’ αυτά και μια και δύο φορές. Αυτό γινόταν αιτία μερικές φορές να τον ονειδίζουν οι άλλοι άρχοντες, επειδή δεν γνώριζαν το λόγο της λησμοσύνης του, και να τον αποπαίρνουν που ενοχλούσε με δεύτερες ερωτήσεις το βασιλιά. Αλλά ο βασιλιάς που γνώριζε την αιτία, τον υπερασπιζόταν, λέγοντας: «Ο Κωνσταντίνος έχει δικές του έγνοιες, ο μακάριος, που δεν τον αφήνουν να προσέχει τα δικά μας λόγια, τα οποία αναφέρονται σε υποθέσεις μάταιες και εφήμερες. Ο νους του ευλογημένου αυτού άνθρωπου είναι προσηλωμένος στα αληθινά και στα ουράνια. Γι’ αυτό λησμονεί τα επίγεια, επειδή όλη του η προσοχή είναι στην προσευχή και στον Θεό». Γι’ αυτό και ο Κωνσταντίνος ήταν σεβάσμιος και αξιαγάπητος στο βασιλιά και σε όλους τους μεγιστάνες και άρχοντες της βασιλείας. Όπως ήταν αγαπημένος και από το Θεό και αξιώθηκε ο αοίδιμος να κάνει και θαύματα.

Και ακούστε ένα θαυμαστό γεγονός:

Μια φορά μπήκε, ο θαυμαστός αυτός Κωνσταντίνος , σ’ ένα πλοίο, με όλη του την οικογένεια, για να πάει επάνω από τον Γαλατά, σ’ έναν ερημίτη που είχε εκεί την ησυχαστική του παλαίστρα, για να πάρει την ευχή του και την ευλογία του. Ενώ κόντευαν να φτάσουν, ρώτησε τους υπηρέτες του αν πήραν μαζί τους κανένα φαγητό για να το πάνε στον Αββά, για να μπορέσει μ’ αυτό να τους φιλοξενήσει. Εκείνοι απάντησαν ότι λησμόνησαν μέσ’ τη βιασύνη τους και δεν πήραν μαζί τους τίποτε. Λυπήθηκε τότε ο ευλογημένος εκείνος άρχοντας Κωνσταντίνος, αλλά δεν τους είπε τίποτε. Πήγε μόνο προς το πλοιάριο, έβαλε το χέρι του μέσα στη θάλασσα και με σιωπηλή και καρδιακή προσευχή, παρακαλούσε το Θεό, τον κύριο της θάλασσας, να του δώσει κάποιο θήραμα. Και ύστερα από λίγη ώρα -ω τι θαυμαστά είναι τα έργα Σου Χριστέ Βασιλεύ, με τα οποία δοξάζεις τους δούλους Σου- βγάζει το χέρι του από τη θάλασσα, κρατώντας ένα μεγάλο λαυράκι, το οποίο το έριξε μέσα στο καΐκι, μπροστά στους υπηρέτες του και είπε:

- «Να, ο Θεός φρόντισε για τον Αββά, τον δούλο Του και του έστειλε προσφάγι»!

Βλέπετε, αδελφοί μου, πώς δοξάζει ο Ιησούς Χριστός τους δούλους του εκείνους που είναι πάντοτε μαζί Του και επικαλούνται παντοτινά το πανάγιο και γλυκύτατο Του Όνομα;

Πηγή: Βατοπαίδι