Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε·- ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ·- δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑ-αυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΚΣΤ΄ Κυριακῆς: Ἐφεσ. ε΄ 8-19

Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε·- ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ·- δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑ-αυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.

1. «Τέκνα φωτὸς»

Πυκνὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης παρασύρει τὸν κόσμο σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Κι ὁ ἄνθρωπος δὲν παύει ν’ ἀναζητᾶ φῶς κι ἐλπίδα. Γι’ αὐτὸ κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ καλεῖ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς νὰ γίνουν αὐτοὶ φῶς μέσα στὴν κοινωνία. Ἐφόσον εἶστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο, ἀκτινοβολεῖτε τὸ φῶς Του, γράφει. Κι ἐσεῖς λοιπόν, «ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε». Νὰ συμπεριφέρεστε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτός• σὰν ἄνθρωποι ποὺ ὅλη τους ἡ ζωὴ εἶναι φῶς, καὶ λάμπουν μὲ τὴν ἀρετή τους.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἀπηχεῖ τὸν παρόμοιο λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ εἶπε στοὺς μαθητές Του: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε΄ 14). Ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, διότι ἔχετε προορισμὸ μὲ τὸ φωτεινό σας παράδειγμα καὶ μὲ τὰ λόγια σας, ποὺ μεταδίδουν τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, νὰ φωτίζετε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται σὲ πνευματικὸ σκοτάδι.

Ὁ πιστὸς χριστιανὸς ὅταν ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται τὸ ἀναμμένο λυχνάρι ποὺ ρίχνει φῶς μέσα στὴ νύχτα καὶ καθοδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο, καθέναν ὁ ὁποῖος ψάχνει νὰ βρεῖ τὸν σωστὸ δρόμο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν προορισμό του. Καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς δριμὺς ἔλεγχος γιὰ τὸν πονηρὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ προβάλει καὶ ἐπιβάλει τὰ σκοτεινά του ἔργα ὡς τρόπο ζωῆς παρασύροντας πολλούς.

Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὴν πηγὴ τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή μας μὲ τὸ δικό Του φῶς, κι ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του καὶ τὴ συμμετοχή μας στὰ ἅγια Μυστήρια, ὥστε νὰ γίνουμε, ὅπως γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος, «τέκνα φωτός»!

2. «Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν»

Συνεχίζοντας ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὶς συμβουλές του πρὸς τοὺς Ἐφεσίους, τοὺς συνιστᾶ νὰ συμπεριφέρονται μὲ σύνεση καὶ φρόνηση, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Τοὺς προτρέπει δηλαδὴ νὰ ἀξιοποιοῦν πνευματικὰ κάθε εὐκαιρία, νὰ τὴν ἁρπάζουν ἀμέσως. Νὰ μὴν τὴ χάνουν, διότι ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ ἡμέρες εἶναι γεμάτες σκάνδαλα, καὶ γι’ αὐτό, ἐνῶ οἱ εὐκαιρίες γιὰ τὸ καλὸ εἶναι σπανιότερες, οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὸ κακὸ εἶναι πολὺ περισσότερες.

Πόσο ἐπίκαιρος ἀκούγεται σήμερα αὐτὸς ὁ θεόπνευστος λόγος! Ζοῦμε πράγματι σὲ ἡμέρες ἀποκαλυπτικές: «αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Στὶς μέρες μας τὸ κακὸ ὄχι ἁπλῶς κυριαρχεῖ, ἀλλὰ διατυμπανίζεται ὡς καλό. Καθημερινὰ βλέπουμε ὅτι διαστρέφεται ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ, τοῦ ἠθικοῦ, τοῦ ἀληθινὰ ὡραίου. Ἡ βία, ἡ ἀνηθικότητα κι οἱ κάθε εἴδους ἁμαρτωλὲς ἐξαρτήσεις διαφημίζονται παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὰ μικρότερα παιδιά.

Χρειάζεται λοιπὸν ἰδιαίτερη προσοχή. «Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν», λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος. Προσέξτε! Μὴν παρασύρεστε ἀπὸ τὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου. Μὴ σπαταλᾶτε τὸν χρόνο σας σὲ διασκεδάσεις ποὺ φθείρουν τὴν ψυχή σας. Μὴν ἀφήνετε τὸν ἑαυτὸ σας ἐκτεθειμένο νὰ βλέπει καὶ νὰ διαβάζει ὁτιδήποτε προβάλλεται. Ἀξιοποιῆστε τὸν χρόνο σας συμμετέχοντας σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ διακονίας πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Φροντίστε νὰ καλλιεργεῖτε τὴν ψυχή σας μὲ πνευματικὴ μελέτη καὶ προσευχή. Κάνετε τὴν αὐτοκριτική σας, ἐξομολογηθεῖτε καὶ λάβετε δυνατὲς ἀποφάσεις γιὰ πιὸ συστηματικὸ ἀγώνα στὸ ἑξῆς. Τώρα εἶναι εὐκαιρία!

3. Μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς

Μὲ αὐστηρότητα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μίλησε στοὺς χριστιανοὺς γι’ αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγουν. Ὡστόσο δὲν μένει στὸ ἀρνητικό. Τοὺς καλεῖ νὰ γευθοῦν καὶ τὶς χαρὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Λέγει: «πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ»• νὰ γεμίζετε μέσα σας μὲ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ νὰ τέρπετε τοὺς ἑαυτούς σας μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές, τραγουδώντας καὶ ψάλλοντας μὲ τὴν καρδιά σας στὸν Κύριο.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ψαλμωδία γαληνεύει τὸν ἄνθρωπο, καταπραΰνει τὰ πάθη, διώχνει τοὺς κακοὺς λογισμούς, δίνει ὤθηση στὴν προσευχή. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ στὴ θεία λατρεία ὕμνους καὶ ψαλμωδίες, ἀφενὸς μὲν ὡς ἔκφραση δοξολογίας, ἀφετέρου δὲ ὡς μέσο ἀγωγῆς καὶ διδασκαλίας τῶν πιστῶν. Κι οἱ ἅγιοι Πατέρες, σύμφωνα μὲ τὸ γραφικὸ «εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω» (Ἰακ. ε΄ 13), μᾶς συνιστοῦν νὰ ψάλλουμε σὲ κάθε περίσταση ποὺ θέλουμε νὰ ξεκουράσουμε τὸ πνεῦμα μας ἢ νὰ τονώσουμε τὴν ψυχή μας.

Ἂς μάθουμε λοιπὸν νὰ ἀναζητοῦμε ἁγνοὺς τρόπους ψυχαγωγίας καί, τὸ κυριότερο, ἂς καθαρίζουμε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι μόνο τότε μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ πλήρωμα τῆς χαρᾶς.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Υπομονή. Πρόκειται για μια μεγάλη αρετή.

Είναι το μυστικό της αγιότητας.

Είναι γλυκιά και γενναία αρετή.

Είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές.

Είναι το φάρμακο για όλες τις αρρώστιες.

Είναι η σταθερή αντιμετώπιση όλων των αντιξοοτήτων της ζωής.

Τί σημαίνει υπομονή; - Υπομονή σημαίνει την ολόψυχη υποταγή στο θείο θέλημα. Δηλ. Μένω κάτω από το άγιο θέλημα και την όποια απόφαση του Θεού και περιμένω την έκβαση του πειρασμού και της δοκιμασίας επιμένοντας εν τω μεταξύ στην προσευχή.

Υπομένω σημαίνει: μένω υπό, επιμένω, αναμένω, παραμένω σιωπηλά και προσδοκώ το θείο θέλημα, ξέροντας ότι παν ό,τι πράττει ο Θεός το κάνει από αγάπη και για το πνευματικό μου συμφέρον. Για τη σωτηρία μου.

Υπάρχουν πολλές αφορμές, όπου μας χρειάζεται η υπομονή: Αρρώστιες, δοκιμασίες, στενοχώριες, πειρασμοί, πτώσεις, περιστάσεις, θάνατοι, θεομηνίες, καταστροφές, πένθη, ατυχήματα, εγχειρήσεις. Και κυρίως, διωγμοί.

Υπάρχουν πολλά πρόσωπα που μας αναγκάζουν να υπομένουμε: μεγαλύτεροι που δεν καταλαβαίνουν, μικρότεροι που δεν συνεννοούνται, συγγενείς ιδιότροποι, φίλοι απαιτητικοί, γείτονες εριστικοί, προϊστάμενοι πιεστικοί, συνάδελφοι εχθρικοί και ζηλόφθονοι, οικιακοί άρρωστοι. Και κυρίως δαίμονες και εχθροί της πίστεως που απεργάζονται, χωρίς αποτέλεσμα όμως, το κακό της Εκκλησίας.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να κάνουμε υπομονή: Για τον Θεό, για τους δικούς μας, για την ψυχή μας, για τους αγγέλους που μας βλέπουν από ψηλά, για τους συνανθρώπους μας που μας βλέπουν εδώ κάτω, για να μη σκανδαλίσουμε ψυχές, για να μη χάσουμε το μισθό μας και από την ανυπομονησία μας παραφερθούμε.

Πολλοί εγκαταλείπουν στη μέση τον αγώνα. Όπως λέγει ο Χριστός στην Παραβολή του Σπορέως: «Στην αρχή μετά χαράς δέχονται τον θείο λόγο και εν καιρώ διωγμού – πειρασμού αφίστανται».

Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι οι ανυπόμονοι, που χάνουν την υπομονή τους είναι σαν τα άκαρπα δέντρα που δεν καρποφορούν και σαν του αθλητές που δεν έφτασαν να πάρουν το στεφάνι.

Η υπομονή μέχρι τέλους φέρνει τέλειο καρπό πνευματικό και έχει τέλειο και ολοκληρωμένο έργο, διότι είναι συμπύκνωση όλων σχεδόν των αρετών.

Με την υπομονή δεν τα βγάζουμε πέρα στις δυσκολίες της ζωής μόνο, αλλά και στον αγώνα των παθών. Και η άσκηση και η ιεραποστολή απαιτούν γερά νεύρα και αντοχές. Τα πάθη και οι συνήθειες του εαυτού μας και του κόσμου δεν πέφτουν με μία τσεκουριά. “Οι δίκαιοι καρποφορούσι εν υπομονή”.

Όλα χρειάζονται υπομονή: η προσευχή (για να μη αποκάμνουμε), η νηστεία (για να μη τα παρατήσουμε), η ελεημοσύνη (για να μη κουραστούμε), η μελέτη (για αν μη απαυδήσουμε), η οικογένεια (για να μη πετάξουμε από πάνω βάρη και ευθύνες και μέριμνες), η Εκκλησία (για να μη συνηθίσουμε, αλλά να ανακαλύπτουμε καθημερινά το βάθος των εντολών του Χριστού), το σώμα μας και η ζωή μας η ίδια (που έχει πάγιες και διαχρονικές απαιτήσεις).

Αν χάσουμε την υπομονή μας, χάνουμε τα πάντα: ψυχή, δουλειά, οικογένεια, γάμο, παιδιά, φίλους, πελάτες, συνεργάτες, κόπους, προσπάθειες μιας ζωής. Πόσα σπίτια δεν θα είχαν κλείσει από το οδυνηρό πέρασμα του τυφώνα που λέγεται διαζύγιο, αν και οι δύο σύζυγοι ήταν σιωπηλότεροι και υποχωρητικότεροι. Αυτό όμως θέλει την μακαρία  υπομονή.

Μέσα σε πολλά σημεία στην Αγία Γραφή καλοτυχίζονται, μακαρίζονται, οι υπομένοντες: Είναι όλοι εκείνοι που  συνεχίζουν το δρόμο, που χάραξε ο Ιώβ με την Ιώβειο υπομονή του (Ιακ. ε΄ 11) και ο πτωχός Λάζαρος. Επίσης οι Προφήτες, οι άγιοι (Εβρ. ι΄32), οι μάρτυρες, οι Απόστολοι, οι χριστιανοί των εσχάτων (Δαν. Ιβ΄4-12), μέχρι τον ίδιο τον Κύριο , ο Οποίος υπέμεινε Σταυρόν (Εβρ. Ιβ΄ 2), όλοι μα όλοι με όπλο και εφόδιο ηρωϊκής πορείας και εκστρατείας ιεραποστολικής είχαν την υπομονή.

Με την υπομονή ο άνθρωπος γίνεται δόκιμος, δηλ. δοκιμασμένος, και ο δόκιμος γίνεται τέλειος, έμπειρος, και ο έμπειρος ευάρεστος στο Θεό. Ο ευάρεστος δε λαμβάνει το στεφάνι της υπομονής, της αιώνιας δόξας.

Οι μοναχοί εύχονται: Καλή Υπομονή, στην κουρά τους. Η Αγ. Ευφημία χάριν της ουράνιας δόξας και ανταποδόσεως υπέμεινε φρικτά μαρτύρια. Ο άγιος Νεκτάριος, το είπε καθαρά:”Εγώ θαύματα δεν έκανα. Υπομονή έκανα στις δοκιμασίες και συκοφαντίες”.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, μέρα μέ τήν ἡμέρα, χάνεται μέσα στίς σκέψεις του καί τίς ἀγωνίες του. Νιώθει ἀνασφαλής καί μόνος. Νιώθει ὅτι ἡ ζωή του δέν ἔχει νόημα καί ὅτι παντοῦ κυριαρχεῖ τό ψέμμα καί ἡ διαφθορά. Δυστυχῶς, εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτά δέν εἶναι κάποια προϊόντα φαντασίας, ἀλλά ἡ σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. Εἰδικά, οἱ νέοι ἄνθρωποι ἀναφωνοῦν, μέ ἀπογοήτευση, ὅτι δέν ἔχουν κάπου νά ἀκουμπήσουν, δέν ἔχουν κουράγιο νά σχεδιάσουν, νά ὀνειρευτοῦν! Τό μαύρο καί τό γκρί χρώμα ἔχουν πάρει τή θέση τοῦ λευκοῦ καί τοῦ γαλάζιου.

Ὅμως σέ αὐτήν τήν ἐποχή, μέ αὐτήν τή δυσμενή περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ζοῦν εὐτυχισμένοι· πού χαίρονται τόν ἤλιο καί τό φεγγάρι, πού παρατηροῦν, ἔστω τά λιγοστά δένδρα τῶν πόλεων, πού νιώθουν τήν ψυχή τους ἐλεύθερη. Δέ μιλῶ γιά τούς πλούσιους πού εἶναι «φυλακισμένοι στό ἐγώ τους», οὔτε τούς ὁμοιούς τους πού δέν κοιτοῦν κἄν αὐτόν πού τούς ζητᾶ βοήθημα στό φανάρι. Μιλῶ γιά αὐτούς πού νιώθουν ὅτι αὐτός ὁ κόσμος, τό κόσμημα, δέν εἶναι ἀκυβέρνητος. Νιώθουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους.

Εἶναι σημαντικό νά βρεῖς τόν Θεό σου, γιατί τότε βρίσκεις πραγματικά τόν ἐαυτό σου. Τό σημαντικότερο γεγονός εἶναι νά βρεῖς τόν σωστό Θεό, γιατί πολλοί μιλοῦν γιά θεούς, τούς ὁποίους, ὅμως, ἔπλασαν οἱ ἴδιοι, γιά νά θεραπεύουν τά πάθη καί τά συμφέροντά τους. Ὁ Θεός, βέβαια, εἶναι πέρα καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀγάπη, γιά νά ζεῖ μαζί Του καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, μέσα σέ μιά θεϊκή καί εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα. Τότε, ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τόν ἐαυτό του, τό λόγο τῆς ὕπαρξής του, τό λόγο τοῦ καθημερινοῦ του ἀγώνα. Τότε, τό πρόσωπό του λάμπει σάν μικρός ἤλιος καί χαίρεται τή ζωή του καί οἱ ἄλλοι ἐπιθυμοῦν νά τόν συναναστρέφονται. Τότε, ἔχει βρεῖ τό νόημα τῆς ζωῆς! Δέν ἐνθουσιάζεται ἀπό «λαμπιόνια καί βεγγαλικά».

Ὁ Χριστός εἶπε μιά συγκλονιστική φράση, ἀπευθυνόμενος σέ ὅλους μας, «ἐλάτε ὅλοι κοντά μου καί ἐγώ θά σᾶς ξεκουράσω» (Ματθ. 11,28-29). Ὁ Χριστός αὐτό κάνει, μᾶς ξεκουράζει, μᾶς δυναμώνει, μᾶς ἀναπαύει. Εὐτυχισμένος ὅποιος ἄφησε τόν ἐαυτό του νά τό νιώσει αὐτό καί αὐτό θά τό πετύχει, ὅταν ἀπομακρύνει ἀπό τήν καρδιά του τόν ἐγωισμό, τό «καρκίνωμα» αὐτό τῆς ψυχῆς. Ὁ ἐγωϊστής δέν κυριαρχεῖ στόν ἐαυτό του, ἔχει «θολωμένο νοῦ», «σκοτεινή καρδιά».

Τούς πικρούς καρπούς τῆς ὑπερηφάνειας αὐτῆς τούς γευτήκαμε καί τούς γευόμαστε ἀκόμα, ὡς ἔθνος καί ὡς πρόσωπα. Ἄς στραφοῦμε καλύτερα σέ ἕναν ἄλλον ἀγώνα, τόν πνευματικό, αὐτό πού -σταδιακά- θά μᾶς γεμίσει τή ζωή μέ μιά διαφορετική γλυκύτητα, πού δέ μιάζει μέ αὐτές πού προσφέρουν οἱ χαρές τοῦ κόσμου καί ἀντέχουν καί σήμερα καί αὔριο καί γιά πάντα!

iakovoskanakis@yahoo.com

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὸ ξεκίνημα τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, στὴν ἀρχὴ αὐτοῦ τοῦ σαρανταημέρου, παρουσιάζεται ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία προεικονίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θείας Οἰκονομίας. Εἶναι μιὰ γιορτὴ ποὺ δὲν ἐμφανίζεται ὡς γεγονὸς μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία μας ἀντλεῖ τὶς πληροφορίες της ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα εὐαγγέλια. Εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς λίγες ἐξαιρέσεις ποὺ κάνει.

Δὲν ὑπάρχει χειρότερο καὶ φρικτότερο θέαμα ἀπὸ τὸ νὰ βλέπεις ἕναν ἄνθρωπο νὰ βασανίζεται καὶ νὰ σπαράσσει ἀπὸ τὰ δαιμόνια. Ὅσοι ἔχουν γνωρίσει τέτοιου εἴδους καταστάσεις δὲν θέλουν οὔτε νὰ τὶς σκέπτονται. Καὶ δικαίως, ἀφοῦ τὸ πανέμορφο δημιούργημα, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, καταντᾶ ἕνα σωματικὸ καὶ ψυχικὸ ἐρείπιο στὸ ἄσπονδο μίσος τοῦ διαβόλου.

Αὐτὸ βλέπουμε καὶ στὴν ἕκτη εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ μᾶς περιγράφει μὲ τὸν τέλειο ἑλληνικό του λόγο ὁ θεόπνευστος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Πράγματι ὁ δαιμονισμένος ἄνδρας τῶν Γαδαρηνῶν εἶχε καταστεῖ ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ἀλλὰ καὶ ὁ ἀποτροπιασμὸς τῶν κατοίκων ὁλοκλήρου τῆς περιοχῆς. Ἡ περιγραφὴ του συγκλονίζει: “Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους” (Λουκ. Η' 29). Δηλ. ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχε κυριεύσει τὸ ἀκάθαρτο δαιμόνιο καὶ τοῦ δημιουργοῦσε ἄγρια ἔξαψη. Γι' αὐτὸ τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ μὲ....

σιδερένια δεσμὰ στὰ πόδια καὶ τὸν φύλαγαν γιὰ νὰ μὴν κάνει κανένα κακὸ ἢ βλάψει κανέναν. Ἀλλὰ αὐτὸς ἔσπαζε τὰ δεσμὰ καὶ συρόταν βίαια ἀπὸ τὸν δαίμονα στὶς ἐρημιές.

Φυσικὰ οὐδεμία ἀρνητικὴ δύναμις καὶ οὐδένα ἀκάθαρτο δαιμόνιο μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐμπρὸς στὴ μορφὴ τοῦ Θεανθρώπου. Γι' αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἐπέτρεψε στὴν λεγεώνα τῶν δαιμονίων νὰ εἰσέλθει στὴν ἀγέλη τῶν παράνομων χοίρων, ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώθηκε καὶ ἡ μανία τῶν δαιμόνων ξέσπασε στὰ ζωντανά τα ὁποῖα γκρέμισαν καὶ κατέπνιξαν μέσα στὰ νερὰ τῆς λίμνης.

Ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἐλευθερώθηκε. Μιὰ νέα ὕπαρξις ἐμφανίζεται ποὺ ὄχι ἁπλῶς δοξάζει τὸν Θεό, ἀλλὰ “ἐδέετο, εἶναι σὺν αὐτώ”. Παρακαλοῦσε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀνείπωτη χαρὰ νὰ βρίσκεται πάντοτε κοντὰ στὸν Κύριο.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀμέσως μετὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση καὶ θὰ μᾶς ἀπασχολήσει στὴν συνέχεια εἶναι τὸ ἑξῆς. Ὅταν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἔσπευσαν νὰ δοῦν τὸ γεγονὸς “ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ' οὐ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἰματισμένον καὶ σωφρονούντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησού”.

Μετὰ ἀπὸ τὸ σπαρακτικὸ θέαμα τῆς δαιμονοπληξίας καὶ τὴν ταραχὴ ποὺ αὐτὸ προξενεῖ, μὲ πόση τώρα ἠρεμία, ἡσυχία καὶ χάρη παρακολουθοῦμε τὴν ὄμορφη σκηνὴ ποὺ ἀκολουθεῖ. “Ιματισμένος καὶ σωφρονών” ὁ ἄνθρωπος. Εὑρισκόμενη ἡ ὕπαρξις μέσα στὸ κλίμα τῆς χάριτος καὶ τοποθετημένη ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸ βάθρο ποὺ τῆς ἀξίζει. Στὴν κορυφὴ τῆς Θεοκοινωνίας, γιὰ τὴν ὁποία καὶ ἐξ' ἀρχῆς δημιουργήθηκε. Καὶ ὅπως ὅλοι κατανοοῦμε, μόνο τυχαῖες δὲν εἶναι οἱ δύο λέξεις “ἰματισμένον καὶ σωφρονούντα” ποὺ ἐπιλέγει νὰ γράψει ὁ θεόπνευστος εὐαγγελιστής.

Αὐτὴ ὅμως ἡ ὄμορφη περιγραφὴ ποὺ ἀναπαύει τὸν φυσιολογικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν συνειδητὸ πιστό, ταυτοχρόνως μεταφέρει τόσο στὴν κοινωνία μας ὅσο καὶ στὸν χῶρο τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας ἕναν ἔλεγχο. Ἕναν ἀφυπνιστικὸ βεβαίως ἔλεγχο ποὺ ἀποκόπτει στὴν ἐφαρμογὴ του ὁποιοδήποτε καρκίνωμα ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει σχέση ἀκόμα καὶ μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Μάλιστα, μὲ τὴν ἐμφάνιση, καθ' ὅσον “εἶναι δυνατὸν νὰ ἴδης πολλοὺς τέτοιους κατοίκους τῶν μνημείων τῆς ἁμαρτίας, τὴν μανίαν τῶν ὁποίων δὲν συγκρατεῖ... οὔτε πλῆθος ἀνθρώπων, οὔτε νουθεσία, οὔτε φόβος, οὔτε ἀπειλῆ... Ὅταν μάλιστα, ἕνας εἶναι ἀνήθικος καὶ ἀκόλαστος, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸν δαιμονιζόμενον, ἀλλὰ περιέρχεται γυμνός, ὅπως ἐκείνος”, θὰ τονίσει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ὄντως, θὰ πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι δυστυχῶς ἡ κοινωνία μας κατάντησε στὴν περιγραφὴ αὐτὴ τοῦ ἱεροῦ πατρός. Καὶ τοῦτο διότι ἡ περιρέουσα ἀτμόσφαιρα, καθ' ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ ἔτους, ἰδίως ὅμως τοὺς θερινοὺς μῆνες, κάνει “τοῖς νοῦν ἔχουσιν” νὰ ντρέπονται καὶ τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Σὲ ὅσους δὲ ὁ “ἡγεμόνας νους” ἔχει τυφλωθεῖ, ἑκουσίως μεταβάλλονται σὲ σάρκες “κτηνώδεις καὶ δαιμονιώδεις”. Ὅμως, ἃς μὴ σταθοῦμε σὲ περιγραφὲς ποὺ θὰ μολύνουν τὴν ἱερὰ εὐαγγελικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ ποὺ θὰ δώσουν πάτημα στὸν πειρασμό. Ἃς ἀπομακρυνθοῦμε εὐθὺς ἀμέσως ὡς ἄλλος Λὼτ ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς ἁμαρτίας ποὺ παροργίζει τὸν Θεὸ καὶ ἃς περάσουμε στὸν χῶρο τῆς ἁγιότητος ὥστε νὰ μελετήσουμε βαθύτερά το θέμα τῆς ἐνδυμασίας καὶ τῆς ἐν γένει χριστιανοπρεποὺς συμπεριφορᾶς.

Ἡ ἐξέτασις λοιπὸν ἔγινε καὶ ἡ διαπίστωσις τῆς κοινωνικῆς ἀσθένειας καὶ στὸν τομέα αὐτὸ εἶναι καταλυτική. Δὲν μένει τώρα παρὰ νὰ ξεκινήσει ἡ θεραπεία. Ἡ θεραπεία ποὺ προσφέρεται στὸ μεγάλο πνευματικὸ ἰατρεῖο ποὺ ὀνομάζεται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλ' ἐδῶ ἀνακύπτει ἕνα θέμα ποὺ ἕως καὶ πρὶν λίγα ἔτη δὲν ὑφίστατο. Καὶ τὸ θέμα εἶναι τὸ ἑξῆς: “Μὲ βάση τὸ ζήτημα ποὺ ἐξετάζουμε, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος εἰσερχόμενος μέσα σὲ ἕνα ναὸ νὰ ἠρεμήσει καὶ νὰ προσευχηθεῖ;” Λυπούμεθα γιὰ τὰ ὅσα θὰ ἀναφέρουμε. Δυστυχῶς οἱ ποιμένες μας, σήμερα, ὄχι βεβαίως ὅλοι, ἔπαυσαν δυστυχῶς νὰ προσέχουν καὶ νὰ μεριμνοῦν. Ἔπαυσαν νὰ δίνουν καὶ τὴν δέουσα προσοχὴ στὸ θέμα τῆς ἐνδυμασίας τῶν εἰσερχομένων. Τὸ θέμα ἐν πολλοῖς καταντᾶ σκανδαλῶδες καὶ ἀποκρουστικό, ἕως καὶ ἄκρως ἐκνευριστικό. Ἐὰν μάλιστα προστεθεῖ καὶ ὁ μεικτὸς ἐκκλησιασμὸς ποὺ δυστυχῶς σὲ πολλές των περιπτώσεων καθιερώθηκε, σὺν τὰ κοσμικὰ ἀρώματα ποὺ τείνουν νὰ καλύψουν καὶ αὐτὴ τὴν εὐωδία τοῦ θυμιάματος ἐντός του Ἱεροῦ ναοῦ, τότε κατανοεῖ κανεὶς ὅτι ὄχι πνευματικὴ θεραπεία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπολαύσει κανείς, ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἠθικὴ δυσωδία τῶν “βρωμερῶν χοίρων τῶν Γεργεσηνών”, περνᾶ ἀπὸ τοῦ “παραπετάσματος” τοῦ ναοῦ εἰς αὐτὰ “τὰ ἅγια των ἁγίων”.

Δὲν εἶναι τῆς παρούσης ἀναπτύξεως νὰ ἀναλύσουμε διεξοδικῶς γιὰ ποίους λόγους φθάσαμε σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα μέσα στοὺς ναούς μας. Ὄχι, δὲν θὰ τονίζουμε τώρα ὅτι ὁ κλῆρος συμβιβάστηκε μὲ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι οἱ κληρικοὶ ἀποβάλλουν τὴν τιμημένη ἐνδυμασία τοῦ ράσου καὶ τοῦτο γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν λαϊκὴ ρήση: “παπὰς ἀράσωτος, ἄρα ἄσωτος”. Οὔτε θὰ ἀγγίξουμε σήμερα τὰ ἄλλα ἐνδιαφέροντα καὶ τοὺς “φόβους” ἀρκετῶν ἐκ τῶν συγχρόνων ποιμένων, συμπεριφορὲς δηλαδὴ ποὺ παραπέμπουν στὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτη Ἠλία τοῦ Θεσβίτη. Θὰ τονίζουμε ὅμως τὸν λόγο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ: “Εἰ οὒν τὸ φῶς τὸ ἐν σοῖ σκότος ἐστι, τὸ σκότος πόσον;” (Ματθ. ΣΤ' 23). Δηλαδὴ ἐὰν ἐκεῖνο πού σου δόθηκε γιὰ νὰ σοῦ μεταδίδει φῶς (ὁ ποιμένας, ὁ ναὸς κ.τ.λ.) γίνει σκοτάδι, σὲ πόσο σκοτάδι θὰ βυθισθεῖς;

Δυστυχῶς τὸ ἐπίπεδό τῆς κοινωνίας μας ἔχει πέσει σὲ ἀφάνταστο βαθμὸ καὶ σὺν τοῖς ἄλλοις τρανωτάτη ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ ἐνδυμασία τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ἀποκλείεται μάλιστα, ὅσο παράδοξος καὶ ἀκραῖος ἐὰν ἀκούγεται ὁ λόγος, σὲ λίγο καιρὸ ὅσοι θέλουν νὰ ἐνδύονται σεμνῶς, καὶ ὅσοι κληρικοὶ θὰ ἐπιμένουν μὲ πατερικὸ φρόνημα νὰ ἐνδύονται τὸ τιμημένο ράσο τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ πληρώνουν εἰδικὸ φόρο! Ὅπως δηλαδὴ συνέβη καὶ ἐπὶ Μ. Πέτρου. Ὅσοι Ρῶσοι ἤθελαν νὰ κρατοῦν τὰ γένια τους, ἔπρεπε νὰ πληρώνουν στὸ κράτος εἰδικὴ φορολογία. (Τὸ τί γινόταν ἐπὶ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στὸν τομέα αὐτό, εἶναι γνωστὸ τοῖς πάσι). Τὸ δὲ παράδοξο στὴν ὅλη κατάσταση, καὶ τὸ ἀδυσώπητο ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει εἶναι τὸ ἑξῆς: Πῶς οἱ γονεῖς ἀνέχονται τέτοιες φαιδρότητες, ξετσιπωσιὲς καὶ προκλητικὲς αἰσχρότητες στὰ τέκνα τους; Ἢ μήπως ἀλλοίμονο ἀποτελεῖ ἀλήθεια, αὐτὸ ποῦ ὑποστήριξε σύγχρονος γέροντας, ὅτι τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν οἱ γονεῖς εἶναι χειρότεροί των τέκνων τους;

Ὅπως καὶ νὰ 'χει τὸ πράγμα θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι μιὰ κοινωνία ὅπως ἡ δική μας ἤδη ἔχει ξεκινήσει τὸ δρόμο τοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ ἄρα αὐτοῦ τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ἀλλὰ καὶ πάλι μπροστὰ μας παρουσιάζεται ὁ θεραπευμένος ἄνθρωπος. Ἕως τῆς συναντήσεώς του μὲ τὸν Ἰησοῦ, γύριζε ὁλόγυμνος καὶ ἐσπάρασσε. Μετὰ τὴν θεραπεία ὅμως καὶ τὴν ἐπίσκεψη τῆς χάριτος, ἐμφανίζεται “ἰματισμένος καὶ σωφρονών” πράγμα δηλαδὴ ἀπολύτως ἀναγκαῖο γιὰ νὰ καθίσει κανεὶς “παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησού”.

Φίλοι μου, ἃς προσέξουμε καὶ τοῦτο τὸ τραγικὸ τέλος, ποὺ ἀφορᾶ τοὺς κατοίκους τῶν Γαδαρηνῶν. Ὅταν διαπίστωσαν τὸ γεγονὸς τῆς θεραπείας τοῦ συμπατριώτου τους, ὄχι μόνο δὲν μετανόησαν, ἀλλὰ παρακάλεσαν τὸν Ἰησοῦ “ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτών”.

Καὶ αὐτοὶ μὲν ἤσαν οἱ Γαδαρηνοί. Ἃς προσέξει ὅμως ἡ κοινωνία, ἡ πολιτεία, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία (οἱ ποιμένες), μήπως παρὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐμπειρία τῶν Πατέρων, τὴν πράξη τῆς ἁγιότητος, μήπως ἐπιμένουμε νὰ συνεχίζουμε ἀνερυθρίαστα στὸ κατρακύλημα. Στὸ βάραθρο ποὺ ἤδη γκρεμιζόμαστε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποδειχθοῦμε ὄχι Γαδαρηνοί, ἀλλὰ “γαϊδαρινοί”, καὶ “χοιροβοσκοὶ” τῆς ἀνηθικότητας καὶ τῆς αἰσχρῆς σαρκικῆς ἁμαρτίας.

Ὅμως, ἃς κλείσουμε μὲ τὴν προτροπὴ καὶ διδασκαλία τῆς Γραφῆς: “στολισμὸς ἀνδρὸς καὶ γέλως ὀδόντων καὶ βήματα ἀνθρώπου, ἀναγγέλλει τὰ περὶ αὐτοῦ” (Σοφ. Σειρ. Θ' 30). Καὶ ἐπίσης “τὰς γυναίκας ἐν καταστολὴ κοσμίω, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρύσω ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ, ἀλλ' ὁ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δὶ΄ ἔργων ἀγαθών” (Α' Τιμ. Β' 9-10), διότι ἐπιτέλους αὐτὸ ποὺ δίνει ἀξία στὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ “ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἀνθρωπος” (Α' Πετρ. Γ' 3-5) ὁ ὁποῖος ἐκφράζεται διὰ τῆς σεμνῆς ἐνδυμασίας καὶ τῆς ταπεινῆς συμπεριφορᾶς.

Ἀμήν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Ἡ γαλλίδα συγγραφέας καὶ φιλόσοφος Σιμὸν ντὲ Μποβουάρ, μιὰ ἀπὸ τὶς κυριώτερες ἐκπροσώπους τοῦ κινήματος τοῦ φεμινισμοῦ στὸν 20ό αἰώνα, στὸ αὐτοβιογραφικό της ἔργο «Πῶς ἔγινα συγγραφέας» μεταξὺ ἄλλων ἐξομολογεῖται:

«Πέρασα πολὺ εὐτυχισμένα παιδικὰ χρόνια.Κοινωνοῦσα, ἐξομολογιόμουν, ἤμουν πολὺ εὐσεβής. Ἤθελα νὰ ἀρέσω στὸν καλὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔχω μιὰ κατάλευκη ἁγνὴ ψυχή… Μέχρι τὰ 12-13 μου ὅλα κυλοῦσαν ὑπέροχα γιὰ μένα. Τὰ πράγματα χάλασαν λίγο ὅταν μπῆκα στὴν ἐφηβεία. Ἔγινα ἄτακτη, ἀνάποδη καὶ χοντροκέφαλη – εἶχα ἀποκτήσει κακὲς συνήθειες καὶ τρωγόμουν μὲ τὰ ροῦχα μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως, ἀναπτυσσόταν τὸ κριτικό μου πνεῦμα καὶ ὅταν ἡ μητέρα ἔλεγε «μὴ ἐκεῖνο, μὴ τὸ ἄλλο»…, δὲν τὴν ὑπάκουα ποτὲ μὲ τὴ θέλησή μου.

Καὶ τελικὰ σ’ ἕνα σημαντικὸ θέμα πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ μὴν ὑπακούω. Ἔλεγχαν μὲ ἄκρα αὐστηρότητα τὰ ἀναγνώσματά μου… Περνοῦσα τὶς διακοπές μου στὴ Λιμουζέν, σ’ ἕνα ἰδιόκτητο κτῆμα τοῦ παπποῦ, …καὶ στὴν ἐξοχὴ ξέμενα πάντα ἀπὸ ἀναγνώσματα. Ὑπῆρχαν στὴ βιβλιοθήκη κάποιες δεμένες συλλογές… Μοῦ ὑπέδειξαν τὰ κομμάτια ποὺ ἦταν «γιὰ μένα», … καὶ μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ πάρω τὸν τόμο στὸ δάσος ὅπου κατασκήνωνα γιὰ νὰ διαβάσω. Μιὰ ὡραία ἡμέρα ἄρχισα νὰ διαβάζω τὰ κομμάτια ποὺ δὲν ἦταν γιὰ μένα… Καὶ ὅταν ἐπιστρέψαμε στὸ Παρίσι, καταβρόχθισα ὅλη τὴ βιβλιοθήκη τοῦ πατέρα μου, …ὁτιδήποτε ἔπεφτε στὰ χέρια μου.

Δὲν εἶχα καθόλου τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔκανα κάτι κακό, δὲν περνοῦσε κἂν ἀπὸ τὸ μυαλό μου ὅτι προσέβαλλα τὸ Θεό. Πρέπει νὰ πῶ ὅτι εἶχα τακτοποιήσει -μὲ τὸν τρόπο μου- τὶς σχέσεις μαζί του… Ὡστόσο ἕνα βράδυ στὴ Λιμουζὲν ἔκανα μέσα μου μερικὲς ἐρωτήσεις… Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: τὸ ὅτι δὲν ὑπακοῦς, τὸ ὅτι λὲς ψέματα, εἶναι κι αὐτὰ ἁμαρτίες. Καὶ τότε μοῦ ἔγινε μιὰ ἀποκάλυψη ἀπόλυτα ἐκθαμβωτική: ποτὲ δὲν ἀπαρνιόμουν πράγματα ποὺ μ’ εὐχαριστοῦσαν ἐπειδὴ δῆθεν ὁ Θεὸς τὰ ἀπαγόρευε. Ἄρα δὲν πίστευα πιὰ σ’ ἐκεῖνον!».

Ἐντυπωσιάζει πράγματι ἡ εὔστοχη καὶ εἰλικρινὴς διαπίστωση τῆς συγγραφέως! Ἀφοῦ ἔκανε αὐτὸ ποὺ τῆς ἄρεσε, δὲν εἶχε πλέον καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Θεό.

Πόσο τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτὸ οἱ Χριστιανοί; Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὅτι τὸ δικό μας θέλημα καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ εἶναι δυὸ διαφορετικὰ πράγματα καὶ νὰ μὴ συμπίπτουν πάντα μεταξύ τους; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστ. Παῦλος παρακινεῖ νὰ προσπαθοῦμε συνεχῶς νὰ βρίσκουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἀγαθό, εὐάρεστο καὶ τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσαρμόζουμε κάθε δικό μας θέλημα, ὥστε νὰ μεταμορφώνουμε καὶ νὰ ἀνακαινίζουμε τὸν ἑαυτό μας, κάνοντάς τον ἔτσι θυσία ζωντανή, εὐάρεστη στὸν Θεὸ (Ρωμ. 12, 1-2). Ὅταν δίνουμε προτεραιότητα στὸ δικό μας θέλημα ποὺ δὲν συμπίπτει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ἂν δεχόμαστε θεωρητικὰ τὸν Θεό, οὐσιαστικὰ τὸν ἀπορρίπτουμε. Δὲν πιστεύουμε πιὰ σ’ αὐτόν. Δὲν ρυθμίζει Ἐκεῖνος τὴ ζωή μας. Εἶναι ἕνας ξένος γιὰ μᾶς. Θεός μας εἶναι ὁ ἑαυτός μας μὲ ὅσα τοῦ ἀρέσουν καὶ τὸν ἐξυμνοῦν.

Αὐτή τὴν αὐτοθέωση πόθησε μάταια ὁ Ἀδάμ, ἀπορρίπτοντας τὸν δρόμο ποὺ τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ἀπέφυγε συστηματικὰ τὸ ἴδιο λάθος. Δὲν ζήτησε τίποτε δικό του, ἀλλὰ «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλ. 2, 7), γιὰ νὰ γίνει ἀπόλυτα ὑπάκουος στὸν Θεὸ-Πατέρα. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε Χριστιανὸς ποὺ σκέπτεται μὲ «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2, 16) καὶ δὲν θέλει διαζύγιο ἀπ’ τὸν Θεό, προσπαθεῖ νὰ ὑποτάξει ἐντελῶς τὸ δικό του θέλημα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ πεθάνει γιὰ τὸν κόσμο. Νὰ ζήσει γιὰ τὸν Θεό.

Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό, ἂν δὲν ἀπαρνηθοῦμε ἑκούσια τὸν ἑαυτό μας, κάθε τὶ ποὺ θέλουμε; Κι ἂν δὲν γίνει αὐτό, πῶς θὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό; (Μάρκ. 8, 34).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 375, Ὀκτώβριος 2014)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὶς 16 τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοὺ Ματθαίου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στὴν λατρευτική μας σύναξη, ἀναφέρεται στὴν κλήση τοῦ Ματθαίου, ὅπως αὐτὴ καταγράφεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Εὐαγγελιστή.

Ἡ ἀμεσότητα μὲ τὴν ὁποία ὁ τελώνης Λευὶς (αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνομά του πρὶν τὸν καλέσει ὁ Χριστός), ἀποκρίνεται στὴν πρόσκληση τοῦ Ἰησοῦ, συγκινεῖ ὅσους μελετοῦν τὸ ἱερὸ κείμενο. «Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ, ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὐτῶ» (Μάτθ. θ΄9). Δηλ. Προχωρώντας πιὸ πέρα ὁ Ἰησοῦς, εἶδε νὰ κάθεται στὸ τελωνεῖο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸν ἔλεγαν Ματθαῖο, καὶ τοῦ λέει: “Ἀκολούθησέ με”. Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ τὸν ἀκολούθησε.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη στιγμή, ὁ Τελώνης ἐγκαταλείπει τὰ πάντα καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν μεταβάλλει σὲ ὅ,τι ἀνώτερο καὶ πολυτιμότερο θὰ μποροῦσε νὰ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ τώρα ὡς καινούργια ὕπαρξη λαμβάνει καὶ νέο ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ εἶναι γιὰ πάντα γνωστός. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ματθαῖος ἀναδεικνύεται σὲ Ἀπόστολο. Ἐπιπλέον δὲ λαμβάνει τὸ προνόμιο νὰ γίνει Εὐαγγελιστής, τοῦ ὁποίου τὸ ἱερὸ κείμενο ἡ Ἐκκλησία μας...

τὸ τοποθετεῖ πρῶτο στὸν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Τὸ Εὐαγγελικὸ αὐτὸ κείμενο ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος τὸ ἔγραψε ἀρχικὰ στὴν Ἑβραϊκὴ (Ἀραμαϊκὴ) γλώσσα, λόγω τοῦ ὅτι ἀπευθυνόταν πρὸς τοὺς συμπατριῶτες του Ἑβραίους. Τὸ μετέφρασε ὅμως στὴν Ἑλληνικὴ ὁ ἴδιος ἢ ἄλλος Ἀποστολικὸς ἄνδρας, ἐπειδὴ τὸ θεόπνευστο κείμενο, μέσω τῆς Ἑλληνικῆς ἔπρεπε νὰ καταστεῖ γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ποὺ κοινὴ γλώσσα εἶχε τὴν Ἑλληνική.

Εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ γράφτηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 60-66 μ.Χ. Ἀλλὰ λόγω τῆς ἑορτῆς, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε περισσότερο τὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ προσωπικότητα ποὺ τόσα πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τελικῶς θυσιάστηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καπερναούμ, στὴν ὁποία καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ Τελώνου. Ἐπειδὴ δὲ ἡ περιοχὴ αὐτὴ ὑπαγόταν στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ἡρώδου τοῦ Ἀντίπα, ἦταν αὐτοῦ ὑπάλληλος γιὰ τὴν εἴσπραξη τῶν φόρων καὶ ὄχι τῆς Ρώμης.

Δὲν εἶχε κληθεῖ εὐθὺς ἐξαρχῆς ἀπὸ τὸν Κύριο. Πάντως Τὸν εἶχε ἀκούσει διδάσκοντα, εἶχε δεῖ τὰ καταπληκτικά Του θαύματα καὶ ἡ καλοπροαίρετη καρδιὰ του εἶχε ἑλκυσθεῖ ἀπὸ Αὐτόν. Ἄλλωστε ὅπως γνωρίζουμε ὁ Ματθαῖος ἦταν εὐσεβὴς καὶ περίμενε μὲ πόθο τὸν Μεσσία καὶ μάλιστα παρὰ τὴν οἰκονομική του ἄνεση, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, βίωνε ζωὴ ἀσκητική.

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀναφέρει ὅτι ἔτρωγε καρποὺς καὶ λάχανα, οὐδέποτε δὲ κρέας : «Ματθαῖος μὲν οὒν ὁ Ἀπόστολος, σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεὼν μετελάμβανεν»!

Φαίνεται λοιπὸν καὶ ἀπὸ τὴν περίπτωση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ὅτι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλοπροαίρετος καὶ ἐὰν βεβαίως ἀγωνίζεται νὰ βιώνει τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς, ὅπου κι ἂν εὑρίσκεται, τελικῶς ἡ Χάρις θὰ τὸν σαγηνεύσει. Γι' αὐτὸ καὶ βλέπουμε στὸ ἱερὸ κείμενο ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς κλήσεώς του τὴν θεωροῦσε ἐπίσημη καὶ μεγάλη γιὰ τὸν ἑαυτό του, παραθέτοντας γεῦμα στοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς γνωστούς. Στὸ γεῦμα μάλιστα αὐτὸ παρεκάθησε καὶ ὁ Κύριος μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, ὅπως ἐπίσης «πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ» (Ματθ., θ΄ 10).

Τὸ γεῦμα ἐκεῖνο εἶχε διπλὸ σκοπό. Ἔφερε τὸν χαρακτήρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν σκοπὸ μήπως κάποιος ἀπὸ τοὺς συνδαιτυμόνες παραδειγματισθεῖ γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ ἴδιος, ἢ ἔστω κινηθεῖ κανεὶς σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση τῆς ζωῆς του.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ματθαῖος ἐντάσσεται στὸν ἀποστολικὸ χορὸ καὶ ἀποστέλλεται κι αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους συμμαθητές του « πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραὴλ» γιὰ νὰ κηρύξει «ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ἐνεργώντας θαύματα μεγάλα καὶ πρωτόγνωρα, ὥστε δὶ' αὐτῶν νὰ ἐπικυροῦται ἡ ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὁ Ματθαῖος ἀναφέρεται στὸν κατάλογο τῶν δώδεκα μαθητῶν οἱ ὁποῖοι «πάντες ἤσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τὴ προσευχὴ καὶ τὴ δεήσει » (Πραξ., α΄13-14), ἀναμένοντας τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Χριστοῦ περὶ τοῦ Παρακλήτου. Ἔτσι, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ὁ Ματθαῖος λαμβάνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ξεκινᾶ, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, γιὰ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν ἵδρυση τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἐπίσης ἔλαβε μέρος στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο τὸ 49 μ.Χ. στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἔδρασε ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, περνώντας σὲ ἄλλα ἔθνη ὅπως Αἰθιοπία, Συρία, Περσία, Παρθία, ἀλλὰ καὶ στὴ Μηδία. Στὴν χώρα δήλ. τῶν ἀνθρωποφάγων. Ἀκόμα παράδοση, τὴν ὁποία διέσωσε ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, ἀναφέρει ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὑπέστη θάνατο μαρτυρικὸ διὰ πυρός, κατὰ διαταγὴ τοῦ Φουλβιανοῦ, βασιλέως τῶν ἀνθρωποφάγων.

Ὅπως λοιπὸν κατανοοῦμε, πρόκειται περὶ μορφῆς πρώτου μεγέθους καὶ στύλο στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως στὰ θεόπνευστα Εὐαγγελικὰ κείμενα. Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸ ὅτι ἡ ἁγιογράφησίς του ἐκτὸς ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τοῦ ναοῦ, φέρεται σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες σὲ μία ἀπὸ τὶς τέσσερις μεγάλες κόγχες ποὺ δημιουργοῦνται στὴ βάση τῶν τεσσάρων τόξων ἐπὶ τῶν ὁποίων στηρίζεται ὁ τροῦλος τῶν ναῶν, πράγμα ποὺ συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἄλλους τρεῖς Εὐαγγελιστές, Μάρκο, Λουκᾶ καὶ Ἰωάννη.

Βεβαίως, λόγω τοῦ περιορισμοῦ τῆς ἐκτάσεως τοῦ κειμένου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ περιγράφουν οἱ ἱεροὶ Συναξαριστὲς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀποδεικνύουν τόσο τὴν ἔκταση τοῦ ἔργου, ὅσο καὶ τὴν ἔνθερμη ἀγάπη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ πρὸς τὸν Χριστό. Αὐτὰ μπορεῖ ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ τὰ μελετήσει ὁ καθένας κατ' ἰδίαν «εἰς τὸ ταμεῖον του», βλέποντας τὸ ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν δύναμη τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τὰ θεόπνευστα κείμενα ποὺ κατέχει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μας.

Ἐπιβάλλεται ὅμως, κλείνοντας τὴν μικρή μας ἀναφορὰ στὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ γίνει εἰδικὸς λόγος στὸ Εὐαγγέλιο καὶ γενικώτερα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος συνέγραψε τὸ ἱερὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὡς Εὐαγγελιστής, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν λειτουργικὴ χρήση καὶ τὶς κατηχητικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔρχεται μάλιστα τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ περιλαμβάνει ἐντός του Κανόνος τῶν Βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τοῦτο σημαίνει πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκτός της Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πίστεως καὶ σ' ὅσους καθοδηγοῦνται ὑπεύθυνα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὥστε νὰ ἐνταχθοῦν διὰ τοῦ Βαπτίσματος ὀργανικὰ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σὲ αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν διὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ μελετοῦν καὶ φυσικὰ νὰ ἑρμηνεύουν αὐτὸ ποὺ διαφυλάσσεται ἐντός του Λειτουργικοῦ Σώματος.

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι οἱ κατέχοντες τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, οἱ φωτισμένοι δηλ. καὶ οἱ θεούμενοι γνωρίζουν καὶ κατέχουν τὴν αὐθεντικότητα ὄχι μόνο ὅσων εἶναι καταγεγραμμένα στὸ σύνολο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ ὅσα βιώνονται ἀκαταπαύστως μέσω τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνωρίζουν δήλ. ὅσα κατέχει ἡ Ἐκκλησία μᾶς τόσο μέσω τῆς “γραπτής” (Ἁγία Γραφή), ὅσο καὶ τῆς “προφορικής”, Ἱερᾶς Παραδόσεως.

Ἔτσι λοιπὸν καταλήγουμε ὅτι ἡ μελέτη καὶ φυσικὰ ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν Βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, πολὺ ὀλιγότερο ὅσων βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ αὐτοῦ του Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ Γραφή. Ἐπιπλέον, ἐκτός τοῦ Λειτουργικοῦ Σώματος ἀπουσιάζουν οἱ Ἅγιοι. Οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ θεούμενοι οἱ ὁποῖοι κατανοοῦν καὶ ἑρμηνεύουν αὐθεντικὰ τὰ κείμενα τῶν θεοπνεύστων Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀφοῦ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἄρα δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι θὰ τιμήσουμε τὸν Ἀπόστολο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ἐὰν ἁπλῶς διαβάσουμε τὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, ἀλλὰ ὅταν ἀγωνιστοῦμε νὰ βιώσουμε στὴ σωστὴ βάση τὴν Ἀποστολικὴ Πίστη, παραλαμβάνοντας ὡς συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τὴν αὐθεντικὴ ἐμπειρία τῆς Πίστεως. Τὴν ἐμπειρία ποὺ κατέχουμε μέσω τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἐντὸς καὶ μόνο ἐντός της Ὀρθοδοξίας.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Email: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ θεία Κοινωνία. Ὅταν ἡ θεία Κοινωνία τελειώνει, ὅλα μέσα στὸ Ναὸ εἶναι φωτεινὰ καὶ γεμάτα γαλήνη.

Δὲν ἦταν μικρὸ τὸ δῶρο ποὺ λάβαμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Κυρίου. Μᾶς ἀξίωσε τῆς μεγίστης τιμῆς νὰ Τὸν κοινωνήσουμε, νὰ Τὸν βάλουμε ἐντός μας, νὰ Τὸν ἔχουμε «κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Μᾶς χάρισε διὰ τῆς θείας Κοινωνίας τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, μᾶς ἔδωσε τὴν ἐγγύηση γιὰ τὴν κληρονομία τῶν αἰωνίων Του ἀγαθῶν, μᾶς ἔκανε χριστοφόρους, θεοφόρους.

Χρέος μας νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη καὶ μὲ ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη.

Ὁ λειτουργὸς ἱερέας ἀπευθύνει θερμὴ δέηση στὸ Θεό: «Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου». Σῶσε, Κύριε καὶ Θεέ μας, τὸν λαό Σου καὶ εὐλόγησε αὐτοὺς ποὺ σὰν κλῆρο ξεχώρισες ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ εἶναι δικοί Σου.

Καὶ οἱ δικοί Του, ὁ πιστὸς λαός, σὲ ὕφος πανηγυρικὸ καὶ χαρμόσυνο ψέλνει: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες, αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν».

Εἶναι ἄξια πολλῆς προσοχῆς αὐτὴ ἡ ἀπάντησή μας, ἡ ἀπάντηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ φωτισμένου καὶ ἁγιασμένου διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Κοινωνίας.

Βεβαιώνουμε μὲ τὴ λαμπρὴ ὁμολογία μας ὅτι εἴδαμε διὰ τῆς πίστεως τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τὸ ἀληθινὸ φῶς. Τὸν εἴδαμε νὰ μᾶς διδάσκει κατὰ τὴν ὥρα «τῆς ἀκροάσεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου», καὶ μὲ τὰ θεϊκά Του λόγια φωτίσθηκαν οἱ καρδιές μας καὶ ὁ νοῦς μας.

Κατεξοχὴν ὅμως μὲ τὴ θεία Κοινωνία δεχθήκαμε μέσα μας τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ἡ ψυχή μας ἑνώθηκε μὲ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. Ὁ νοῦς μας περιλάμπεται ἀπὸ τὸ θεῖο φῶς. Ὁ Χριστὸς ποὺ κοινωνήσαμε ἔγινε φῶς, εἰρήνη, χαρά, ζωή, τροφή μας. Αὐτὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ διαλύει τὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας μέσα μας. Ἀνοίγει τοὺς οὐρανούς, μᾶς δείχνει τὸν χῶρο τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας, ἐκεῖ «ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς» τοῦ Χριστοῦ.

Ψάλλοντας τὸ «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν» βεβαιώνουμε ἀκόμη ὅτι ἐλάβαμε διὰ τῆς θείας Κοινωνίας Πνεῦμα ἐπουράνιο, ὅτι βρήκαμε τὴν ἀληθινὴ πίστη, μὲ τὸ νὰ προσκυνοῦμε τὸν ἐν Τριάδι Θεό μας, διότι αὐτὴ ἡ πίστη στὴν Ἁγία Τριάδα μᾶς ἔσωσε.

Αὐτὸ σημαίνει πὼς μὲ τὸ ὕψιστο αὐτὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐρχόμαστε σὲ κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ ὅλη τὴν Ἁγία Τριάδα, γινόμαστε «θείας κοινωνοὶ φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4). Ἡ θεία Μετάληψη ἐκεῖνον ποὺ μετέχει σωστὰ τὸν ἑνώνει μὲ τὸν ἐν Τριάδι Θεό.

Ἔτσι, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς γίνεται ὁ συνεκτικὸς δεσμός, διὰ τοῦ Ὁποίου ὁ ἀπρόσιτος ἐν Τριάδι Θεὸς ἔρχεται σὲ κοινωνία καὶ σχέση μὲ τὴν πεπερασμένη καὶ ἀσθενικὴ ἀνθρώπινη φύση μας καὶ τὴ μεταβάλλει σὲ ἔμψυχο ναὸ καὶ κατοικητήριό Του. Τὸ βεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, λέγοντας ὅτι ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος Τὸν ἀγαπᾶ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, θὰ τὸν ἀγαπήσει ὁ ἐπουράνιος Πατέρας Του, καὶ ὁ ἐν Τριάδι Θεὸς θὰ κατοικήσει μέσα του: «πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰω. ιδ΄ 23).

***

Ἕνας ὕμνος! Πόσες σπουδαῖες καὶ βαθιὲς ἔννοιες περιέχει! Πόσες φορὲς τὸν εὐχαριστήριο αὐτὸν ὕμνο τὸν ἔψαλαν τὰ χείλη μας, συγκινήθηκαν οἱ ψυχές μας καὶ μὲ θέρμη τὸν ἀπευθύναμε στὸν Τριαδικὸ Θεό!

Μακάρι καὶ ἡ ζωή μας, τὸ φωτεινὸ παράδειγμά μας νὰ βεβαιώνει τὶς ἀλήθειες τοῦ ὕμνου αὐτοῦ κάθε φορὰ ποὺ τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία καὶ ἀποσυρόμαστε ὁ καθένας μας στὸ χῶρο καὶ στὰ ἔργα του.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Το έτος 2007 ονομάστηκε έτος Άγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου, διότι με αυτό συμπληρώθηκαν 1600 έτη από τη μαρτυρική κοίμηση του μεγαλυτέρου Πατρός και οικουμενικού διδασκάλου της Εκκλησίας μας. Επί τη έπετείω αυτή διοργανώθηκαν πολλές εκδηλώσεις, εκφωνήθηκαν πολλές ομιλίες και πλέχτηκαν για τον άγιο πολλά εγκώμια. Το κυριότερο όμως πράγμα δεν έγινε. Ποίο είναι αυτό; Ή μίμησις του αγίου και μάλιστα από τούς σημερινούς διαδόχους του, τους επισκόπους. «Τιμή αγίου,  μιμήσις αγίου» μάς λέγουν στα κηρύγματα τους, δίχως όμως να είναι διατεθειμένοι νά εφαρμόσουν αυτοί πρώτοι αυτό πού κηρύττουν.
“Ας αναφέρομε μερικά παραδείγματα:

• Ό I. Χρυσόστομος ήλεγξε σφό­δρα τούς σκληρούς και άσπλαχνους πλουσίους. Πόσοι επίσκοποι ελέγχουν σήμερα τούς πλουσίους; Οι περισσότεροι επιδιώκουν τη γνωριμία μαζί τους, διότι, ως πλούσιοι, είναι ισχυροί, και οι επίσκοποι μας θέλουν νά «τα έχουν καλά» με τούς ισχυρούς τής γης.
• Ό Ί. Χρυσόστομος έκανε πολλά θαύματα, ένα μάλιστα απ’ αυτά την ήμερα τής ένθρονίσεώς του, όταν θεράπευσε ένα δαιμονισμένο, πού κυλιόταν και άφριζε τη στιγμή τής ενθρονίσεως! Το θαύμα αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στο λαό. Πόσοι επίσκοποι σήμερα μπορούν νά συνδέσουν και νά σφραγίσουν τη χειροτονία ή ένθρόνισή τους μ’ ένα θαύμα; Δημοσίως, ενώπιον του λαού, εξόρκισε το δαιμόνιο ο άγιος. Δυστυχώς στις ήμερες μας «δεσπότης» Αθηναϊκού προαστίου απαγόρευσε τούς δημοσίους εξορκισμούς και ανάγκασε σέ παραιτήσει πασίγνωστο χαρισματούχο ιερομόναχο εξορκιστή, τής Ί. Συνόδου έπικροτούσης τον θρίαμβο αυτό του Σατανά!
• Ό Ι. Χρυσόστομος ήλεγξε την ομοφυλοφιλία. Το βδελυρό αυτό αμάρτημα θεωρούσε «πάσης κολάσεως χείρον». Τούς ομοφυλοφίλους θεωρούσε χειρότερους από τούς φονείς, «αλόγων ανοητότερους και κυνών αναιδέστερους»! Σήμερα ή ομοφυλοφιλία κάνει θραύση στις τάξεις του άγαμου κλήρου, και οι επίσκοποι σιωπούν, ορισμένοι δε την καλύπτουν, προστατεύουν, προάγουν και προσπαθούν με επαίσχυντα Συνοδικά έγγραφα νά την νομιμοποιήσουν!
• Το πρώτο πράγμα, πού έκανε ο Ι. Χρυσόστομος, όταν έγινε αρχιεπίσκοπος, ήταν ή κάθαρση του κλήρου του από τους αναξίους κληρικούς. Σήμερα, αντί καθάρσεως από τούς αναξίους βλέπουμε εκκλησιαστικές εκκαθαρίσεις κατά των άξιων, δικαίων και ευλαβών κληρικών!

   

  
  

• Ό I. Χρυσόστομος συγκρούσθηκε πολλάκις με τα ανάκτορα, εμπόδισε μάλιστα κάποτε και τη βασίλισσα Ευδοξία να εισέλθει στον Ί. ναό της Άγ. Σοφίας, επειδή εκείνη αδίκησε μία χήρα και της άρπαξε το αμπέλι της! Σήμερα, πού οι πολιτικοί άρχοντες αποχριστιανίζουν με αντιχριστιανικούς νόμους το έθνος μας και περιθωριοποιούν την Εκκλησία, ποίος επίσκοπος τολμά νά τους εμπόδιση νά εισέλθουν στο ναό; Με το νόμο υπέρ των αμβλώσεων συντελείται εθνοκτονία, οι αρχιερείς μας όμως προτιμούν τη φιλία των ένοχων πολιτικών, και με τη σιωπή και ανοχή τους γίνονται συνένοχοι στον αργό αυτό θάνατο της Ελλάδος.
• Προσκύνησαν οι επίσκοποι μας κατά το παρελθόν έτος με φαινομενική ευλάβεια την τίμια κάρα του αγίου, καρατόμησαν όμως με παράνομη και άδικη καθαίρεση ένα άξιο και ασυμβίβαστο κληρικό, μιμητή του Ι. Χρυσοστόμου, τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά, επειδή πολεμεί τον Οικου­μενισμό και έπαυσε ορθώς καικανονικώς το μνημόσυνο των αναξίων προϊσταμένων του!
• Ό Ί. Χρυσόστομος πολέμησε τις αιρέσεις της εποχής του. Πολλοί σημερινοί διάδοχοι του εναγκαλίζονται τις σύγχρονες αιρέσεις, τις ονομάζουν «αδελφές εκκλησίες» και πολεμούν …όσους κάνουν άντιαιρετικό αγώνα!
• Ομιλούν για το «χρυσό στόμα» του Χρυσοστόμου με ευκολία, αποφεύγουν όμως νά διαμαρτυρηθούν και νά ελέγξουν όσους με αντικανονικό και άδικο αφορισμό προσπάθησαν νά φιμώσουν ένα άλλο σύγχρονο ορθόδοξο στόμα, αυτό του αγωνιστού θεολόγου και Ίεροκήρυκος Νικολάου Σωτηροπούλου! Ό Χρυσόστομος υπεράσπιζε τούς αδικημένους και διωκόμενους. Αυτοί προτιμούν την εύνοια και φιλία των αδικούντων και διωκόντων!
• Μνημειώδης έμεινε ο λόγος του Ι. Πατρός «ουδέν δέδοικα ώς επισκόπους πλήν ένίων». Δυστυχώς πολλοί επίσκοποι σήμερα δεν μιμούνται τον Χρυσόστομο, άλλά τούς επισκόπους εκείνους, πού φοβήθηκε όσο τίποτε άλλο ο άγιος στις ήμερες του! Επειδή πολλοί επίσκοποι, πού ύμνησαν και εγκωμίασαν τον άγιο Ιωάννη κατά το 2007, τυγχάνει νά είναι Οίκουμενισταί, θα προσθέσομε και τούτο: Τι είπε ο Χριστός ελέγχοντας τούς γραμματείς και Φαρισαίους; «Έπί της Μωσέως καθέδρας έκάθισαν οί γραμματείς και Φαρισαίοι. Πάντα ούν όσα έάν εϊπωσιν ύμϊν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δέ τά έργα αυτών μή ποιείτε’ λέγουσι γάρ, καί ού ποιούσι» (Ματθ. 23, 2-3). Ή διδασκαλία τους ήταν σωστή, τα έργα τους όμως πονηρά και υποκριτικά. Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων, διότι κάθονται στους θρόνους του Χρυσο­στόμου και των άλλων Πατέρων τής Εκκλησίας και νοθεύουν και διαστρέφουν το Ευαγγέλιο, εξισώνοντας το φως με το σκότος, την αλήθεια μετην πλάνη, την Ορθοδοξία με την αίρεση! Και ή διδασκαλία τους είναι αιρετική, και τα έργα τους (συμπροσευχές, συλλείτουργα, συμμετοχή στο Π.Σ.Ε.) παράνομα. Αυτοί δεν είναι μιμηταί, άλλ’ άρνηταί του Ι. Χρυσοστόμου.

Και κάτι ακόμη, πού άφορα στην αρχιεπισκοπική διαδοχολογία των ήμερων μας. Ό Ι. Χρυσόστομος με μεγάλο δισταγμό δέχθηκε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Θεωρούσε εαυτόν ανάξιο για το αξίωμα της ιεροσύνης. Το ίδιο συνέβη και με την εις επίσκοπο χειροτονία του. Με δόλιο τρόπο και βιαίως τον απήγαγε ο έπαρχος της Αντιοχείας, κατ’ έντολήν του αύτοκράτορος, και τον παρέδωσε στους στρατιώτες, οι όποιοι τον μετέφεραν χωρίς τη θέλησή του στην Κωνσταντινούπολη για νά τον χειροτονήσουν αρχιεπίσκοπο! Άλλοι δε μεγάλοι άγιοι τής Εκκλησίας μας εγκατέλειψαν την πόλη τους και κατέφυγαν στην έρημο για ν’ αποφύγουν το αξίωμα. Ενώ σήμερα… Σήμερα δεν προσπαθούν νά αποφύγουν το αξίωμα, άλλά το επιδιώκουν, το διεκδικούν, το λαχταρούν και μιμούνται όχι τους Πατέρας, άλλά τούς υποψηφίους βουλευτές στην προσπάθεια τους, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, νά το αποκτήσουν!

‘Αλλ’ ας μη άπογοητευώμεθα. Ό Θεός δεν πρόκειται νά εγκατάλειψη την Εκκλησία του.

Και αν στις χαλεπές αυτές ήμερες απουσιάζουν οι εν ενεργεία μιμηται του άγιου, ζει ακόμη και διανύει το 101 έτος της ηλικίας του (το 2008) ο «εν αποστρατεία» ευρισκόμενος αναντιρρήτως άξιος μιμητής του Χρυσοστόμου, ο φλογερός Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Ή πολυτάραχη ζωή του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία συνεχής μίμηση του Χρυσοστόμου. Είναι βεβαίως σήμερα παροπλισμένος λόγω του βαθύτατου γήρατος του. Υπάρχουν όμως τα σοφά συγγράμματα του και οι μαγνητοφωνημένες πύρινες ομιλίες του, πού μας εμπνέουν, καθοδηγούν και μας προτρέπουν όλους, κληρικούς και λαϊκούς, νά γίνωμε μικροί μιμηταί του μεγάλου Χρυσοστόμου. Και ναι μεν δεν είναι εις θέσιν πλέον νά δίνη μάχες υπέρ της Ορθοδοξίας, συνεχίζει όμως νά ρίπτει την αιωνόβια σκιά του επάνω στα εκκλησιαστικά μας πράγματα και νά μας δίνη ελπίδα. Οι Ιουδαίοι ήλπιζαν, ότι ή σκιά του Πέτρου θα έπεφτε επάνω στους ασθενείς τους και θα τούς θεράπευε. Εμείς ελπίζουμε, ότι και ή σκιά ακόμη του π. Αυγουστίνου, εάν θέλει ο Θεός, μπορεί νά βοηθήσει, ώστε ή Εκκλησία μας νά ανορθωθεί, νά αναλάμψει και νά γίνει, όπως την ώραματίζετο ο νέος αυτός Χρυσόστομος τής συγχρόνου Ελλάδος, ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ.

(Από τον “ΣΤΑΥΡΟ”2008)

Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσέβειας

Καινή Διαθήκη ονομάζεται από το χρόνο και τη φύση των γεγονότων που συνέβηκαν σ’ αυτή, γιατί όλα ανακαινίστηκαν, και πρώτα ο άνθρωπος, για τον οποίο έγιναν τα πάντα. Για να μη λέγει λοιπόν κανείς ‘Ο ουρανός είναι ο ίδιος, όπως και η γη, και το σπουδαιότερο απ’ όλα ο άνθρωπος είναι ο ίδιος’, δόθηκε νέος νόμος, νέες εντολές, είναι νέα η χάρη που δίνεται με το βάπτισμα, νέος ο άνθρωπος, νέες οι υποσχέσεις. Γιατί δεν είναι πια γη και τα προερχόμενα από τη γη, αλλά ουρανός και τα συμβαίνοντα στους ουρανούς. Νέα τα μυστήρια. Δεν είναι πια εκείνα τα υλικά, δηλαδή πρόβατο και αίμα και κνίσσα και ακαθαρσία, αλλ’ η λογική και ενάρετη λατρεία, οι εντολές νέες, ο σταυρός που ανεβάζει στους ουρανούς και κάνει υψηλούς τους ανθρώπους. Ο σκοπός λοιπόν και από τις δύο Διαθήκες είναι ένας, η διόρθωση του ανθρώπου.

Και γιατί πρέπει να θαυμάζουμε για την αγία Γραφή, αφού και η ωφέλεια της ίδιας της δημιουργίας είναι για τον άνθρωπο; Γιατί έκανε γι’ αυτόν και ουρανό μεγάλο και γη το ίδιο και θάλασσα παραπάνω από την ανάγκη του, για να οδηγηθούν στη θεογνωσία οι άνθρωποι, αφού θαυμάσουν το Δημιουργό από το μέγεθος αυτών που έγιναν. Και αυτά λοιπόν έγιναν για τον άνθρωπο.

Επειδή λοιπόν ένας είναι ο σκοπός της Παλαιάς και τη Καινής Διαθήκης, θεώρησε ο Μωυσής ότι είναι αναγκαίο να γράψει και τις παλιές ιστορίες, όχι κατά τον τρόπο των άλλων ιστορικών, γιατί αυτοί γράψαν απλά τις ιστορίες, διηγούμενοι τα γεγονότα και παρουσιάζοντας τους πολέμους και τις μάχες, για να κερδίσουν τη δόξα από τα συγγράμματα.

Ο νομοθέτης όμως δεν κάνει έτσι, αλλά πάντοτε γράφει ιστορίες μεγάλων ανδρών που είχαν κάνει κατορθώματα, ώστε η διήγηση εκείνων, που είχαν πράξει αυτοί, να γίνει θεμέλιο αγαθής διδασκαλίας στους μεταγενέστερους. Γι’ αυτό ακριβώς δεν παρουσιάζει μόνο αυτούς που κατόρθωσαν την αρετή, αλλά και τους αμαρτωλούς, για να μιμηθούμε τους πρώτους και ν’ αποφύγουμε τους δεύτερους, και να κατορθωθεί και από τις δύο μεριές η αρετή και η φροντίδα γι’ αυτήν.

Ας μην νομίζει λοιπόν κάποιος πως είναι άσχετο προς τον νομοθέτη το να διηγείται παλιές ιστορίες και να γράφει νόμους. Γιατί τη δύναμη που έχει ο νόμος, την έχει και η διήγηση του βίου των αγίων.

Το ένα μέρος λοιπόν της Παλαιάς Διαθήκης είναι ιστορικό, όπως η Οκτάτευχος. Η Γένεση διηγείται τα σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου και με τη ζωή αυτών που ήταν ευάρεστοι στο Θεό. Η Έξοδος αναφέρει την απελευθέρωση των Ιουδαίων από την Αίγυπτο, εκείνη τη θαυμαστή, τη διαμονή τους στην έρημο, και τη χορήγηση του νόμου. Το Λευιτικό πραγματεύεται τα σχετικά με τις θυσίες και τις ιερουργίες. Γιατί η φυλή του Λευί ήταν αυτή που με κλήρο έλαβε την ιερωσύνη και από το όνομα της φυλής πήρε την ονομασία το βιβλίο. Ύστερα απ’ αυτό οι Αριθμοί. Γιατί μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, διέταξε ο Θεός ν’ αριθμηθεί ο λαός των Ιουδαίων, και βρέθηκαν εξακόσιες χιλιάδες που έγιναν από έναν άνθρωπο, δήλαδη τον Αβραάμ. Έπειτα απ’ αυτό είναι το Δευτερονόμιο, γιατί για δεύτερη φορά τους ερμήνεψε το νόμο ο Μωυσής. Ύστερα είναι ο Ιησούς του Ναυή. Αυτός αφού έγινε αρχηγός των Ιουδαίων μετά τον Μωυσή, τους οδήγησε στη γη της επαγγελίας και μοίρασε τη γη με κλήρους στις δώδεκα φυλές. Μετά είναι οι Κριτές. Γιατί όταν πέθανε ο Ιησούς, το πολίτευμα των Ιουδαίων έγινε αριστοκρατικό και κυβερνούσαν οι φυλές. Έπειτα είναι το μικρό βιβλίο της Ρουθ, που περιέχει την ιστορία μιας ξένης γυναίκας, η οποία παντρεύτηκε κάποιον Ιουδαίο.

Ύστερα από αυτό είναι τα τέσσερα βιβλία των Βασιλειών, στα οποία περιέχεται η ιστορία του Σαούλ, του Δαυίδ του Σολομώντα, του Ηλία και του Ελισσαίου, καθώς και τα γεγονότα μέχρι την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Μετά τα βιβλία των Βασιλειών είναι ο Εσδράς. Αφού λοιπόν οδηγήθηκαν στη Βαβυλώνα, επειδή αμάρτησαν και έμειναν εκεί δούλοι εβδομήκοντα χρόνια, ο Θεός έγινε τελευταία ευμενής σ’ αυτούς και έκαμε τον Κύρο, τον τότε βασιλιά των Περσών, τον Κύρο που την παιδεία του έγραψε ο Ξενοφώντας, ν’ αφήσει τους αιχαμλώτους. Και όταν τους άφησε επέστρεψαν με αρχηγό τον Εσδρά, τον Νεεμία και τον Ζοροβάβελ. Και την επιστροφή αυτή γράφει ο Εσδράς. Μόλις επέστρεψαν έχτισαν για δεύτερη φορά τον ναό και ανοικοδόμησαν την πόλη. Και όταν πέρασαν εκατό χρόνια, πάλι τους βρήκε ο πόλεμος των Μακεδόνων. Έπειτα συνέβηκαν τα γεγονότα του Αντιόχου του Επιφανή, οπότε, αφού πολιορκήθηκαν τρία χρόνια και μισό και υπέφεραν τα πάντα, πάλι απαλλάχθηκαν από τα κακά που ακολούθησαν. Και ύστερα από αυτό, όταν πέρασε λίγος καιρός, έρχεται ο Χριστός και τελειώνει η Παλαιά Διαθήκη.


(μετ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ τ. 1 σσ. 391-3)

(απόσπασμα από την Σύνοψις της Παλαιάς τε και Καινής Διαθήκης, ως εν τάξει υπομνηστικού, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Πηγή: Η Άλλη Όψη